Αυτή τήν στιγμή ταξιδεύω{νοερά}

βρίσκομαι πάνω σέ ενα πλοίο τής γραμμής.Τώρα αν αυτή η γραμμή βγάζει σέ ενα  καινούργιο ορίζοντα η σέ μιά καινούργια ζωή θά σέ γελάσω

αλλά αν είναι ανοιχτός ο ορίζοντας,η τόν κοιτάζεις σάν να θέλεις νά ανοίξει,σημαίνει πώς είσαι σέ καλό δρόμο,ασχετα αν μοιαζει σάν νά τόν εχεις χάσει οριστικά

Σημασία εχει ομως οτι αυτός ο ορίζοντας,η τελος πάντων  αυτή η προοπτική τού ανοιχτού ορίζοντα βρίσκεται πάνω σ`αυτό τό πλοίο πλοίο πού ταξιδεύει.Τόν προορισμό δέν τόν γνωρίζω.Βλέπεις μπήκα μέσα βιαστικά καί δέν κοίταξα

ομως καθώς προσπαθούσα νά επιβιβαστώ ενας κύριος μέ λευκα μέ σταμάτησε"πού πάτε κύριε ,ξέρετε ?μέ ρώτησε κάπως αγρια

Τώρα τι τού λές.Μέ ρωτάει αν ξέρω πού πηγαίνω.Τόσα χρόνια ηξερα φίλε μού,αλλά σήμερα τό πρωί, δέν ξέρω,αλλά αποφάσισα πώς δέν θέλω νά ξέρω τίποτα,ούτε πώς μέ λένε,ούτε πού πάω,ούτε ΄πού θά καταλήξω.

τού χαμογελώ σάν νά μήν εχω μνήμη,εκείνος μού χαμογελά συγκαταβατικά,σού λέει λοξός είναι αυτός ,ασε μήν μάς μαχαιρώσει,καί μ`αφήνει νά περάσω 

Αλλά εμένα τό μυαλό μού εχει κολλήσει σ`αυτό πού μου πε.Αν ξέρω πού πηγαίνω,γιατί αισθάνομαι ξαφνικά μιά εμπλοκή ,ενα κατιτίς ,αλλά είναι αργά γιά δάκρυα καί πισωγυρίσματα

ετσι αποφασίζω νά εμπλουτίσω τό βλέμμα μου μέ μιά εσάνς σιγουριάς καί να παροπλιστώ μέσα σ`αυτό

δέν είναι δά καί τόσο δύσκολο.Είμαι καλός στό νά υποκρίνομαι.Ο ρόλος πού παίζω εδώ,σ`αυτό τό πλοίο, είναι ο ρόλος τής εγκαταλελειμένης βαλίτσας,ρόλος αγνωστος,αλλά κάτι μού λέει οτι πρόκειται να τόν συμπεριλάβω στό  καινούργιο μου ρεπερτόριο


Φαίνεται πώς πάω νά ζήσω αλλού.Οπου κάνει τέρμα τό πλοίο εκεί θά πάω νά ζήσω. Παλιά είχα αποφασίσει νά πάω νά ζήσω στό τέρμα τής αντοχής μου,αλλά δέν αντεξε η φουκαριάρα η αντοχή απ`τα πολλά βιώματα πού τής φόρτωσα  κι επαθε συμφόρεση.

καί να μαι δώ,στήν παραμεθόριο μιάς απόφασης πού επρεπε να είχε πάρθεί πρίν εκατοντάδες χρόνια,πρίν ακόμα σωματοποιηθεί

Τί διαλέγει κανείς σέ κάτι πού δέν διάλεξε
          αλλα τώρα πού σωματοποιήθηκε
κι εγκαταστάθηκε πλέον ορατά στό βασίλειο τής δοκιμασίας,λέω νά τήν εγκαταλείψω

απόφαση είναι κι αυτή,δέν γαμιέται

φταίει πού ξύπνησα νωρίς ,χωρίς απόφαση,χωρίς γιατί,χωρίς συγνώμη,ετσι απλά ξύπνησα,κι ετσι ξυπνητός περπάτησα ως τά κλειδιά τής πόρτας

κι οπως τά γύρισα γλυκά να ξεκλειδώσω τά σύνορα τής φυλακής μού,τά κοίταξα μέ πίκρα,κι ηταν η μόνη στιγμή πού λύγισα,μέ κείνο τό βλέμμα  τού εραστή πού χάνει γιά πάντα τήν αγάπη τού αλλά καί τήν ασφάλεια του

κι εκείνα μού ανταπέδωσαν τό αντίο με ενα χάδι σάν ηλεκτρισμό,κι υστερα βαριά από τήν λύπη  γλίστρησαν απαλά  μέσα από τά χέρια μου χωρίς να μέ ρωτήσουν τό γιατί

ισως πολύ βαθιά νά ηξεραν τόσα χρόνια πού  τά κουβάλαγα μέ τί καρδιά τά εσερνα

Δέν μπορεί.Τόσα κλειδώματα καί ξεκλειδώματα πού κάναμε παρέα,δεν μπορεί ,κάτι θά μάθαν από συντριβή

καί τώρα πού είμαι μακρυά από κάθε απόφαση,απο κάθε ελευθερία,κι απ`το κάθε δεσμευτικό κάθε,κοιτάζω τήν ζωή μού να ξεμακραίνει

κι ο ορίζοντας πού είναι τόσο ανοιχτός μού δίνει απλόχερα τό χέρι του..