Κυνοδοντας

Α ρέ λάνθιμε...Ξέρεις τι ελεγε ο Χειμωνάς γιά τίς οικογένειες τών ανθρώπων?Ραγισματιές οπου οι ανθρωποι περνάνε μέσα στόν κόσμο...Αλλά τελικά έχει πέσει εξω.Παλιά ηταν ραγισματιά.Τώρα ειναι σπάσιμο.Ολοκληρωτικό.Η Αγια Οικογένεια.Μήν τό πείς πουθενά,αλλα ζεί καί βασιλεύει.Εδώ είναι ελλάντα,δεν είναι βορράς πού ξαμολούν τα παιδιά τούς,κί αυτά ειναι ελεύθερα.Ελευθερία.Ξερεις ποιά ειναι η πρώτη προυπόθεση τής ελευθερίας?Τό νά μήν εχεις γονείς.Νά γεννιέσαι,καί να μήν ξέρεις ποιός σέ γέννησε.Νά σέ φτύνουν οι ουρανοί,καί σύ νά κάνεις τα πρώτα σου βήματα στον κόσμο,χωρίς αισθήματα ευγνωμοσύνης.Τά ειπες σωστα στην ταινια Λάνθιμε.

Eτσι σχεδόν μας μεγαλώνουν.Μήν νομίζεις,καί μείς νομίζαμε οτι ή αλατιέρα λέγεται τηλέφωνο.Η τό μουνί πληκτρολόγιο.Σωστά.Ετσι καί χειρότερα,εκεί,η ωραία οικογένεια,εκεί πού σού μαθαίνουν τό πρώτο ψέμα,εκεί όπου ή θέληση σπάζει κάτω από τήν καταπίεση,οπου η ελευθερία συντρίβεται κάτω από τόν εγωισμό.Τά λεγε ο Μπράντο  ,πάνω από τό φέρετρο τής γυναίκας τού.Οπως στήν ταινία .Οτι σού μαθαίνουν ,αυτό είσαι,κάι πρέπει νά περάσουν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια,γιά να φύγει αυτή η λάσπη από πάνω σού.Γί αυτό μήν κάνεις ψυχανάλυση.Ταινίες καλύτερα.Κοστίζουν λιγότερο.Πληρώνεις μιά ζωή την ψυχοπουτάνα σου,γιά νά σού πεί τό αυτονόητο.Φταίει ή μάνα σού κί ο΄πατέρας σού.Τί λέ ρέ μάστορη.Σοκαρίστηκα τώρα.Γιατί γιά νά κουνηθεί ο  κυνόδοντας,καί νά πέσει,πρέπει νά πεθάνεις πρώτα καί νά σέ κάνουν μούμια,ωστε να ξαναβγεί.Πότε θά ξαναβγεί?Οταν θά γίνουν τά μαρούλια πλατανόφυλλα.Δηλαδή ποτέ.Ετσι μάς λέγαν καί τότε.Ο κυνόδοντας υπήρχε από πάντα,καί τά μαρούλια επίσης.Αλλά δέν τό ξέραμε οτι είμαστε μαρούλια ,γιατί μάς φώναζαν παιδιά.Οταν τό καταλάβαμε τό θερμοκήπιο ειχε κλείσει,κί αντε νά ζήσεις τώρα να ζήσεις ως παιδί παριστάνοντας τό μαρούλι.Τί τράτζεντι θέ μού.Αλλα πώς τα΄φέρνει η γαμόζωη.Δε πα νά μέ κλείσεις μέσα στό ντεπόζιτο,εγώ θα βγώ να κάνω τήν μαγαζοντανιά μού.Τί?Μέ κλείδωσες μέσα νά μήν βγώ?Κάτσε νά σπάσω τό παραθυράκι τού μπάνιου νά τήν κάνω.Τί νόμιζες.Γιά πόσο καιρό θά μ` εχεις τού χεριού σού.Περίμενες νά κουνηθεί τό γερό μού δόντι γιά νά μού δώσεις πασαπόρτι.Οχι μάνα μου.Δεν τό θέλω,θα πάρω καί γώ ένα βαράκι νά τό σπάσω τό γαμοδόντι,δέν εχω υπομονή νά περιμένω.Νά,πηγαίνω τώρα στόν καθρέφτη μού νά μέ κάνω κουκλίτσα.Γιά χαμογέλα.Ωραίος είσαι.Φαίνεται μεγάλο τό άνοιγμα,πιό μεγάλο κί από φαράγγι.Ηθελες αγαπήμενη μου οικογενεια νά μέ ταίζεις ψεμματάκια .Μαζέψε τώρα τά αίματα μού,σφουγγάρισε καλά τό μπάνιο,καί προπάντων κρυψε καλά τό δόντι μου,μήν τό δεί κάνα αδέλφι μού,καί τού μπεί κί αυτουνού ή πετριά νά κάνει  τό ιδιο.Νά σου μείνει τίποτα καί σένα.Εγώ φεύγω .Πάω νά μαζέψω ζόμπι.Ετσι δέν μού λέγες οτι λέγονται οί παπαρούνες?Οταν θά μέ ξαναβρείς  θά χω γίνει ψαλιδοχέρης,γιατί ειναι νά μήν κάνεις τήν αρχή.Γι αυτό καί σύ μήν τρομάξεις οταν μέ δείς.Σαν τήν ταινία θά είμαι καί γώ.Η αγκαλιά μου΄τό δώρο τής ζωής σού.Τό ταξιδι ξεκίνησε.