Η Αυτοψία ενος Προδότη{Μέρος 1}

_
-Τι  έπαθες πάλι?
-Τι εννοείς?
-Για τον τίτλο μιλάω παιδάκι μου.Τι εννοείς.
-Ε δεν καταλαβαίνεις.Εξοικειώνομαι με την γεωγραφία των αισθημάτων.
-Με ποιο τρόπο?
-Με τον δικό μου τρόπο,τον ανορθόδοξο.
-Για τον ευατό σου μιλάς?
-Εσύ τι καταλαβαίνεις?.

-Επειδή σε ξέρω ,και ναι και όχι.
-Σωστά με διαβάζεις λοιπόν.
-Ναι,αλλά δεν μας λες τίποτα.Λέγε ποιος σε πείραξε..
-Κανείς .Κάνω απλώς μια αυτοψία πάνω στη λέξη προδότης.Πλάκα δεν έχει?Άλλη κάνουν ανατομία,εγώ κάνω  αυτοψία .
-Ναι,αλλά θα σε περάσουν για τρελό..
-Και δεν χαίρεσαι?Οι τρελοί δεν παθαίνουν καρκίνο.Δεν μιλάω κουτουρού.Έχει γίνει ειδική μελέτη πάνω στην σχιζοφρένεια  και έχει αποδειχτεί πώς κανείς τρελός δεν παθαίνει καρκίνο διότι τα κύτταρα δραπετευουν  και επαναστατούν,ενώ του υγιές κύτταρου-και καλά,παθαίνει πανωλεθρία.Διότι ο καρκίνος  βυθίζει το μαχαίρι προς τα μέσα με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα....
-Ωραία όλα αυτά  αλλά θα μας μιλήσεις για τον Προδότη?
-Τι θες να μάθεις για αυτόν?
-Καταρχήν θέλω να μου τον συστήσεις.Είναι φίλος?Τον ξέρω?
-Βεβαίως και το ξέρεις.Όλοι οι προδότες γνωρίζονται μεταξύ τους.
-Μου την λες τώρα?
-Μα δεν μου πες να τον συστήσω?Ακολουθώ την συμβουλή σου.Βέβαια εσύ με έχεις προδώσει στον μικρότερο βαθμό και ερήμην σου,αλλά δεν παύει η προδοσία να φέρνει τα χαρακτηριστικά σου.
-Δηλαδή και γω μέσα στο καλάθι..
-Δεν γίνεται διαφορετικά  αγαπητέ μου.Άμα δεν στο βγάλει το μάτι ο δικό σου άνθρωπος,ποιος θα στο βάλει ο ξένος?Ο  ξένος θα σου βγάλει την πίστη πρώτα  για να σε πείσει  πως θα σου είναι  αιώνια πιστός ,και μετά θα σε πετάξει στο γκρεμό.Έτσι πάνε αυτά.Κάποιος πρέπει να σου πετάξει κάτι ,κάτι που εσύ το θεωρούσες ιερό..Αλλά μου φαίνεται πως μελαγχόλησες..
-Ε μα αυτά που ακούω γίνεται να μην μελαγχολήσω..κι ακόμα φαντάζομαι θα είσαι στην αρχή..

-Καλά το φαντάστηκες.Όλα αυτά που σου λέω  είναι απλώς το πρόγευμα.Γιατί έχουμε και συνέχεια..

Πρωινή κουβέντα

Σκεφτόταν πολλά εκείνο το πρωί,όχι ιδιαίτερα μελαγχολικά  πράγματα ,αλλά ούτε ιδιαίτερα χαρούμενα,πράγματα που αφορούσαν μάλλον τους άλλους παρά τον ίδιο ,στενοχώριες ξένες που όσο κι  αν προσπαθούσε να τις οικειοποιηθεί  παρέμεναν ξένες .Τι γλυκιά απατηλότης κι αυτή.Να πιστεύεις πως είσαι μάρτυρας ξένων βασάνων ,ενώ είσαι ένας απλός παρατηρητής ,κι ούτε καν.Δεν ήξερε να παρηγορεί.Μια φίλη του μάλιστα τον κατηγορούσε και για σκληρότητα ,αφού κάθε της παράπονο  η κάθε της στεναχώρια   αυτός τα προσπέρναγε με περίσσια αδιαφορία,λέγοντας της πάντα πως ο πόνος δεν είναι άξια,κι όταν ένα συναίσθημα ανάγεται σε αξία  χάνει την εγκυρότητα του,και κείνη του απαντούσε πάντα με θυμό,δεν μπορείς να καταλάβεις,του έλεγε δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα.Όμως καταλάβαινε. 

Το  θέμα ήταν πως οι   άλλοι δεν μπορούσαν  να κάνουν το ίδιο όπως αυτός,δεν είχαν μάθει ότι το καταλαβαίνω μπορεί και να  σημαίνει  ότι αποδέχομαι την συμφορά μου χωρίς μελοδραματισμούς,δεν είχαν μάθει να κρύβουν τα συναισθήματα τους  όπως αυτός,δεν είχαν μάθει να κρύβουν τα κλάματα τους μέσα στα χαμόγελα,δεν είχαν μάθει να υπολειτουργούν συναισθηματικά όπως αυτός,δεν είχαν μάθει γενικά να είναι  όπως αυτός ,και πολύ καλά κάνουν που δεν είναι όπως αυτός,και πως θα ήταν άλλωστε ,δεν έχουν μάθει γενικώς τίποτα,η μπορεί και να έχουν μάθει ,κι αυτός να βρίσκεται σε  ένα άλλο εμβαδόν συναισθήματος,η σε  μια άλλη κλίμακα κατανόησης και η ανταπόκριση  να έρχεται με χρονοκαθυστέρηση.

Μπορεί να έρχεται στο μεταξύ .Κατανόηση είναι βρε παιδί μου,θέλει κι αυτή το δικό της χρόνο .Εξαρτάται άλλωστε το πώς βλέπει κανείς το χρόνο .η το πως τοποθετείται  κανείς πάνω σ`αυτόν.Μπορεί εκεί που περπατάς ας πούμε   στο δρόμο  να  βρεις   το χαμένο νόημα ,μιας  χαμένης φράσης  ενός παλιού ερωτηματικού.Αυτό ,εκείνο,το άλλο .Η προσθασοαφαίρεση των απολεσθέντων συναισθημάτων ,η των απολεσθέντων ερωτηματικών  τον γοήτευε ακόμη κι ως εικασία.

Αλλά είχε χορτάσει από εικασίες ,από ψευτοδιλήμματα,από ψευτοπροβλήματα ,και ψεύτικες προφάσεις,κι ήθελε να περιβληθεί από χειροπιαστή πραγματικότητα.Αλλά πως να κρατηθείς  από κάτι τόσο γλιστερό ,και τόσο απότομο  χωρίς να πέσεις.

Σκεφτόταν  όμως να το δοκιμάσει .Η μέχρι τώρα ζωή του  λειτουργούσε με δίχτυ ασφαλείας.Εξαρτάται βέβαια το πως βλέπει κανείς το δίχτυ.Για άλλους το δίχτυ μπορεί να είναι ένα πλεκτό εργαλείο που χρησιμεύει  για να πιάνεις ψάρια ,και για άλλους  ένα σύνολο  από τρύπες ενωμένες μεταξύ τους με σπάγκο.Αλλά υπάρχουν και οι πιο προχωρημένοι:Αυτοί που το βλέπουν ως  είναι ένα πράγμα  που όταν παλιώνει μετατρέπεται σε αλλεπάλληλα στρώματα μαλακού αργίλου.

Γι αυτόν το δίχτυ όμως  δεν είχε τίποτε το φαντασιακό,ήταν   ένα απλό δίχτυ ,το να πέσεις  και να φορτωθείς όλες τις συνέπειες της πτώσης   σήμαινε πως είχε έρθει  η ώρα της ενηλικίωσης.Επίσης σήμαινε πως έπαιρνες και όλη την ευθύνη  του εγχειρήματος.Ήταν θέμα απόφασης λοιπόν.Καλά το θυμόταν  πως έτσι παίζεται το παιχνίδι.Άκουγε τώρα νοερά τις φωνές μέσα του που τον καλούσαν ,και του ζητούσαν επίμονα να πέσει ,και αυτός χαμογέλαγε λες και είχε απέναντί του  ενα αόρατο συνομιλητή και του απαντούσε.Αλλά δεν μιλούσε.Μονάχα χαμογέλαγε με νόημα...



Τελικά αυτά τα "δεν καταλαβαίνω " των πρωινών είναι και τα καλύτερα.Ιδίως όταν βρίσκουν την απάντηση που ζητάνε.

Ας καπνίσουμε μαζί

Λέω να σε αποκαλώ φίλο.Είναι ωραία προσφώνησή για κάποιον που δεν θα συναντήσεις ποτέ.Εκτός κι αν τον συναντήσεις και δεν το μάθεις .Είναι σχετικοί άλλωστε οι χρόνοι στη φυσική.

Συχνά δε παράλληλοι.Μπορεί ας πούμε   να είμαστε φίλοι  και την ίδια ώρα εχθροί.Η αν το καλοσκεφτείς μπορεί να είμαστε παντρεμένοι και  ταυτόχρονα ανύπαντροι.Έτσι δεν την πάτησαν όλοι με το Lost?Ψάχνανε όλοι την μεγάλη τελεσίδικη αλήθεια ,κι ήρθε καπάκι  η φυσική και τους ρούμπωσε όλους.

Εγώ την πιστεύω πολύ ,μην κοιτάς που στο γυμνάσιο ήμουν κάτω από τη βάση.Είχα τους λόγους μου.Μισούσα θανάσιμα τον υπέροχο αυτό καθηγητή ,Σουλελέ με το όνομα,που από τι έμαθα χρόνια αργότερα,τον πιάσανε να κάνεις πιαστές με μαθητές του.Η κοινή γνώμη πολύ συγκλονίστηκε με το μοιραίο αυτό γεγονός,με αποτέλεσμα  να τον στείλει  στα κάτεργα.

Τι  σου είναι  όμως κι αυτή η κοινή γνώμη .Δεν είναι για να την υπολογίζεις .Όλα στα μέτρα της .Ειδικά με τους παιδεραστές  αυτά τα μέτρα γίνονται κοντά,τόσο κοντά που συχνά μοιάζουν αόρατα.Αλήθεια σου λέω ,και μην ακούς κανένα.Παρά μόνο έμένα ,που μεγάλωσα σε επαρχεία και ξέρω από καλό παιδεραστή.

Μην πάει βέβαια ο νους στο κακό:δεν είμαι ένα ατιμάσμένο παιδί  αλλά θα μπορούσα εύκολα να γίνω.Στα  λέω σε σένα που καταλαβαίνεις  και έχεις δεχτεί παρόμοιες κρούσεις,

Αλλά μιλάμε τόση ώρα και δεν έχουμε ακόμα συστηθεί:Με λένε Takis x και έχω κάνει τρεις σχέσεις ,έχω καπνίσει πενήντα οχτω χιλιάδες τσιγάρα,κι έχω μετακομίσει 13 φορές,κι αυτό αποτελεί  μεγάλο άθλο  για ένα άνθρωπο σαν και μένα ,γνήσια ψυχαναγκαστικό,που για  να ανάψει ένα τσιγάρο πρέπει  να κάνει αίτηση στον Ο.Η.Ε

Αλλά αφού μιλάμε για τσιγάρο να ανάψω ένα.Ξέρω, εσύ το κοψες.Βασανίστηκες όμως πολύ.Θα μου πεις πού τα ξέρεις όλα αυτά.Μα από τα βιβλία σου φυσικά .David Sedaris  δεν σε λένε?Αρα το σωστό πακέτο καπνίζω.

Είμαι ο νούμερο 1 θαυμαστής σου , εδώ ,στην παραλίγο πατρίδα σου.Σαν τη Μizery και γω ζω με την απαντοχή του  κάθε νέου σου βιβλίου.Αλλά μην ανησυχείς:δεν οδηγώ.Έτσι  αν τύχει και περάσεις  από την πατρίδα και έρθει τούμπα το αμάξι να ξέρεις πως δεν θα σε σύρω στο στοιχειωμένο αγρόκτημα μου  για να γράφεις βιβλία για πάρτη μου.Αν και πολύ θα το θελα.

Από αυτήν την άποψη  θεώρεισαι τον ευατό σου τυχερό.Γιατί αν οδηγούσα  μπορεί να μου έμπαινε η πετριά.Δεν θέλει άλλωστε πολύ  ο άνθρωπος  να γλιστρήσει στην παράνοια.Λίγο να του αργήσεις τα χατίρια του ,και γίνεσαι φλουρί στην πίτα.

Αλλά για μένα είσαι Ο Άγιος Βασίλης της γραφής.Ένα κανονικό πανηγύρι χαράς .Στην Γαλλία που ζεις είσαι ήδη σταρ.Το ίδιο μπορώ να πω και στην Αμερική.Ευτυχώς να λες που δεν σε γέννησαν εδώ  οι γονείς σου.Είναι μεγάλη κατάρα να είσαι ταλαντούχος σ`αυτή την χώρα.Μια ζήλια ,ένας φθόνος,ένα πράγμα αλλούτερο οι Έλληνες.Μην δουν κάποιον να προκόβει ,και να λέει δυο πράγματα έξω από τα συνηθισμένα αμέσως ξαμολάνε αγέλη  με αγριόσκυλα.

Βέβαια καμιά φορά αυτά τα αγριόσκυλα αποδεικνύονται σκέτα κουτάβια στην πράξη.Είναι αυτό που λέει εδώ ένας ομόλογός σου."Πάντα θα βρεθεί κάποιο κουτάβι που θα θελήσει να σου ξηλώσει τα μπατζάκια."΄Κωστής Παπαγιώργης.Αν δεν τον ξέρεις να σου στείλω εγώ  κάνα βιβλίο να εντρύφησεις πάνω στο θέμα.Αν και μεταξύ μας,δεν νομίζω ότι το χρειάζεσαι.Ξέρεις από πρώτο χέρι  την λύσσα τον ανθρώπων πάνω στο διαφορετικό.Η ομοφυλοφιλία σου  θα σκανδάλιζε εδώ,όσο και τα δυσλειτουργικά τερτίπια της οικογένειας σου.Κάνεις δεν  θα σε παίρνε στα σοβαρά.Δεν λέω,θα είχες μια σχετική επιτυχία ,αλλά θα ήσουν μια ζωή στην απ` έξω.

Ενώ τώρα θριαμβεύεις.Θυμήσου μόνο τι έγινε με τον Μητρόπουλο,που σάρωσε όλες τις ορχήστρες του κόσμου ,κι ήρθε εδώ  για να του πουν πως θα είναι δεύτερο βιολί...

Τελειώνει το τσιγάρο.Συνεπώς και ο χρόνος μας.Έχω την αίσθηση όμως πως εμείς οι δυο συνεννοηθήκαμε Βλέπεις δυο άγνωστοι μπορούν να πουν πολύ περισσότερα ,από όσα λένε δυο γνωστοί που μπορεί να είναι  και στην τελική κι αγαπημένοι..

Να προσέχεις.Στην Γαλλία κάνει κρύο.Να ντύνεσαι ζεστά,αλλά να μην τυλίγεσαι με κασκόλ.Σιχαίνομαι  τα κασκόλ.Αν και τώρα θα έχει  ωραίο καιρό το Παρίσι.Εντούτοις να έχεις το νου σου.Για πάν ενδεχόμενο.Σε φιλώ.

Ο πιο πιστός σου θαυμαστής.

Οτι κι αν κάνεις σε πιστεύω

κοιτάζω  τα αμάξια που περνούν.Εδώ,σ`αυτό το μαγαζί που με φέραν να κάτσω,μόνο αυτό μπορείς να δεις.Δεν με πειράζει  ωστόσο ,δεν γκρινιάζω.Νιώθω καλά.Δεν ανησυχώ κι ας είναι Πέμπτη.Τις πέμπτες νιώθω μετέωρος, ειδικά μετά την εκπομπή.



Η Μ. που παίζω μαζί της μου λέει πώς μ`αγαπάει .Αναρωτιέμαι  αν θα μου  έλεγε το ίδιο ,αν την χαστούκιζα ας πούμε.Η αν της χτύπα γα το κεφάλι της  με δύναμη πάνω στο μικρόφωνο.Γενικά η καλοσύνη  έχει αποδειχτεί  πώς όταν προσφέρεται απλόχερα διαταράσσει τους άλλους .Νιώθουν ότι δεν την αξίζουν ,η τέλος πάντων  νιώθουν δέσμιοι κάποιας συναισθηματικής προσφοράς,η κάποιας επικείμενης απειλής.

Ίσως  νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε αυτά που μας προσφέρουν και φερόμαστε μάλλον άτσαλα.Αλλά τι μου φταίνε οι άλλοι όταν  φταίω μόνο εγώ.Κοιτάζω λοιπόν τα αμάξια που περνούν.Είπαμε νιώθω καλά.Δίπλα μου ακριβώς  κάθονται φίλοι και γνωστοί,αλλά και άγνωστοι που μου συστήνονται χωρίς να επιδιώκουν να περάσουν  στο επόμενο στάδιο   της όποιας γνωριμίας.

Γενικά δεν νομίζω άτι θέλει κάποιος να μιλήσει για την ζωή του,τουλάχιστον απόψε,μπορεί αύριο να  το θελήσει ,μπορεί και εγώ να το θελήσω,γιατί όχι,αλλά απόψε έχω την αίσθηση  ότι όλοι μαζί,κι  καθένας χωριστά,εχουμε μαζευτεί σαν να προσπαθούμε να κατοχυρώσουμε την  μοναξιά μας.

Ο Γ. που κάθεται δίπλα μου όμως δεν νομίζω ότι συμμερίζεται  τέτοιου είδους απόψεις.Είναι τόσο μικρός άλλωστε,που όλα τα δίκια του κόσμου είναι με το μέρος του.Μπορεί και η ζωή.Είναι ζωντανός,γελάει δυνατά,αγάπη μυρίζει το περίβλημα του.Τον ακούω  που μιλάει για μουσική.Το είδωλο του είναι λέει η Λίνα Νικολακοπούλου.Θέλει πολύ να της μοιάσει.Σε τι ακριβώς δεν έχω καταλάβει. Μάλλον θα τον εμπνέει η σιγουριά που αποπνέει.Κάτι τέτοιο πρέπει να παίζει

Μοιράζεται αυτή του την λατρεία   με  έναν  μάλλον συμπαθή  νεαρό,που από τι καταλαβαίνω  υποφέρει κ ι αυτός απ`την ίδια ασθένεια.Τα τραγούδια της Λίνας ,και οι στίχοι τους πάνε κι έρχονται στο τραπέζι,εμένα πάλι  μου έρχεται  στο μυαλό ΑΥΤΟ το τραγούδι  και το αποθεώνω σιωπηλά μέσα μου χωρίς συνοδό.

Γενικά αμά αγαπάω κάτι  δεν αισθάνομαι την υποχρέωση στον εκατό μου να το μοιραστώ.Ενδεχομένως και την ανάγκη.Οι άλλοι γιατί την έχουν όμως  συνεχώς?Όπως ο φίλος μου ο Τ.Είκοσί πέντε χρόνια φίλος ,ακόμα προσπαθεί να  πείσει.Μιλάει χωρίς προσχήματα,χωρίς υπεκφυγές για ότι αγαπάει,ακόμα και σε κάποιον που γνώρισε το προηγούμενο λεπτό.Πρόκειται βέβαια περί ταλέντου.Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρω  που δεν άλλαξε καθόλου όλα αυτά τα χρόνια.

Έχει παραμείνει φανατικός στης συνήθειες του και γενικά σε ότι αγαπάει,κάτι πού μάλλον με θυμώνει ,υπενθυμίζοντας μου μέσα μου , πως ακόμα και οι πιο ταιριαστοί άνθρωποι κάποτε  ίσως πάψουν να είναι.Αλλά εγώ τον βλέπω να γελάει.Αρα γελάω κι εγώ.Ανοίγουμε μπουκάλι κρασί,ναι είμαστε ακόμα ταιριαστοί,να ματώσω?

Όχι να μην ματώσω.Τέτοιο βράδυ  αν είναι να βαφτεί  κάτι ντε και καλά  κόκκινο ,αυτό να είναι ΕΣΥ .Σου αξίζει άλλωστε.Με τέτοια ατάκα  σου αξίζουν μάλλον τα πάντα.

"Αν δεν μου λες ψέμματα ,δεν σε πιστεύω.'Εγω πάλι απόψε πιστεύω τα πάντα.Αρα γιατί όχι και σένα.

Κατευθείαν

Διαβάζω επιμελέστατα αυτές τις μέρες αυτές τις μέρες ΑΥΤΟΝ.Δεν τον λες και τον πιο αγαπημένο μου,αλλά εντάξει ,έχει γράψει και ωραίες σελίδες.Έχει γράψει δε και Την Ατάκα:Ο έρωτας είναι σκληρή δουλειά.πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου.Αν επιμένεις να μην λερωθείς,τίποτα ενδιαφέρον δεν συμβαίνει.Την ίδια στιγμή πρέπει να βρεις τη σωστή απόσταση από τον άλλον.Αν είσαι πολύ κοντά ασφυκτιάς,αν είσαι πολύ μακρυά ο άλλος σε εγκαταλείπει.."

Μάλιστα.Βέβαια εγώ με βρίσκω αλλού,σε άλλο σερβίτσιο συγγραφέα"Ο έρωτας είναι μάχη.Θα πολεμήσω ως το τέλος'..Λέει αυτή{γιατί μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο}και εκείνος της απαντά¨'Ετσι πιστεύεις?Καλά κάνεις.Γιατί εγώ δεν θέλω να παλέψω για τίποτα..."κι ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

Οι πιο πολλοί θα πιστέψουν ότι ο ήρωας μας είναι αναίσθητος.Πέφτουν έξω όμως.Ο ήρωας μας ζει εντελώς αντιμυθιστορηματικά,αρα έξω απ`το τρελό σύστημα που επιτάσσει ο έρωτας.Είναι σαν τον φίλο μου τον Χ, που όπως μου εξομολογήθηκε προσφάτως Ότι την φίλη του δεν την ερωτεύτηκε ποτέ.Την αγάπησε λέει κατευθείαν.

Αυτό το κατευθείαν βέβαια με μπέρδεψε λιγάκι ,γιατί απ`τη μια το βρήκα πολύ εφετζίδικο,κι από την άλλη  εντελώς παρακινδυνευμένο.Κάτι που με ανάγκασε να πάρω την φίλη μου την Ν.που είναι ειδική πάνω σ`αυτά τα θέματα{βλέπε Λογικός  Παραλογισμός} μπας και βρούμε φως σ`αυτό το σκοτεινό φαράγγι της πρότασης.

-Δηλαδή τι είναι αυτό πού σε προβληματίζει,είπε η  μαιτρ.Είπε ο άνθρωπος κατευθείαν.Τι νομίζεις?Ότι όλοι οι άνθρωποι  ζουν στο δικό σου καθεστώς?

-Μα ,της λέω ,αυτό το κατευθείαν έχει πολύ ψωμί.Δηλαδή πόσο κατευθείαν,γιατί εγώ  ξέρω  μόνο την ευθεία,κι αυτή τεθλασμένη.

-Γι αυτό μπερδεύεσαι,μου είπε με ύφος ξανά.Υπάρχουν ξέρεις και άνθρωποι που ζουν καλοδιωμένοι σε μια άλλη  εποχή,σε ένα άλλο σύμπαν,το όποιο μπορεί να μοιάζει παράπλευρο με το δικό σου αλλά δεν είναι.Ο φίλος σου,πού από τι έχω καταλάβει  τον ζηλεύεις κιόλας,έχει αποτινάξει από πάνω  του  όλο το αρχέτυπο του άντρα του πολλά βαρύ και όχι,και ζει  σε  μια παράλογη κανονικότητα.Αγαπάει δηλαδή σαν πατέρας.Προχωρημένο θα μου πεις αλλά συμβαίνει."

-Μά πως  της λέω μπορεί  να συμβεί?Πώς μπορείς να παρακάμψεις τα τυπικά?Πώς μπορείς να παρακάμψεις την απελπισία,τα δάκρυα,τα αναφιλητά,όλο το γόητρο της απουσίας και τα σχετικά,και να περάσεις στην ανώτερη κλίμακα που γράφει ΕΔΏ ΗΣΎΧΑΣΑ?Ησυχάσεις ποτέ στον έρωτα?

-Είπαμε,συμβαίνει .Μπορεί να είναι ύποπτο αλλά συμβαίνει,και ξέρεις γιατί συμβαίνει?Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν να διασφαλιστούν  μέσα στον άλλον ,κι όχι να ζουν μέσα στην ασάφεια και το ρίσκο.Ο έρωτας όταν είναι έρωτας,είναι ιστορία  με πολύ πόνο,το ξέρεις πολύ καλά,κι ο φίλος σου αν έχω καταλάβει καλά,που έχω,θέλει να ζει χωρίς αυτόν,χωρίς ΄κανένα εμπόδιο.Κατευθείαν.Άλλωστε ο έρωτας δεν είναι ασπιρίνη που θα πάρεις απ`το φαρμακείο για να γίνεις καλά.Η σού συμβαίνει η δεν σου συμβαίνει.Αλλά όταν σου συμβεί καλό  είναι να πάρεις τα μέτρα σου.Σαν το φίλο σου καλή ωρα.Πού παροπλίστηκε μέσα απ`το πρόσχημα τής αγάπης για να σωθεί.Αλλά κανείς δέν θα σωθεί στην νέα εποχή πού έρχεται..."

-Βλέπεις?Το είπες και μόνη σου.Ο φίλος μου ζει μέσα στο πρόσχημα,αρα  σε ένα φαντασιακό κανάλι που  τον κάνει μίμο των συναισθημάτων του.Είναι ηλίου φαεινότερον:Ο Χ είναι φιλοξενούμενος μέσα στο ίδιο το συναίσθημά του,μια κατάσταση που η μόνη διέξοδος είναι η τρέλα...

-Εγώ ξέρω,με κόψε απότομα η γιατρός ,πώς η κατάσταση σου όλο και χειροτερεύει,κι αν δέν κόψεις αυτές τίς φιλολογικές πίπες  θα σε κλείσουν κατευθείαν μέσα...'καί μου κλείσε το τηλέφωνο κατάμουτρα...

Και μετά σου λέει κάνε φίλους για να δεις καλό.Μια κόλαση  όλο γκαζόν.Αν θες με πιστεύεις.

-

Χτύπα εσύ,εγώ σ`ακούω

Ξυπόλυτη ήρθε η Ανάγκη και  με ζήτησε"Με θες μου λέει, με θες?Λέω τι να σε κάνω?Τόσα χρόνια  μου κρυβόσουν .Όταν σε χρειαζόμουν άλλες πλάτες στήριζες .Περνούσες έξω απ`το σπίτι  φορτωμένη με ψώνια  κι επιδειχτικά με αγνοούσες

κι έλεγα δεν μπορεί,τόση χορτάτη πείνα  κανείς στ`αλήθεια δεν αντέχει,κι όλο με καλοπιάσματα  σου έδινα φιλί μήπως με σημαδέψει η δύναμη σου

Κι όπως στον έρωτα που εκλιπαρείς για σημασία έπεφτα στα γόνατα ζητώντας σου ενα γέλιο,αν και γνωρίζοντας απ`την αρχή πώς είναι ξεγραμμένο .Βλέπεις ήξερα από την αρχή  πως η αίτηση μου για περίθαλψη στο κενό μέσα θα βουτούσε.

Αλλά το θέμα μέσα μου βουβά γέμιζε παράπονα,και μαζί μ`αυτά  κι ο κουβάς της λύπης ,αλλά εγώ παρ`όλα αυτά  με φαντάστηκα ζωντανό.

Και συ που τα έβλεπες  όλα αυτά ,αδιάφορα με προσπερνούσες ,και γω σκεφτόμουν ,δεν θα σου τύχει και σένα μια ανάγκη ,θα δεις,πεισματικά θα αγνοηθείς  κι απ`το ίδιο σου το είναι.

κι όσο ξεμάκραινα ,τόσο η σκιά σου ζητούσε να την φωτίσω.Σαν τους χαμένους έρωτες και συ-σου έλειψε το ενοχλητικό βλέμμα που σε αιχμαλώτιζε.Και τώρα βγήκες στην γύρα για ζητιανιά.Για λίγη αφοσίωση.

Ξεδιάντροπα τώρα μου δίνεις  όσα μου χρειάζονται χωρίς να τα ζητήσω.Όμως εγώ σου ξέφυγα .Γιατί το είχα δει σε όνειρο ,πως είχα μείνει για άγγελος  και απουσία μαζί ,κι αποφάσισα να μην είμαι  στην ανάγκη σου.

Ανάγκη μεγάλη να μην είσαι .Έτσι αποφάσισα. Μόνο μικρή σαν χαραμάδα να υπάρχεις θέλω.Για να μπορώ να σ`αγνοώ.Κι έτσι ξαναγυρνώ  πίσω  στους ξεχασμένους έρωτες με το ύφος του πρωταθλητή.Όμως αυτοί οι έρωτες έχουν πρόσωπα ,δάχτυλα ,σιωπές,δασείες,και σαν νικηθούν ζητούν διακριτικά από το νικητή  στον στίβο πάλι να κατέβουν.

Ίσως λέει  ετούτη την φορά να χάσουνε καλύτερα.Έτσι σκέφτεσαι και συ.Κρύβεσαι σαν ολους  πίσω από τις πιθανότητες .Αν και Ανάγκη  σε βαπτίσαν ,Αδύναμη εγώ σε φανερώνω.

Σού είπα καλώς όρισες?

Ανάμεσα στίς λέξεις σου

Ώστε σε λένε Francoise.Ωραίο όνομα για συγγραφέα.Διάβαζα την ιστορία σου και δεν το πίστευα.Για χάρη σου με πήραν τα βαθιά μεσάνυχτα.Ήθελα να μάθω βλέπεις τις αταξίες σου.

Και γω άταχτος είμαι ,μην νομίζεις.Μην κοιτάς που δεν το δείχνω.Έχω τον τρόπο μου εγώ να παραπλανώ.Ενώ εσύ έχεις την αυθάδεια καρφιτσωμένη μέσα στο βλέμμα,και μαζί μ`αυτήν μια πολύπαθη ικεσία που επιζητεί την προσοχή.

Να στην δώσω λοιπόν.Εδώ που τα λέμε την αξίζεις.Αν και δεν είσαι η αγαπημένη μου να  σου την δώσω.Που λες εμείς οι δυο δεν έχουμε καμία σχέση.Οι δρόμοι μας δεν συναντήθηκαν ποτέ.Μέχρι χθές.Μέχρι χθες ήμασταν ξένοι.Αλλά διάβασα μια φράση σου,και σαν να ενιωσα ένα ράγισμα.Μια συγγένεια.

"Είμαι ένα ατύχημα που διαρκεί",έτσι έγραψες κι ανέβασες το γκάζι της συμπάθειας στο τέρμα.Γιατί κακά τα ψέμματα,τα ατυχήματα είτε τα στήνουμε εμείς,είτε τα στήνουν οι άλλοι για λογαριασμό μας.Σημασία έχει κατά πόσο αρτιμελής θα βγεις απ`το κάθε ατύχημα που σου συμβαίνει.

Ψέμματα.Σημασία έχεις να αγαπάς.Γιατί"όποιος κάνει διακόσια μέτρα χωρίς αγάπη πηγαίνει στην ίδια του την κηδεία τυλιγμένος με το σάβανο του".Μεσημέρι καλοκαιριού ,και γω μιλάω για κηδείες,αλλά τι πειράζει στους νεκρούς μιλάμε πιο εύκολα,και συ που δεν είχες μάθει ποτέ να είσαι ούτε  ένα λεπτό μόνη σου,δεν νομίζω λοιπόν  να σου κακοφαίνεται  που σε λογαριάζω για νεκρή.

Άλλωστε από μικρή είχες προπονηθεί γι αυτό.Ούτε ένα λεπτό σιωπής δεν κράτησες για κανένα,αρα ούτε και για σένα.Αλλά και εγώ  στο βάθος δεν τις αντέχω,αλλά όταν τα πράγματα ζορίζουν εκεί έξω,στην αληθινή ζωή ,τότε γίνονται πολύτιμος σύμμαχος για την μοναξιά σου.

Ειπα μοναξιά?Τι ξέρει όμως  ο λύκος που ουρλιάζει με τεντωμένο τον λαιμό προς την σελήνη για την μοναξιά?Φαντάζομαι ότι και συ.Η ζωή είναι οι άνθρωποι,οι φωνές των ανθρώπων,τα γέλια τους.Σαν να το πίστεψα και γω μου φαίνεται,όχι πώς δεν το ξέρα,αλλά να ,τώρα που διάβασα την ιστορία σου σαν να το παραπίστεψα.

Κι άμα πιστεύεις κάτι, συμβαίνει,κι ότι συμβαίνει δεν ακυρώνεται.Όπως ο χρόνος,που όπως ξέρουμε και οι δυο μας έχεις μια ιδιαίτερη σχέση.Περίπου όπως τα μυθιστορήματα που έγραψες.Ο χρόνος για σένα  Ένα είδος παιδικής χαράς : να περνάς καλά για σύντομα χρονικά διαστήματα.Ένα είδος επικουρισμού,πάθους για το στιγμιαίο.Μια αντίληψη  play station για  τη  ζωή-όλα τώρα στο χέρι,κι αν καείς  πάλι κέρδος  θα ναι.

Σε Ζήλεψα μικρή μου πριγκίπισσα.Εγώ που διατέλεσα έμφοβος όλη την ζωή μου,εγώ που το κάθε μου  ναι  ήταν όχι,και το κάθε μου όχι ναι,σαν να ψιλοντράπηκα για το παρελθόν πού δέν έζησα.Σε λογάριασα  βλέπεις για φίλη μου.Αν  ήσουν φίλη μου  θα με τραβούσες στο φάρο τής τρέλας σου.Ατρόμητος και παροπλισμένος από την αγάπη σου ,θα κλόνιζα όλες τς βεβαιότητες  που θα είχαν φτιάξει οι άλλοι για μένα.

Κι άμα δέν φοβάσαι, δέν σε νοιάζει για το τι θα πουν οι άλλοι.Η ζωή είναι για να την ζεις,κι όχι για να την σκέφτεσαι,έτσι θα μου έλεγες,και θα τσουγγκρίζαμε τα ποτήρια μας με ένα λευκό κρασί μεσημεριού.γλυκό κατά προτίμηση.

Μετά ίσως να μου χάριζες κι ένα ρολόι.Αν αγαπούσες πολύ κάποιον του χάριζες τα πάντα.Στην γραμματέα  σου που ήταν ετοιμοθάνατη  της  χάρισες  3 ρολόγια μέσα σε τρεις μέρες.Αυτό κι αν είναι φάρσα.3 ρολόγια μέσα σε 3 μέρες,ενάντια στο μεγάλο ρολόι πού είναι ο χρόνος.

Αλλά αυτό δέν είναι δώρο.Είναι ανοιχτή εγχείρηση καρδιάς χωρίς αναισθησία.Αλλά η γενναιοδωρία κρύβει  καμιά φορά μέσα της τόση μεγάλη ωμότητα πού ο παραλήπτης αδυνατεί να καταλάβει η να νιώσει..

Εγώ όμως  σε κατάλαβα.Το ίδιο και η γραμματέας σου φαντάζομαι,πού τώρα πια,μέσα απ`το γαλάζιο φως τής ανυπαρξίας γνέφετε νοερά η μια στην αλλη  με ευγνωμοσύνη.

Ετσι δέν θα σάς δοθεί καμία θλίψη  σήμερα Κυρία Sagan Η χάρη ομως σας δόθηκε:αθώα η κατηγορουμένη. Νομίζω ότι το μικρό σας όνομα ήταν Francoise.Καλά θυμάμαι.

Ένα κάποιο χαμόγελο νομίζω ότι θα σας αρεσε για το τέλος.Φαντάζομαι.