Το λεωφορειο που αγαπησαμε...

Ηταν πριν 3 χρονια,τετοια εποχη οταν πρωτοειδα αυτο το καθαρο αριστουργημα,γιατι ειναι αριστουργημα απο ποια πλευρα και να το δεις.Ημουν τυχερος γιατι το ειδα με ενα κοινο που παρακολουθουσε την ταινια με κομμενη την ανασα,κι ειναι σπανιο να συντονιζεται η δικη σου η ανασα με αυτη των αλλων.Θυμαμαι τον κομπο που ειχα στο λαιμο καθ' ολη την διαρκεια της ταινιας,την βαθια συγκινηση για οσα εβλεπα,και μαζι μ'αυτα ..ενα δεος.Φυσικα δεν ξεχναω το θεαματικο φιναλε,με κεινο το σπαραχτικο τραγουδι του justin bond...in the end...Καθε φορα που το ακουω,ειναι σαν να ακουω την ζωη μου σε περιληψη.Υπερβολες?Μπορει.Σημασια εχει οτι κατι γεννιεται καθε φορα.Θυμαμαι επισης στο τελος,το ποσο καταχειροκροτηθηκε η ταινια,και ο μικρουλης πρωταγωνιστης να υποκλινεται ενεος σε ενα κοινο που τον αποθεωνε.[απο τοτε η καριερα του,η μουσικη του καριερα εκτοξευτηκε.Το ονομα του jay branndn] H ταινια εγινε μεγαλο σουξε{ουρες περιμεναν εξω απο το Α στυ για να την δουν]και εκοψε γυρω στα 12.000 εισιτηρια.Εν αντιθεσει με την προηγουμενη[αλλο αριστουργημα]που εκοψε μολις 1000 εισιτηρια.Αραγε το τριτο χτυπημα θα ειναι τελειωτικο κυριε Mitsell?Εχω την εντυπωση οτι του χρονου,τετοι0 καιρο θα μιλαμε για ενα ακομα αριστουργημα...