Σημασία εχει ο δρόμος {part 3}

Έχω καρδιά προσκυνητή.Σ`αυτό το  μουσείο το καταλαβαίνω.Εσύ με καταλαβαίνεις? Για να σε δω...αφηρημένος μου φαίνεσαι. Αρα δεν με καταλαβαίνεις ,αρα να προχωρήσω άφοβα προς το ναό.Ωραίος ναός. Μουσείο βέβαια το λένε οι περαστικοί ,αλλά εγώ επιμένω στα δικά μου.

Ότι αξίζει σ`αυτό το νησί μάλλον εδώ θα βρίσκεται.Τα γράμματα του γίγαντα.Κάπου εδώ μέσα  θα κοιμούνται. Οι περαστικοί περνάνε και χαζεύουν. Φωτογραφίες απαγορεύονται.Κρίμα. Δεν θα δείξουν σε κανένα  τα γράμματα .ούτε τα οικόσημα ,ούτε τα πρόσωπα των ζακυνθινών   αρχόντων  θα αποτυπωθούν στις άξεστες μηχανές τους. Όχι πως αν επιτρεπόταν θα το κάνανε.  Η ραστώνη εμποδίζει  την σκέψη να εισχωρήσει μέσα στον εγκεφαλικό ιστό.  Ίσως να ναι και καλύτερα έτσι. Που ξέρεις τελικά. Μπορεί το καλύτερο  να είναι  μια πόρτα για κάτι πολύ χειρότερο.

Αλλά για την ώρα  βρισκόμαστε   μπροστά στη πόρτα του μουσείου.Όμορφη πόρτα. Την σπρώχνεις  και  βρίσκεσαι με μια ανάσα μέσα. Η κοπέλα επί της υποδοχής  δεν μας είδε καν. Mιλάει στο τηλέφωνο .Φαίνεται στεναχωρημένη. η είσοδος στοιχίζει μόλις 4  ευρώπουλα. Όχι δεν τα θέλει τα χρήματα μας. Την σημασία θέλει  κάποιου που την πρόδωσε. Το βλέπω στο βλέμμα της: Κάποιος έρωτας πρέπει να της παράπεσε  και ψάχνει ενόχους. Πάντως όχι εμένα. Εγώ έχω δηλώσει εδώ και χρόνια αθώος. Εν πλήρη  συγχύσει,αλλά αθώος.

 Αρα αφήστε με έξω από αυτό το λογαριασμό. Μας αφήνεις λοιπόν και περνάμε. Ο λογαριασμός  απλήρωτος ,το ίδιο και η είσοδος. Κάνεις δεν μας ενοχλεί. Περπατάμε εν υπνώσει  μέσα στο μουσείο . Πρέπει οπωσδήποτε να βρω τα γράμματα. Κάποιος πρέπει να νοιαστεί για αυτά. Καποιος πρέπει να κλάψει. "...Η ποσότης  των δακρύων αυτού του κόσμου είναι αμετάβλητη. Για καθέναν που αρχίζει να κλαίει, κάποιος άλλος σταματάει.."

Αφού δεν κλαίει κανένας εδώ μέσα ,ας αρπάξω πρώτος την κορδέλα.Για να την δω..Γερή  μου φαίνεται. Αδοκίμαστη. Να την εμπιστευτώ αφοβα. Περνάω κι ακουμπώ το γυαλί. Το φυσάω. Καμιά σκόνη δεν έχει κάτσει . Ο Γίγαντας  είναι απών ,αλλά η γραφή του είναι αιώνια.."και  εστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα,και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα,γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω,και κοντά στον λιανό μου δάχτυλο έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση...' Η  Γυναίκα της Ζακυθος  βρίσκεται εδώ. Κόσμος περνάει κι έρχεται ,κι αδιάφορα απλώνει  το βλέμμα του στην παλιά γραφή. Αφοπλιστικά ασυγκίνητος κόσμος  περιφέρει το σαρκίο του  εδώ μέσα  και γω ? Τι παριστάνω εγώ? ".. Και έφριξα και έστριψα στην αντίκρυ μερία το πρόσωπο μου,και εξανασανε το μάτι μου στον καθρέπτη,ο οποίος δεν έδειχνε παρά τη Γυναίκα  μοναχή και εμε και το φως.."

Το φως είναι αιώνιο. Το ίδιο και η γραφή. Εδώ μέσα πάλλεται η σημασία της . Αλλά και η σιωπή του χρόνου. Νιώθεις να σε διαπερνά  σ`αυτό το χώρο,σ`αυτόν τον χώρο που ο χρόνος θαρρείς πως   έχει σταματήσει  για μένα.  Γυρίζω και σε κοιτάζω. Ο δικός σου χρόνος νομίζω πως έχει σταματήσει κάπου στο ενδιάμεσο. Γυρίζεις και τα κοιτάς όλα . Το δίχως άλλο έχεις καρδιά περιηγητή. Μου χαμογελάς. "Όλα καλά?" με ρωτάς ,"Όλα καλά' σου απαντώ.Κι αυτή την φορά το εννοώ περισσότερο από ποτέ.