Καμιά φορά περπατώντας.

Περπατάω  στους φρεσκοστολισμένους χριστουγεννιάτικους  δρόμους.Έχει πλάκα να περπατάς
στους δρόμους που δεν μεγάλωσες. Στους δρόμους που ποτέ δεν πρόκειται να διηγηθούν σωστά
την ιστορία σου (η μπορούν και γω αυταπατώμαι?) Αλλά μπορεί και να μπορούν . Ο ξυπόλυτος
κύριος  που τρώει μέσα από τα σκουπίδια ,και που τον προσπερνώ με σχετική αδιαφορία(?)
μπορεί να αφηγηθεί πολύ περισσότερα  πράγματα , απείρως  πιο συγκλονιστικά , από όσα
εγώ νομίζω πως κατέχω. Οι δρόμοι που  περπάτησε και που τον κατάπιαν , είναι αποτυπωμενοι
ζοφερά  , πάνω  στα κατάμαυρα από  την γλίτσα , πόδια του.Ένα βήμα κι είσαι αλλού.Να του
Το πω? Μπα , αστο. Αφού κι εγώ είμαι αλλού , με εσωτερική διασωλήνωση. Και καλά εγώ ,
και  καλά εκείνος ,οι υπόλοιποι 20.000 που κοιμούνται στους δρόμους  τι δικαιολογίες
θα βρουν για να μισήσουν τις εβαπορέ ευτυχίες μας? Άσε μην το πεις .Ξέρω από ακονισμένα
μαχαίρια. Άσε να επιστρέψω καλύτερα σπίτι .Μην νομίζεις όμως , και γω άστεγος είμαι

αλλά  από την ανάποδη. Μην κοιτάς που  δεν το δείχνει η μικροαστική ευ δαιμόνια μου.
Αφού με ξέρεις: είμαι μανούλα  στο να εξαπατώ.Αλλά δεν το  κάνω σκόπιμα. Μάλλον
από περηφάνια το κάνω. Άλλωστε το γράφε κι ο Καμί " την αλήθεια σε κανέναν.
Ούτε στον ίδιο  σου τον ευατό" Εντάξει ,υπερβολικό μου φαίνεται , γιατί κάπου
πρέπει  να καραδοκεί κι ένας μάρτυρας για να μπορέσει να μας καταργήσει  όλα
τα άλλοθι  μας , που κάποτε , που ξέρεις , μπορεί και να τα χρειαστούμε. Αλλά
για την ώρα κανένας μάρτυρας , και κανένα άλλοθι. Μόνο καινούργια βιβλία.

Η Ζυράννα ,και  ,ο τετιμημένος Τζούλιαν Μπαρνς. Ακριβοί , ο καθένας στο δικό
του χώρο. Ο Μπαρνς  μου έριξε ωραία γροθιά" Εξελίσσεται άραγε με τα χρόνια ο χαραχτήρας?
Στα μυθιστορήματα ασφαλώς και συμβαίνει αυτό. Στη ζωή όμως? Η στάση μας και
οι απόψεις μας  μεταβάλλονται ,αναπτύσσουμε καινούργιες συνήθειες και ιδιοτροπίες
αυτό όμως είναι κάτι διαφορετικό ,κάτι περισσότερο διακοσμητικό. Ίσως ο χαραχτήρας

να μοιάζει με την ευφυΐα , μόνο που φτάνει στο αποκορύφωμα του λίγο αργότερα:
ας πούμε κάπου μεταξύ των είκοσι και των τριάντα. Έπειτα μένουμε για πάντα με
ότι έχουμε.Μόνοι μας .Αυτό - αν είναι έτσι- δεν εξηγεί πολλές ζωές? Και την τραγωδία
μας, θα έλεγα-αν η λέξη δεν είναι πολύ βαρύγδουπη." Ξέρω τι θέλει να πει ο  Τζούλιαν
το συζητάμε πολλές φορές με τον Α. καθώς κάνουμε την βραδινή μας ψυχανάλυση:


οι άνθρωποι όσο κι αν το προσπαθούν , ο χαραχτήρας τους προδίνει ,κι αυτό γιατί
είναι πέρα απ`αυτούς. Δεν πας εσύ να θέλεις ,δεν πας  εσύ να ονειρεύεσαι , ο χαραχτήρας
σου θα σε πάει  εκεί που θέλει αυτός. Άλλωστε " όλα τα καταπίνει το στομάχι εκτός
από τον ίδιο του τον ευατό". Στις βραδυνές αυτές συζητήσεις μιλάμε φυσικά και
για έρωτα" Πρέπει να τελειώσουμε  μ`αυτόν. Δεν πρέπει η προσωπική μας ευτυχία

να εξαρτάται από τον Άλλον" Συγκατανεύω σιωπηλά στην αρχή ,αλλά  μετά αντιδρώ:
"Μήπως πρέπει να  το ξανασκεφτούμε? Μήπως να πρέπει να Του δώσουμε μιαν ακόμη
ευκαιρία ? Γιατί πρόσεξε : όταν μας συνέβη  μπορεί να ήμασταν απροετοίμαστοι.Άλλωστε
στον έρωτα ισχύει ότι και στον χαραχτήρα: θα σε πάει εκεί που θέλει αυτός , με όποιο
τίμημα , που συνήθως είναι οδυνηρό. Ειδάλλως δεν μαθαίνεις΅" "Μην σώσω και μάθω"
μου ρίχνει φαρμακερά  συνοδευμένο  με ένα εξίσου επιτιμητικό βλέμμα του στυλ "δεν περνάνε
σε μένα αυτά" Εξ `αφορμής αυτού του βλέμματος ,θυμήθηκα και την Ν. όταν μου  λεγε '
πριν από πάρα πολλά χρόνια πως " αν ήξερα ότι πονάει τόσο δεν θα το δοκίμαζα ποτέ"
Κι από τότε  όντως δεν το ξαναδοκίμαζε . Τώρα δοκιμάζει τις αντοχές της μέσα από
την θρησκεία και  τον ασκητισμό. Κάποια φυσιογνωμία. Καθόλου απαρατήρητη.

Σκεφτόμενος λοπόν αυτούς τους δυο ηρωες μου , θυμήθηκα χιλιάδες ιστορίες.
Αλλά πιο πολύ θυμήθηκα την Ζυράννα "αν δεν στοιχιώσεις ανθρωπο ,βιβλίο δεν στεριώνει." 
το πιο καίριο το λεει  όμως για λογαριασμό τους η ποιήτρια " Δωρο ότι εγινε .Αυτό που
υπήρξε με πόνο , και με πόνο γιατρεύτηκε. Τραβώντας το δίχτυ  απ`τα σπλάχνα στον
αφρό , ένας τόπος." Ίσως αυτό το δίχτυ  να είναι ο μόνος τρόπος για να γιατρευτείς.

Ο μόνος τρόπος για να πεις "είμαι ελεύθερος".