Ολα είναι δρόμος{ η κάτι το ενδιάμεσο} 1ο μέρος

"Θέλω  να γράψω  αλλιώς" σκέφτομαι. Εσύ οδηγάς. Καλά κάνεις κι οδηγάς . Αρα δεν μ`ακούς,η μπορεί και να μ`ακούς  και να παριστάνεις  πως δήθεν ,τάχα. Δεν με ξεγελάς εμένα.Σε έχω καταλάβει. Σε έχω γεννήσει . Κάτω από την σιωπή σου  λάμπει η ευφυΐα σου .Τι σκέφτεσαι  τώρα που οδηγείς? Μακάρι να ξερά. Εγώ όπως καταλαβαίνεις  έχω ριχτεί σε  ιλιγγιώδεις σκέψεις,που μπορεί να έχουν αφετηρία τους το γράψιμο,εντούτοις  αν τις παρακοιτάξεις  θα διαπιστώσεις  πως μόνο αυτό δεν έχουν.

Κάτι πάω να ψελλίσω,θέλω να πω κουράστηκα πια ,θελω να αλλάξω ζωή  ,αλλά πριν το πω πετάγεσαι ξαφνικά και μου λες ¨"δεν είναι καταπληκτικό κτήριο αυτό?"Μπα", σου λέω ,το βαριέμαι. Βέβαια άμα το ξανακοιτάξω  είμαι σίγουρος πως θα μ`αρέσει. Να του δώσω λοιπόν μια δεύτερη ευκαιρία. Το κοιτάζω λοιπόν  και διαπιστώνω πως όντως, ναι, μ' αρέσει. Τι χαζός που είμαι .Αφού ότι  κι αν πεις  εγώ το υιοθετώ στο λεπτό.

Υποχωρητικός παιδί μου. Κι ας με λες εσύ κατσίκι. Εγώ είμαι ήσυχος. Φτάνει να μην επιχειρήσεις να με δέσεις. Γιατί τότε θα  την φας σίγουρα την κατραπακιά σου. Αλλά μην δίνεις σημασία σε ότι λέω. Εσύ μπροστά να  κοιτάς ,το τιμόνι σου. Όχι ότι φοβάμαι ,αλλά κοίτα το. Μπορεί να πω κάτι και να χαθεί  ο έλεγχος. Εγώ πάλια οδηγούσα.Τι γελάς? Αλήθεια σου λέω..το Κλαρκ δεν είναι αμάξι? Πόσους σκότωσα? Καλά τώρα και συ. Ότι θέλεις λες. Μια φορά καρφώθηκα σε ένα φορτηγό ,κοίταζα αλλού..ξέρεις πως είναι αυτά.

Τελικά μάλλον δεν ξέρεις, για αυτό γελάς. Το πιο δύσκολο πράγμα στον άνθρωπο είναι να διηγηθεί το πως έζησε. Το ίδιο το βίωμα σε πετάει απέξω. Από την άλλη αν ήξερα πως  έζησα θα σου το λέγα? Μου το χει απαγορέψει ρητά ο Γιατρός "Κανείς να μην μάθει πως ζήσαμε ,πως ερωτευτήκαμε,και προπάντων πώς πεθάναμε" Άλλωστε  μας χτυπάει ανελέητα αυτός ο ήλιος, κι αν αρχίζω να μιλάω  μπορεί να  χρεώσεις  σ`αυτόν την εξομολόγηση ,κι όχι στην καλή μου διάθεση. Έπειτα δεν φοβάμαι. Ο φόβος βλέπεις φίλε σε ωθεί  προς σ`αυτήν την κατεύθυνση .Η εξομολόγηση: Η στρογγυλή ώρα του ανθρώπου. Αλλά τώρα ταξιδεύουμε. Μου ταξες ταξίδι να με πας .Το πες,το κάνεις.Οδηγα λοιπόν ,τι κάθεσαι? Κάτσε να σου στρίψω ένα τσιγάρο. Θα το φτιάξω σωστά. Άμα θέλω κάτι , είμαι χρήσιμος σ`αυτό. Άμα δεν θέλω είναι το πρόβλημα...

Το παίρνεις στα χέρια σου,το επιθεωρείς για λίγο,εγώ θα του βάζα 7 ,εσύ δεν ξέρω πόσο, και το ταξίδι  σαν να μου φαίνεται ότι ξεκίνησε για τα καλά .Κλείνω τα μάτια μου για λίγο  και φέρνω στο μυαλό  μου τον Πεσόα "Γύρισα όλο τον κόσμο και δεν αντίκρισα παρά τη θαμπή απομίμηση  αυτών που είδα χώρις να ταξιδέψω".Αλλά αυτή δεν είναι ατάκα έναρξής .Ούτε καν τέλους. Ανοίγω τα μάτια μου.Σε κοιτάζω. Προχωράμε.

Εμμονες ιδέες

Πάντα πίστευα πως θα φαγωθώ από καρχαρία.Πιο πολύ όμως πίστευα ότι θα φαγωθεί ο αδελφός μου που ήταν  και εξακολουθεί να είναι δεινός κολυμβητής.Δεν ξέρω πως μου μπήκε αυτή η πετριά.Θα χει παίξει φαντάζομαι τον ρόλο του ο Σπίλμπεργκ. Θυμάμαι πως όταν είχα δει  Τα σαγόνια του καρχαρία ,την επόμενη κιόλας μέρα  έκοψα και τις βουτιές και τας περιπλανήσεις μου εις την  πολύπαθη ξέρα ,εκεί οπού ήταν η μόνιμη στάση  όλων των θαλλασοδαρμένων. Έτσι εξηγείται η τάση μου να τα βλέπω όλα από μακρυά.


Από τότε χρονολογείται το δράμα μου. Κι ότι μαθαίνεις από μικρός δύσκολα το εγκαταλείπεις.Δεν πα να σου  λέει η ζωή να πας από δω ,να πας από κει,εσύ επιδειχτικά εγκαταλείπεις.  Το βίωμα σου σε τραβάει  ,όπως  το αίμα τον καρχαρία ,στην γνωστή στεριά  εκεί που φυλάγεται η μνήμη με τα πτώματα. Αλλά και ο σέρφερ που φαγώθηκε , από αληθινό καρχαρία ,φαντάζομαι πως κι αυτός τα δικά του βιώματα θα άκουσε ,κι όχι τους άλλους. Τι κι αν σε προειδοποιούν οι άλλοι για το προφανές . Το σήμα κινδύνου μέσα σου δεν λειτουργεί . Η μπορεί και να λειτουργεί  αλλά ο μηχανισμός της σιγουριάς  μέσα σου σε κάνει να μην  θες να λειτουργεί.

Κι έτσι απλά πεθαίνεις .Έτσι κι αλλιώς όμως πεθαίνεις καθέ λεπτό που περνάει ,κι όλο συνεχώς αναβάλεις,όχι τον θάνατο,όχι αυτόν, την ζωή σου αναβαλεις ,κι όλο κάνεις πρόβα για την επόμενη σκηνή, μα  η ζωή δεν είναι πρόβα. Ούτε καν τζενεράλε.

Αλλά η ζωή είναι ζωή ,ψεύτικη η αληθινή,δική σου είναι ,και τα όνειρα  κι αυτά λαμπρά ,μεγαλεπήβολα  σε καλούν σε εκμυστηρεύσεις. Αλλά  οι εκμυστηρεύσεις  χρειάζονται  σκοτάδι.  Οπως και στον ερωτα  .Για να βλέπεις  πόσο  ο άλλος σου λείπει.

Σ`αφήνω ,γειά.

Είναι πρωί τώρα που σου γράφω.Εσύ μπορεί να κοιμάσαι  η μόλις να ξύπνησες.Αλλά αν ξύπνησες  σημαίνει ότι είσαι κοντά μου.Καλημέρα λοιπόν. Εγώ όπως καταλαβαίνεις έχω ετοιμαστεί.Σε λίγο σου φεύγω.Όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα ,γιατί όπως καταλαβαίνεις  ετοιμαζόμουν.Είμαι ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής .Ακόμα κι αυτή την στιγμή που σου γράφω αναρωτιέμαι τι χρήσιμο δεν έχω πάρει κοντά μου.

Για κάτσε να σκεφτώ...Ρούχα, παντελόνια,πουκάμισα,βιβλία..το σίδερο το έβαλα?Το έβαλα .Αλλά και πάλι κάτι θα έχω ξεχάσει, δεν μπορεί.Τις ελλείψεις μου βέβαια θα μου τις υπενθυμίσει η ανάγκη όταν θα την επικαλεστώ.Δεν είμαι τακτικός,το ξέρω.Πιτσιρίκος  αγαπούσα πολύ την τάξη ,αλλά μου φαίνεται πως κατά την διάρκεια αυτής της τάξης  κάποιο ατύχημα θα συνέβη ,και έμεινα στον τόπο.Έτσι δεν λέγανε τότε,παλιά στο γυμνάσιο?"Έμεινε στον τόπο".Τι σου είναι η γλώσσα..

Επίσης όταν μεγάλωσα διάβασα και εκείνον τον ρημάδι τον στίχο  και πολύ το γλέντησα. "Όταν η αταξία μιλάει ,η τάξη να σωπαίνει. Έχει  μεγάλη πείρα ο χαμός.." Εμένα μου το λες.Εγώ το ξέρω από πρώτο χέρι.Έχω κάνει διατριβή στο χαμό. Εγώ και ο Χαμός:Οι αιώνιοι εραστές. Αλλά μην νομίζεις.Την θέλουν και την απόστασή τους. Οι εραστές. Που όσο και δεμένοι να ναι ,το σχοινί  του έρωτα κάποια στιγμή  λυγίζει.Φθείρεται. Θα μου πεις  το κόβεις και το αντικαθιστάς.Εύκολο να το λες ,αλλά άμα χαθεί η σκιά του Έρωτα  μου,ξέχασε καλύτερα και το όνομά μου.Τραγούδι  πρέπει να ναι αυτό.Σοφό τραγούδι. Εμένα οτι μου λένε τα τραγούδια το κάνω.

Μου λένε  πέσε στο γκρεμό?Πολύ ευχαρίστως λέω εγώ .Για να το λες εσύ κάτι θα ξέρεις τραγούδι μου καλό.Αγόρασα και καινούργιο φλασάκι  κι έχωσα εκεί μέσα καμιά πεντακοσαριά.Να χεις  από κάπου να πιαστείς βρε αδελφέ. Σε μια δύσκολη στιγμή.Σίγουρα θα υπάρξουν και αυτές  οι στιγμές κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Όπως και οι στιγμές της αμηχανίας. . Αλλά το ταξίδι,το κάθε ταξίδι ,πρέπει να το οδηγείς εσύ.Γιατί άμα συμβαίνει το αντίθετο  τερματίζει πριν την ώρα του.

Θα μαι ήσυχος όμως,το υπόσχομαι. Πέρσι ήμουν πολύ φουρτουνιασμένος .Πολύ θυμό σου λέω.Να κάτι χρήσιμο που πρέπει να φτιαχτεί σ`αυτήν τη χώρα. .Στην Ισπανία ήδη υπάρχει:Ένα κτήριο όπου μπορείς να διοχετευεις το θυμό σου.Σου δίνουν χρήσιμα  εργαλεία, όπως τσεκούρια μπαλτάδες, και συ  πας και κάνεις καλοκαιρινό το κτήριο ,δηλαδή τους τοίχους. Αλλά άμα δεν θες να σπάσεις τίποτα μπορείς με την άνεση σου να ουρλιάξεις.Κανείς δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει.Κανείς δεν πρόκειται να σε πει τρελό.Στην Μ . Που της το είπα ενθουσιάστηκε.Καλό παιδί" Να το επισκεφτούμε μου είπε με νόημα.Έξυπνο παιδί.Πήρα και το καπέλο που σου λέγα .Αλλά μόλις το πήρα μου φύγε  και η λαχτάρα να το φορέσω. Τελικά θα πάρω μαζί μου το παλιό. Άλλωστε ότι είναι της μόδας γερνάει. Αρα ας εμπιστευτούμε το παλιό για σιγουριά.


Τελειώνω.Δεν ήμουν ποτέ καλός στους  αποχαιρετισμούς.Θα μου πεις είσαι ποτέ καλός σε κάτι?Δεν ξέρω.Αλλά για σένα θα πάψω να αναβάλω και  θα το βάλω στο χάρτη μου σαν σκοπό .Αν ιχνηλατήσω σωστά  θα φανεί άλλωστε το βλέμμα μου....

Να μου προσέχεις και γω θα μαι  στο πλάι σου.Το πρωινό σου ξύπνημα σου λέει γεια.

Κάτι να καίει

Παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον ΑΥΤΗΝ  την σειρά.Το θέμα της  είναι κάτι που βασανίζει τον καθένα από μας:Τι θα γινόταν αν λιποθυμούσες για 2 λεπτά  κι έβλεπες το μέλλον σου.Ναι, το γνωστό μέλλον , το ανεξιχνίαστο.Το μέλλον που σου τάζει καινούργιες ελπίδες .Το μέλλον το δικαιωμένο.Το άκλαυτο.Ένα μέλλον μπορετό,καθόλου αβάσταχτο.Ένα μέλλον γεμάτο συμπόνια  για το μακρινό σου παρελθόν.

Εσύ όμως δεν κοιτάς μπροστά.Κοιτάς εκεί πίσω ,την παλιά αποθήκη  με τα μολυβένια στρατιωτάκια της μνήμης.Μερικά από αυτά έχουν φθαρεί από την πολυχρυσία.Τι σημασία έχει όμως. Δικά σου είναι,άμα θες τα σπάς.Άμα θες,κι άμα είσαι γενναίος,τ`αγνοείς.Αλλά πως να αγνοήσεις κάτι που σε πόνεσε ,κάτι που σε βοήθησε να καταλάβεις τι δεν είσαι.

Γιατί το τι είσαι ,το είδες καθαρά μες τον ορίζοντα.Νωρίς.Οι άλλοι όμως  σου λέγαν "Είναι νωρίς ακόμα για να ξέρεις "αλλά εσύ ήξερες,κι είχες την σωστή έμπνευση  στο να μην ανησυχείς.Εν τω μεταξύ  οι μέρες της αδιαφορίας  σε προσπερνούσαν .Η μια μέρα πίσω από την άλλη,σαν κυλιόμενη σκάλα ,όλη σου η Ζωή  ,μα εσένα το μυαλό σου  ταξίδευε στην εμπροσθοφυλακή του μέλλοντος.
Αλλά μια μέρα το μυαλό έπαψε να ταξιδεύει και  λιποθύμησε   προς  άγνωστη κατεύθυνση. Έτσι ξαφνικά  Κανείς δεν αναρωτήθηκε το τι και πως ίσως επειδή είχαν λιποθυμήσει και οι ίδιοι.Κι όταν ξύπνησες  ελαμπες .Και είπες:Ίσως είναι νωρίς ακόμα  για τόσο πολύ φως, και σκέφτηκες αμέσως :Ίσως αργότερα  ,και εσπασες ένα μπουκάλι λύπη   κοντά στα όνειρα των άλλων των ανθρώπων ,που στο μεταξύ είχαν κι αυτοί ξυπνήσει ,για να χουν κάτι να θυμούνται ,πέρα από το μακρινό τους μέλλον.

Το παρόν ωστόσο έμοιαζε για την ώρα  αόρατο,το ίδιο και οι άνθρωποι,παρότι  είχε αλλάξει η καθημερινότητα τους  μέτα το όνειρο,εν τούτης συμπεριφέρονταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα η καμώνονταν πως δεν είχε αλλάξει.Μπορεί όμως να μην είχαν πάρει  στα σοβαρά το όνειρό τους..Κανείς τους  όμως  δεν έκανε  σχέδια  για το μέλλον  γιατί με τον έναν η με τον άλλο τρόπο  το βλέμμα είχε  καρφωθεί   στην προσμονή.Συχνά το παίζανε κορώνα-γράμματα:Κορόνα- το όνειρό  μου ανήκει.Γράμματα-το όνειρο μου δεν μου ανήκει.Εσύ βέβαια συχνά ξανά λιποθυμούσες επίτηδες  για να το ονειρευτείς,δεν ήσουν σαν τους άλλους :Οι επιφυλάξεις είχαν παραμεριστεί  μπροστά στο τετελεσμένο..Οι άλλοι βέβαια πίστευαν ότι το έκανες από φυσική αδυναμία Δεν τους περνούσε καν απ`το μυαλό πως ήταν το δίλεπτο της ευτυχίας σου. Ο δικός σου τροπικός του αιγόκερου .Όταν το κατάλαβαν είχε ήδη συμβεί.

Κι  όταν συνέβη δεν ήσουν εκεί,κανείς δεν ήταν εκεί να καμαρώσει.Όλοι είχαν εξαφανιστεί   μυστηριωδώς.Μα  το δικό σου μέλλον  ήταν μπροστά ,ολόλαμπρο και διαμπερές  ,και μπορούσες να του δώσεις όποια διάσταση  εσύ επιθυμούσες. Ήταν λοιπόν έτσι   ακριβώς όπως το χες ονειρευτεί: Ένα μέλλον τωρινό ,αδιαπραγμάτευτο  και κυρίως καθόλου θλιμμένο.

Ήσουν ελεύθερος πλέον  να το ζήσεις.Αυτό το μέλλον είναι δίπλα σου.Μπορείς να το δοκιμάσεις.

Δανεική Ζωή

Κοιτάζω την Μπρατζολίνα  στο εξώφυλλο.Η Γυναίκα  λάστιχο.Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί.Οι γυναίκες την μισούν.Οι άντρες την φοβούνται.Δικαιολογημένα.Η ομορφιά δημιουργεί παροξυσμό.Απορύθμιση.Συχνά απειλή.Είναι φυσικό.Ότι δεν  μας μοιάζει   πρέπει   να θαφτεί κάτω από  χιλιάδες μπάζα  χλεύης .Είναι φυσικό.Το αφύσικο θα ήταν να το παραδεχθείς.Αλλά αυτό απαιτεί γενναιοδωρία και ψυχικό δόσιμο.

Οι γυναίκες της παρέας όπως είναι φυσικό   δεν το χουν αυτό το δόσιμο.Μπορεί και να πέφτω έξω ,αλλά δεν νομίζω,δεν.Με μερικές απ`αυτές με συνδέει μια ιστορία χρόνων,αλλά όπως συμβαίνει μ`αυτές τις ταλαιπωρημένες ιστορίες ,κάποτε τις ξερνάς.Κάποτε κουράζεσαι.Κι όταν κουραστείς σημαίνει πως έχεις απηυδήσει.Κι όταν φτάσεις σ`αυτό το σημείο  σημαίνει πως έχεις  εξαντλήσει κάθε  λεκτικό  περιθώριο για ανακωχή,κι αυτό μπορεί να σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση πως δεν δίνεις δεκάρα τσακιστή για το τι πιστεύει η δεν πιστεύει η ταλαιπωρημένη φιλική ιστορία.

Η όποια όπως είναι φυσικό  εξακολουθεί να κρατάει τα  προσχήματα .Είναι ζόρικο πράγμα η συνήθεια,κυρίως για να την αποφύγεις.Στο τραπέζι λοιπόν έχει ανοίξει η βεντάλια της ομορφιάς,κι όπως είναι αναμενόμενο  όλες οι γυναίκες της  ομήγυρης βρίσκουν φριχτή την  Μπρατζελίνα.Αλλά και η Μισέλ Φάιφερ Είναι μια κακόγουστη γραία. Βέβαια και ο Μπραντ Πιτ  δεν εξαιρείται. Κι αυτός κακόγουστος που τα χει μ`αυτήν την ατάλαντη.Η δε "ταλαιπωρημένη φιλική ιστορία" παθαίνει  κάτι σαν σπασμούς στο άκουσμα αυτού του αποτρόπαιου  ονόματος.Θέλει να της αποσπάσει βίαιες μαχαιριές στην πλάτη,αν είναι δυνατόν  να της τραγανίσει το κρανίο με τα κοφτερά δοντάκια της .

"Μα ποια νομίζει ότι είναι ?Από που αντλεί αυτή την έπαρση?αναρωτιέται μεγαλόφωνος αυτό το πικραμένο κομπινεζόν,που θα αντάλλασσε όλη την πικρή ζωή της με μερικά κουπόνια παρτούζας.Εγώ  παραδόξως δεν μιλάω.Σκέφτομαι.Η μάλλον καλύτερα ανακαλώ Τον Δάσκαλο..


"Το ανθρώπινο πρόσωπο απηχεί εντιμότατα αυτό που το άτομο είναι στην πραγματικότητα.Το πρόσωπο του παιδιού που ζει έναν πόλεμο απηχεί τον τρόμο.Το πρόσωπο  του εκ γενετής υπαλλήλου απηχεί το μίσος για το εκ γενετής αφεντικό.Το πρόσωπο εκείνου που έζησε  μια γεμάτη  ασυμβίβαστη ζωή απηχεί τη συμπόνια για τον συμβιβασμένο/..Αλλά την πιο σαφή έκφραση θα την συναντήσεις στο πρόσωπο της παλιάς καλλονής:έκφραση -μνημόσυνο,πάνω στην παροδικότητα της νεότητας..."


Φυσικά τίποτα από όσα σκέφτομαι  δεν ανακοινώνονται.Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν όπως και οι χαρακτήρες,έτσι αφήνω την"παλιά ταλαιπωρημένη ιστορία "να βράζει στο πικρό ζουμί της.Σε λίγο καταφθάνει ο {διάσημος} γνωστός της και η διάθεση της  αλλάζει.Χαρές γέλια{Τι σου είναι η διασημότητα τελικά ....}.Κοιτάζω αυτό το αγόρι που μάλλον   αγνοεί   όσα δεν γνωρίζω.Οι δυο τους  μαζί κάνουν έναν απίθανο συνδυασμό πλήξης.Λίγο να αφεθείς  στα νερά τους  και  η μνήμη δείχνει τερματικό.Αλλά ποιος είναι τέλειος για να ναι και μια μνήμη.


Αλλά για αυτό υπάρχει  μια  Μπρατζελίνα για να στην υπενθυμίζει.