Η γυναίκα που ζει από πάνω μου είναι μια περίπτωση τρομερή. Ζει εδώ και χρόνια σε ένα καθεστώς απελπισίας και οδύνης. Σήμερα δεν έχει πετάξει κανένα πιάτο από μπαλκόνι,κι όσο να ναι ανησυχώ. Σε λίγο με το ρυθμό που τα πετάει τα πιάτα ,και με την επικείμενη φτώχεια,θα αναγκαστεί να πάρει χάρτινα. Αυτή η γυναίκα είναι παγιδευμένη μέσα στον θυμό της. Αυτή η γυναίκα πέρασε καρκίνο.Αυτή η γυναίκα δεν έμαθε τίποτα από τον καρκίνο.Αυτή η γυναίκα έχει ένα γιο.Και τον βασανίζει. Ανελέητα.
"Αληταρά ,θα σε σκοτώσω τ`ακούς ?15 χρονώ και μου φοράς σκουλαρίκι? Πουστάρα! " Το πουστάρα δε, το τονίζει με τόση σκληρότητα,που όσο και παχύδερμο να σαι ,κάπου στο βάθος λυγίζεις. Και σκέφτεσαι.
Κι αναλογίζεσαι όλες αυτές τις μανούλες του κόσμου που από τύχη η μπορεί κι από ατυχία γέννησαν, κι όταν τις αναλογιστείς σωστά ,φέρνεις στο μυαλό σου την δική σου μανούλα , που ποτέ δεν σου μίλησε έτσι,κι ευχαριστείς τον άγνωστο θεό που σου έδωσε την μανούλα που έχεις η που την είχες,κι όχι την από πάνω μανούλα.Την μισότρελη.
Πάνω από όλα όμως σκέφτεσαι την φράση που είχες διαβάσει πριν από πολλά χρόνια,μια φράση που ακόμα σ`ακολουθεί "Αληθινά ενήλικος είναι μόνο εκείνος που εξουσιάζει κάποιον κλειστό χώρο και που μπορεί εκεί να κάνει ότι θέλει ,χωρίς να τον βλέπει κανείς και να τον ελέγχει." Οι μανούλες βέβαια για τις οποίες μιλώ,δεν χαμπαριάζουν από τέτοια πράγματα. Σιγά μην σ`αφήσουν να γίνεις και ενήλικας. Οι μανούλες-Δράκοι έχουν γρίλιες αντι για μάτια και καιροφυλακτούν την κάθε σου κίνηση. Οι μανούλες αυτού του είδους δεν σου επιτρέπουν να μεγαλώσεις ."Μαμά βρήκα δουλειά . Τι δουλειά παιδί μου? Δουλειά με μηχανάκι.Δουλειά με μηχανάκι?Ντιλιβεράς δηλαδή. Όχι παιδί μου ,δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά. Θα σκοτωθείς. Είσαι άχρηστος"
Η μανούλα πάνω από όλα δίνει δύναμη στο παιδί της .Τον κάνει επιβιωτικό μπροστά στις κακουχίες . Παμπόνηρες μανούλες . Δεν αφήνουν συρτάρι για συρτάρι που να μην ψάξουν . Η μανούλα σιχαίνεται τα μυστικά. "Μίλησέ μου παιδί μου. Άνοιξε την καρδιά σου. H μανούλα θα σε καταλάβει.Μην μου κρύβεις πράγματα." Εκείνη την στιγμή ,αθώο παιδί μην την πατήσεις. Μην κάνεις το λάθος και ξεκλειδώσεις το απαραβίαστο. Γιατί οι μανούλες έτσι και οσμιστούν αδυναμία σε τσάκισαν. Είναι χειρότεροι και από εραστές
 |
Δεν θα γλυτώσεις την αγάπη μου |
|
Αλλά εγώ πρώτα βλέπω τον νεκρό,και μετά γίνεται ο φόνος.
"Αλήτη . Νόμιζες ότι θα μου κρυβόμουν .Νόμιζες ότι δεν θα τα βρίσκα.." Αυτή είναι η φωνή της από πάνω μανούλας.Κι ότι είχα αρχίσει να ανησυχώ .Την βλέπω(νοερά): Κρατάει στα χέρια της πορνοπεριοδικά και τα κουνάει πέρα δώθε μπροστά στα μάτια του εκπλκηκτου γιου της.Έτσι μου δίνει να φανταστώ.Αλλά σωστά φαντάζομαι γιατί τα βλέπω να ανατινάζονται μπροστά στα μάτια μου . Εικόνες σκληρού σεξ γεμίζουν τον ήδη βρώμικο ακάλυπτο. Πρέπει οι πάντες να μάθουν τα παραστρατήματα του γιου.Εν τω μεταξύ τα ουρλιαχτά συνεχίζονται με περισσότερο μένος αυτή τη φορά,με περισσότερη ένταση. Ακούω κατσαρολικά να σπάνε ,ποτήρια, καρδιές να ανοίγουν στα δυο ,και γω κάπου στο ενδιάμεσο να αναρωτιέμαι για την μοίρα του γιου.
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που το περιβάλλον τους τους γονάτισε. Εξ αφορμής μιας τρελής μανούλας. Μανούλες που χρησιμοποίησαν το παιδί σαν πυρομαχικό .Οι άτεγκτες μανούλες. Οι μανούλες που τα δίνουν όλα για το παιδί τους. Οι μανούλες που θυσιάστηκαν πάνω από όλα. " Αν η θυσία είναι η μοίρα της μάνας,τότε το παιδί που γεννιέται είναι ένα Λάθος που δεν εξαγοράζεται με τίποτα". Τίποτα δεν μάθατε μανούλες.
Εξακολουθώ βέβαια να αναρωτιέμαι για την μοίρα του γιου.Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το παρα πέρα του. Τον ακούω που ζητάει συγγνώμη . Η μαμά κλαίει " Μαμά σε παρακαλώ μην θυμώνεις ,μαμά σε παρακαλώ ,συγχώρεσε το μου,και τον φαντάζομαι να γονατίζει μπροστά στα πόδια της μαμάς για να σκουπίσει τα δάκρυα της.Κακόμοιρε γιε. Σαν τον Μποντλέρ και συ. 40 χρονών θα γίνεις και την μάνα σου ακόμα θα μου τρέμεις.
Αλλά η μαμά αργεί να συγχωρέσει . Πρέπει να τεντώσει το σχοινί της ενοχής όσο δεν γίνεται.."Κάθε φορά που θα φεύγεις απ`το σπίτι ,θα κουβαλάς μαζί σου το επιπληκτικό βλέμμα που θα σε καλεί να γυρίσεις πίσω.Θα γυρνάς στον κόσμο σα σκυλί δεμένο μ`ένα μακρύ σχοινί.Ακόμα κι όταν θα σαι μακρυά,θα νιώθεις πάντα το λουρί στο λαιμό σου.Ακόμα κι όταν θα περνάς τον καιρό σου με γυναίκες ,ακόμα κι όταν θα σαι μαζί τους στο κρεβάτι θα κρέμεται από το λαιμό σου το σχοινί και κάπου μακρυά η μαμά κρατώντας στο χέρι την άκρη του θα το κουνάει σπασμωδικά για να σε επιπλήξει για όσα άσεμνε παραδόθηκες..."
Η μανούλα πρέπει να αποκοιμήθηκε γιατί δεν ακούω τίποτα πλέον.Καμιά φωνή ,κανένας λυγμός παράταιρος δεν βγαίνει από το γλυκό της στόμα .Ίσως τελικά να έγινε δεχτή η συγνώμη του γιου και να ησύχασε για σήμερα.Αύριο μια καινούργια μάχη θα γεννηθεί .Αύριο που η βρωμιά της καρδιάς θα χει ξεπλυθεί από τα δάκρυά.Ίσως να αποτύχει καλύτερα αύριο.