Μια φορά θυμάμαι ήμουν τέρας και καλός. (part 1)

Τ.Χ: Που χάθηκες εσύ?
Τ:Εφτιαχνα το αισθηματικό μου μητρώο.
Τ.Χ: Αυτό τώρα είναι απάντηση?
Τ.: Υπάρχουν κι άνθρωποι που γίνονται κομμάτια. Χρειάζομαι χρόνο.
Τ:Χ: Σε ποιόν τα πουλάς αυτά? Ακου λέει χρειάζεται  χρόνο..Μου φαίνεται ότι χρειάζεσαι μόνο ξύλο.
Νομίζω πως ένα γερό μπερντάκι θα σε επανέφερε  στην σωστή οδό. Αλλά σε ποιόν μιλάω..Στον άνθρωπο που του βάλανε θέμα εκθεσης "Η οικογένεια" κι αυτός παρέδωσε  γραπτό με θέμα τους αγγέλους..
Τ: Θυμάσαι καλά βλέπω..
Τ.Χ: Αν θυμάμαι λέει..Έγραφες χαρακτηριστικά " Οι άνθρωποι προσπαθούν να μοιάσουν στους αγγέλους,αλλά επειδή έχουν δόντια  και δαγκώνουν  η αγγελική φύση  αρνείται να τους παραχωρηθεί. Έτσι  παραμένει πάντα σε εκκρεμότητα  και η θλίψη τους και  η υποχωρητικότητα τους.."
Πόσο τέρας μπορεί να γίνει κανείς..
Τ:Στην περίπτωση μου δεν γίνεσαι. Ο αυτοματισμός είναι προγραμματισμένος. Πατάς το κουμπί στη λέξη"τέρας"τσαφ!πετάγομαι εγώ  σαν σοκοφρέτα. Μια φαντασμαγορία. Αλλά ..γιατί μένεις στους αγγέλους...Θυμήσου τι έγινε και με το σχετικό τεστ για τις πυραμίδες..Εκείνο το χαζό τεστ που αποδεικνύει , και καλά, πως δεν χρειάζεται παλτό για να Τις δεις..κι όλα τα χαζά παιδάκια του μπαμπά γράψανε,πως ναι ,βέβαια δεν χρειάζεται,ενώ εγώ σαν γνήσιο τέρας έγραψα  πως ,ιδίως στο Νείλο αδύνατον να πας χωρίς παλτό.Πρώτον τα μάλλινα σε προφυλάσσουν από την ζέστη,δεύτερον,αδύνατον να μην αισθανθείς το Ρίγος αντικρίζοντας μια Πυραμίδα,και τρίτον μπορεί να θελήσεις μετά την Αίγυπτο να πας κατευθείαν στη Σουηδία.
Τ.Χ Τι εύκρατη ευφορία επιχειρημάτων...Αναρωτιέμαι πόση υπομονή είχαν οι καθηγητές μαζί σου.
Τ:Η αλήθεια είναι ότι τους μισούσα.  Αλλά κι αυτοί με μισούσαν. Σου μιλώ για μίσος ανόθευτο.Καθαρό διαμάντι. Το πιανες και χάραζες ουράνιο τόξο στα αποσαθρωμένα μυαλά τους. Βλέπεις εκείνο τον καιρό διάβαζα τον Νάνο ενός  Πιερ Λάγκερκβιστ  αν έχεις ακουστά, και είχε μια φράση που  με συνόψιζε.."Έτσι είμαι εγώ φτιαγμένος.Τι να κάνω που δεν  είναι  κι οι άλλοι το ίδιο?.."  Πήρα εγώ την φράση , την έκανα κοστούμι  στα μέτρα μου . Την επομένη μέρα με κόκκινο παντελόνι στο σχολείο. Με βλέπει κι ο Σουλελές ,ένα υπέροχο κτήνος που με λάτρευε ,και με ψέγει   ανάλογα                                 

  
"Παιδί μου, μου λέει, δεν είναι εμφάνιση αυτή ...Μήπως θα μπορούσες να γυρίσεις σπίτι σου  και να επιστρέψεις ..κανονικός? Τ`ακούω εγώ  αυτά ,και με πιάνει "εκείνο" που όταν με πιάνει καλύτερα να μην είσαι μπροστά ,και του λέω εντελώς άφοβα ένα "Άντε γαμήσου" . Τ`ακούει αυτός,παθαίνει την εμβροντησία του με την σειρά του ,και με χαστουκίζει το ίδιο άφοβα . Στο χρώμα της φράσης  μου. Δεν χάνω ευκαιρία , και λέω τώρα θα σε εκδικηθώ παλιοκαριολη. Και τον πηγαίνω στον διευθυντή, και τον καταγγέλλω για αποπλάνηση. "   Παιδί μου    είσαι σίγουρος ?  Είναι πολύ σοβαρό αυτό που λες.".    Έμπηξα κι εγώ και κάτι κλάματα ,και για να αποφύγουν τα χειρότερα και  τον ξαπόστειλαν όπως -όπως.. Σου λέει αποκλείεται να μας λέει ψέματα αυτό το αθώο ξανθό..   
Τ.Χ:Τόσο τέρας δηλαδή..   
Τ: Τόσο κι ακόμα πιο πολύ. Αλλά να το ξέρεις ..Τα παιδιά -τέρατα είναι ευλογημένα. Έχουν φαρδιά πλατιά  την ταμπέλα  μπροστά στο πρόσωπο  τους  που λέει " θα κάνω ότι θέλω και δεν  με νοιάζει τι θα πείς" . Στην ζωή τους  τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από τα αγνά παιδάκια που μεγάλωσαν  με μπελεκάκ και οβολματίνη. Στάζουν αυθεντικότητα από παντού. Και το πιο βασικό: ξέρουν να ζητούν συγγνώμη. Αλλά το πιο βασικό από τα βασικά είναι ότι δεν κάνουν στη ζωή σου εμετό  .Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό κάνουν. Κάνουν εμετό πάνω στη ζωή σου και μετά απομακρύνονται  με χάρη , νομίζοντας  πως  ο εμετός  ήταν  η ευλογία  για την ζωή  σου , κι όχι η καταδίκη για την δική τους..Γι αυτό ξεμένουμε απόν φίλους..Γι αυτό μας τελειώνουν οι άνθρωποι..
Τ.Χ: Που το πήγες που το  έφερες ,στις εμμονές σου το κύλισες  ξανά..  Αρα  καλά το λέω πως η εκδικητικότητα δεν προδίνει ποτέ την αληθινή της αιτία.
Τ:... Και συχνά την αληθινή της μανία ..(συνεχίζεται)