Τον περιμένω κάτω να κατέβει με υπομονή. έχει να βγει στο κόσμο μήνες, ίσως και χρόνια.
Κουτσαίνοντας και με λίγη καλή θέληση τα καταφέρνει. Με κρατάει αγκαζέ και περπατάμε.
Με προστατεύει σαν αδελφός. Στα φανάρια βάζει το χέρι του σαν απλωμένη κουβέρτα και με
σκεπάζει. Δεν πρέπει να με βρει κανένα κακό. Στα αλήθεια ανησυχεί για μένα. Παρότι είναι
άρρωστος, ψάχνει μέσα του να βρει ένα τεχνητό τούνελ ανάρρωσης . Ίσως μια μέρα γίνει καλά
Ποιος ξέρει. ίσως μια μέρα θυμηθεί πως η αποχή του από τη Ζωή συνδέεται με αυτό που τον
πόνεσε. Τι σε πόνεσε μωρό μου; μίλα στο γιατρό. Δεν μιλάει, δεν λέει τίποτα. Ίσως να έχει
αμνησία. Ίσως κάποτε να αγαπούσε τη Ζωή και να το ξέχασε, όπως ξεχνάς και τη πλοκή ενός
μυθιστορήματος που κάποτε αγαπούσες. Πηγαίνουμε προς τη θάλασσα, αμίλητοι, αλλά μέσα
μας βαθιά χαμογελάμε. Ίσως γιατί έχουμε πειστεί πως έτσι είναι η Ζωή, έχει και χελώνες.
Στο πρώτο παγκάκι που συναντάμε καθόμαστε με ανακούφιση. Ο ήλιος μας χτυπάει στη καρδιά.
Δεν προλαβαίνω να του γελάσω, κι ανάβει τσιγάρο. Θα γίνουμε καλά, μια μέρα, δεν θα γίνουμε;
τον ρωτάω. Ναι, μου λέει, θα γίνουμε, γιατί να μην γίνουμε; Αφού μας το χρωστάνε.
