Trust In Me

Η κυρία δίπλα μου δείχνει χαριτωμένη. έχει όλη την καλή  διάθεση να μου μεταδώσει
την μελαγχολία της. Ενδεχομένως και το πανικό της .Κοιτάζει το κινητό της  όπως
θα κοίταζε τον αγαπημένο της. Εμένα πάλι δεν με κοιτάζει .Μικρό το κακό .Έχω
γείρει στο κάθισμα μου σαν κοιμισμένος Βούδας  και προσπαθώ να συγκεντρωθώ
σε έναν ύπνο που δεν έρχεται. Μην σώσεις  και μου κάτσεις ύπνε αλειτούργητε.

Εδώ που τα λέμε  δεν τον χρειάζομαι και τόσο πολύ .Εκείνο που χρειάζομαι
είναι κάτι  που θα με βγάλει από αυτήν  την δεινή θέση του θεατή-επιβάτη.
Τι ρόλος κι αυτός. Για αυτό σιχαίνομαι τα ταξίδια.Με τα λεωφορεία.Ενώ
με τα αεροπλάνα  κάνεις το διδακτορικό σου στους Υψηλούς Φόβους.

Ξέρεις ότι δεν θα γλυτώσεις .Ξέρεις ότι  τα όνειρα σου ,τα όποια όνειρα
θα γίνουν πίσσα και πούπουλα  ,κι άντε μετά να βρεις το μαύρο κουτί
να αναγνωρίσουν τα λάθη σου. Ποια λάθη? Ποιος έκλαψε ? Μάλλον
ο Νίτσε και δεν μου τηλεφώνησε. Παρ`όλα αυτά καμιά μαύρη σκέψη
δεν αφήνω  να με απειλήσει .Την αφήνω πάντα έξω ,εκεί που σου ζυγίζουν
το βάρος  των αποσκευών σου. Κάνεις βέβαια δεν μπαίνει  στη διαδικασία
να ζυγίσει και το βάρος των απωλειών σου. Γιατί μαντάμ μου το κάνετε
αυτό ? Φοβάστε μήπως λυγίσει το μηχάνημα? Μα τι άνθρωποι είναι αυτοί
οι αεροδρομικοί. Εκείνο βέβαια  που υψώνει το φόβο μου ως το τέρμα

------
της αντοχής μου ,είναι η ώρα που περνάς από τον έλεγχο: το βλεπα πάντα
στις ταινίες  και το ζωγράφιζα νοερά  με τα πιο μελανά χρώματα ,αλλά
όταν  το αντίκρισα (την μια και μοναδική φορά που ταξίδεψα) ξέχασα
όλα τα χρώματα  κι εμφανίστηκε μπροστά μου το μαύρο .Μαύρο κι
αραχνο σκοτάδι με τύλιξε ,και μαζί μ`αυτό διάφοροι ψευδοευγεναστατοι
λιμοκοντόροι που απαιτούσαν  να σηκώσω χέρια ψηλά. Σαν τονΧατζηγιάννη

ένα πράγμα ,αλλά στο πιο λυπητερό. Και γω ο αντάρτης υπάκουσα. Μετά

βέβαια  ήταν όλα διαφορετικά ,αφού πέρασα με μεγάλη επιτυχία την πύλη
της κολάσεως ,κι αφού δεν βρέθηκε επάνω μου καμιά σεβαστή ποσότητα
κοκαΐνης ,μπορούσα πλέον να απολαύσω το ταξίδι μου ανεμπόδιστα. Θα
μπορούσε βέβαια να μην  γίνει τίποτα από όλα αυτά ,και να μπω σαν κύριος
στην επιβίβαση. Αλλά οι άνθρωποι είναι καχύποπτοι . Δεν τους έπεισε φαίνεται
το υπόλευκο του δέρματος μου. Η ρομαντική μου φύση . Τα 55678899 βιβλία

που έχω διαβάσει. Ήθελαν διαπιστευτήρια  τα κτήνη . Αλλά εγώ σαν μεγαλόψυχη
ύπαρξη  τους συγχωρεσα ,και στην πρώτη γουλιά κόκκινου κρασιού που μου προσφέρθηκε
τα κάνα όλα στάχτη κι αφέθηκα στη μυσταγωγία του ταξιδιού. Θα μου πεις:σιγά το πράγμα.
Εντάξει,πέστο .Έτσι κι αλλιώς ότι κι αν πεις  δίκιο θα έχεις.

Η βράβευση της Μέριλ  με ενθουσίασε. Περίμενα καρτερικά μέχρι της 7  το πρωί
για να την δω να σηκώνει το χρυσό αγαλματίδιο.Το σήκωσε  το ανερμάτιστο και
μαζί μ`αυτό  την διάθεσή μου .Εκείνο που με κάνει λιώμα στη Μέριλ είναι το γέλιο της:
γέλιο  πλουμιστό ,γάργαρο ,και μέσα απ`αυτό διακρίνεις μικρά-μικρά  σημαδάκια
αταβιστικής πικρίας.Στα σίγουρα γελάει καλύτερα  αυτός που ξέρει να περιμένει.
Έχω ποντάρει  κι εγώ πολλά στην υπομονή μου. Αν είναι να με διαψεύσει ,ας έχει
τουλάχιστον  για μουσική υπόκρουση  το  γέλιο της  Μέριλ. Θα το δεχτώ ασμένως.