Δανεική Ζωή

Κοιτάζω την Μπρατζολίνα  στο εξώφυλλο.Η Γυναίκα  λάστιχο.Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί.Οι γυναίκες την μισούν.Οι άντρες την φοβούνται.Δικαιολογημένα.Η ομορφιά δημιουργεί παροξυσμό.Απορύθμιση.Συχνά απειλή.Είναι φυσικό.Ότι δεν  μας μοιάζει   πρέπει   να θαφτεί κάτω από  χιλιάδες μπάζα  χλεύης .Είναι φυσικό.Το αφύσικο θα ήταν να το παραδεχθείς.Αλλά αυτό απαιτεί γενναιοδωρία και ψυχικό δόσιμο.

Οι γυναίκες της παρέας όπως είναι φυσικό   δεν το χουν αυτό το δόσιμο.Μπορεί και να πέφτω έξω ,αλλά δεν νομίζω,δεν.Με μερικές απ`αυτές με συνδέει μια ιστορία χρόνων,αλλά όπως συμβαίνει μ`αυτές τις ταλαιπωρημένες ιστορίες ,κάποτε τις ξερνάς.Κάποτε κουράζεσαι.Κι όταν κουραστείς σημαίνει πως έχεις απηυδήσει.Κι όταν φτάσεις σ`αυτό το σημείο  σημαίνει πως έχεις  εξαντλήσει κάθε  λεκτικό  περιθώριο για ανακωχή,κι αυτό μπορεί να σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση πως δεν δίνεις δεκάρα τσακιστή για το τι πιστεύει η δεν πιστεύει η ταλαιπωρημένη φιλική ιστορία.

Η όποια όπως είναι φυσικό  εξακολουθεί να κρατάει τα  προσχήματα .Είναι ζόρικο πράγμα η συνήθεια,κυρίως για να την αποφύγεις.Στο τραπέζι λοιπόν έχει ανοίξει η βεντάλια της ομορφιάς,κι όπως είναι αναμενόμενο  όλες οι γυναίκες της  ομήγυρης βρίσκουν φριχτή την  Μπρατζελίνα.Αλλά και η Μισέλ Φάιφερ Είναι μια κακόγουστη γραία. Βέβαια και ο Μπραντ Πιτ  δεν εξαιρείται. Κι αυτός κακόγουστος που τα χει μ`αυτήν την ατάλαντη.Η δε "ταλαιπωρημένη φιλική ιστορία" παθαίνει  κάτι σαν σπασμούς στο άκουσμα αυτού του αποτρόπαιου  ονόματος.Θέλει να της αποσπάσει βίαιες μαχαιριές στην πλάτη,αν είναι δυνατόν  να της τραγανίσει το κρανίο με τα κοφτερά δοντάκια της .

"Μα ποια νομίζει ότι είναι ?Από που αντλεί αυτή την έπαρση?αναρωτιέται μεγαλόφωνος αυτό το πικραμένο κομπινεζόν,που θα αντάλλασσε όλη την πικρή ζωή της με μερικά κουπόνια παρτούζας.Εγώ  παραδόξως δεν μιλάω.Σκέφτομαι.Η μάλλον καλύτερα ανακαλώ Τον Δάσκαλο..


"Το ανθρώπινο πρόσωπο απηχεί εντιμότατα αυτό που το άτομο είναι στην πραγματικότητα.Το πρόσωπο του παιδιού που ζει έναν πόλεμο απηχεί τον τρόμο.Το πρόσωπο  του εκ γενετής υπαλλήλου απηχεί το μίσος για το εκ γενετής αφεντικό.Το πρόσωπο εκείνου που έζησε  μια γεμάτη  ασυμβίβαστη ζωή απηχεί τη συμπόνια για τον συμβιβασμένο/..Αλλά την πιο σαφή έκφραση θα την συναντήσεις στο πρόσωπο της παλιάς καλλονής:έκφραση -μνημόσυνο,πάνω στην παροδικότητα της νεότητας..."


Φυσικά τίποτα από όσα σκέφτομαι  δεν ανακοινώνονται.Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν όπως και οι χαρακτήρες,έτσι αφήνω την"παλιά ταλαιπωρημένη ιστορία "να βράζει στο πικρό ζουμί της.Σε λίγο καταφθάνει ο {διάσημος} γνωστός της και η διάθεση της  αλλάζει.Χαρές γέλια{Τι σου είναι η διασημότητα τελικά ....}.Κοιτάζω αυτό το αγόρι που μάλλον   αγνοεί   όσα δεν γνωρίζω.Οι δυο τους  μαζί κάνουν έναν απίθανο συνδυασμό πλήξης.Λίγο να αφεθείς  στα νερά τους  και  η μνήμη δείχνει τερματικό.Αλλά ποιος είναι τέλειος για να ναι και μια μνήμη.


Αλλά για αυτό υπάρχει  μια  Μπρατζελίνα για να στην υπενθυμίζει.