Αποσπάσματα (κατακερματισμενου) ραδιοφωνικού λόγου.

(άμα θες να είσαι στο πνεύμα ,πάτα το .Τουλάχιστον εγώ έτσι τα συνοδεψα.)

-....και εκεί που είχαμε συμφωνήσει  με τον χειμώνα να αποχαιρετιστούμε  σαν
2 καλοί φίλοι που δεν αγαπήθηκαν πολύ ,μου σκάει μια βρόχα  και τα κάνει
όλα μούσκεμα. Κυριολεκτικά όμως .Και βρίσκεσαι εκεί που δεν το περιμένεις
αιχμάλωτος των σταγόνων .Ποιος ? Εγώ. Αν είναι αδύνατον. Που φέρε μου
όλα τα αδύνατα του κόσμου  και να δεις για πότε θα τα κάνω κομματάκια.
Άλλωστε άμα συναρμολογήσεις πολλά αδύνατα μαζί μπορεί να φτιάξεις
διαστημόπλοιο.Σαιν φίξιον ,θα μου πεις. Τώρα εδώ που τα λέμε  καλά
θα κάνεις και θα το πεις .Αλλά είμαστε σε εβδομάδα που αναζητάει το
θαύμα ,η με νεκρούς που συναντιούνται μ`αυτό ,οπότε μπορεί και να
αναθεωρήσεις .Οι μέρες αυτές που κάποτε είχαν μια ανυπόκριτη συστολή
βρέθηκαν εντελώς στα αζήτητα και βρέθηκαν να συζητάνε για το πως
θα περάσουν.Εγώ φυσικά , δεν ξέρω για σένα , με έτρεμα μέχρι την
Μεγάλη Παρασκευή. Μετά γινόμουν και εσκιμώος. Που λέει ο λόγος..

.....και γιατί  με  έτρεμα? Αφενός γιατί ήταν Μεγάλη ,κι αφετέρου
επειδή σου έταζε εκείνο τον μεγάλο ζόφο ,τον οποίο αν ξεκλείδωνες
σωστά ,σε ξέβρασε κατευθείαν στην Ακτή του Φωτός. Βαριά βραχιόλια
οι λύπες  και πως να τις κουβαλήσεις, και πως να τις συμπεριλάβεις
στο μεγαλοβδομαδιάτικο μενού. Διότι δεν έφταναν όλα αυτά , είχαμε
και την παρέλαση του Μεγάλου Θανατικού -λέγε με δηλαδή Επιτάφιο.
Και δεν μιλάμε για ότι κι ότι . Μιλάμε για επιτάφιο Φίνος φιλμ. Με
την  ορχήστρα του , και με όλα τα συμπαρομαρτουντα. Αλλά
επειδή  εκείνη την εποχή  οι μύγες μου ήταν βαριές ,και κανένα
σπαθί δεν τις σήκωνε ,έκλεινα τα αυτιά μου σαν καλό άθεο παιδάκι
και επιδιδόμουν το προσφιλές μου σπορ , που λέγεται κλειστό
κύκλωμα. Όπερ σημαίνει, προσευχή στο διάστημα.Και τις προσευχές
ξέρεις :όσο πιο ψηλά τις απευθύνεις ,τόσο πιο μικρά σου επιστρέφονται
τα κομματάκια τους. Αλλά πρέπει να πιστεύεις κάπου ...

(Διάλειμμα για το απαραίτητο τσιγάρο ,κι η πανέμορφη σενεγαλέζα μου ζητάει
να την περιμένουν . Γα την ακρίβεια ,εκλιπαρεί.)

..Ωραία τα γαλλικά . Ταιριάζουν στον έρωτα. Ξυπνάνε μνήμες  που ακόμα
κι αν δεν τις είχες , ακούγοντας τα ,τις αποκτάς. Διότι τα τραγούδια δεν
είναι τίποτα άλλο από συγκαλυμμένες προστατικές . Σου λέει το τραγούδι
να ερωτευτείς  και συ τι  να κάνεις , υπ ακούς. Να , σαν την ηρωίδα μας
που ζητάει να την περιμένουν. Μπορεί για  πάντα ,μπορεί και λίγο περισσότερο
από πάντα , μπορεί και μια αιωνιότητα . Ένας σάκος με αδιάλλακτα μπορεί.
Καλύτερα πάντως  να μην έρθεις .Λέω εγώ. Διότι άμα έρθεις ,μπορεί και να
χω φύγει. Σου λέει. Για όλα φταίνε οι προστατικές. Σ`αυτές τα χρεώνω
όλα. Ο Μπαρτ δεν ξέρω τι γνώμη θα χε για όλα αυτά. Για κάτσε να τον
ρωτήσω . " Για πες μας θείε Ρολάν , τι είναι ένας ερωτευμένος?"
- Ηλίθιο αστόχαστο ,πλάσμα ,δεν ξέρεις ότι  ερωτευμένος είναι
αυτός που περιμένει? Εντάξει θείε το πιάσα το υπονοούμενο
και συνεχίζω. Αλλά εγώ στο μεταξύ ,επειδή μπαίνω πολύ εύκολα
στη θέση του άλλου , θα μπω στη  φωνή της σεναγαλεζας μου
και θα στρογγυλοκαθίσω σε ενα παγκάκι και θα περιμένω πότε
θα περασει  το τραίνο ,αλλα επειδή είμαι και βιαστικός ,και θα
βαρεθώ σύντομα ,μπορεί να μου την δώσει και να παω στη πήγή ,
εκεί που γεννιούνται τα τραίνα , και δεν το θέλω και πολύ  να κάνω
την θεαματική μου την βουτιά. Αλλά δεν θα την κάνω . Γιατί εχω κάνει
μια  προπαραγγελια του καινούργιου σου κόσμου , οπότε να μην βιαστώ.
Να περιμένω. Αλλά να ρθείς. Να μην γεράσεις μέσα στο μυαλό μου.Διότι
αν είναι να σε βάλω σε καροτσάκι  και  να σε σέρνω ,καλύτερα να με ξεχάσεις.
Η να σε ξεχάσω κι εγώ. Να  αλληλοξεχαστούμε βρε παιδί  μου.
Αλλά  το εργο δεν θα ναι νουάρ ,το νιώθω. Μαχαίρια και πριόνια
θα πετάξουν τα μάτια μας  άμα συναντηθούμε ,εντελώς τυχαία φυσικά.
Αλλά  που ξέρεις? Μπορεί μέσα σ`αυτό το τυχαίο , να γεννηθεί
εκείνο το θαύμα που παζαρευουμε , και το ποτάμι του αίματος
να σφραγιστεί επι τόπου. Σαν ενα σφράγισμα στο πιο ανωδυνο του..


(υπάρχει και συνέχεια..)