Ανθρώπων έργα(και μια έκθεση ιδεών)

Προχωράω ανάμεσα στους ανθρώπους  αυτό το καιρό. Τούς διαπερνώ. Μέχρι πριν λίγο κατοικούσα μέσα τους.  Τώρα σαν να λιγόστεψε  η σημασία  τους,σαν να σούρωσε η κουρτίνα . Μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι μεγάλωσα. Μπορεί να φταίει και ο Σοπενχάουερ "Άμα μέχρι τα 40 σου δεν έχεις μισήσει τους ανθρώπους,μάλλον δεν τους αγάπησες  ποτέ σου."

Αλλά μπορεί και να τα παραλέω: Γιατί δεν μπορεί ,κάποιο αταβιστικό κομμάτι,εστιασμένο στην επιβίωση του ευατου μου θα φροντίσει για την γρήγορη ανάρρωση  των κακών ιδεών που φυτρώνουν σαν μανιτάρια  εντός του εγκεφαλικού ιστού.

βλέπεις οι ιδέες ,οι κακές ιδέες ,εξαπλώνονται πιο γρήγορα από τις καλές. Αρα αυτό μπορεί να σημαίνει πως ο κακός μου ευατός παίρνει κεφάλι,δηλαδή ζω εις  βάρος του καλού μου ευατού,που στο βάθος δεν είναι επιλήσμων,κι ότι πρέπει σύντομα να συνέλθει. Να βάλω θέμα έκθεσης λοιπόν:\


"Θυμήσου εξάπαντος την μέρα που ένιωσες τελευταία φορά καλός άνθρωπος. Θέμα για εξέταση τις προσεχείς ημέρες.

     Υπερεπειγούσα προτεραιότητα.
      Τακτοποίηση εσωτερικών υποθέσεων.
      Παρακαλώ να μην αναβληθεί"


Αλλά  τελικά αναβλήθηκε. Επ `αόριστον. Γιατί αυτό το ποστ γράφεται χρόνια,αιώνες,πριν από μένα ,για μένα, κι από την τελευταία μου τελεία έχουν μεσολαβήσει 26 ώρες,34 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα,συν μια γενναία δόση χημικών. Που σημαίνει πως ότι ήθελα να γράψω χάθηκε στην πορεία. Ποια πορεία? Καμιά πορεία.

Μόνο απορία έχω εγώ-δεν ξέρω τίποτα για καμιά πορεία. Μόνο κάτι κυνηγητά και κάτι άγνωστες λέξεις που ακουσα " Μπάτσοι-Γουρούνια-θα σας φάμε, και το δικό σου πρόσωπο  να χάνετε μέσα στο πλήθος ,και γω με κλάματα να σε γυρεύω,που μ`αφήνετε ρε καριόληδες να κλαίω  μέσα στο δρόμο  μονάχος?

Δεν ξέρετε ότι δεν είμαστε στο ίδιο έργο θεατές? Με  άλλα μάτια βλέπω εγώ τον φόβο.

" Όλοι εσείς που περνάτε αμέριμνοι κάτω από τα μάτια μου,μια μέρα θα βάλω δυνατά τα κλάματα και θα σας πνίξω." Δεν πειράζει κύριε Βαρβέρη μου . Τα βάζω εγώ τα κλάματα. Για λογαριασμό ολων μας.  Να ξεμπερδέψω μια και καλή και με τους αμέριμνους, αλλά και με μένα. Αλλά πάνω από όλα με τα κλάματα. Εσείς περιμένετε. Δεν ηρθε ακόμα η σειρά σας.Η δικιά μου είναι που  επείγει.

 Γιατί αυτήν  την ώρα εγω  κλαίω,αλλά δεν πρέπει,γιατί η μεγάλη πορεία ξεκίνησε,δεν πρέπει να με βρει ανέτοιμο τέτοιο φονικό. Αλλά να που με βρίσκει. Γιατί εγώ χάθηκα κλαίγοντας,τυφλώθηκα που να με πάρει ο διάολος. Κι  εσύ παίρνεις τηλέφωνο-με ψάχνεις στα παλιά σφαγεία του μετρό ./. Που είσαι ? με ρωτάς,χάθηκα σου απαντώ. Είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως γαμώ τι μου,ούτε να χαθώ με χάρη δεν ξέρω, αλλά εσύ με βρίσκεις, μα είναι δυνατόν να χάθηκες? με ρωτάς. Άντε τώρα να εξηγήσεις .  Πώς έχω τόσο πλήθος μέσα μου που παθαίνω κατακλυσμό. Δεν μιλάω ,τι να πω,  είμαι και σε φάση ανηλικιώσης-μην με ζορίζετε παιδιά. Είμαι εν ενεργεία ναυάγιο,μην βλέπετε που δεν το δείχνω. Ξέρω να το καλύπτω με τραγούδια.


    " Με συγχωρείς που ήμουνα  με σένα χωρίς,με συγχωρείς." Να στο τραγουδήσω?  Αστό καλύτερα για σπίτι.

Έπεισα μου φάνηκε πως κρυφτήκαμε κι από τον ίδιο μας τον ευατό. Περπατούσαμε ανάμεσα στις φωτιές και τα ερείπια. Η μάνα σου τελικά είχε δίκιο:Θα γίνουν φασαρίες. Τώρα που να βρίσκεται. Θα ταΐζει κανένα αδέσποτο. Περνάει κι αυτή την δική της φάση ανηλικιώσης.

Στην επιστροφή σταμάτησα στο σούπερ -μάρκετ. Η κοπέλα με κοιτάζει κι απορεί. "Μα τι σου συμβαίνει? Φαίνεσαι κάπως σήμερα..." Δεν ξέρεις τίποτα? της λέω αυστηρά? " Τι να ξέρω.. ,μου απαντά στο ίδιο ύφος,εγώ το μόνο που ξέρω , είναι ότι το παιδί μου έχει πυρετό και με περιμένει στο σπίτι να γυρίσω..Έχει συμβεί κάτι σοβαρό?


Επιστρέφω τώρα στο σπίτι. Βάζω το κλειδί στην πόρτα. Παραδόξως ανταποκρίνεται με μεγάλη ευκολία. Ένα βράδυ μ`άφησε απ`έξω. Οταν θέλει να με τιμωρήσει μου τα κάνει αυτά. Όταν θέλει να με ευχαριστήσει με ξεκλειδώνει αμέσως. Στο τραπέζι αντί της έκθεσης,με περίμενε  η Χάνα Άρεντ..Σαν να το ξερε..

"Δύναμη και βία είναι πράγματα αντίθετα. Όταν η μια επικρατεί απόλυτα,η άλλη απουσιάζει. Η βια εμφανίζεται εκεί που η δύναμη κινδυνεύει ,αλλά αν αφεθεί ανεξέλεγκτη καταλήγει στην εξαφάνιση της δύναμης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι σωστό να θεωρείται αντίθετο της βίας,η μη βία. Η αναφορά στη μη βίαιη δύναμη είναι στην πραγματικότητα πλεονασμός. Η βία μπορεί να καταστρέψει τη δύναμη,αλλά είναι εντελώς ανίκανη να την δημιουργήσει..."


Κλείνω το βιβλίο με μια νοσηρή ευχαρίστηση. Ότι ήταν να καταλάβω ,το κατάλαβα σήμερα,ίσως και χθες-με άλλον τρόπο . Μια ναζιάρα φωνή ακούγεται από το ανοιχτό παράθυρο,εντελώς παράταιρη, με όσα σκέφτομαι και ζω,και κάνει τις σκέψεις μου να παραιτηθούν  από τον αγώνα τους να συμμορφωθούν με το αυτονόητο.  "...Βλάκα..Εγώ για σένα το κάνα..δεν θα έβγαινα στο δρόμο ξεκάλτσωτη σαν την τελευταία τσούλα.."

Ανθρώπων Εργα, κι Ανθρώπων Λόγια. Εντελώς χαμένα.