Σ`ακούω να μου μιλάς. Ποιος φόβος σου άραγε να έχεις αγαπήσει πάλι. Φωνή τρομαγμένη. Θέλει κάπου να ακουμπήσει. Εγώ δεν μιλάω. Έχω προσαράξει στην σιωπή μου. Η φράση της βέβαια "δεν έχω πια λόγο να ζω " με προβληματίζει.
Μου φέρνει στο νου εκείνο τον στίχο που λέει " Έπεσε η ζωή μου κάτω και δεν έσκυψα να την μαζέψω". Μπα ,δεν πρέπει να της πω . Θα την κάνω ακόμη πιο χάλια. Όχι δεν πρέπει. Της λέω κάτι χαριτωμένο,κάτι κωμικό. Θέλω τόσο πολύ να γελάσει. Δεν γελάει όμως. Είναι προσηλωμένη στο Μοναστήρι του χαραχτήρα της.
Αυτός ο χαραχτήρας. Πόσους σκλάβους έχει κλείσει μέσα του. Πόσα άλυτα γιατί έχει πάρει στο λαιμό του. Εκείνος όμως επιμένει να κάνει τα δικά του.
Χρειάζεται τελικά κάμποσα χρονάκια,για να μην πω δεκαετίες ολότελα χαμένες, για να διαπιστώσεις το προφανές: Πως από αυτό που φοβάσαι δεν πρόκειται να γλυτώσεις. Μερικοί από μας θα πάμε τελικά από φόβο. Καμιά σοβαρή αρρώστια,κανένας καρκίνος δεν πρόκειται να μας διαλύσει.
Μόνο ένας αδιαφιλονίκητος φόβος θα μας σκεπάσει,που υποπτεύομαι, στο τέλος θα μας καταπιεί.
Kι όλοι θα αναρωτιούνται " Μα τι του συνέβη? Μέχρι χθες έμοιαζε άτρωτος...
Κι όλα αυτά τα παθαίνεις από την πολλή σου ενηλικίωση . Από την πολλή σου την προσπάθεια να δείξεις ζωντανός.
Σαν την φίλη μου , και συ, και γω ,και ολοι μας.
Αγωνιστικούς Χαιρετισμούς Στο Μέλλον. Κάποτε θα συναντηθούμε. Λίγο πριν ο φόβος μας αφήσει.
6 σχόλια:
καταφερες να με κανεις ν ανατριχιασω πρωι πρωι
τελικα ναι καποιοι θα πεθανουν απο το φοβο τους και ξερεις κατι? οχι δε θελεω να μαι απ αυτους
πωπω τι μου κανες πρωι
σευχαριστω.
υ.γ βρηκα αλλο ενα λογο που λατρευω αυτο το μπλογκ : κανει αναρτησεις 5 η ωρα το πρωι χεχε
Τι εκπληκτικο κειμενο! Με άγγιξε κάθε πρόταση.
λες να πεθάνουμε απο τον φόβο μας?
και μη χειρότερα
να ζήσουμε,να ζήσουμε
μέχρι να πεθάνουμε,να ζήσουμε
Ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει ενηλικίωση για την ώρα... ακόμη και κι ο φόβος τρυπώνει και πλακώνει τις φιλοδοξίες. Σε σώματα ακόμη παιδικά και αθώα, με πρόσχημα; το μέλλον, τα γερνάει γρήγορα εκείνος ο φόβος...
πολλές φορές το σκέφτομαι
ότι ο φόβος μας εμποδίζει
να ζήσουμε.
Αλλά πώς γίνεται να μην φοβάσαι όταν υπάρχουν ΤΟΣΑ απειλητικά πράγματα εκεί έξω.......
παρ όλα αυτά θα μείνω στο σχόλιο της kihli "να ζήσουμε, μέχρι να πεθάνουμε, να ζήσουμε"
ΠΟλύ δυνατό κείμενο!!!
ο χαρακτήρας και οι σκλάβοι του
δώσε στη κοπέλα μια αγκαλιά, έτσι πάνω από 15 δευτερόλεπτα.
Να μυρίζεις μαλακτικό
Δημοσίευση σχολίου