+7

Σου γράφω τα νέα μου από το κρησφύγετο μου, αφενός γιατί δεν έχω φρέσκα δικά σου,
κ αφετέρου, πληκτρολόγια που δεν βλέπονται πρέπει οπωσδήποτε να εξομολογούνται.
Ας  τα τσουγκρίσουμε λοιπόν. Στην υγειά όσων γραμμάτων κ όσων λέξεων δεν θα
αρθρώσουμε ποτέ. Ύστερα να περάσουν τα βιολιά κ μετά οι ερωτευμένοι-αυτό το
συλλεκτικό είδος, το επίμονο, να δώσει συναυλία Ξέρεις πολύ καλά πως οι ερωτευμένοι
δεν τα πηγαίνουν καλά με τα λόγια,ούτε και μεις τα πηγαίναμε. Μάλλον επειδή
είχαμε προπονηθεί πολύ καλά στις μεταξύ μας σιωπές. Βέβαια φοβάμαι  πως θα
ρθει κάποια στιγμή  που αυτές οι σιωπές θα υψώσουν ανάστημα  κ θα απαιτήσουν
κάτι που δικαιωματικά τους ανήκει, αλλά εμείς δεν θα μπορούμε να τους  το
δώσουμε. Μην με ρωτάς γιατί. Μερικά πράγματα είναι καλύτερα να τα πιστέψεις
νωρίς, πάρα να στα μάθει ο χρόνος. Μιλώντας για χρόνο θέλω να σου πω  πως
στεναχωρήθηκα με κάποιες πρόσφατες φωτογραφίες σου.Σε τσαλάκωσε ο χρόνος
γλυκό μου. Τα ωραία σου πλούσια  μαλάκια σβήστηκαν απ`το χάρτη αφήνοντας
τους πίσω τους κάποια ίχνη παλιάς ωραιότητας.Τα βαθιά σε ένταση μάτια σου
ατόνησαν, κ γέμισαν με  ρυτίδες κ παράπονο. Κ το σώμα σου αυτό,το μνημείο
απόλυτης ομορφιάς, έπεσε από το βάθρο του, αφήνοντας στη θέση του σιωπηλά
σπαράγματα  λίπους. Γέρασες. Γιατί γέρασες? Είναι ανήθικο να γερνάνε οι πολλοί
ωραίοι άνθρωποι.Πως ξεχάστηκες έτσι μέσα στην εβαπορέ ευτυχία σου κ δεν
μερίμνησες  για σένα. Ασυγχώρητο λάθος για ένα πρώην νάρκισσο,δεν νομίζεις?

Τώρα σε βλέπω να ανεβάζεις φωτογραφίες  στο facebook .Είσαι 42-43 χρονών
γεράκος κ κρατάς ένα παιδί στην αγκαλιά σου. Δικό σου δεν είναι? Να σου ζήσει.
Πάρα δίπλα μια γυναίκα  που μοιάζει για σύζυγος σε ταΐζει στο στόμα σαν μπούλης.
Μου έρχεται να τσιρίσω από την φρίκη, αλλά παρ`όλα αυτά πατάω ένα like πάνω της
για να σε ενθαρρύνω, σαν να  μην ήμουν εγώ, άλλα μια άλλη, η Μαρία Λαιμού, το όνομα
με το οποίο ακολουθώ άγνωστους μου, οι οποίοι με αποκαλούν "φίλη "τους. Δεν έχω
παράπονο. Οι λιγοστοί φίλοι μου με φιλοδωρούν με πολλές φιλοφρονήσεις, στις ψεύτικες
φωτογραφίες μου που κατά καιρούς ανεβάζω. Στα γενέθλια μου μου εύχεστε όλοι

χρόνια πολλά. Εσύ μου εύχεσαι να ζήσω κ να μαι γερή. 2 χρόνια τώρα, σαπίζω
μέσα το ίδιο στερεότυπο:να ζήσεις κ να σαι γερή. Ακόμη κ ξύλο να ήμουνα, κ αυτιά
να μου φυτρώναμε, αντί για χέρια, με τόσα κούφια λόγια, δεν μπορεί, στο τέλος
θα σάπιζα. Δεν ξέρω τι με κρατάει κ δεν ξεριζώνω τα μάτια μου, κ τα αυτιά μου
συγχρόνως, απορώ πραγματικά. Έτσι μου ρχεται να ποστάρω τις φωτογραφίες μας,
εκείνη ειδικά την φωτογραφία  που μου ανάβεις το τσιγάρο κ με κοιτάς λιγωμένα
να χορτάσω κοινοποιήσεις. Αντι για αυτό πατάω like σε ότι σύνδεσμο βρεθεί μπροστά μου
να χουμε να γουστάρουμε. Σκυλάδικα δεν θέλετε? Θα σας χαλασμό εγώ χατήρι?
Πόσα like θέλετε να  σας κάνω  μάγκες για να πειστείτε πως η ρυπαρή ζωή νικάει τον εξαίσιο
έρωτα, πόσα? Ελάτε, μην ντρέπεστε, ορίστε αριθμό κ γω θα βρω τον τρόπο να
σας αποθεώσω.Εγώ, η άγνωστη, η Μαρία Λαιμού, που αντι να πάει να κόψει τον
λαιμό της, κόβει χρόνια απ`την μνήμη της για να την δυναμώσει. Κ όλα αυτά
επειδή εσύ άλλαξες, κ όλα αυτά επειδή δεν κάνεις το σωστό like πάνω στα παράπονα μου.
Κ όλα αυτά επειδή μαράζωσες. Εσύ, ένας πρώην επαναστάτης, μεγαλωμένος με siouxsie
Και cure  να τρώει πατατάκια μπροστά στο πανάκριβο pc του, και να διαλέγει
από το you tube τραγούδια για εφήμερους έρωτες. Που πήγαν ρε οι παντοτινοί?

Που πήγαν εκείνα τα "για πάντα" που καπνίσαμε? Μήπως τελικά φταίω εγώ που
μεγάλωσα κ σε θυμάμαι ακόμη η μήπως φταις εσύ που απλά έφυγες για να μην με
βαρεθείς? Κι όμως θα ήμασταν ωραίο ζευγάρι. Ακόμα κ τώρα , και  25.000 χρόνια
να περνούσαν πάλι θα αγαπιόμασταν. 25.000 χρόνια θα περνούσαν, κ γω θα έλιωνα
για ένα "σε γουστάρω". Γιατί το σ`αγαπώ τι να το κάνεις, άμα τα βράδια που κοιμάσαι
δεν μένεις ξάγρυπνος για να ευχαριστηθείς τον άνθρωπο που σε ξημέρωσε. Να φτάνει
το πρωί, και συ να αρχίζεις να καλοπιάνεις  τη μέρα επειδή σου χαρίστηκε κ να την
ευγνομωνείς επειδή θα συνεχιστεί. Κ ύστερα θα φεύγαμε για τις δουλειές μας, ποιες
δουλειές μας δηλαδή, αυτές τις περιστασιακές απασχολήσεις μας, εκείνα τα πεντάωρα
διαλείμματα του έρωτα μας, αλλά μια μέρα θα με έπαιρνες τηλέφωνο,και θα μου λεγες
τι κάνουμε εδώ, ο κόσμος είναι μαλάκας και γαμιέται, και γαμώ την χουντάρα που ζούμε
δηλαδή,και να πάει να γαμηθεί το ελληνικό φως και τα τζατζίκια του, πάμε να φύγουμε
αγάπη μου, πάμε, στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα μωρό μου, μας αρκούν, εκεί
να πάμε να ζήσουμε, άντε ετοίμασε βαλίτσες και σε 2-3 ώρες το πολύ θα ρθω  να σε
απαγαγω.Κι έτσι απλά θα γινόταν, κ θα με βρίσκε η μέρα μου στο δρόμο να σε περιμένω.

 Κ στο πρώτο αεροπλάνο, τραίνο, λεωφορείο, αδιάφορο θα ήταν,  θα μας έβγαζε
σε ένα ωραίο πουθενά κ εκεί  θα στηναμε τη ζωή που ονειρευόμαστε, με ένα
ελάχιστο τίποτα κ θα ήμασταν ευτυχισμένοι.Και τις νύχτες θα μου έλεγες
"μ αρέσει που είμαστε εδώ" κ γω θα σου λεγα " κ μένα μ`αρέσει που σ`αγαπάω"
κ συ θα γέλαγες κ θα μου λεγες"μα εγώ δεν είπα κάτι τέτοιο" "ναι, αλλά αυτό
εννοούσες θα σου λέω, και κάπως έτσι θα περνάνε, τα χρόνια, οι χιλιετίες,
και καμιά ανάρτηση δεν θα ταν ικανή για να πατήσουμε πάνω της το like
από το ίδιο μας το βλέμμα, κ κάπως έτσι ευχαριστημένοι θα πεθάναμε ένα
πρωί, κ όχι σαν την τρελή την κομμώτρια που πήγε κ φούνταρε όπως στη
ταινία, επειδή ο κουρέας δεν θα την ήθελε ένα πρωί. Θα μου πεις έφυγε
ερωτευμένη. Ναι, αλλά μόνη. Αλλά οι εραστές πρέπει μαζί να συναντιούνται

στον θάνατο. Θυμήσου τον Μπροχ και πυροβόλα με, η γίνε ήρωας σε ταινία
του Γκοντάρ και πες μου:δωσ μου το δηλητήριο να το πιω ως το τέλος, και
γω αντί να σ`ακούσω, θα κάτσω ήσυχη -ήσυχη σε μια γωνιά  κ αντί να κλάψω
θα  πάρω μια κασέτα όπως κάνανε παλιά, και θα σου γράψω  τα καλύτερα
τραγούδια που γράφτηκαν  ποτέ, κ αφού την γράψω, θα σταθώ σε μια άκρη
και θα περιμένω να μου την ζητήσεις, γιατί ξέρω  πως ότι ποθεί κανείς,
αν το καλέσει με τη σωστή λέξη και το σωστό όνομα έρχεται. Που είσαι
λοιπόν? Ακόμα να φανείς? Θα πιάσει φθινόπωρο και δεν θα χω κουβέρτες
να σε σκεπάσω. Βιάσου. Δεν κάνει να  σε ξεχάσω.