Cet amour-la

Marguerite Duras by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Παιχνίδια Μαγισσών

 

                                                                                                                                                                   

Ωραία μου μάγισσα. Επιτέλους σε συναντώ στο σπίτι σου. Στο ολοκαίνουργιο σπίτι σου. Οι λύκοι στο χάρισαν. Χαλάλι σου. Ακόμα κι όλο το ζωικό βασίλειο  θα μπορούσε να επιστρατευτεί  για να ζωντανέψεις  τα όνειρα σου. Βαμμένα κι αυτά σαν και σένα : Μωβ. Ακόμη κι εδω  όταν μου υπόγραψες με τι ίδιο χρώμα το κανες. Καλά σε λέω μάγισσα.

Σε βλέπω να μιλάς,αλλά πάνω από όλα σ`ακούω. Δεν είσαι του κόσμου τούτου. Δεν είσαι για τα μάτια μας. Ξυπνάς  κι όλο αναρωτιέσαι αν ζεις . Δεν είσαι η  μόνη . Και οι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς σκοντάφτουν επάνω σ`αυτή την ερώτηση. Αλλά την προσπερνούν γιατί έχουν κατεπείγουσες προτεραιότητες. Όπως να γράψουν ας πούμε.

Μια ομότεχνη σου, μια  Marguerite Duras,αν την έχεις ακουστά το ίδιο έκανε.  Ξυπνούσε κάθε πρωί  και τσιμπούσε τα μαγουλά της  για να διαπιστώσει αν ζει . Η πρώην ωραία μαργαρίτα ,μαδημένη  εδω κι αιώνες  από το πολύ αλκοόλ. Η πρώην ωραία μαργαρίτα που πίστευε πως είχε το πρόσωπο του αλκοόλ πριν ακόμα πιεί.

Να , κοίταξε την εδώ. Το φωτοστέφανο της νιότης την έχει αγκαλιάσει. Ωραίο βλέμμα,μεθυστικό. Το αλκοόλ ακόμα δεν την έχει λεηλατήσει. Ίσως μόνο λίγο ο έρωτας ,κι αυτός ξυστά. Αλλά όταν είσαι   νέος  ποζάρεις  ακόμη και στην θλίψη σου. Όταν είσαι νέος δεν ξέρεις ακόμη ότι ο έρωτας περιβάλλεται  από  σύννεφα θανάτου. Όχι,όχι. είναι μακρυά τα σύννεφα . Κοντά είναι μόνο τα βιβλία . Κάποτε θα γράψεις πολλά . Πολλά βιβλία. Πολλές λέξεις τυπωμένες.


"Είναι κάτι χαρτιά που πρέπει να τακτοποιήσω κρυφά από την εξυπνάδα μου.  Αυτό που κάνω είναι ανεξίτηλο." Έτσι γίνεται και με κάτι αισθήματα Μαργαρίτα μου. Θες να τα τακτοποιήσεις κρυφά από τον θαυμασμό σου.  Οι περαστικοί όμως δεν καταλαβαίνουν από αυτά. Οι περαστικοί δεν ξέρουν τι είναι να γράφεις ένα βιβλίο. Οι περαστικοί σε θεωρούν τρελό. Αλλά όλοι οι άνθρωποι είναι θεμελιωδώς τρελοί,κι όσοι φαντάζονται πως δεν είναι αυτό ισοδυναμεί  με μια άλλη μορφή τρέλας.

Αλλά εμείς ας αφεθούμε στην τρέλα του έρωτα. Ο Γιαν Αντρέα , ο τελευταίος έρωτας σας  ακόμα σας πενθεί.  Ήταν όμοιος βλέπεις. Συνόρευε. Ενώ αν ήταν περαστικός  θα  είχε γλυτώσει.  Ο ρόλος του περαστικού στον έρωτα εχει πολύ μεγάλη αξία. Οι περαστικοί  του έρωτα είναι εμπλουτισμένοι με μια σοφή αδεξιότητα που τους καθιστά ακίνδυνους. Μια πληγή από έναν μη -όμοιο  είναι σαν γρατζουνιά από καρφίτσα. Ουσιαστικά  η πληγή  που θα αφήσει ο μη-όμοιος  σε ασφαλίζει από την πραγματική πληγή.

Γιατί άμα σου κάτσει η στραβή με τον όμοιο,πένθος ισόβιο. Κάτι ήξερες και τον απεφευγες συστηματικά. Σαν τους φετιχιστές και συ: Εψαχνες για παπούτσι για να καθυποτάξεις το πάθος σου  και σου τύχε ολόκληρος άνθρωπος. Γιάν Αντρέα Στάινερ: Τρεις λέξεις,ένα πρόσωπο ,και μια αιωνιότητα.H αιωνιότητα βλέπεις είναι κάτι που μαθαίνεται και γίνεται.

Είναι σαν άσκηση γεωμετρίας. Αρκεί να πιστέψεις στο εύρος  των προοπτικών που σου δίνονται. Ο Γιαν ήξερε από την αρχή πως θα κερδίσει την σημασία σας. Τελικά  ότι κι αν κάνουμε ,στο τέλος πάντα πέφτουμε θύματα της  πιο προσωπικής μας μυθολογίας.  Οι εικόνες που έχουμε για τον έρωτα ,ίσως να είναι οι εικόνες των παιδικών μας χρόνων, εκεί που ο έρωτας έμοιαζε περισσότερο σαν άσκηση  προσήλωσης ,παρά σαν άσκηση παρηγόρίας.

Αλλά  ήδη σου είπα πολλά  Ζυράννα μου ,και μάλλον θα σε κούρασα .  Αλλά το δίδαγμα ,είναι δίδαγμα: Ολοι ψάχνουμε εναν βαθουλό ανθρωπο για την σούπα μας*. Τράβα  τώρα να κοιμηθείς. Είναι ώρα για τον απογευματινό σου ύπνο.Τα όνειρα σου περιμένουν να τα ζωντανέψεις.  Κλείνω το φως .

Ησυχία.                                                                                                               

  *Στίχος της Κικής Δημουλά

Νυχτερινή σκηνή

Είναι νύχτα . Ονειρεύομαι? Μπα δεν το νομίζω. Πετάγομαι απότομα. δεν ξέρω,ούτε τι ώρα είναι ,ούτε ποια νύχτα μου ξημέρωσε. Κοιτάζω το ξυπνητήρι,βλέπω την ώρα,που θα μπορούσα κάλλιστα κι αυτήν να την κοιτάζω,αλλά απλως την βλέπω:5.45.
 
Απλωμένη νύχτα παντού. Ωραία αίσθηση. Κανείς δεν ταράζει αυτήν την ησυχία. Ακούω διάφορες φωνές ωστόσο,κάτι σαν μουρμουρητό .Μάλλον θα βλαστημάνε την ώρα και την στιγμή που ξύπνησαν ,η που τους ξύπνησαν..

Παλιά,πολύ παλιά,όταν ήμουν κανονικός άνθρωπος  και δούλευα πρωί, και πριν αλλάξει η οδός της συναισθηματικής μου ροής,  θυμάμαι πως με ξύπναγε ο αδελφός μου : Μου τράβαγε απαλά την κουβέρτα ,με χάιδευε απαλά στα μαλλιά ,και μου λέγε τρυφερά: Ελα μωρό . Ήρθε η ώρα.

Φαίνεται πως μου χει μείνει από τότε  γιατί κάνω ακριβώς το ίδιο,όταν θέλω να το κάνω ,κι όταν νοιάζομαι για τον άλλον. Αν δεν νοιάζεσαι για τον άλλον δεν κάνεις τίποτα ,έτσι δεν είναι?

Ενώσω σκέφτομαι αυτά,αναρωτιέμαι  αν όντως έχω ξυπνήσει. ίσως να ζω σαν τον Λεονάρντο στην γνωστή ταινία  με τα όνειρα.

Τσιμπιέμαι να δω αν είμαι αληθινός. Ανταποκρίνομαι . Είμαι στα αλήθεια  αληθινός. Τουλάχιστον μοιάζω να είμαι.


Τραβάω την κουρτίνα,κι αφήνω να μπει λίγο αχνιστό φως μέσα στο δωμάτιο. Δεν είμαι μόνος μου ωστόσο: Ο Σιοράν από δίπλα μου σαν να μου μιλάει: Μόνο ένα σημάδι  αποδεικνύει ότι έχεις καταλάβει τα πάντα: όταν κλαις χωρίς λόγο.

Ευτυχώς για μένα,δεν έχω καταλάβει τα πάντα ,και το πιο παρήγορο :Δεν κλαίω πια  χωρίς λόγο. Η τελευταία φορά που -ας  πούμε  πως έκλαψα  είναι όταν είδα μετά από πάρα πολλά χρόνια το The Rose. Η τελευταία  σκηνή στον τηλεφωνικό θάλαμο  είναι σπαραχτική .

Η στιγμή της μεγάλης επίγνωσης  ,που καταλαβαίνει πια πως είναι ολομόναχη ,και ζητάει να έρθουν να την πάρουν για να τραγουδήσει για τελευταία φορά  με κάνει  λιώμα .

Γαμώτο, κάπως αλλιώς θα πρεπε να φεύγουν οι άνθρωποι. Να τους τυλίγει το γαλάζιο φως της ανυπαρξίας,έτσι όπως το χουν ορίσει οι ποιητές.Οχι ετσι χύμα.

Αλλά η ζωή δεν σου κάνει τέτοια χατίρια 


που ως γνωστόν είναι μεγάλη προδότρα.