Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Λίγη σοκολάτα ακόμη


                                                   - " Τι είναι τα όνειρα?                                                                                          
                                          - Μικρά σημαδάκια πίστης. Σημαίνουν ότι ζεις
                                          -Ακόμα κι όταν δεν επαναλαμβάνονται?
                                        -Ιδίως τότε. Άλλωστε  η επανάληψη ισοδυναμεί με θάνατο.
                                        - Α μην μου λες τέτοια . Θα τρομάξω.
                                     Εγώ έχω συνηθίσει την ακίνητη ζωή. Τους ακίνητους ανθρώπους.
                                    Τα ακίνητα συναισθήματα. Εκείνα που τα φυλάς  και μένουν
                                  άθιχτα για τουλάχιστον  δεκαπέντε χρόνια . Μάλλον ανήκω σε προιστορική γενιά
                                  Εγώ αυτό που ζητάω από τη ζωή είναι να μου προσφέρει πασαλειμένα όνειρα
                                 γεμάτα σοκολάτα. Ζητάω πολλά?..


Εκείνος τότε δεν απάντησε . Τι να πεις άλλωστε σε έναν άνθρωπο που το μόνο που ζητάει  είναι λίγες στιγμές αυταπάτης. Την έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του  και την φίλησε." Η ζωή τελικά είναι πιο σκληρή από μας " σκέφτηκε μάλλον παράταιρα, πριν ακουστεί ο ήχος από το χαρτί της λιωμένης ήδη σοκολάτας  και τον κάνει να γελάσει. Φιλούσε σοκολάτα, ονειρευόταν σοκολάτα.
Τελικά η ζωή  μπορεί να μην είναι τόσο σκληρή όσο της φαίνεται . Μπορεί  κι αυτή να χρειάζεται  ένα κατσαρολακι  για να λιώσει  η σκληρή πλάκα της συνήθειας.

Πριν καταλήξει  κι αυτή βέβαια στον ουρανίσκο της πλήξης.


.






                                                                                                      

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Γενικά στο λεω

                                                       - θα φτωχύνουμε τελικά?
                                                       - Μα είμαστε ήδη φτωχοί παιδί μου
                                                       -Δηλαδή θα γίνουμε ξανά δραχμούλες?
                                                       - Θα γίνουμε πενταροδεκάρες.
                                                       - Ναι, αλλά εγώ  θα μπορώ να σε βλέπω?
                                                       - Ασφαλώς και  θα μπορείς. Υπάρχει μόνο μια                                                                                             απαραίτητη προϋπόθεση. Πρέπει να παραμείνεις
                                                        απελπισμένος.
                                                      -Εσαεί?
                                                      - Για όσο αντέχουν τα βατραχοπεδιλα σου.                                                                                                 - Κι αν πνιγώ?
                                                      - Κανείς δεν πνίγεται φορώντας βατραχοπέδιλα.
                                                       Πνίγεσαι μόνο όταν φοράς τον ευατό σου σαν εσάρπα.