Kolpo Grosso

Μαλβινα Καραλη Παρουσιαζεσαι!

.....oταν ημουν παιδι,ενα παιδι που το εξεθρεψε υγιεινοτατα το μισος,ακουγα να γινεται λογος στο Ασμα Ασματων για καποια αγαπημενη,ωραια σαν ευφορο αμπελι.Στραμμενη προς τη Σιων φανταζομουν ανθρωπους που τους γεννησαν καταχνιες και αλλους που γεννηθηκαν απο ηλιους.Ελεγα πως οι ανθρωποι ειναι σαν το κρασι΄΄ό ηλιος κανει τα καλα και η καταχνια τα ξυδια.Αργοτερα καταλαβα πως ολα αυτα δεν εχουν καμια σημασια,απο τη στγμη που και τα μεν σταφυλια και τα δε ποδοπαντιουνται...εφτασα στα δεκαεννια μου,καταπονημενη και εξαντλημενη απο τη βαναυσοτητα της αγαπης.Ουτε ηλιοι ουτε καταχνιες πια,μονο ενα τοπιο πολικης γιαλαδας.Πεισμωσα και δεν χαρισα ποτε μου ουτε ενα σ' αγαπω.Μεχρι τα τριανταπεντε μου .Απο ντροπη για ην μεταμφιεση ενος δρεπανιου που ντυνοταν μεταξι.Ετσι,για χρονια εζησα και αυτον τον εφιαλτη.Οταν καποιος μου ελεγε σ' αγαπω,τον εβλεπα σαν σαυρα ποιυ παραμονευει ενα εντομο Μου το λεγε για να εισπραξει το δικο μου σ' αγαπω,να ξορκισει την βεβαιοτητα και μετα να πεσει το μεταξι,να φανερωθει το δρεπανι...