Μωρά της πίστας

 Την κοιτούσα μέρες εδω. Μικρό παιδί που βραβεύεται. Πρέπει να ήταν 8 χρονών.  Βραβεύτηκε δικαίως. Τα παιδιά όταν βραβεύονται χαίρονται. Η χαρά είναι ένα συναίσθημα ασυγκράτητο.  Η χαρά θέλει παρέα. Ειδάλλως τι? Κουτουλάς το κεφάλι σου στον τοίχο μονάχος? Δεν λέει. Αυτό που μου κάνει περισσότερο όμως εντύπωση  σ`αυτό το παιδί  είναι ο τρόπος που εισέπραξε αυτό το δώρο σε τόση μικρή ηλικία.

Μοιάζει σαν να την χτύπησε κεραυνός. Το γοβάκι του παραμυθιού είναι εδώ, χωρίς να το ζητήσει. Μεταμορφώθηκε σε σταχτοπούτα  σε μερικά δευτερόλεπτα. Τυχερή. Γλύτωσε την περιήγηση στο δάσος. Αλλά συνήθως ότι σου φέρνει  η ζωή νωρίς, στο παίρνει  αργότερα  από άλλο κομμάτι ευτυχίας,που δυστυχώς για σένα την είχες ευχηθεί. Είχες προετοιμαστεί για αυτήν .Είχες δουλέψει για αυτήν . Μπορεί όμως κι αυτή να την είχες ευχηθεί,πού ξέρεις? Στο βασίλειο των πιθανοτήτων έχεις πολλές να διαλέξεις. Υπάρχουν πολλές ευτυχίες για τα μέτρα του καθενός. Αρκεί να ξέρεις  να χωράς.

Η και να αντέχεις. που όπως και να το δεις το ίδιο κάνει, το ίδιο πρόστιμο πληρώνεις. Η μικρή μας βέβαια μεγάλωσε ,και δεν θα μάθουμε ποτέ μέσα απόν  πια βαλτοτόπια περπάτησε ,με  ποιους λύκους συναντήθηκε ,και ποιες μάγισσες  θέλησαν  να την συμπεριλάβουν  στο βραδινό τους μενού.

Ξέρουμε μονάχα το προφανές: Έκλεισε τα μάτια της ,για να ονειρευτεί κι ως που να προλάβει  να  μπει μέσα στο προαύλιο του ονείρου, είχε γίνει κιόλας ενήλικη. Το όνομά της  Αnna  Paguin.



Εδώ  ένα άλλο μωρό . Έχεις την αίσθηση  , μέσα από τα ρούχα που φοράει πως έχει γεννηθεί ενήλικας . Δεν ξέρουμε αν έζησε η όχι ,αν πρόλαβε  να μεγαλώσει , εάν πρόβαρε τον ρόλο του ενήλικα  μέσα από τα θλιμμένα μάτια του πατέρα της. Ξέρουμε μόνο πως ήρθε αποφασισμένη να κερδίσει. Απόψε είναι η βραδιά της .Καλοδεχτήτε την . Ήρθε να παρουσιάσει την άβολη συμμετρία της  αλήθειας της. Δεν τρέφει αυταπάτες: ξέρει πως θα κερδίσει, είναι γεννημένη νικήτρια.  Τα παιδιά -έπαθλα συνήθως δυστυχούν .Ντρεσαρίστηκαν  με την βεβαιότητα για το αντίθετο, και  στην διαδρομή  το λάστιχο της αντοχής ξεφουσκώνει . Μένουν από καύσιμα .

Μπορούν να κατέβουν από το αμάξι χωρίς βιάση : Άμα χάνεις σαστίζεις .Δεν μπορείς να τρέξεις . Νιώθεις σαν άγαλμα με μπαλωμένο το μηρό. Κάτσε κάτω στο χώμα,ξεκουράσου. Άφησε τα δάκρυά σου να σου μιλήσουν. Η γλώσσα των δακρύων είναι πανάρχαια, για αυτό θαυματουργή.

Όλα τα πράγματα έχουν δάκρυα ,κυρίως αυτά που δεν μοιάζουν  να είναι. Μπορεί να σε λένε  Tatum O`Neal  κι ο κόσμος  να σου δόθηκε  ως δαχτυλίδι ευκολοφόρετο ,μα τώρα πρέπει να βγει  και να μπει στο δάχτυλο μιας  άλλης ατυχήσησας. Μιας άλλης γεννημένης νικήτριας. Ίσως μιαν αλλη φορά-ξανά εσύ-στο ίδιο δάχτυλο  να νιώσεις τον θρίαμβο δόξης της καρδιάς σου.  Άκουσε την που σου μιλάει.

Έχει πολλά να σου μάθει μέσα από την σιωπή της.