Σάββατο 24 Ιουλίου 2010
Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010
Η ανάκριση
Κρατάω την συνταγή για τους νέους φακούς.Ανασαίνω βαθιά.
Πάει ,τέλειωσε κι αυτό.Η γιατρός είμαι σίγουρος πως δεν πίστεψε τα ψέμματα μου ,πως τάχα έχασα την συνταγή.'Μα μου λέει αυτό δεν γίνεται,σε όλα τα οπτικά κρατάνε συνταγές."Α της λέω δεν ξέρω,στο δικό μου μάλλον της πετάνε.Με κοίταξε δύσπιστα και μου χαμογέλασε βεβιασμένα..Mε κάθισε λοιπόν στη καρέκλα κι άρχισε να με τρομοκρατεί."Έχετε πρόβλημα με τη καρδιά σας? Είστε μεγάλος άνθρωπος. Προσέξτε τι θα απαντήσετε. Αν πείτε ψέματα θα σας καταλάβω.."Η ερώτηση της με θλίβει.Μου φέρνει στο μυαλό τον Μπέκετ.
"Τώρα που θα πέσω κάτω και θα αρρωστήσω να δείτε πως θα φχαριστηθείτε" σκέφτομαι να της το πω,γιατί όχι,μπορεί να είναι ο αγαπημένος της συγγραφέας ,μπορεί να μου κάνει και καλύτερη τιμή στο τέλος αν ανακαλύψει ότι εξετάζει έναν φιλότεχνο ασθενή.Αλλά πάντα υπάρχει και η πιθανότητα της απόρριψής.Η της ανταπόδοσις.Αλλά το κόβω χλωμό.
Είναι μια σκληρή γυναίκα.Αδίσταχτη.Θέλει να με τιμωρήσει που δεν βλέπω"Το ξέρετε πως έχετε αστιγματισμό?"Ώστε αυτά τα σύννεφα που βλέπω να αιωρούνται κάτω από τα μάτια μου είναι αυτό το πράγμα που λες.Για φαντάσου.Μεγάλωσα. Δεν το ξέρα. Να ζητήσω συγνώμη απ`τη ζωή λοιπόν.Η απ`τον Μπέκετ.
""...μήπως κοιμάμαι τώρα,αυτήν τη στιγμή?Καβάλα στο τάφο,δύσκολη γέννα.Έχουμε καιρό να γεράσουμε.Ο αέρας είναι γεμάτος απ`τις κραυγές μας ...αλλά η συνήθεια είναι μεγάλος σιγαστήρας..Δεν μπορώ να συνεχίσω...Τι έλεγα?"
Δεν μπορώ να πω κάτι.Πρέπει να φτάσω ως το τέρμα της ποινής μου.Αφού είπα ψέμματα ,πρέπει να τιμωρηθώ.Η αδίσταχτη γιατρός μου φοράει κάτι μαύρα βαριά γυαλιά και μου ζητάει να σηκωθώ όρθιος και να περπατήσω πέρα -δώθε."Πρέπει να βεβαιωθώ ότι δεν ζαλίζεστε".Σχεδόν με διατάζει."Σηκωθείτε.Τώρα."Υπακούω και γω σαν τυφλός στρατιώτης που ψάχνει να βρει το φως του.Άντε λοιπόν χόρεψε .Τι κάθεσαι?
...Θα μπορούσα να σηκωθώ,να κάνω μια μια μικρή στροφή,το λαχταρώ όμως δεν το κάνω. Ξέρω που θα πήγαινα,μέσα στο δάσος θα πήγαινα,θα επιχειρούσα και θα έφτανα στο δάσος,εκτός κι αν βρίσκομαι εκεί,δεν ξέρω που βρίσκομαι,έτσι κι αλλιώς μένω.Βλέπω τι τρέχει,γυρεύω να είμαι σαν εκείνον που γυρεύω ,στο μυαλό μου,που γυρεύει το μυαλό μου ,που προστάζω το μυαλό μου να γυρεύει,εξετάζοντας εντός του.."
Η αλήθεια είναι ότι ζαλίζομαι.Όμως δεν πρέπει να το αποκαλύψω.Αφού ήρθαμε να μιλήσουμε για σκοτάδια ας μείνουμε σ`αυτά.Η γιατρίνα όμως με εποπτεύει άγρια. Προσπαθεί να μου αποσπάσει μια ομολογία. "Σας βλέπω.Μην προσπαθείτε να με ξεγελάσετε.Ξέρω τα πάντα για σας.Την προηγούμενη φορά φτηνά την γλυτώσετε.Έπρεπε να σας καταλάβω ότι είστε ένας απατεώνας.Καθίστε κάτω.Δώστε μου το τηλέφωνο σας τώρα.Θέλω να ξέρω τι κάνετε ανα πάσα στιγμή.Έχω κάθε δικαίωμα. Είμαι η γιατρός σας."
Κάθομαι και γω κάτω και της δίνω το τηλέφωνο μου."Ελπίζω να είναι το σωστό νούμερο.Γιατί να το ξέρετε..σε περίπτωση που μου δώσετε λάθος θα το καταλάβω..."Κρύος ιδρώτας αρχίζει να με τυλίγει .Ξέρω πως θα τιμωρηθώ αν κάνω τα δικά μου.Πρέπει να πάω με τα νερά της.Γιατί έτσι και την πατήσω και πάω με τα δικά μου,πάει,πνιγήκαμε κι οι δυο.Γράφει λοιπόν το τηλέφωνο και μαζί μ`αυτό και την συνταγή.
Το βλέμμα της από όσο μπορώ να διακρίνω απ` το θολό μου τοπίο πετάει σπίθες.Φτηνά την γλίτωσα.
"Την επόμενη φορά που θα ρθείτε θα μου φέρετε κι αυτή την συνταγή.Μην τολμήσετε και δεν την φέρετε..Δεν θα ανεχτώ άλλα ψέματα ..."Κουνώ το κεφάλι μου με συγκατάβαση" Έχετε να δηλώσετε κάτι Κύριε Χ? Προσέξτε τι θα πείτε..οι συνομιλίες μας εδώ καταγράφονται..."
Ήθελα να της πω πολλά μα με φόβο να χάσω την εκπομπή μου ,προτίμησα την ασφαλή οδό της σιωπής.Άλλωστε τι θα μπορούσα να της πω? θα μπορούσα να της πω,ναι γιατρέ μου ,έχεις δίκιο,σε εξαπάτησα.Η συνταγή που μου δώσες πριν 6 μήνες ποτέ δεν ταχυδρομήθηκε.Έμεινε μέσα σε ενα συρτάρι ξεχασμένη ακόμη κι από τον ίδιο της ευατό .Ποτέ μου δεν έμαθα τι απέγινε.Η υπερβολική μου προσοχή στο να μην την χάσω τελικά απέδωσε τα αντίθετα.Έτσι και στην ζωή μου :Οπού πήγα να ρίξω το βάρος της προσοχής μου το έδαφος υποχωρούσε.Όπου σφύριζα αμέριμνος τα δώρα ερχόταν ανέλπιστα.Για τα υπόλοιπα θα δήλωνα αθώος.Να φεύγω τώρα.Θα τα πούμε πάλι σε 100 χρόνια,τότε που θα χω χάσει εντελώς το φως μου.
Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010
Η Ταυτότητα του προδότη{μέρος 2}
-Δροσερό είναι.Μόλις έβγαλα τη κομπρέσα.
-Αχα.
-Βέβαια. Μετα από όσα σκέφτηκα για τους προδότες..γιατί εν τω μεταξύ ο πυρετός στα ύψη.Όσο να ναι αυτό δεν σου δίνει καλό άλλοθι να στοχεύσεις.
-Μπα,δεν νομίζω.Εσύ και χωρίς πυρετό πάντα στοχεύεις σωστά.
-Έτσι λες ε?Οι προδότες όμως έχουν άλλη άποψη.
-Θυμωμένος μου ακούγεσαι.Κανονικά εγώ θα πρέπει να τα λέω αυτά.
-Μα τα έχω εμπεδώσει χρυσό μου παιδί. ΄Τόσες φορές που τα σκέφτηκες και τα οργάνωσες σαν ποίημα μέσα σου , ε δεν ήθελα και πολύ να παρασυρθώ..
-Δηλαδή συμφωνείς μαζί μου.
-Μπορώ να κάνω κι αλλιώς?Οι προδότες θέλουν κρέμασμα.Απορώ πως δεν αυτοκτονούν .
-Και δεν μου λες..εσύ που το χεις δια τρίψει το θέμα ..ποιο είναι το κίνητρο που τους ωθεί στο να προ δώσουν?
-Μα τι άλλο εκτός από το χρήμα.Βλέπεις ο προδότης δεν νοιάζεται για φιλίες,για οικογένειές ,για εραστές,και τα ρέστα.Τα πάντα είναι σχεδιασμένα στο να εξυπηρετούν τη βολή του.Έχει πολυτελή θέση ζωής¨του χρωστάνε όσα του χρειάζονται.Περιπλανάται από αγκαλιά σε αγκαλιά,από λόμπι σε λόμπι,μονίμως ξένος,μονίμως εξοστρακισμένος,κι όσοι πείθονται προς στιγμήν για τις εκδουλεύσεις του ,ξέρουν ότι θα τους πουλήσει κι αυτούς για 30 αργύρια.
-Και πως τιμωρούμε αυτόν τον αλήτη?
-Βασικά απομακρυνόμαστε όσο γίνεται πιο μακρυά απ`αυτό το σκουλήκι. Η μνήμη με τον καιρό απαλύνει και προστατεύει το ξένο σώμα που υπεισέρχεται σαν ίος στον οργανισμό μας ,και τον ξερνάει σαν κακόγουστο αστείο.Η βασική τιμωρία όμως του προδότη εκτός από την απομάκρυνση του,είναι η τιμωρία που θέτει ο ίδιος στον ίδιο του τον ευατό χωρίς να το γνωρίζει:βλέπεις ακόμα και τα πιο μπασταρδεμένα κύτταρα αναγνωρίζουν την αλητεία και με τον τρόπο τους αντιδρούν ,συνήθως άσχημα,όπως άσχημο είναι και το τέλος του προδότη.
-Δικαιοσύνη λοιπόν...
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
Νυχτα Πάρτυ{σας σκέφτομαι ξανά}
-Να μωρέ .. Εκανα μια εκπομπούλα την Tρίτη στο Ράδιο και είπα να το ρίξω εξω..
-Με αφορμή?
-Ε δεν είπαμε?Εκλεισε ενα χρόνο αυτό το ρημαδομπλόγκ και είπα να το γιορτάσω..
-Και μεις τι φταίμε να σ`ακουμε?Δεν φτάνει που είχαμε τόσο καιρό τα προφορικά ,θα εχουμε τώρα και τη φωνούλα σου να κελαηδάει..
-Μα κελαηδάει εδω κι ενα χρόνο ..δεν φταίω εγω που μ`αγνοοούσες..
-Να είσαι πιο σαφής στις ενημερώσεις σου baby..
-Εντάξει.
-Και δεν μου λες..Αφιερώσεις εκανες?
-Βέβαια..σε ολους τους φίλους μου..
-Εχεις φίλους εσύ?Εσύ είσαι μισάνθρωπος.
-Ναι αλλά τώρα στρώνω...Να πάτα ΕΔΩ για να με νιώσεις...
-Για να ακούσω λοιπόν...Να δω ποιόν ξέχασες...
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Ανάβω κεράκι
Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)