Πολυαγαπημένη μου, σε χαιρετώ. Ήθελα από καιρό να σου γράψω, να μάθω πως περνάς και πως ζεις
αλλά ντρεπόμουν, γενικά ντρεπόμουν για όλα, αλλά αυτό ας μην το κάνουμε θέμα Μαργαρίτα.
Για την ώρα, γιατί μετά, δεν ξέρεις πως θα μου τη δώσει, γιατί έτσι και μου τη δώσει, γίνομαι πολύ
ξεδιάντροπος. Αλλά ας κρατηθούμε από τα προσχήματα.η από τα βιβλία. Για να σου πω την αλήθεια
προτιμώ τα δεύτερα, είμαστε άλλωστε σε μια ηλικία που δεν μας χρειάζεται κανένα είδους πρόσχημα
αρα ας μπούμε κατευθείαν σ`αυτό που πονάει πιο πολύ, δηλαδή σε ο,τι δεν αντέχουμε. Πολύ ανθρωπίλα ρε συ Μάργκαρετ, έχει βρομίσει ο τόπος από ανθρωπίλα καμμένη, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αρα μπορείς να θεωρείς τον ευατό σου έως και τυχερό που δεν βιώνεις τέτοια ήττα.
Αλλά από ήττες εσύ, άλλο τίποτα. Μην κοιτάς τώρα που έχεις ενσαρκωθεί σε ρωγμή και καμαρώνεις
μέσα από τα χαλάσματα. Τυχερή Ρίτα. Ακόμα κι από τη χώρα του Ποτέ-Ποτέ εσύ διδάσκεις.
Δεν ξέρω ρε συ φιλενάδα, αλλά πολύ σε ξαναγαπησα. Διάβασα ξανά βλέπεις την μαγική βιογραφία σου, και θαμπώθηκα.Από πιο πλανήτη κατέβηκες ρε συ, πες μου ένα όνομα κι εγώ θα το πιστέψω.
Πονεμένο μου, στενάχωρο πλάσμα που δεν σε πίστευε κάνεις."Μην γράφετε Δεσποινίς Ντυράς
Είστε ατάλαντη" σου γραφαν τότε τα ανίδεα μόγγολα. Κι εσύ τι τους έλεγες πως μπορούν να πάνε
να γαμηθούν. Εγώ θα γράφω, γιατί πρέπει να γράφω, γιατί δεν υπάρχει γιατί. Άλλωστε πίστευες πως
το γράψιμο δεν είναι επάγγελμα, αλλά υποχρέωση. Δεν σε κατάλαβαν στην πατρίδα σου, αλλά
σάματις κατάλαβαν κανένα στην ώρα του; Για ρώτα τι έπαθε ο Ταρκόφσκι.Τον ξέσκισαν οι σύμμαχοι
"Παρατά τις μηχανές σύντροφε, και πήγαινε να δουλέψεις σε κανά εργοστάσιο."Καλά μην σου πω
τι κάνανε στον Μούζιλ. Η στον Όσιμα. Δεν θα σου για τον Ταχτσή και κουφαθείς εντελώς, που πούλησε το σπίτι του ο καλλιτέχνης για να εκδώσει το Τρίτο Στεφάνι, για να του πει μετά η πατρίδα
πως δεν τον χρειάζεται.Αλλά έτσι είναι χρυσό μου παιδί:το μέλλον αποστομώνει τους προφήτες.
Όλα στράφι πήγανε καλή μου, δηλαδή τι να σου πρωτοπω για αυτό το έγκλημα,και τι να ομολογήσω.
Είναι σαν το τραγούδι που λέει, δεν ξέρω άμα το ξέρεις, κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι, σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι. Και τι κάνει ένας ήσυχος θεός Μαργαρίτα μου όταν τον αφήσεις στο πολύ λάσκα; Άσε μην πεις, θα σου εγώ: θα στα κάνει όλα πουτάνα, γιατί θεός είναι, θα κάνει ο,τι
του καυλώσει. Πάρτο εσύ αυτό τώρα αυτό και δώστου μια προέκταση ποιητική, αλλά με μια εσάνς
ξεφτίλας. Γιατί ξεφτίλα είναι αυτό που ζούμε από όποια πλευρά να το δεις. Σε φαντάζομαι να γεννι
οσουν ας πούμε σήμερα και να γράφες το Φράγμα στον Ειρηνικό, η τα Αλογάκια της Ταρκίνια. Τι θα λέγαν οι σκατόμυαλοι. Αυτοί που βγαίνουν με τις κλαρωτές ρόμπες σε όλα τα σόσιαλ, ξέρεις.
Αλλά κι αυτό το θέμα με τη μάνα σου πια. Τι ανελέητο κυνηγητό Παναγιά μου. Τελικά έχω καταλήξει
ο,τι πως, όπως και να σε λένε, ο,τι ζωή κι αν ονειρεύτηκες να κάνεις, πάντα θα υπάρχει μια μάνα
από πίσω σου να σου τραβάει την ουρά. Είχες γεράσει, ήσουν λιώμα απ`το αλκοόλ, κι όμως ένιωθες
την σκιά της να σε βαραίνει. Την φοβόσουν, ακόμη και νεκρή την φοβόμουν, ίσως πιο πολύ από τι
ήταν ζωντανή. Η στιγμή που της πήγες το πρώτο σου βιβλίο τυπωμένο θα πρέπει να ήταν δραματική.
Σαν να πέρναγε εξετάσεις ολόκληρη η ύπαρξη σου. Καημένη Μαργαρίτα, 40 χρονών γαϊδάρα κι
ο ίσκιος της μάνας σου σε κάνει να τρέμεις. Θα πρέπει να ήταν κάτι το συγκλονιστικό:η εικόνα
μιας κόρης απελπισμένης που περιμένει σαν ερωτευμένη νεοφώτιστη την ευχή της μάνας. Την
αποδοχή της. Αλλά που τέτοια τύχη. Δεν θα καταλάβει τίποτα και θα σε βρίσει ο,τι την πρόδωσες.
Ο,τι την ξεπουλήσες. Μια μάνα μόνη να παλεύει με την φτώχεια και τους αποικιοκράτες, και τον
αδελφό σου, αυτόν τον μεγάλο αλήτη, τον μεγάλο έρωτα της, γιατί έτσι είναι οι γιοί:προσφέρονται
μόνο για έρωτα, αλλά και για να δέρνουν την μικρή τους αδελφή. Ο σουρεαλισμός στη ζωή σου
εγκαταστάθηκε πολύ νωρίς στη ζωή σου, γιατί αν δεν είναι σουρεαλιστικό στοιχείο να σε πουλάει
η μάνα σου σε έναν πλούσιο Κινέζο για να μπορέσει να σας σώσει,τότε τι είναι; Αλλά αν το καλοσκεφτείς, σουρεαλιστικό είναι κάτι που σε διασκεδάζει, αλλά και σε κάνει να καταλαβαίνεις
ο,τι δεν ζεις στον καλύτερο από τους δυνατούς κόσμους. Τι ήσουνα τότε αν το καλοσκεφτείς;
Ένα παιδί παραπεταμένο, και τι κάνουν αυτά τα παιδιά;στήνουν μπαλωμένους ιστούς τρυφερότητας
για να σε ξεγελάσουν. Αλλά έρχεται η πραγματική ζωή, και τότε λες γκουντμπαί σε όλα.
Νίκησε η τσοκάρίσια ζωή ρε συ Μαργαρίτα και θα τρελαθώ. Άλλοι πάνε από σφαίρα, κι άλλοι
από καθαρό ατόφιο τσόκαρο. Δικαιοσύνη σου λέει μετά. Κάτι ήξερες εσύ και το ριξες από νωρίς
στην μπέκρα. "Πρέπει να καταστρέψουμε την ίδια την ιδέα της αγάπης, για να μάθουμε με ένα
καινούργιο τρόπο να αγαπάμε" έλεγες μέσα στο παραλήρημα σου κι έχεις δίκιο, εσύ που δαφνο
στεφανώθηκες από λάτρεία κι ερωτα. Μά πάνω απ`όλα η σάρκα. Η μήπως ηταν το πιοτό;
ίσως για όλα να φταίνε οι μανάδες, γιατί πως αλλιώς να δικαιόλογήσω την επιμονή της μάνας σου
στο να μάθεις να πίνεις, οντας 15 χρονών. "Πρέπει να μάθεις να πίνεις μπύρα. Εκεί που μεγάλωσα
στο Βορρά ολα τα κορίτσια επιναν, πρέπει να μάθεις κι εσυ να πίνεις, πρέπει! Σχεδόν σε διέταξε.
Πως να μην γίνει ο μεγαλύτερος γκόμενος σου; Και θα χες πεθάνει αν δεν σε είχε περισυλλέξει
ο τελευταίος ερωτας, ο μικρούλης Γιαν, ο γλυκός ομοφυλόφυλος άνδρας που σ`αγάπησε οσο
τίποτα αλλο στο κόσμο. εν τω μεταξυ, οσα χρόνια λείπεις ο κόσμος παρέμεινε μαλάκας και κουλός, οπως είχες προφητέψει, οι ανθρωποι έπαψαν πια να διαβάζουν βιβλία, οχι πως διάβαζαν και ποτέ
η Αριστερά απέτυχε, οι φασίστες μπήκανε στην πρώτη γραμμή, η Γαλλία του Μάη του 68 που
ονειρεύτηκες πως θα αλλάξει τον κόσμο είναι πια για κλάμματα και τελείως για τον πούτσο, αρα
πρέπει να νιώθεις τυχερή σχεδόν που δεν ζεις, μην σου πω και προνομιούχα. Σαν να σας ακούω
όμως απο τα βάθη του τίποτα σας να μονολογείτε, φαντάζομαι για αντιο :δεν ξέρουμε που πάμε
αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μην πάμε. Εστω κι αν είναι να πάμε στο διάολο.
Αντίο Κυρία Μαργαρίτα. Θα τα ξαναπούμε πάλι σε
5 χρόνια.
