Ο χρόνος του βλέμματος

H  αλήθεια είναι πως έψαχνα  μια γερή  αφορμή  να γράψω για σένα . Εδώ και καιρό .   Το καλοκαίρι  τέλειωσα βλέπεις  το  Berlin  Alexanderplatz . Αλλά δεν ήταν  αυτή η αφορμή  στο να γράψω για σένα . Είχα γράψει και πιο παλιά  για την αγαπημένη ταινία  που είχες γυρίσει για μένα : Υπήρξες ένα εξαίσιο κάθαρμα . Αν δεν είχες υπάρξει  δεν θα είχες γυρίσει ποτέ σου να  τέτοιο αριστούργημα . Ας μην γελιόμαστε όμως : Τα πάθη είναι σπάνια σαν τα αριστουργήματα.  Αλλά ξεφεύγω . Που λες όλο αυτόν το καιρό σκεφτόμουν  προσεχτικά με τι λέξεις θα σε φωτίσω . Αλλά τίποτα δεν έβγαινε. Κι ένα βράδυ μου δίνεται το δώρο:  Με φωνάζει αυτός και μου λέει δες αυτό, σε αφορά . Αυτό ήταν: Η μηχανή είχε πάρει εμπρός.

Στέκομαι βουβός και σε κοιτάζω.
Είναι λίγο πριν πεθάνεις . Είσαι εκεί γύρω στα 37 . Ήδη πολύ γέρος για τα δικά σου μέτρα . Μιλάς για το σινεμά ,μέσα από την βάρβαρη γλώσσα σου, είσαι θυμωμένος,καπνίζεις άτσαλα ,αλλά εγώ έχω εστιάσει το βλέμμα μου πάνω στο δικό σου. Δεν ακούω τι λες : Έχεις το βλέμμα της συντριβής. Καημένε Ράινερ . Μετράς πτώματα και δεν ξέρεις που να τα ακουμπήσεις.  Ίσως διαισθητικά ξέρεις ότι θα πεθάνεις  και συ .Άλλωστε αγαπημένε πεθαίνει  όποιος χει εκμετρήσει τις μέρες του .Και συ μου φαίνεται πως τις  μέτρησες σωστά.

Μπορεί να σου χει περισσέψει κάποια ,πιθανότατα  από το ημερολόγιο των χαμένων ερώτων . Τι σημασία έχει ? Υπήρξες και ευτυχισμένος . Τώρα που σε κοιτάζω μέσα από το σύντομο πέρασμα σου ,το διαπιστώνω όλο και πιο πολύ .  Ο πιο στενός σου συνεργάτης  στην βιογραφία του για σένα  ,το γράφει για σένα ξεκάθαρα :" Ο Ράινερ  υπήρξε ένα χωνευτήρι ευτυχίας . Μόνο που δεν μπορούσε να το αντέξει . Ίσως για αυτό  καταστράφηκε". Το όνομα του Kurt Raab. Μου μοιάζει κι αυτός  ερωτευμένος . Τους καταλαβαίνω  εγώ τους κρυφούς εραστές , έχουν τον τρόπο τους να κρύβουν  ενώ υποτίθεται λένε τόσο πολλά.

Στην ουσία ο φίλος μας διαδηλώνει την απόρριψη του  από σένα.  Βιογραφίες επί των βιογραφιών και ιπτάμενα στιλέτα αγάπης .Αλλά τι είναι μια βιογραφία?  Καμιά φορά μοιάζει με δίχτυ: Ο βιογράφος  το ρίχνει   μέσα στη θάλασσα των γεγονότων ,το τραβάει,ξεσκαρτάρει,ξαναρίχνει το δίχτυ,αποθηκεύει,ξελεπίζει και πουλάει . Αλλά ας συλλογιστούμε τι δεν πιάνει: Πάντα αυτό που δεν πιάνει είναι τα περισσότερα. Δεν βαριέσαι .  Εσύ το ήξερες καλύτερα από τον καθένα , κι αυτό έδινες: Αγάπη πιο κρύα κι από τον θάνατο . Όλο σου το φιλμικό σύμπαν είναι σπαρμένο  και δια ποτισμένο από τα επεισόδια της ζωής σου. Η απόγνωση πάντα σε πρώτο πλάνο. Καμιά διέξοδος από πουθενά,καμιά χαραμάδα  ανακούφισης.Ίσως  η αίσθηση του υπεράριθμου που ένιωθες μέσα σου ,να σε οδηγούσε τελικά στην ματαίωση . Αλλά και η αίσθηση του ανικανοποίητου. Φαντάζομαι πως κι αυτό θα παίξε το ρόλο του.


 Θα φταίει άραγε το ταλέντο σου. Περίσσευε πολύ. Η τέχνη σου το είχε απορροφήσει  όλο,και η άλλη τέχνη , η πιο  ουσιαστική,αυτής της ζωής εκλιπάρουσε για σημασία . Ίσως επειδή  ήθελες να δείχνεις τόσο ζωντανός , ίσως γι αυτό να έχασες να ζήσεις. Αλλά τι σημασία έχουν τα γεγονότα μπροστά στο  τετελεσμένο: Σημασία έχει να αγαπάς. Ψέματα:  Σημασία έχει να αισθάνεσαι και να το δείχνεις .

Υπήρξες στα αλήθεια αληθινός? Αλλά τι σημαίνει αληθινός . Ίσως τελικά η ψεύτικη αρετή να πείθει περισσότερο κι από την αληθινή. Εγώ πάντως κρατάω την εικόνα σου μέσα μου ,λίγο γκροτέσκα:  Κάθε πρωί πριν  το γύρισμα  ζητούσες επίμονα  9  Gin Tonik . Τα έπινες μονορούφι τα 8,και το τελευταίο που περίσσευε το πέταγες στα μούτρα  σε όποιον πέρναγε από μπροστά σου. Ο βασιλιάς είναι γυμνός ,το ίδιο και τα όνειρα του.

Μου φαίνεται εκεί που θα σαι τώρα, βαρύς ίσκιος θα σε σκεπάζει. Στο χω ξαναγράψει άλλωστε: Στο νεκροταφείο των  χαμένων ερώτων ,το όνομα σου  θα λάμπει από μακριά.