Τόσο μακρυά, μα τόσο κοντά

Ωραίο χαμόγελο έχεις. Να,σε κοιτάζω τώρα,και λέω για φαντάσου,ένα χαμόγελου ζωντανού ανθρώπου.Δυσκολεμένο μου φαίνεται να το πιστέψω. Άκου τώρα πως μου κόλλησε αυτή η λέξη:Δυσκολεμένο. Την άκουσα να την λέει η Σ. χθες το πρωί που μιλούσαμε,και είπα να την υιοθετήσω. Ταλαντούχο κορίτσι η Σ. Παίζει ,σκηνοθετεί,σκίζει. Έχει κι αυτά τα παράξενα μάτια που γελάνε και κλαίνε συγχρόνως, δεν θες και πολύ να γκρεμιστείς μέσα τους. Είπε κι αυτή την φράση απ`το έργο ,κομμάτια έγινα " Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ με το χώμα ,κερδίζει την αθωότητα του ως ενήλικας?" Ακού τώρα ερώτηση να σου συμβεί. Και να πρέπει να απαντήσεις κιόλας. Δεν σφάξανε. Δεν έτρεξα τόσο δρόμο για να σας δώσω την ενηλικίωση μου σε ένα πρωί. Μέσα σε ένα φάκελλο.



Σε σένα έπρεπε να γίνει αυτήν η ερώτηση. Εσύ που έχεις εξοικειωθεί πια με τα χώματα . Εσύ είσαι ο ειδικός . 2 χρόνια τώρα .Σε θυμήθηκε αμέσως η Σ. "Τέτοιες μέρες έφυγε ο Κωνσταντίνος " "Α" ψέλλισα, ναι, ο Κωνσταντίνος''.... Ποιο ψεύτικο χαμόγελο πρέπει να φορέσεις για να σκεπάσεις την σιωπή της θλίψης. Ποια στάση πρέπει να υιοθετήσεις.



Αλλά εγώ όπως ξέρεις υιοθετώ πολύ εύκολα πράγματα. Τα υιοθετώ μονό και μόνο για να δω αν στέκονται. Μόλις τα δω να προχωράνε ,τους δίνω μια και τα γκρεμίζω. Από μικρό παιδί ήμουν έτσι και χειρότερα. Στην ηλικία που έφυγες εσύ, εγώ ξεκινούσα την ζωή μου. Αργοκίνητο καράβι,κι όμως πήγαινα. Κατάσκοπος-από άλλο επάγγελμα παραμόνευα την ευτυχία. Αλλά δεν ερχόταν , και είπα να φτιάξω μια ψεύτικη.


Άλλωστε νομίζω ότι η ψεύτικη αρετή πείθει περισσότερο κι από την αληθινή,αρα τι πειράζει να είσαι ερασιτεχνικά ευτυχισμένος. Αν ζούσες τώρα ,μπορεί και να γελάγαμε μ`αυτά. Αν ζούσες μπορεί να τσουγγκρίζαμε αδέξια τα ποτήρια με τις βότκες μας. Εσύ, θυμάμαι καλά: Χωρίς φέτα λεμόνι.



Ας πιω λοιπόν με σένα ,χωρίς εσένα : Η μνήμη βλέπεις αγόρι είναι ταυτότητα .Είμαστε αυτά που έχουμε κάνει, αυτά που θυμάσαι ορίζουν αυτό που είσαι,όταν ξεχάσεις την ζωή σου παύεις να υπάρχεις,ακόμα και πριν επέλθει ο θάνατος σου.


Εσένα επήλθε γρήγορα οπότε: Αντίο.




Στην κηδεία σου έκλαιγε πολύς κόσμος,κόσμος που στην πλειονότητα του ήταν, άσχετος μέ σένα .Εντούτοις έκλαιγε. Είναι εύκολα τα δάκρυα όταν δεν αφορούν εσένα. Είναι σαν δανεικό κοστούμι: Ποτέ δεν συνδέεσαι με κάτι όταν ξέρεις ότι θα το επιστρέψεις. Στις κηδείες οι άνθρωποι κλαίνε σαν ρόλος. Μπορεί βέβαια να κλαίνε για μια πιθανή ταύτιση,γιατί ξέρεις πως πάνε αυτά: Σήμερα εγώ,αύριο εσύ,και πάει λέγοντας. Στην κηδεία της μάνας μου δεν έκλαψα καθόλου.



Σαν ρόλος και γω . Σαν την ηρωίδα την Ανιές στο έργο ,που άκουσε 100 φορές το Adagio της δέκατης συμφωνίας του Μάλερ, για να μην έχει πραγματικά δάκρυα την ώρα της τελετής. Της φαινόταν τόσο εξευτελιστικό να κλαις μπροστά στους άλλους , που προτίμησε να αφήσει και το τελευταίο δάκρυ της στο σπίτι ,πάρα να το μοιραστεί με τα άξεστα μάτια των περαστικών.


Μα και συ θαρρώ το ίδιο θα κανες. Αλλά τώρα τα λόγια μας γίνανε κρυμμένες υποσχέσεις. Και να τις αθετήσουμε ομως, κανείς από τους δυο μας δεν πρόκειται να θυμώσει :Στην επαλήθευση θα δούμε πως τα μπερδεμένα ήταν και τα πιο σωστά...


Ο τάφος σου έμαθα πως είναι κατάμαυρος. Ο Κάφκα έλεγε πως όταν επισκέπτεσαι μια πόλη πρέπει οπωσδήποτε να συναντήσεις το νεκροταφείο και το τσίρκο της. Τώρα οι άνθρωποι,μιας και δεν έχεις νέα απ`αυτούς, δεν χρειάζεται να συναντήσουν τίποτα απ`τα δυο , αφού έχουν εγκατασταθεί μέσα τους ,οριστικά πλέον, και το νεκροταφείο και το τσίρκο . Οπότε που να τρέχεις. Κοιτάζεις μέσα σου και χορταίνεις παρουσία. Η και απουσία.


Από την μεριά του καθενός το κενό. Σου φεύγω τώρα. Θα σου ξανά ρθω όταν δεν θα χω νέα, όταν ο χρόνος θα χει κουμπώσει για τα καλά τα πράγματα, κι όταν η πίστη θα με χει οριστικά εγκαταλείψει.


Εσύ τώρα, από κει που είσαι αμετάκλητα σιωπηλός, κάνε αυτό που θα κάνε κάθε φιλοδοξος νεκρός : Δώσε στο ονειρο τρελά φιλιά , κι αποκοιμήσου.