Ξέρω κάποιον που διαβάζει ευαγγέλια, χωρίς να πιστεύει. Ξυπνάει κάθε πρωί, η όποτε αυτός
αποφασίσει πως είναι, και γλιστράει με κέφι καταπάνω τους, σαν να είναι κάτι σημαντικό η
κάτι επείγον. Έχει να βγει έξω απ`το σπίτι του πάνω από 2 χρόνια, και μοιάζει ευχαριστημένος
που ζει έτσι χωρίς να έχει καμιά ανάγκη από την πραγματικότητα. Στις επίμονες ερωτήσεις μου
για το αν πιστεύει πως η πραγματικότητα ίσως με τον τρόπο της μπορεί και να τον χρειάζεται η
απάντηση του είναι πάντα φειδωλή: μα γιατί το σκαλίζεις; Δεν βλέπεις ο,τι όλα συντελούν στο
να σαπίζω με επιείκεια μέσα στο κελί μου; Στην προσπάθεια μου για να τον συνετίσω προσκρούω
πάντα σε τοίχο. Μια μέρα δεν άντεξα άλλο και του έβαλα τις φωνές: μα γιατί, για ποιο λόγο γίνονται
όλα αυτά, εξήγησε μου. Μα δεν καταλαβαίνεις; μου απάντησε, κάνω χώρο στο απρόοπτο. Προσπαθώ
να το καλοπιάσω. Από κείνη τη μέρα του φέρνω συνεχώς καραμέλες. ίσως γιατί πιστεύω βαθιά μέσα
μου πως και ο τελευταίος μονήρης αυτού του κόσμου αξίζει κάπου-κάπου την γλύκα μας.
Από την άλλη, δεν πιστεύω οτι όλοι και όλα αξίζουν την ανοχή μας. Αντιθέτως, πιστεύω( γιατί παλιά
δεν το πίστευα η τουλάχιστον δεν το υπερασπιζόμουν όσο του άξιζε) πως ο τσακωμός, οι γλυκές χρι
στοπαναγίες βοηθούν πραγματικά το να καθαρίσει το μέσα τοπίο. Για να ανθίσει το έξω φυσικά.
Αλλά πολύ σπάνια ανθίζει, κι αν ανθίσει μοιάζει σαν να είναι μια φθηνή απομίμηση φθηνού παραδείσου. Αλλά και οι παράδεισοι χουν κι αυτοί τα δώρα τους, έστω κι αν μοιάζουν προσω
ρινοί. Με ανακουφίζει κάπως η άποψή του Νίτσε: τα κουνούπια δεν τσιμπάνε από μοχθηρία,
θέλουν κι αυτά να ζήσουν. Ισως κάπως έτσι μπορεί να συμβαίνει και με τους ανθρώπους όταν
σε πληγώνουν. ϊσως πάλι η στάση του σκορπιού να εξηγεί τα πάντα για την ανθρώπινη φύση:
δεν ήθελα να σε δαγκώσω, αλλά έπρεπε να δικαιώσω την σκορπίσια φύση μου. Και κάπως έτσι
περνάνε οι αιώνες, χάνοντας πολύτιμο δηλητήριο για την δύσκολη στιγμή. Αλλά το θέμα είναι
το τώρα. Μάλιστα. Μια ιστορία που είναι τόσο ανοιχτή στις υποθέσεις, και τόσο κλειστή σε
συμπεράσματα, που θα πει πως είμαστε έρμαια στα άλλα ντάλων του καθενός. Ακόμα κι έτσι
όμως, παρ όλη την παραδεδεγμένη αμηχανία μας και την φτώχεια μας έχουμε ακόμα πλάκα.
¨Ολα όμως θα μας συγχωρεθούν όταν βγει με το καλό στις αίθουσες η νέα ταινία του Ξαβιέ Ντολάν
την άνοιξη και τότε θα ξεβολευτούμε για τα καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου