Εθνικός Υμνος

Ώστε σε λένε Σύλλα Τζουμέρκα. Ωραίο όνομα. Για σκηνοθέτη είναι τέλειο, για λογοτέχνη ακόμη πιο  πολύ. Εγώ  όπως δεν ξέρεις έχω τρέλα με τα ονόματα. Πιστεύω πολύ στην σημειολογική παραστατική των ονομάτων. Είμαι σίγουρος  πως αν σε λέγανε  Βασίλη Καραμπουζούκη η ζωή  δεν θα σου καθόταν τόσο καλά ,όσο σου κάθισε τώρα.

Θα μου πείς που το ξέρω. Υποθέσεις κάνω . Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές. Οι περισσότερες πάνε στα αζήτητα,άλλες  πάλι, οι πιο τυχερές ,εξιχνιάζονται. Το θέμα είναι να στρέψεις το βλέμμα σου  πάνω σ`αυτό που σε ενδιαφέρει . Άλλα το βλέμμα δεν είναι το μάτι,αλλά η ματιά. Είναι αυτό που δεν θα  δεις ποτέ σε κανένα καθρέφτη . Κανείς δεν μπόρεσε να δει την ματιά του ,ούτε  σε καθρέφτη  αλλά ούτε και σε φωτογραφία.

Μόνο ο κινηματογράφος  μπορεί να περισώσει το βλέμμα. Γιατί μονό εκεί μπορείς να διαπιστώσεις πως εκτός  από μάτια έχεις  και ματιά . Εσύ δόξα το θεό τα διαθέτεις και τα δύο. Αλλά εκτός από αυτά διαθέτεις και ταλέντο. Περίεργο πράγμα το ταλέντο. Οι περισσότεροι άνθρωποι  είναι ατάλαντοι ,αλλά καμώνονται πως έχουν. Κι όσο λιγότερο ταλέντο  έχεις,τόσο περισσότερο  γίνεσαι φθονερός απέναντι σ`αυτούς που το χουν για περίσσευμα.

Στην Ελλάδα είναι βολικό να είσαι ατάλαντος: Δεν πρόκειται να  κάνεις ποτέ σου εχθρούς. Όπου βλέπεις καταλαλιά και στρεψοδικία να ξέρεις  ότι υπάρχει "θέμα". Στα λέω αυτά αυτά σαν μεγαλύτερος σου . Για λόγους επαγρύπνησης. Σε λίγο που θα  ξεφυτρώνουν  οι συκοφάντες  σαν χορτάρια από παντού , μην νιώσεις πανικό. Αγνόησε τους. Στην Αρχαία Ελλάδα  άλλωστε οι συκοφάντες πρόδιδαν την παράνομη εξαγωγή σύκων. Όπως τ`ακούς. Τώρα οι  άνθρωποι στην σύγχρονη Ελλάδα προδίδουν ανεξαίρετα. Ειδικά μέσα στην οικογένεια.

Αυτή η οικογένεια. Ωραία κατασκευή. Αν δεν υπήρχε σίγουρα  θα  έπρεπε να   είχε εφευρεθεί.  Αν δεν υπήρχε τα τραύματα θα  μοιάζανε ορφανά. Αλλά τώρα που υπάρχει έχεις κάθε λόγο να κλονίζεσαι. Έχεις κάθε λόγο να είσαι απελπισμένος. Μην κοιτάς εγώ που την γλίτωσα ."Η ελευθέρια δεν ξεκινάει όταν οι γονείς έχουν πεθάνει,αλλά εκεί που δεν υπάρχουν.  Εκεί που ο άνθρωπος γεννιέται απ`το παρατημένο αυγό μέσα στο δάσος. εκεί που τον φτύνουν οι ουρανοί στη γη ,κι αυτός κάνει τα πρώτα βήματα στον κόσμο χωρία αισθήματα ευγνωμοσύνης.."

Εγώ που λες  είμαι ένα παραλίγο θύμα μιας παράνομης υιοθεσίας. Αλήθεια σου λέω. Η μητέρα μου ήθελε να με δώσει στην θεία μου.Η μάλλον η θεία μου ήθελε να με πάρει από κόντα της  Σαν την ταινία σου και γω . Η θεία παρακαλούσε " Ελα Τασία μου,δώστο μου αυτό το ξανθούλι,εγώ δεν μπορώ να κάνω παιδιά ..εσύ έχεις ήδη 2.." Αναρωτιέμαι  αν με είχε δώσει, αναρωτιέμαι που  θα βρισκόμουν. Με ποια τραύματα θα είχα να αναμετρηθώ.  Αλλά όπως σου είπα και στην αρχή ,η ζωή είναι γεμάτη από υποθέσεις . Ίσως τελικά  να είχα την τύχη του (υιοθετημένου) εξαδέλφου μου: Σπούδασε,έκανε οικογένεια,έχει γυναίκα ,παιδιά,κατάθλιψη. Μπορεί βέβαια και να είχα αυτοκτονήσει, η μπορεί και να χω αυτοκτονήσει και να μην το ξέρω. Όλα είναι πιθανά μέσα στην οικογένεια,και κυρίως έξω από αυτήν. Όταν όμως  βλέπεις τα πράγματα από απόσταση ,αναρωτιέσαι :Πήρα άραγε την σωστή απόφαση ? Η χειρότερη ώρα εντέλει ίσως να ναι αυτή : η ώρα που καταλαβαίνεις  πως η απόφασή σου σε έχει ήδη συντρίψει. Γιατί το κακό με τις αποφάσεις  είναι πως δεν μπορείς να τις αλλάξεις. Έτσι και σε πάρει μια απόφαση στο άρμα ,πάει τελείωσες. Κι άντε να ξαναπιάσεις το νήμα από την αρχή. Κι άντε να πείς μετά πως είσαι ελεύθερος.
 
Έτσι και στην ταινία σου . Ελεύθεροι πολιορκημένοι. Ούτε που θυμάμαι. 158 στροφές: Κάνω πως ξέχασα. Απ`τα κόκαλα βγαλμένη . Αν έχεις αλήθεια μέσα σου δεν μπορείς να ξεχάσεις. Χαίρε ω χαίρε λευτεριά. Ποιος την έχασε για να την βρω εγώ.

Ίσως η Δασκάλα της ταινίας  σου. Ωραία Δασκάλα. Ωραία σαν ψεύτικη. Όπως και η ζωή της. Την φαντάζομαι μετά από χρονιά να μιλάει ,στον νεκρό της σύζυγο πια,πάνω από το φέρετρο,σαν τον ήρωα του Μπερτολούτσι. Θα του  μιλάει για την Αγία οικογένεια που τιθασεύει τους αγρίους, εκεί που τα παιδιά ,τα δικά της παιδιά ,τα δίδαξε σωστά να λένε το πρώτο τους ψέμα,και με πιο τρόπο  η θέληση σπάει κάτω από την καταπίεση,και πως η ελευθερία συντρίβεται κάτω από τον εγωισμό.

Κι όταν  φορτώσει για τα καλά το νεκρό σκήνωμα του άντρα της, με τα παλιά της παράπονα   θα σηκωθεί ατάραχη  να πάει ως την πόρτα . Θα την ανοίξει και θα πάει μια βόλτα μακρινή. Mε τα πόδια,όπως είναι. Πεζή. Εκεί θα  βγει σε μια παραλία. Ο ήλιος θα λαμπει. Θα του χαμογελάσει .

Υστερα θα βγάλει μια δυνατή κραυγή .Θα νιώσει πλέον ελευθερη.


Μπορεί να ξεκινήσει  πλεον να παίζει ο Εθνικός Υμνος της υπαρξης της, που κατά πως λένε οι γραφές ,είναι η λύπη.