Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Αποσπάσματα (κατακερματισμενου) ραδιοφωνικού λόγου.


(άμα θες να είσαι στο πνεύμα ,πάτα το .Τουλάχιστον εγώ έτσι τα συνοδεψα.)

-....και εκεί που είχαμε συμφωνήσει  με τον χειμώνα να αποχαιρετιστούμε  σαν
2 καλοί φίλοι που δεν αγαπήθηκαν πολύ ,μου σκάει μια βρόχα  και τα κάνει
όλα μούσκεμα. Κυριολεκτικά όμως .Και βρίσκεσαι εκεί που δεν το περιμένεις
αιχμάλωτος των σταγόνων .Ποιος ? Εγώ. Αν είναι αδύνατον. Που φέρε μου
όλα τα αδύνατα του κόσμου  και να δεις για πότε θα τα κάνω κομματάκια.
Άλλωστε άμα συναρμολογήσεις πολλά αδύνατα μαζί μπορεί να φτιάξεις
διαστημόπλοιο.Σαιν φίξιον ,θα μου πεις. Τώρα εδώ που τα λέμε  καλά
θα κάνεις και θα το πεις .Αλλά είμαστε σε εβδομάδα που αναζητάει το
θαύμα ,η με νεκρούς που συναντιούνται μ`αυτό ,οπότε μπορεί και να
αναθεωρήσεις .Οι μέρες αυτές που κάποτε είχαν μια ανυπόκριτη συστολή
βρέθηκαν εντελώς στα αζήτητα και βρέθηκαν να συζητάνε για το πως
θα περάσουν.Εγώ φυσικά , δεν ξέρω για σένα , με έτρεμα μέχρι την
Μεγάλη Παρασκευή. Μετά γινόμουν και εσκιμώος. Που λέει ο λόγος..

.....και γιατί  με  έτρεμα? Αφενός γιατί ήταν Μεγάλη ,κι αφετέρου
επειδή σου έταζε εκείνο τον μεγάλο ζόφο ,τον οποίο αν ξεκλείδωνες
σωστά ,σε ξέβρασε κατευθείαν στην Ακτή του Φωτός. Βαριά βραχιόλια
οι λύπες  και πως να τις κουβαλήσεις, και πως να τις συμπεριλάβεις
στο μεγαλοβδομαδιάτικο μενού. Διότι δεν έφταναν όλα αυτά , είχαμε
και την παρέλαση του Μεγάλου Θανατικού -λέγε με δηλαδή Επιτάφιο.
Και δεν μιλάμε για ότι κι ότι . Μιλάμε για επιτάφιο Φίνος φιλμ. Με
την  ορχήστρα του , και με όλα τα συμπαρομαρτουντα. Αλλά
επειδή  εκείνη την εποχή  οι μύγες μου ήταν βαριές ,και κανένα
σπαθί δεν τις σήκωνε ,έκλεινα τα αυτιά μου σαν καλό άθεο παιδάκι
και επιδιδόμουν το προσφιλές μου σπορ , που λέγεται κλειστό
κύκλωμα. Όπερ σημαίνει, προσευχή στο διάστημα.Και τις προσευχές
ξέρεις :όσο πιο ψηλά τις απευθύνεις ,τόσο πιο μικρά σου επιστρέφονται
τα κομματάκια τους. Αλλά πρέπει να πιστεύεις κάπου ...


(Διάλειμμα για το απαραίτητο τσιγάρο ,κι η πανέμορφη σενεγαλέζα μου ζητάει
να την περιμένουν . Γα την ακρίβεια ,εκλιπαρεί.)

..Ωραία τα γαλλικά . Ταιριάζουν στον έρωτα. Ξυπνάνε μνήμες  που ακόμα
κι αν δεν τις είχες , ακούγοντας τα ,τις αποκτάς. Διότι τα τραγούδια δεν
είναι τίποτα άλλο από συγκαλυμμένες προστατικές . Σου λέει το τραγούδι
να ερωτευτείς  και συ τι  να κάνεις , υπ ακούς. Να , σαν την ηρωίδα μας
που ζητάει να την περιμένουν. Μπορεί για  πάντα ,μπορεί και λίγο περισσότερο
από πάντα , μπορεί και μια αιωνιότητα . Ένας σάκος με αδιάλλακτα μπορεί.
Καλύτερα πάντως  να μην έρθεις .Λέω εγώ. Διότι άμα έρθεις ,μπορεί και να
χω φύγει. Σου λέει. Για όλα φταίνε οι προστατικές. Σ`αυτές τα χρεώνω
όλα. Ο Μπαρτ δεν ξέρω τι γνώμη θα χε για όλα αυτά. Για κάτσε να τον
ρωτήσω . " Για πες μας θείε Ρολάν , τι είναι ένας ερωτευμένος?"
- Ηλίθιο αστόχαστο ,πλάσμα ,δεν ξέρεις ότι  ερωτευμένος είναι
αυτός που περιμένει? Εντάξει θείε το πιάσα το υπονοούμενο
και συνεχίζω. Αλλά εγώ στο μεταξύ ,επειδή μπαίνω πολύ εύκολα
στη θέση του άλλου , θα μπω στη  φωνή της σεναγαλεζας μου
και θα στρογγυλοκαθίσω σε ενα παγκάκι και θα περιμένω πότε
θα περασει  το τραίνο ,αλλα επειδή είμαι και βιαστικός ,και θα
βαρεθώ σύντομα ,μπορεί να μου την δώσει και να παω στη πήγή ,
εκεί που γεννιούνται τα τραίνα , και δεν το θέλω και πολύ  να κάνω
την θεαματική μου την βουτιά. Αλλά δεν θα την κάνω . Γιατί εχω κάνει
μια  προπαραγγελια του καινούργιου σου κόσμου , οπότε να μην βιαστώ.
Να περιμένω. Αλλά να ρθείς. Να μην γεράσεις μέσα στο μυαλό μου.Διότι
αν είναι να σε βάλω σε καροτσάκι  και  να σε σέρνω ,καλύτερα να με ξεχάσεις.
Η να σε ξεχάσω κι εγώ. Να  αλληλοξεχαστούμε βρε παιδί  μου.
Αλλά  το εργο δεν θα ναι νουάρ ,το νιώθω. Μαχαίρια και πριόνια
θα πετάξουν τα μάτια μας  άμα συναντηθούμε ,εντελώς τυχαία φυσικά.
Αλλά  που ξέρεις? Μπορεί μέσα σ`αυτό το τυχαίο , να γεννηθεί
εκείνο το θαύμα που παζαρευουμε , και το ποτάμι του αίματος
να σφραγιστεί επι τόπου. Σαν ενα σφράγισμα στο πιο ανωδυνο του..


(υπάρχει και συνέχεια..)

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Αναψυκτικά Σχέσεων.



"Κοντυναν οι μίκρυναν  οι μέρες? "αναρωτιέμαι καθώς σηκώνω  τα στόρια να
φωτίσει το δωμάτιο. Πάντα με μπέρδευαν οι αλλαγές.Πόσο μάλλον όταν αυτές
μου επιβάλλονταν με το ζόρι. Αλλά δεν θα τους κάνω το χατήρι να με αποδιοργανώσουν.
Ας χορεψω λίγο ήλιο. Σήμερα το παει και πάλι για κατακλυσμό φωτός.
Ωραία ,θα λουστούμε και σήμερα. Σκέφτομαι. Έπειτα πέφτει το μάτι μου
πάνω σε 3 παρατημένα μπουκαλακια κόκα -κόλα που είναι εδώ και μέρες
στο τραπέζι μου. Ωραίο το τραπέζι μου. Αλλά τα μπουκαλάκια δεν είναι.
Αλλά δεν πρέπει να ανησυχώ.Γιατί όπως οι αϋπνίες ξεθυμαίνουν   τα
ερωτηματικά , έτσι και η κόκα -κόλα ξεθυμαίνει όταν την εγκαταλείπεις.
στην τύχη της για μέρες.Σαν τους ανθρώπους κι αυτή , μην νομίζεις.
Τους αγαπάς στην αρχή , τους φροντίζεις , μετά τους καταβροχθίζεις ,
για το μετά δεν ξέρω. Μπορεί και να τους διαλυεις μέσα στη κόκα-κόλα
για χωνευτικό. Μπορεί όμως να μην κάνεις τίποτα από όλα αυτά . Μπορεί
να κάθεσαι και να κοιτάς. Εσύ και η κόκα -κόλα σου. Εσύ και ο άνθρωπος σου ,
ο κατά δικός σου άνθρωπος . Άμα σ`αγαπάει στο δείχνει . Άμα σ`αγαπάει δεν
ρεύεται μπροστά σου. Στην αρχή. Γιατί μετά ,μπορεί. Όλα μπορεί να τα
κάνει κάποιος άμα συνηθίσει. Ακόμα και να κοιμηθεί με το μπουκάλι
της κόκα -κόλα αγκαλιά. Αντι για μαξιλάρι . Το ταξίδι του αναψυκτικού
είναι πολύ μακρινό ,διασχίζει πνεύμονες , καρδιά ,στομάχι  , κι  είναι
πολύ πιο μακρινό απ`αυτό του ζευγαριού ,που την συνήθεια του
αρνείται πεισματικά να την χωνέψει.


























Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Κλικ ,κλακ.

Φαντάσου τώρα να είσαι πίσω  στο χρόνο ,τόσο πίσω  που όλα τα φαντάσματα  θα μοιάζουν
με κομπάρσοι , και θα κάθεστε στο ίδιο τραπέζι ,και θα φοράτε τον ίδιο σφυγμό ,και  θα
καπνίζετε το ίδιο τσιγάρο ,και θα φοράτε την ίδια μουσική ,και θα μισιοσαστε  με την ίδια
λαχτάρα , μα θα αγαπιόσαστε  κάπου-κάπου ρομαντικά , και θα κλέβετε τις ατάκες σας ,
και θα τις φοράτε για πόζα ζωής , και θα κρύβεστε πίσω από τις λέξεις τους , γιατί μπροστά
θα είναι ο προδότης -βλέμμα και θα σας κατουράει ,και θα μεγαλώνετε , και θα κάνουν
κοιλιά τα όνειρα , και θα γίνονται θηλιά τα θέλω , και δεν θα ξημερώνει Σάββατο ,παρά
μόνο Κυριακή ,κι η Κάλλας θα χει πεθάνει ,και συ αγάπη μου  θα κλαις στα σκαλοπάτια
της εκκλησίας ,και γω δεν θα ρθω  να σε παρηγορήσω , κι αφού δεν ήρθα τώρα δεν θα ρθω
ποτέ ,αγάπη μου ,αγαπένια  ,μα θα συναντηθούμε  μετά από 30 χρόνια , κι όχι η ζωή μας
δεν είναι   τελικά ένας χωρισμός , και δεν θα κλαίμε ,ποτέ ποτέ ποτέ ,ξανά. Και θα κοιταχτούμε
μια μέρα ,μια μέρα που θα βρεθούμε εντελώς  τυχαία στις περαστικές στροφές   μας 
και θα ανταλλαξουμε όλους τους μαύρους κύκλους της λύπης μας ,και θα πούμε τα νέα μας ,
και θα τα φάμε ζεστά -ζεστά στο σπίτι , κι ύστερα θα μου δώσεις το υστερόγραφο του τηλ σου,
και γω θα το βάλω στη κωλοτσεπη ,και το βράδυ που θα γυρίσω στο σπίτι ,θα βάλω πλυντήριο
και θα πλυθεί κι αυτό μαζί με όλα τα βρώμικα , και θα το απλώσω στην αυλή ,και θα ναι
τσαλακωμένο ,και δεν θα βγαίνουν οι αριθμοί ,και θα χαθούμε για μια ακόμη αιωνιότητα ,
και θα τραβήξω ένα μπισκότο από το κουτί  και θα το φάω ,και θα σκεφτώ  λοξά ,και
θα καθίσω σταυροπόδι ,και θα πάρω ένα στυλό και θα γράψω  στο χαρτί κάτι που ήθελα
να σου πω πριν 400 χρόνια ,αγάπη μου ,αγαπένια :ο χρόνος είναι μια μεγάλη παρεξήγηση
κι εμείς ,κακώς του κρατήσαμε  τόσους αιώνα  μούτρα .Ακούς αγάπη μου ? Ακούς.