Οταν η πληγή μιλάει.

 Ένα γραμμα για να γραφτεί  χρειάζεται έμπνευση .Βέβαια εξαρτάται τον παραλήπτη  και τα συναισθήματα που σου εμπνέει .Αν είναι ερωτικό το συναίσθημα  ,τότε το παραλήρημα  είναι αναπόφευκτο.  Βλέπεις ο ερωτευμένος είναι από την φύση του  ευάλωτος και ευεπίφορος στην υπερβολή  ,κι αρνείται να δει το  προφανές: πως η κάθε λέξη που γράφει  έχει πραγματικό παραλήπτη τον ίδιο του  τον  ευατό.

Αλλά δεν το βλέπει ,γιατί αν το βλέπε απλά δεν θα ταν ερωτευμένος. Είναι ωραίο να αφήνεσαι στις αυταπάτες σου . Είναι ωραίο να πιστεύεις πως το κάθε τι ωραίο, είναι ατέλειωτο και ανεξάντλητο. Μεγαλώνοντας όμως  ,θέλοντας και μη κλείνεις τις πόρτες στις αυταπάτες . Μεγαλώνοντας, σου τελειώνουν και  οι έρωτες . Αυτό όμως που σε πληγώνει πιο πολύ  είναι ότι σου τελειώνουν οι φίλοι .

Σε ένα τέτοιο  φίλο γράφω λοιπόν  κάθισα κι έγραψα  ένα τέτοιο γράμμα που μοιάζει με ερωτικό στη βάση του ,αλλά δεν είναι. Θα μου πεις  γιατί το έγραψες. Δεν θα σου πω.  " Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους.. ανταγωνισμούς..αν κάποια από αυτές αιχμαλωτίσεις  ελευθερώνεις μιαν άλλη .." Δύσκολη δουλειά να γράψεις έτσι όπως νιώθεις ,αλλά ασύγκριτα πιο δύσκολο να γράψεις το πως ένιωσες.

Οι πληγές μιλάνε την δική τους γλώσσα .Έχουν κι αυτές τους δικούς τους ανταγωνισμούς. Καμιά πληγή δεν είναι ίση   με μιαν άλλη. Κάθε πληγή είναι απόρροια  μιας θαμμένης θλίψης. Είναι ψέμα αυτό που λένε πως όλα ο χρόνος τα γιατρεύει : εσύ μπορείς να ονειρεύεσαι πως μια μέρα θα ξεχάσεις , Αλλά ο χρόνος  όμως δίνει άλλες εντολές  στο σώμα. Κυρίως στο μυαλό.

Ο χρόνος κάνει υποθέσεις. Βάζει μπροστά  το "θα" . Σε ότι κάνεις σ`ακολουθεί ένα  Παραπληγικό "θα . Θα είμαστε.  Θα κάνουμε. Θα δούμε. Κυρίως αυτό  .."θα είμαστε μαζί?  Βεβαίως .Για πάντα." Βιαστικές περιλήψεις εκ του προχείρου-αποφόρια για τους περαστικούς . Η ζωή που πέρασες  μαζί με τον φίλο σου  ανασαίνει παρελθόν . Από την πρώτη στιγμή κάνεις τεκμηρίωση παρελθόντος.

Από την πρώτη στιγμή  θα στοιχειώσεις μέσα σ`αυτό ,χωρίς να το ξέρεις φυσικά . Κι ύστερα έρχονται οι έρωτες  ,και οι φίλοι σε αποχαιρετούν . Δεν λέω σε προδίνουν: Σε αποχαιρετούν. "Αλλάξαμε δεν είμαστε πια οι ίδιοι,ναι σωστά απαντάς και συ αμήχανα ,δεν είμαστε πια οι  ίδιοι.."

Φυσικά εσύ δεν το πιστεύεις ,γιατί είσαι ολοφτυστος το παρελθόν σου. Αλλά θα το θάψεις κι αυτό  μαζί με όλα τα άλλα, εκείνα τα παλιά συναισθήματα  που σου ξυπνούσαν μέσα σου   τις ωραίες  στρογγυλές αναμνήσεις. Το ξαναγράφω : Είναι ψέμα αυτό που λένε ούτι όλα ο χρόνος τα γιατρεύει . Ο  χρόνος μου φαίνεται πως όλα τα παζαρεύει ,και την κατάλληλη στιγμή σου δίνει την πραγματική τιμή σου.Αλλά μαζί με σένα ,παζαρεύει και το παρελθόν σου.


Αλλά τι σημασία έχει πόσο κοστίζει ένα παρελθόν, μπροστά στο  τετελεσμένο μέλλον . Μόνο οι δικοί σου άνθρωποι τελικά  μπορούν να σε πληγώσουν  ανεπανόρθωτα : Η οικογένειά σου,και οι άνθρωποι που διάλεξες για  οικογένεια . Κι αυτό που θα  σε πληγώνει πάντα  θα είναι τα λόγια τους .

Ξέρω: Δεν άκουσες ούτε μια πικρή λέξη  για αυτόν τον φίλο που αποχαιρετώ. Ίσως γιατί δεν μου περισσεύει καμία πλέον. Ίσως επειδή τις μάζεψα όλες ,τις στοίχισα πολύ σωστά ώστε καμιά να μην διαμαρτυρηθεί πως δεν την πρόσεξα ,και τις ταχυδρόμησα με όση λύπη μου περίσσεψε.

Πριν τις ταχυδρομήσω όμως τις επιθεώρησα: Ούτε ένα λάθος αίσθημα δεν είχα αστοχήσει. Κι ένιωσα ενοχα περήφανος ,που τόσο απλά  πληγώνω .

Υπάρχει επιστροφή πληγής ? Αν υπάρχει ,θέλω να ξέρω  με ποιο τρόπο  θα μου επιστραφεί. Μαζί μ`αυτό θέλω να μάθω αν είναι επιζήμιο το λάθος της συγνώμης . Βρες τον τρόπο  φίλε  και επικοινώνησε. Νομίζω κάπου ανάμεσα στα χαλάσματα του γέλιου σου γυρεύει θέση η απάντηση μου.


Θα σε περιμένω: Σε κάποια αργία  μιας παλιάς πληγής σου.