Στου Δρόμου τα μισά{ part 2}

Ωραία είναι εδώ που με έφερες. Πώς είπαμε πως το λένε το μαγαζί? Ζάκυνθο?Γνέφεις καταφατικά ,αρα σωστά έχω  κεντράρει. Το σημειώνω  να μην το ξεχάσω ,γιατί ξέρεις πως είμαι εγώ .Άμα αφεθώ ,αφήνομαι δια παντός. 

Καλό θα είναι  λοιπόν  να μου λες το που βρίσκομαι  γιατί η πυξίδα μου  αλλιώς με δείχνει τα φεγγάρια των διακοπών .Είπαμε εσύ οδηγείς .Αλλά κι γω καλά το πάω.Έχω έμπνευση αυτό το καλοκαίρι  μην βλέπεις που δεν στο λέω. Σας έχω ξεγελάσει ολους με την δήθεν ησυχία μου. Λίγο όμως να με πειράξεις  και η επιμήκυνση κοπτήρων θα είναι θέμα δευτερολέπτων.

Να ,η Φατιμέ  το κατάλαβε αμέσως. Κάτι μου λέει για κόκα ,και λέω εγώ ,κόκα μόνο με ανθρακικό.Μπαίνουν στη μέση σφήνα  όμως  οι μεταφράσεις κι όλα εξηγούνται: Κόκα στα αλβανικά σημαίνει κεφάλι ".Το κεφάλι σου συνεχώς μιλάει" ,μας εξηγεί ο γιος της και γω καταλαβαίνω..τι καταλαβαίνω? Ότι είμαι έρμαιο μιας χαμένης μετάφρασης? Πολύ πιθανό.


Εσύ βέβαια πετάγεσαι και μου λες " μάλλον  σε συμπάθησε και μην το ψάχνεις παραπέρα "και γω σου απαντώ "ναι φυσικά  και δεν το ψάχνω,τι νόμισες,ότι θα το ψάξω? Είναι αργά άλλωστε, είμαστε κουρασμένοι , να κοιμηθούμε. σου λέω  "ναι να κοιμηθούμε " μου λες και συ  κι ανεβαίνουμε  στο δωμάτιο. Φρούτα και κρασί μας περιμένουν στο τραπέζι  .Η αλβανική φιλοξενία μας σοκάρει ευχάριστα. Για φαντάσου. Κι ύστερα  τους λένε αγροίκους.
 
Το δωμάτιο εν τω μεταξύ,μια κούκλα.

Καμιά σχέση με το περσινό.Μεγάλο ,ευρύχωρο.Μάλλον έχουν βάλει  διακοσμητή.Τ`ακούς συ,λιποθυμάς από το σοκ."Ποιο διακοσμητή? μου λες ,δεν βλέπεις τις κουρτίνες  που είναι στο χρώμα του εμετού? Λέω "σοβαρά?" Υπάρχει τέτοιο χρώμα?  "Ασφαλώς και υπάρχει" μου απαντάς εσύ. "Και καλά οι κουρτίνες..τα φώτα δεν τα βλέπεις  με πόση κακογουστιά έχουν στηθεί?"Μύλος η υπόθεση .Κάνω να σκεφτώ με το καλό μου το μυαλό ,κι όχι το θερινό,και μου ρχεται σφήνα εκείνο το τραγούδι που λέει ..".και  βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες"..



Άσχετο,αλλά εμένα μ`αρέσει.Όχι το τραγούδι.Το δωμάτιο.Αποπνέει κάτι,κάτι απροσδιόριστο.Έχει κι αυτή την θάλασσα ,ανοιχτός ορίζοντας μπροστά στα μάτια μου,δεν θέλω και πολύ να κατρακυλήσω  στο ρομάντζο. Στο νου μου εν τω μεταξύ ο Σεφέρης. " Είμαι η θάλασσα ποιος θα μπορέσει  να με αδειάσει..."

Αλήθεια ποιος.




Οι επόμενες μέρες με βρίσκουν σε μια κατάσταση εκστατικής Νιρβάνας.Αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι.Το νησί  και η αύρα του  με προσκαλεί σε μια χαζάουα τρομαχτικής έντασης.Ίσως βέβαια να  του μεταδίδω την δική μου ένταση,και κείνο να μου φέρεται  ανάλογα.Πάντως εκείνο που μου κάνει περισσότερο εντύπωση είναι όλες αυτές οι εκκλησίες.Μεγάλη αμαρτία πρέπει να χει αυτό το νησί.Το διαισθάνομαι.Το ίδιο άλλωστε είχε πει και ο Χατζιδάκης όταν πήγε για πρώτη φορά  στην Θεσσαλονίκη .Το ίδιο θα πω  και γω φαντάζομαι  όταν θα ανέβω επάνω ,τον άλλο μήνα,μετά  από 5 χρόνια.Αλλά για την ώρα επείγει αυτό το ταξίδι{που συνεχίζεται..}