Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Οι ηλικίες μέσα μου.



Ένα από τα χειρότερα  πράγματα που μπορεί να  μου κάνει κάποιος ώστε να τον αντιπαθήσω ,από την πρώτη κιόλας στιγμή, είναι  να μου δείξει τις  φωτογραφίες  του. Οι φωτογραφίες. Ο επιούσιος της μνήμης. Συχνά δε και ο πολιούχος. Χάρις σ`αυτές  το ρήμα θυμάμαι  θριαμβεύει. Και δίπλα στο θυμάμαι μπαίνει και  ένα θρασύτατο επιμένω. Επιμένω να θυμάμαι.

Η  φωτογραφία αυτό σου υπενθυμίζει: Επιμένω να σε θυμάμαι. Πόσα θυμάμαι έχω διαγράψει ούτε και γω ξέρω. Ξέρω όμως πως έχω διαγράψει πολλούς ανθρώπους  που αυτό το "θυμάμαι" τους έγινε σημαία. Και σημασία. Σαν τον Αλέξανδρο  που είδα τις προάλλες στο δρόμο.Παλιά σημασία αδιάφορη. Γερασμένος πριν της ώρας  του. Κακομοίρης. Παλιός γνωστός -άγνωστος. Με προσκαλεί στο σπίτι του για καφέ. Θέλει να μου δείξει τις φωτογραφίες του. Όχι ,δεν έχει κοινωνική δικτύωση ,είναι λάτρης της ζελατίνης. Να πάω λοιπόν .Αφού δεν τις βλέπει κανείς  να  γίνω εγώ η σταχτοπούτα του καημού του.Δηλώνω  συγκατάθεση ασμένως. Μπορώ να το κάνω. Μπορώ.Δεν θέλω, άλλα μπορώ.  Είμαι άλλωστε ένθερμος υποστηριχτής των ερειπίων αυτών των "μπορώ". Πόσα "μπορώ" έχω σηκώσει  χωρίς να λυγίσω, χωρίς να πω μια λέξη ,κανείς δεν το μάθε ποτέ. Αλλά κάπου θα υπάρχει καμιά ξέμπαρκη φωτογραφία για να μου το υπενθυμίζει. Κάποιο αχ θα με σημαδεύει μέσα από το χαρτί.

αλλά για την ώρα  με τάζω στο κενό.

15 τουλάχιστον άλμπουμ   με περιμένουν  για θέαση. Έχω μπόλικο χρόνο για χάσιμο. Πάρτον φτωχέ μου Αλέξανδρε  και κάντον ναργιλέ να καπνίζεις  τις κρύες νύχτες που σε περιμένουν. Δεν βαριέσαι. Έχουμε χάσει τόσα και τόσα , άμα χάσουμε  και δυο ώρες από την ζωή μας  δεν πρόκειται να χαμηλώσει η στάθμη  του ονείρου.

Το θέμα είναι να χεις όνειρο και να το υπερασπίζεσαι. Βέβαια πρέπει  και να το θυμάσαι  γιατί κοιμώμενος ,καμιά φορά ξεχνάς να συναντηθείς  μ`αυτό που υπήρξες. Ξυπνάς  και αρχίζεις να ψάχνεις  τα σαγόνια του ονείρου: είδα αίμα ,άραγε στις αιματοχυσίες φιλιών  θα βγω νικητής?

Και κάπου εκεί βγάζει τις δονταρες της η ζωή  και αρχίζει τα πανηγύρια: δεκτό το αίτημα για όνειρο, άλλα παραμείνετε  στην γραμμή σας . Ένας υπεύθυνος θα μιλήσει σύντομα μαζί σας. Τ`ακούς εσύ αυτό  και απομακρύνεσαι  για άλλο καταυλισμό ονείρων. Τι νόμισες. Επειδή ονειρεύτηκες  νόμισες πως θα ταξιδέψεις.

Αλλά ταξιδεύεις, να σ`αυτό το καναπέ,  σ`αυτόν τον καναπέ αυτού του εξαιρετικά αδιάφορου ανθρώπου  που ζει παραμάσχαλα  με ότι τον προσπέρασε . Κοιτάζεις  και δεν απορείς: Δικαίως  έχει αφανιστεί και από την μνήμη και από το χρόνο. "ποιος ζει όμως ρημάζοντας τον χρόνο". Φαντάζομαι πως όχι μόνο ο Αλέξανδρος,που εδώ που τα λέμε ,δεν είναι τόσο κακός όσο φαντάζει. Απλά στα δικά μου μάτια δείχνει τόσο μικροσκοπικός,τόσο λίγος. Αλλά το ταξίδι  της ζελατίνης συνεχίζεται και θέλοντας και μη , μπαίνεις και συ  στο ίδιο  νοσοκομείο που κουράρει τον χρόνο: Η μνήμη.

 και επιστρέφεις  στο σπίτι σου  κι αρχίζεις να σκαλίζεις  πάνω της αναφιλητά.
Κοιτάς και δεν απορείς,κοιτάς και προσθετεις:δόντια,φιλιά, αισθήματα,μαλλιά.Τίποτα δεν μοιάζει όπως πριν,κι όλα μοιάζουνε καινούργια. Να εδώ,είμαι σε παρέλαση. Ωραίος μοιάζω. Ξανθούλης ,χλωμος,μια ακαταστασία στο βλέμμα,κατά τα άλλα είμαι  μια χαρά. Έχω δοθεί για υιοθεσία στη θλίψη. Από πάνω  η μάνα. Καμαρώνει στα κρυφά. Πόσο της μοιάζω. Σαστίζω από τόση ομοιότητα. Ετών 8 παρακαλώ.


Το παιδί της φωτογραφίας με συγκινεί, δεν είμαι εγώ,θα μπορούσα όμως να μουν. Έχω και γω μια ίδια σε πιο μεγάλη ηλικία. Μοιάζω  να βγαίνω από το μπαούλο της ηλικίας μου. Κανείς δεν ανησυχεί. Μπορώ να τρέξω άφοβα  σε όλο το μήκος της απελπισίας μου. Στο τέλος θα κερδίσω ,το ξέρω.Στο σπίτι κανείς δεν θα ρωτήσει αν κρύφτηκα η χάθηκα. Αρα ας μεγαλώσω με σύνεση.

Μεγαλώνω που λες και φτάνω 20 χωρίς σύνεση ,άλλα πριν φτάσω ,δοκιμάζω να δαμάσω τα κύματα  του κόσμου. Τραβάω χιλιάδες φωτογραφίες για να το διαπιστώσω αν με αντέχουν ,αλλά το αρνητικό με προδίνει. Πρέπει να αλλάξω μηχανή,ίσως και κόσμο ,αυτός παραείναι στενός για τα μέτρα μου. Μια φωτογραφία τράβα με λίγο πριν πνιγώ: Ελα χρόνε μην φοβάσαι. Σου ποζάρω ως άτρωτος.  . Εγώ και η φίλη μου , ισόβια δική μου. Κάνε κλικ  να μας θαυμάσεις. Έτσι μπράβο. Σαν να ήταν χτες μοιάζει αυτή η φωτογραφία. Σαν να ήταν τώρα αυτό το πριν. Που πια διαρκεί. Που πια δραπέτευσε  σε άλλη φωτογραφία,σε άλλο τοκετό όνειρου. Εμείς  γεννησαμε. Εμείς μεγαλώσαμε. Και πια σε ξένες φωτογραφίες  ανταμώνουμε.

 Παρακάτω με συναντώ ερωτευμένο: Που να σαι τώρα δεν ρωτάω. Αν είχα φύγει τότε ίσως  να είχα συντρίψει όλες τις βεβαιότητες της λύπης.Γιατί η λύπη εκτός το ότι σε ισοπεδώνει, σου συντρίβει  κι όλες σου τις αυταπάτες. Για λίγο. Γιατί μετά ξαναμπαίνεις  στην κουφάλα του μύθου κι αρχίζεις  να αναρωτιέσαι : Μ`αγαπούσε έστω λίγο? Κοιτάζεις τώρα την φωτογραφία και δεν απορείς: Ναι μ`αγαπούσε. Δεν αστοχεί τόσο εύκολα το βλέμμα. Άλλα τα δάκρυα αν έγραφαν ποτέ την  αυτοβιογραφία τους θα είχαν πολλά να πουν για αυτό το φονικό. Δεν έγινε. Δεν θέλησες .Και τώρα μοιάζει αργά.,

 Τώρα  γράφουν μοναχά δυο λέξεις:ποτέ πια. Τόσο οριστικές που ούτε ο θάνατος μαζί του δεν τις παίρνει. Αλλά να που τις παίρνει ,όπως παίρνει μαζί του όλα τα αδέσποτα αισθήματα  του έρωτα. Σαν το σκυλί που τρίβεται επάνω μου πριν ξεκλειδώσω. Εσύ το λες αντάμωση,εγώ το λέω ανταπόδοση.

Αλλά ας κατέβω λίγο την σκάλα  πριν φύγω: Εγώ και συ σε διακοπές. Χαμογελάμε ευχαριστημένοι.  Αυτό το ηλιοβασίλεμα που χαζευουμε είναι το μικρό χατήρι της καρδιάς μου. Το παίζω για σένα. Χάσω -κερδίσω ,ούτε που με νοιάζει. Φτάνει που το βλέπουμε μαζί. Φτάνει που μπορούμε και το αντέχουμε.

Η ηλικία  τούτης εδώ της φωτογραφίας  μου φαίνεται  πως έβγαλε ρίζες μέσα μου. Και εκεί  ευγνώμων αιώνια θα μείνει.


Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Κάπου μακρυά.

Αυτό που θα  διαβάσεις δεν είναι ποστ  η  μπορεί και να ναι και γράφεται ερήμην μου. Η  αμφιβολία κάνει καλό στα αισθήματα. Τα αφήνει ατακτοποίητα  μέσα στην άσπλαχνη οδύνη τους να ψάχνουν για απάντηση, και τους δίνει μια ώθηση στο αβαρές σύμπαν της αβεβαιότητας πως μια μέρα θα στερεώσουν τις απαντήσεις που γυρεύουν . Το θέμα είναι να μπεις αθόρυβα στην νύχτα την καλή  και να προσευχηθείς.


Και οι  απαντήσεις  αν τις βιάζεσαι πολύ θα σου έρθουν έτοιμες στο πιάτο. Συνήθως έρχονται καθυστερημένα. Όλα τα πράγματα έρχονται αργά στη ζωή μας . Οσοι έχουν υποφέρει φαντάζομαι  πως το γνωρίζουν αυτό. Κι όσοι δεν το γνωρίζουν  αυτό , κάπου  βαθιά μέσα τους το φαντάζονται. Όσοι περιμένουν επιβραβεύονται. Όσοι πάλι  είναι θιασώτες της ανυπομονησίας  την πατάνε.  Το θέμα είναι να διδαχθείς από τα σφάλματα σου,αλλά για να διδαχθείς πρέπει  να έχεις και αντίληψη για αυτά .

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν την  έχουν για αυτό παραμένουν  στα ίδια λάθη ,στην ίδια πόζα ζωής ,στο ίδιο μονότονο  τέμπο "Φταίνε πάντα οι άλλοι". Είναι πολύ ωραία καραμέλα αυτή ,αλλά καθόλου παραγωγική. Αυτές τις σκέψεις  μου τις γέννησε  μια φράση  που άκουσα απόψε ,από έναν μάλλον όχι και τόσο χαρούμενο άνθρωπο.  Όταν πλησιάζεις τον θάνατο μου είπε γίνεσαι φιλαναγνώστης. 

Μου έκανε εντύπωση αυτό  γιατί είμαι φιλαναγνώστης από πολύ μικρή ηλικία. Θα προετοιμάζομαι από τότε για αυτήν την πολιορκία. Αλλά ο θάνατος έχει πολλά πρόσωπα . Εσύ πρέπει να διαλέξεις ένα από αυτά ,ένα πρόσωπο  που να κουμπώνει με τον χαραχτήρα σου.  Υπάρχουν θάνατοι που μας πάνε ,που είναι ασορτί με τα χρώματα μας, και θάνατοι που μας πετάνε έξω από την παλέτα.

Το θέμα είναι να διαλέξεις  τον πιο τελετουργικό και ενδεχομένως τον πιο λειτουργικό θάνατο για την  περίπτωση σου. Και δεν μιλώ για αυτοκτονία. Μόνο οι βαθιά ερωτευμένοι μπορούν να αυτοκτονήσουν . Έχουν τους λόγους τους και τα αγκάθια τους.  Η αυτοκτονία  μέσα στον έρωτα είναι μια παρεξηγημένη πράξη. Οι ερωτευμένοι δεν αυτοκτονούν από απελπισία. Αυτοκτονούν για να χαρίσουν για πάντα τη ζωή τους ο  ένας στον άλλο. Κι αυτό αν δεν είναι μεγαλειώδες ,τίποτα δεν είναι μεγαλειώδες.

Οι υπόλοιποι ,όσοι δεν βρίσκονται σε μόνιμο τουρνουά απόγνωσης  μπορούν άφοβα να ερωτευτούν . Είναι το αντίδοτο για την απελπισία. Όσοι πάλι φοβούνται μπορούν να κρυφτούν άνετα  μέσα στα βιβλία. Είχα κρυφτεί και γω παλιά, ξέρω πως είναι  να φοράς κουκούλα στην ζωή  για να σωθείς.

Κι όποιος σώζεται μια φορά ,σώζεται για πάντα.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Μια φορά θυμάμαι ήμουν τέρας και καλός. (part 1)


Τ.Χ: Που χάθηκες εσύ?
Τ:Εφτιαχνα το αισθηματικό μου μητρώο.
Τ.Χ: Αυτό τώρα είναι απάντηση?
Τ.: Υπάρχουν κι άνθρωποι που γίνονται κομμάτια. Χρειάζομαι χρόνο.
Τ:Χ: Σε ποιόν τα πουλάς αυτά? Ακου λέει χρειάζεται  χρόνο..Μου φαίνεται ότι χρειάζεσαι μόνο ξύλο.
Νομίζω πως ένα γερό μπερντάκι θα σε επανέφερε  στην σωστή οδό. Αλλά σε ποιόν μιλάω..Στον άνθρωπο που του βάλανε θέμα εκθεσης "Η οικογένεια" κι αυτός παρέδωσε  γραπτό με θέμα τους αγγέλους..
Τ: Θυμάσαι καλά βλέπω..
Τ.Χ: Αν θυμάμαι λέει..Έγραφες χαρακτηριστικά " Οι άνθρωποι προσπαθούν να μοιάσουν στους αγγέλους,αλλά επειδή έχουν δόντια  και δαγκώνουν  η αγγελική φύση  αρνείται να τους παραχωρηθεί. Έτσι  παραμένει πάντα σε εκκρεμότητα  και η θλίψη τους και  η υποχωρητικότητα τους.."
Πόσο τέρας μπορεί να γίνει κανείς..
Τ:Στην περίπτωση μου δεν γίνεσαι. Ο αυτοματισμός είναι προγραμματισμένος. Πατάς το κουμπί στη λέξη"τέρας"τσαφ!πετάγομαι εγώ  σαν σοκοφρέτα. Μια φαντασμαγορία. Αλλά ..γιατί μένεις στους αγγέλους...Θυμήσου τι έγινε και με το σχετικό τεστ για τις πυραμίδες..Εκείνο το χαζό τεστ που αποδεικνύει , και καλά, πως δεν χρειάζεται παλτό για να Τις δεις..κι όλα τα χαζά παιδάκια του μπαμπά γράψανε,πως ναι ,βέβαια δεν χρειάζεται,ενώ εγώ σαν γνήσιο τέρας έγραψα  πως ,ιδίως στο Νείλο αδύνατον να πας χωρίς παλτό.Πρώτον τα μάλλινα σε προφυλάσσουν από την ζέστη,δεύτερον,αδύνατον να μην αισθανθείς το Ρίγος αντικρίζοντας μια Πυραμίδα,και τρίτον μπορεί να θελήσεις μετά την Αίγυπτο να πας κατευθείαν στη Σουηδία.
Τ.Χ Τι εύκρατη ευφορία επιχειρημάτων...Αναρωτιέμαι πόση υπομονή είχαν οι καθηγητές μαζί σου.
Τ:Η αλήθεια είναι ότι τους μισούσα.  Αλλά κι αυτοί με μισούσαν. Σου μιλώ για μίσος ανόθευτο.Καθαρό διαμάντι. Το πιανες και χάραζες ουράνιο τόξο στα αποσαθρωμένα μυαλά τους. Βλέπεις εκείνο τον καιρό διάβαζα τον Νάνο ενός  Πιερ Λάγκερκβιστ  αν έχεις ακουστά, και είχε μια φράση που  με συνόψιζε.."Έτσι είμαι εγώ φτιαγμένος.Τι να κάνω που δεν  είναι  κι οι άλλοι το ίδιο?.."  Πήρα εγώ την φράση , την έκανα κοστούμι  στα μέτρα μου . Την επομένη μέρα με κόκκινο παντελόνι στο σχολείο. Με βλέπει κι ο Σουλελές ,ένα υπέροχο κτήνος που με λάτρευε ,και με ψέγει   ανάλογα                                 
  
"Παιδί μου, μου λέει, δεν είναι εμφάνιση αυτή ...Μήπως θα μπορούσες να γυρίσεις σπίτι σου  και να επιστρέψεις ..κανονικός? Τ`ακούω εγώ  αυτά ,και με πιάνει "εκείνο" που όταν με πιάνει καλύτερα να μην είσαι μπροστά ,και του λέω εντελώς άφοβα ένα "Άντε γαμήσου" . Τ`ακούει αυτός,παθαίνει την εμβροντησία του με την σειρά του ,και με χαστουκίζει το ίδιο άφοβα . Στο χρώμα της φράσης  μου. Δεν χάνω ευκαιρία , και λέω τώρα θα σε εκδικηθώ παλιοκαριολη. Και τον πηγαίνω στον διευθυντή, και τον καταγγέλλω για αποπλάνηση. "   Παιδί μου    είσαι σίγουρος ?  Είναι πολύ σοβαρό αυτό που λες.".    Έμπηξα κι εγώ και κάτι κλάματα ,και για να αποφύγουν τα χειρότερα και  τον ξαπόστειλαν όπως -όπως.. Σου λέει αποκλείεται να μας λέει ψέματα αυτό το αθώο ξανθό..   
Τ.Χ:Τόσο τέρας δηλαδή..   
Τ: Τόσο κι ακόμα πιο πολύ. Αλλά να το ξέρεις ..Τα παιδιά -τέρατα είναι ευλογημένα. Έχουν φαρδιά πλατιά  την ταμπέλα  μπροστά στο πρόσωπο  τους  που λέει " θα κάνω ότι θέλω και δεν  με νοιάζει τι θα πείς" . Στην ζωή τους  τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από τα αγνά παιδάκια που μεγάλωσαν  με μπελεκάκ και οβολματίνη. Στάζουν αυθεντικότητα από παντού. Και το πιο βασικό: ξέρουν να ζητούν συγγνώμη. Αλλά το πιο βασικό από τα βασικά είναι ότι δεν κάνουν στη ζωή σου εμετό  .Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό κάνουν. Κάνουν εμετό πάνω στη ζωή σου και μετά απομακρύνονται  με χάρη , νομίζοντας  πως  ο εμετός  ήταν  η ευλογία  για την ζωή  σου , κι όχι η καταδίκη για την δική τους..Γι αυτό ξεμένουμε απόν φίλους..Γι αυτό μας τελειώνουν οι άνθρωποι..
Τ.Χ: Που το πήγες που το  έφερες ,στις εμμονές σου το κύλισες  ξανά..  Αρα  καλά το λέω πως η εκδικητικότητα δεν προδίνει ποτέ την αληθινή της αιτία.
Τ:... Και συχνά την αληθινή της μανία ..(συνεχίζεται)