Για να δει τη θάλασσα.

Έχει να δει 20 χρόνια τη θάλασσα, μου λέει η Αγάπη.Γλύτωσε από καρκίνους,
έρωτες, κ άλλες καταστροφές, αλλά της έμεινε το παράπονο της γλυκιάς
ανυπαρξίας. Άμα κλείσεις τα μάτια σου, της λέω θα τη δεις, είναι σαν
το σκοτάδι:δεν είναι δα κ τόσο μακρυά.Αρκεί να ξέρεις που να στρέψεις τα
νώτα σου. Αλλά κ τη νότα σου. Ποια σου φαλτσάρει πιο πολύ? Μ`αυτήν
θα βγεις να τραγουδήσεις.Άλλωστε τι σκας? Σου είπα ότι θα σε πάω
ταξίδι στους πιγκουίνους να γιορτάσουμε πρωτοπορία. Τι να μας
διδάξουν εμάς τα γλυκά νερά κ οι σαστισμένες από την αλμύρα
μιζανπλί. Μόνο οι πάγοι ξέρουν την ιστορία μας:οι καλύτεροι
διαπραγματευτές της μνήμης.Ωραίοι οι πιγκουίνοι. θα θελες
να σου πάρω έναν? Όχι ε? Καλύτερα. Μοιάζουν με τους ανθρώπους.
Καλά  το έχεις καταλάβει.Να, κοίταξε τους, δηλαδή φαντάσου  πως τους κοιτάς.
Αυτοί γλιστράνε κ παραπαίουν πάνω στο πάγο επί μίλια
ώσπου ν φτάσουν  στον ωκεανό σε αναζήτηση τροφής, ενώ εσύ
περιμένεις στην ουρά του σούπερ-μάρκετ για λίγο κεφαλοτύρι.

Θα πληρώσεις, θα φας.Δίκαιο το χασομέρι. Ενώ ο καημένος
ο πιγκουίνος που δεν έχει λεφτά πρέπει να αναγκαστεί κ να
περιμένει.Βλέπεις  η θάλασσα εκτός από ψάρια περιέχει
κ φώκιες.Το μακρύ τους ταξίδι μπορεί να τελειώσει εντελώς
άδοξα, αφού στην προσπάθεια τους στο να βρουν τροφή
γίνονται άθελά τους οι ίδιοι.Κ άμα γίνουν οι ίδιοι, αντίο
νεογνά, αντίο πιγκουινισια ζωή.Επομένως μια είναι η λύση:

Περιμένουν καρτερικά κάποιον  από την παρέα είτε περισσότερο
πεινασμένο, είτε περισσότερο ανυπόμονο, κ σαν συμμορία επιβατών
σε αποβάθρα σταθμού, σπρώχνουν το απερίσκεπτο πτηνό να πέσει
στη θάλασσα.Να, έτσι, δοκιμαστικά.Βλέπεις η πείνα δεν τους αφήνει
πολλά περιθώρια επιλογών. Για την ακρίβεια έχουν μια επιλογή:
Η βούτα η πέθανε-ενίοτε βούτα κ πέθανε. Είδες πως μοιάζει καμιά
φορά η ζωή? Σαν κάτι δραματικά όμορφο που με μια σου κίνηση
θα μπορούσες να το σκίσεις σε χιλιάδες λωρίδες ,μόνο κ μόνο
για να διαπιστώσεις πως μέσα σε μερικά λεπτά θα μπορούσες
να κουρελιάσεις κάτι που αγαπούσες κ που  ήθελες πολύ. κ που
τώρα ίσως να μην θες.Μπορεί πάλι να ζεις για πάρα πολύ καιρό
κ να μην μπορέσεις να καταλάβεις  από που ήρθε η ζωή που
θέλησες. Βλέπεις αυτά που θέλεις να δεις, κ καθώς τα βλέπεις
τα περπατάς  κ κάνεις να γυρίσεις πίσω κ βλέπεις τις αναμνήσεις
να ξεθωριαζουν κ να πεθαίνουν, κ μια νύχτα εκεί που κοιμάσαι
πετάγεσαι επάνω δραματικά κ αρχίζεις να θυμάσαι αλλιώς
κ ωσπου να ανάψεις το τσιγάρο βρίσκεσαι ηδη στο δρόμο
κ οποιο ταξί βρεθεί στα πόδια σου διαθέσιμο το σταματάς
κ οταν ο ταξιτζής θα σε ρωτήσει για το που πάμε, εσυ  θα
πείς με σιγουριά, στη θάλασσα αγορι μου, στη θάλασσα.