Θυμαμαι...

Ειναι της  μοίρας μου φαίνεται ,να  με επισκέπτονται τα οράματα ,τών ανθρώπων πού αγαπώ.Πριν λίγες μέρες ηταν ο Μίλαν ,χθές ηταν η δικη της σειρα...

Αυτη την φορά με ξύπνησε απαλά.Καμία βιασύνη.Σάν να τήν περίμενα...Με το πού την είδα τα μάτια μου τρέξαν..." Κλαψε αγόρι...αυτό το νερακι ειναι καλο για την καρδιά."..Σε περίμενα τής είπα ξεπνοα.."Το ξέρω μου απάντησε.Ηθελα από καιρό να ερθω,κι ειναι περίεργο,γιατί εγώ δέν μπορώ καθολου τίς  αναμονές.Εμενα με ξέρεις.Παρορμητική.Αλλά μέ σενα τό σκεφτόμουν.Σαν να λυποντρεπομουν..Ειδα ομως τον Μιλαν εχθές καί πηρα κουραγιο.."Δεν ηθελα να πω τίποτα..ηθελα να την ακούω να μιλάει...."Που λές εγώ πεθανα  σχετικά νεα,αλλά δέν με νοιαζει,γιατί εγω΄παντα ζουσα Υπο το καθεστώς τού θανάτου.Σε ολη μου την ζωή  με πενθούσα.Γι αυτό καί δεν αγαπησα ποτέ μου,ουτε το γαληνεμένο παρελθόν μου,ουτε τίς  θεωρητικές λάμψεις τού μελλοντος,που τάζουν οι παπάδες και οι υπεκφεύγοντες.Μ`αυτο τόν τρόπο σεβαστηκα πολύ την προσκαιρη μέρα την δικη μου,αλλά και τών αλλων ανθρωπων που αγαπησα,ναί ξερω.Λειπω σε πολλούς ,αλλα και σ΄αλλους τοσους που με τοση ευκολια με ξέχασαν.Ηταν στην πλατη μου να γινουν ολα.Μακαρι να βλεπα πως προχωρούσα..για να με πρόσεχα,να με ευλογούσα,αλλά τι σημασία εχει?Τωρα η κινηση εγινε.Σημασία εχει ν`αγαπας.,και γω από ερωτες καί αγάπες αλλο τίποτα.Θυμάσαι τι ειχα γράψει?Ερωτα ψαχνω,ελευθερία ψαχνω ουτε που ξέρω..Μπορεί να ψαχνω και τον τροπο,να συνδέσω αυτά τα δυο αντίθετα.Αν ανθρωπος κατάφερε να συνδεσει αυτα  τα δυο, αυτός ειμαι εγώ.Ερωτευμενος΄. τρομαχτικές ολεθριες αλυσίδες.Τις σπάς σημαδια καί πληγές.Ελευθερος και τρεχεις,τρεχεις ελευθερος προς το πουθενά.Ελευθερος.Κανείς να σου χαίδεψει τα σημαδια.Για να μην σε συντρίψει η μοναξιά....Νά ,για κατι τετοια θα θελα να ζώ,αλλα δέν εχω το κουραγιο.Κοιταζω καμιά φορά τον Χειμωνά,οταν βγαινει γιά τσιγαρο,και τόν χαζευω.Αμίλητος σαν την ζωή του και τον θαυμάζω.Τού ερωτα μέγα κακό ,ετσι δέν ελεγε?Εχει αγγελο  ξέρεις καί τού παραστέκεται.Οταν  βγαινει η σελήνη στεκεται στό προσκεφαλι τού καί τόν σιγονταρει.Δέν τον πλησιαζω.Φοβαμαι  μηπως μέ τυφλώσει το Φώς τού.Αλλα κουράστηκα.Πρεπει νά φυγω.Κοιμάμαι ξέρεις σέ ενα καυκαλο χελώνας.Δέν μ`ενοχλεί κανενας..Ξεκουραζομαι αιώνια και σκέφτομαι,καί ξερεις..Η μνημη ειναι καρβουνο που γινεται διαμαντι..."ηρθε τοτε κοντά μου,καί μέ σκέπασε.Και έμεινα γιά αγγελος μές στο σκοτάδι,και σκεφτηκα πώς απο δώ καί μπρός μονο θαύματα και επιθυμίες θα πραγματοποιούνται....