Παλιές εκόνες, ωραίες.

Τις ματαιώσεις τις έπαιρνα πάντα για αναβολές.
Έκοβα τους ελέφαντες μικρές μικρές μπουκιές για να κατέβουν.

Στη ζωή μου χόρτασα από πράγματα που δεν έγιναν·
χιλιόμετρα μακαρόνια με μια τρύπα στη μέση, με μια τρύπα γύρω γύρω.


 από δω


Κανείς δεν μπαίνει πια στις παλιές αναρτήσεις των μπλογκς. Το νιώθω, το αισθάνομαι.
Όλος ο χρόνος καταλώνεται ζιπαριστά, σαν να βιάζεσαι πως θα σου πεθάνει. Από το
ένα σόσιαλ, στο άλλο σόσιαλ, με ενδιάμεση στάση ίσως κάποιο τραγούδι, κάποια
φωτογραφία που σου κάνε εντύπωση, η κάποιο λάικ που σε κολάκεψε. Ο χρόνος
μπορεί να κάνει τη ζημιά του, αλλά ευτυχώς, αφήνει ανέπαφα μερικά λεπτεπίλεπτα
διαμαντάκια να σου μαρκάρουν την δική σου ζωή, υπενθυμίζοντας σου, πως όταν
κλείνεις τα μάτια σου, δεν σημαίνει πως δεν βλέπεις. Από την άλλη ο χρόνος μπορεί,
όταν και συ νιώσεις έτοιμος, να σε κάνει να χορταίνεις με τα λίγα. Αν τα μάτια είναι
η βάση της καρδιάς, τότε νομίζω, δεν υπάρχει  λόγος να γκρινιάζουμε. Ίσως να φύγουμε
και χορτάτοι.