Μια χρονιά που ο ερωτας είχε 13 φεγγάρια

Ο ερβιν πρίν μεταμορφωθεί σε ελβίρα ζούσε ενα μικρό σύμπαν πιθανότητων



Σκεφτόταν πως μπορεί να συμβούν πολλά μπορεί να μην συμβεί και τίποτα

Κι οντως δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτα Μόνο μια μικροσύμφωνία αγάπης ανάμεσα σ`αυτόν και την γυναίκα του. Στην ουσία δεν γύρευει να αγαπηθεί ,αλλά να αγαπήσει

αλλά η ανάγκη της νεότητας να ανήκει κάπου, τον οδήγησε σε μια παραίσθηση ευτυχίας,μιας ευτυχίας πεμπτου και εκτου ορόφου

Ηταν Ευτυχισμένος,δεν ηταν ευτυχισμένος,ηταν ο ερβιν

Κι οπως εψαχνε την ζωή

του στα συρτάρια της παραίσθησης,είδε ενα πρωί στο πρόσωπο του εργοδότη του,κάτι παράξενο να τον ελκύει,κάτι πρωτόγνωρο και συνάμα απείρως ζωογόνο
Ενιωσε να τον ερωτεύεται
Σκεφτόταν πως μαζί του ειχε ξανάγνωριστεί πρίν ακόμα γνωριστεί σε κάποια διπλανή αιωνιότητα

Τότε ο θεός ηταν πολύ γενναιόδωρος μαζί του και τον είχε ανταμείψει με ενα φωτοστέφανο πάθους,τότε που τα φεγγάρια ηταν 15οο και δεν είχαν προλάβει να κακοφορμίσουν.Οταν αρχισαν να κακοφορμίζουν,αποκέφαλίστηκαν και εμειναν μόλις 13,κι ετσι οι πιθανότητες πάθους ορφάνεψαν ,και μαζι μ`αυτές και η αιωνιότητα

Ετσι ο ερβιν επέστρεψε στην τιποτένια καθημερινότητα
Αλλά η αιώνιότητα ηταν εκεί,στό πρόσωπο του εργοδότη του
Ηταν πια καταδικασμένος.Ο ερωτας τον εδειχνε με το καλό του χέρι
Κι ενα πρωί τον πλησίασε ο εργοδότης και τον ρώτησε γιατί τον κοιτάει ετσι,κι ο ερβιν του απαντάει"Σας αγαπώ αντον. Μόνο αυτό"

Κι ο αντον μισοσοβαρά μισοαστεία του δίνει την μοιραία απάντηση
"Δεν εισαι ασχημος Αλλά είσαι αντρας Αν ησουν γυναίκα θα σ`αγαπούσα για πάντα"
παιρνει την ατάκα ο ερβιν και την κάνει ποιήμα μέσα στο μυαλό του,κι αποφασίζει να θυσιάσει τα πάντα για αυτόν τον ερωτα
Αλλά αν η θυσία είναι η μοίρα του ερωτα,τότε το αποτελέσμα αυτού, είναι ενα σφάλμα που δεν εξαγοράζεται με τίποτα
Ο ερβιν ομως τα αγνοεί ολα αυτά,κι αλλάζει φύλο για να δικαιώσει τον ερωτα του


Οταν είναι ετοιμος θα πάει να τον συναντήσει,αλλά εντωμεταξύ τα χρόνια εχουν περάσει,κι οταν φτάνει στο κτήριο για να τον βρεί,συνειδητοποιεί πως η μνήμη του εχει αδειάσει,και τόσα χρόνια μιλούσε και μιλούσε και σκεφτόταν τις σκέψεις του,και τελικά είχε
ξεχάσει να σκέφτεται ,και μαζι με τις σκέψεις είχε ξεχάσει και το πρόσωπο που αγαπούσε

Ετσι δεν μας κάνει εντύπωση που ζητάει να της υποδείξουν ποιός
είναι ο αντον
"Μα δεν τον ξέρετε? "την ρωτάνε με περιέργεια
¨"Ναι ,βέβαια την ξέρω απαντάει απλά θέλω να βεβαιωθώ ποιός είναι"
Ξέρει πως το πρόσωπο είναι σπαθί,κι ενα βήμα να κάνεις λαβώνεσαι
Αλλά η ελβίρα θα το τολμήσει και θα ξανασυστηθεί στον αντον

Εγώ είμαι θα του πει. Ηρθα. Πάρε μια φωτογραφία μου να νοσταλγήσεις
Την παίρνει στα χέρια του ο αντον,ποιά είναι αυτή η τρελλή που μου ζητάει να νοσταλγήσω αναρωτιέται,και την κοιτάζει μ`απορία
Ποιά είσαι
Τι ζητάς
Ποιά είμαι Με ρωτάς ποιά είμαι .Εγώ είμαι,εγώ που κάποτε σ`αγαπούσα,κι εξακολουθώ να σ`αγαπώ
Ημουν ο ερβιν θυμάσαι?Σου φτιάχνα τον ωραιότερο καφέ του κόσμου,επειδή σ`αγαπούσα κι επειδή σ`αγαπούσα σε φοβόμουν
Μου θύμιζες πάντα την σκοτεινή πλευρά της αθωότητας,αλλά τώρα πιά επαψα να φοβάμαι το οτιδήποτε
Τώρα πιά ηρθα να πάρω την θέση μου .Μου χες πεί πως αν ημουν γυναίκα θα σαι μαζί μου,κι αντον της χαμογελά πικρά,και την αποτελειώνει με την ατάκα δηλητήριο
Και σύ το πίστεψες?
Και κάπου εδω κλείνει και η ιστορία μ`αυτή την φράση,μια φράση που συνοψίζει ολες τις ελβιρες αυτού του κόσμου,που επειδή πίστεψαν επρεπε να πληρώσουν
Και δεν εχει σημασία το τέλος,το οποιο τέλος,γιατί ηταν απο την αρχή προδιεγραμμένο

Αλλωστε σε μια ταινία τόσο προσωπικη οσο αυτή,δεν χωράει καμιά αισιόδοξη πρόβλεψη,και μόνο ενα εξαίσιο κάθαρμα σαν τον φασμπίντερ θα μπορούσε να γυρίσει αυτό το ρέκβιεμ για τον Ερωτα και την ματαιωσή του,ξεπλένωντας οπως ηθελε να πιστεύει τις τύψεις του,για τον δικό του αδικοχαμένο ερωτα

Στα νεκροταφεία ερώτων πάντως το πρόσωπο του φασμπίντερ πρέπει να χει περίοπτη θέση.