Καυτά δάκρυα μεσημεριού

Αυτό το μεσημέρι μου έχει βγει σαν  θλιμμένο.Σαν αυτός ο ήλιος να με κυρίευσε  και μου ζητά  ξαφνικά κηδεμονία.Από που κι ως που θα σε γελάσω.Κάτω από τον ήλιο του Σατανά.Έτσι δεν λεγόταν εκείνη η παλιά γαλλική ταινία?Βραβεύτηκε στις κάννες και δεν ήταν είδαν Ουτε κι αυτοί που την γύρισαν.

Ούτε και γω την  είδα φυσικά.Αλλά μου χει μείνει ο τίτλος,σαν ερωτηματικό και σαν απάντηση στον ίσκιο αυτού του μεσημεριού.Μπορεί να σημαίνει κάτι,γιατί το επαναλαμβάνω συνεχώς μέσα μου,κάτι σαν πρόχειρο διαγώνισμα προς ένα νέο εργοδότη.

Κάτω από τον ήλιο του Σατανά.Να το ψάξω το θέμα,να το διευθετήσω,γιατί είναι σύνθετο.Αλλά προλαβαίνω?Η θα με πάρει και θα με σηκώσει ο ήλιος με τις δαγκάνες του?

Είμαι και κάτω και δεν ξέρω αν προλαβαίνω να αμυνθώ.Ενώ αν εμένα δίπλα ,η τέλος πάντων  σε κάποιο παραδιπλανό διαμέρισμα ίσως σωζόμουν.Αλλά  τώρα την έχω κόψει την επιταγή ,κι είναι σαν την ζωή μου η ριμάδα,εντελώς ακάλυπτη,κι άντε τώρα  κολύμπα στο κενό  με τις αχτίνες.

Ας κολυμπήσω λοιπόν .Μπορεί να μου βγει και σε καλό.Το να κολυμπάς ενώ περπατάς , χωρίς να πατώνεις ,έχει κάτι το ταχυδακτυλουργικό.Εθίζεσαι στη μαγεία.Αλλά και στην εξαπάτηση.Αλλά άμα πιστέψεις τα ψέματα σου,τα πιστεύουν και οι άλλοι.Κι όπως βλέπουν οι άλλοι το καπέλο να φυτρώνει με λαγούς ,έτσι βλέπεις και συ να  φυτρώνει η ζωή σου κάτω απ`αυτό τον ήλιο.

Και τότε καταλαβαίνεις  πως ο ιδρώτας που κατέβαλες  για να σου δοθεί αυτό  το μεσημέρι δεν πήγε στράφι .Κι αρχίζεις να χαμογελάς.Στα ψέματα φυσικά.Για να τον εξαπατήσεις.Τον Ήλιο.Που σου ζητά να τον συνοδευσεις ως την δύση του.Και συ πως να αρνηθείς σε τέτοιο δώρο που σου δίνεται ,χωρίς να το ζητήσεις.Αλλά υπάρχουν κι ανεπιθύμητα δώρα.Σαν κι αυτό  καλή ώρα.

Αλλά  υπάρχουν κι άλλα  δώρα:που τα ζητάς και επί ματαίω παραδίνεσαι στην προσμονή τους.Κι όσο δεν δίνονται ,τόσο ελπίζεις εσύ πώς θα δοθούν.

Εν τω μεταξύ η Ζωή τρίβεται μπροστά στα μάτια σου σαν φρυγανιά,πέφτουν τα κομμάτια ,χαμπάρι εσύ,νομίζεις οτι ασκούπιστα γεννιούνται τα κομμάτια η ίσως κάποιου άλλου να παράπεσαν,και συνεχίζεις την Ζωή σου εκεί που την έχεις ξεχάσει.

Ίσως κάτω απ`αυτό τον ήλιο  που λέει πώς έχει για σκέπη του  τον Σατανά.Ποιόν από όλους  δέν ξέρω ,όρεξη να χεις  να ζαλίζεσαι  μεσημεριάτικα.Σαν και μένα που επαναλαμβάνω  τίτλους  από ταινίες ,και   μπερδεύομαι ηθελημένα, ξηλώνοντας  ιστούς από συμβάντα που δεν έγιναν.

Που ξέρεις όμως,μπορεί και να γίνουν.Κάτω απ`αυτό τον ήλιο όλα είναι πιθανά.

Χαμογέλα μου λοιπόν

Μου κάνει εντύπωση που διαβάζει αυτή η γυναίκα.Κάθεται δίπλα μου στο λεωφορείο,σχεδόν ατάραχη  μέσα σ`αυτό,εντελώς απορροφημένη  απ`το ανάγνωσμα της,δίχως να δίνει σημασία για το τσαλαπάτημα  το οποίο συμβαίνει.

Αναρωτιέμαι αν είναι Ελληνίδα,σκύβω να δω τα γράμματα του βιβλίου,ναι τελικά είναι Ελληνίδα,να της μιλήσω?Αλλά μπορεί και να μην είναι ,έχει σημασία όμως?

Το αναβάλω για αργότερα.Μου κάνει εντύπωση γιατί έχω πάρα πολύ καιρό να δω άνθρωπο να διαβάζει,και μάλιστα μέσα σε λεωφορείο.Υπερβάλω ,σαφέστατα υπερβάλω,αλλά δεν το λέω σε κανένα.Κοιτάζω  να δω ποιος είναι ο τίτλος του πονήματος, καθώς θέλω να ικανοποιήσω την περιέργεια μου.Αλλά όπως  βρίσκομαι  καθ`οδόν προς το δρόμο για την ικανοποίηση,διαπιστώνω ότι έχει βάλει έξω από το εξώφυλλο του βιβλίου κάλυμμα,και συνειδητοποιώ πως θα μείνω νηστικός.

θα μπορούσα βέβαια να την σκουντήξω,και να της πω"Καλέ κυρία σε παρακαλώ,έχω πεθάνει από την αγωνία,τι είναι αυτό που διαβάζετε,δηλαδή να χαρείτε τα  πεθαμένα σας η και τα ζωντανά σας,δεν έχει σημασία,ότι τέλος πάντων έχετε ιερό,πες τε μου τι είναι αυτό που διαβάζετε γιατί θα τρελλαθώ'

Εκείνη τότε θα με χαστούκιζε η μπορεί και να με έβριζε.Αλλά γιατί να σκέφτομαι το χειρότερο?Μπορεί να είναι από ύφασμα ευγενικό,με άκρως παραχωρητική διάθεση,και να μου έδινε την απάντηση που ζητούσα.

Είναι φιλότεχνη ψυχή το νιώθω,δεν θα μου αρνηθεί.Την Μήδεια του Παπαϊωάννου σίγουρα θα την έχει δει πάνω από τρεις φορές.Αυτό σημαίνει παρά πολλά.Ένας άνθρωπος που έχει μπει σ`αυτή την δοκιμασία μπορεί να αντέξει τα πάντα.Αρα μπορεί να αντέξει και μένα και τις ενοχλητικές ερωτήσεις μου.

Αλλά για την ώρα μετεωρίζομαι,ίσως να μείνω έτσι μετέωρος και για τον επόμενο αιώνα,αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.Αυτό σημαίνει βέβαια πώς  πρέπει να αντιμετωπίσω την δυστοκία μου με πιο αποτελεσματικούς τρόπους,κι όχι περιμένοντας τον απομηχανή θεό  να με βγάλει απ`αυτή την δυστοκία.

αλλα φευ,κανένας θεός ,καμία τύχη δεν θέλει να με συμπεριλάβει στο πελατολόγιο της,κι εγώ έρμαιο του τυχαίου και της αναποφασιστικότητας μου αφήνομαι στη στιγμή.Μπορεί  να με πάει όπου θέλει, σε όποιο γκρεμό θελήσει,ακόμα και στο σπίτι της κυρίας για να με κεράσει καφέ που λέει ο λόγος.

Σηκώνει τότε το βλέμμα της ,το κουρασμένο βλέμμα της  και με κοιτάζει.Ακούει όσα σκέφτομαι τόση ώρα  για κείνη και θέλει να μου ανταποδώσει τα δέοντα.Είναι καλός άνθρωπος ,φαίνεται.Θα μπορούσε να ήταν θεία μου,ίσως και μάνα μου,ποιος ξέρει.Αλλά δεν είναι.

Είναι ένας άγνωστος άνθρωπος,ένας γλυκός άγνωστος άνθρωπος που διαβάζει απλώς ένα βιβλίο και που βρίσκεται στο κατώφλι ενός χαμόγελου και δεν ξέρει αν θα πρέπει να το περάσει η όχι ,δεν ξέρει  αν θα πρέπει να ενδώσει   στην καλοσύνη των ξένων.

Ίσως βέβαια και να μην πιστεύει πια στην καλοσύνη,αλλά ούτε και στους ανθρώπους ,και να βρήκε παρηγοριά στα βιβλία.Σίγουρα όμως πιστεύει στις συγκυρίες ,και στον νεαρό άγνωστο που κάθεται πλάι και που σίγουρα αγαπάει  με το ίδιο πάθος τα βιβλία.

Μου χαμογελάει λοιπόν αβίαστα ,το αποφάσισε τελικά,το πέρασε  το κατώφλι ,κι όσα απόντα έψαχνε να βρει  αυτό το πρωί ,ίσως να βρήκαν καταφύγιο μέσα σ`αυτό το χαμόγελο.

Της το ανταποδίδω,το ξέρω αυτό το χαμόγελο ,ξέρω πόση ευγνωμοσύνη  κρύβει μέσα του,και της γνέφω νοερά.Κλείνει τότε το βιβλίο της,ισιώνει την φούστα της και σηκώνεται  με χάρη από δίπλα μου.Έφτασε μάλλον στον προορισμό της .  Πιάνεται από τις χειρολαβές με το βιβλίο υπό μάλης  και με κοιτάζει με την ίδια γλύκα.

και σκέφτομαι τότε' για φαντάσου να απλώσει το χέρι της και να μου χαρίσει το βιβλίο "Αλλά δεν είναι γυναίκα μυθιστόρημα.Αν ήταν σίγουρα θα μου το χάριζε.Ίσως απλά  να είναι μια γυναίκα  που θέλει να σκοτώσει τον χρόνο της  και διαβάζει απλά ένα βιβλίο  για  να ξεχαστεί.

Και  γω ένας  σεσημασμένα περίεργος που  αρέσκεται να κατασκευάζει αλχημείες εκεί που υπάρχουν ίσως  απλά γεγονότα.Το λεωφορείο σταματά.Η άγνωστη γυναίκα κατεβαίνει  εν μέσω ουρλιαχτών και άγαρμπης κλωτσοπατινάδας  με μια αταραξία  που σε  προκαλεί,αλλά και σε γοητεύει.

Γεια σου Άγνωστη Γυναίκα.Το όνομα σου ούτε που ρώτησα.

Σκόρπια

Παράξενη ησυχία έχει απλωθεί αυτό το μεσημέρι.Ν`ανησυχώ?Κι αν ανησυχήσω θα διαταράξω άραγε την ησυχία κάποιου?Τρέξαν όλοι να κρυφτούν εν μέσω τριημέρου σε κάποιο νησί,σε κάποια παραλία,κρυφά ίσως κι από τον ίδιο τους τον ευατό.

ενώ εγώ έμεινα  πίσω πιστός σε όσα  αγαπάω να ποστάρω εικόνες του Μπέικον.Καλό κάθαρμα και του λόγου του.Είμαι σίγουρος πως σ`αυτήν την κόλαση πού θα  σιγοψήνεται δεν θα ναι μόνος.Στρατιές ταλαντούχων,αλλά γνήσιων καθαρμάτων θα κάνουν αβάντα στην μοναξιά του.Γιατί όσο και να το κάνεις  το όνομα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο ταλέντο.Αλλιώς να σε λένε  Νεκτάριο Τσίτο  και να εκλιπαρείς την ζωή  να σου δοθεί,κι αλλιώς  να   σε  λένε  Φράνσις Μπέικον,η σε κάποιες Μαργκιουρίτ Ντιράς που το ταλέντο ξεχειλίζει από την χαραμάδα.{Άσχετο ,αλλά είχα συμμαθητή πού είχε αυτό το φριχτό όνομα.Τι να απέγινε άραγε?}

θα μου πεις ,και με το δίκιο σου ότι είμαι κομπλεξικός.Να το πεις.Θα συμφωνήσω και γω με αυτό που σκέφτεσαι.Αλλά θα συμφωνήσω και μ`αυτό που λέει η καρδιά μου.Βέβαια την καρδιά δέν είναι να την  εμπιστεύεσαι,ιδίως όταν έχεις να κάνεις  με αίσθημα[βλέπε καψούρα]

είπα καψούρα και θυμήθηκα μια σκηνή  από ταινία:υποτίθεται ότι σε μια ώρα τελειώνει  ο κόσμος  Και η ηρωίδα βιώνει το τελευταίο ηλιοβασίλεμα παρέα με ενά άγνωστό άντρα.Γυρίζει τότε και του λέει"Πες μου κάτι.θέλω τόσο πολύ να σ`αγαπήσω πριν πεθάνω"

αναρωτιέμαι τι θα απαντούσα εγώ αν ήμουν στην θέση του άντρα.υπάρχουν δυο εκδοχές.Η πρώτη εκδοχή μιλάει για ένα παρατεταμένο φιλί διάρκειας 5 λεπτών[γιατί τελευταίο είναι να μην το γλεντήσεις?]

το δίνεις και γίνεσαι ένα με το ηλιοβασίλεμα,κοινώς λιώνεις.Η δεύτερη εκδοχή είναι άγρια και κυνική"Μωρέ δεν μας παρατάς λέω εγώ που θέλεις  και να μ`αγαπήσεις.δέν θέλω να μ`αγαπήσεις.Να πας να πεθάνεις μόνη σου...'

Αλλά κάτι έλεγα για καθάρματα..α ναι!Για την συντροφιά του Μπέικον που κόβω το κεφάλι μου πώς θα ναι εκλεκτή.Φαντάζομαι τώρα να κάθονται γύρω απ`το τραπέζι,ο Φασμπίντερ,ο Πικάσο,ο Μποντλέρ,ο Μπέκετ,όχι ο Μπέκετ δεν ήταν κάθαρμα,αλλά με τόση καθαρματίλα σίγουρα δέν θα μένε ανεπηρέαστος,κάποια ζαβολιά θα σκάρωνε κι αυτός.

Οι ταλαντούχοι βλέπεις στην πραγματική Ζωή είναι εντελώς ατάλαντοι.Πώς να ζητήσεις από ένα ταλαντούχο τώρα να σηκωθεί το πρωί να πάει να πληρώσει την ΔΕΗ?Σκέψου να σε λένε Φραντς Κάφκα  και να γράφεις την Μεταμόρφωση  και να σε  ξυπνήσει η Τιτίκα  για αυτόν ακριβώς τον λόγο.

"Ξυπνα Φραντς δεν έχουμε ρεύμα,τι θα κάνουμε?"Εκείνη την στιγμή,και χωρίς να το σκεφτείς, αρπάζεις την Τιτίκα,κι αν είσαι αντάξιος του ταλέντου σου,βάζεις φωτιά στην Τιτίκα,και έτσι λύνεται προσωρινά το θέμα της ηλεκτροδότησης.Τουλάχιστον ολοκληρώνεις την Μεταμόρφωσή σου ,αμ τι άλλο.

Αλλά το θέμα με τα ονόματα με βασανίζει πάρα πολύ.Γιατί η ζωή δεν σου κάνει εύκολα τα χατίρια.Αλλά οι γονείς έχουν σχέδια.Σου λέει πώς το παιδί μας θα προκόψει στη ζωή?θα τον βγάλουμε Αναξίμανδρος  αν είναι αγόρι,και  Πουλχερία αν είναι κορίτσι.[Βέβαια υπάρχουν κι εξτρίμ γονείς πού κάνουν το αντίθετο.Να ναι καλά οι άνθρωποι.}Αλλά επειδή το χω δια τρίψει το θέμα,κι επειδή πιστεύω στην σημειολογική παραστατική των ονομάτων,έχω να δηλώσω πώς η ζωή φέρεται καλύτερα  σε κάτι Τούλες και κάτι Ρούλες ,που δεν πιάνει μπάζο  μπροστά τους όλες οι πουλχερίες αυτού του κόσμου.Με πιστεύεις?

Αέρα

Περνάει  η ελληναρία από μπροστά μου καί διαδηλώνει.Η σκεπτόμενη βλακεία Κάνει πάρτυ.Γιορτάζει τήν βλακεία της,κι αν η μοίρα τού βλάκα είναι η εκπληξη,τότε ο σκεπτόμενος βλάκας δέν εκπλήσεται ποτέ λόγω υπερβάλοντα ζήλου

Παρασκευή απόγευμα λοιπόν,κι ολο τό κέντρο κλειστό  από διαδηλωτές πού απαιτούν δίκαια αιτήματα:νά φύγουν οί ξένοι απ`τήν ελλαδα

Τήν αγαπούν πολύ τήν χώρα τους,τήν σέβονται.

γιά χάρη τής θά σούβλιζαν ευχαρίστως 300 αλβανικά σώματα.Στό ονομα τής πατρίδας τούς  θά στραγγάλιζαν ευχαρίστως ολα τά ουκρανικά,ρωσικά,βουλγάρικα βρέφη.Αφού δέν τρέχει στό αίμα τούς ελληνικό ποτάμι είναι αχρηστα,πετάχτε τα.


Περνάω μπροστά από τούς κανίβαλους καί ντρέπομαι.τό πάθος τους είναι πολύ λίγο γιά νά τέρψει τήν απελπισία μου,ωστόσω θά μέ συγκινούσε αυτό τό πάθος αν ηταν πιό αδύνατο,πιό ελεγκάν,κι αν τά κινητρα του ηταν πιό αισθησιακά καί πιό ουσιώδη.

Ενώ τώρα πού γνωρίζω οτι είναι τόσο τιποτένια και ποταπά μέ θλίβουν.Αλλά καί τούς διαδηλωτάς πρέπει νά θλίβω μέ τήν παρουσία μου,πού μοιάζει νά είναι καθόλου ελληνική,καθόλου μαγκιόρα  Καί φασαριόζικη

τούς ξενίζει το ωραιότατο πάνλευκο δέρμα μου καί η καλοσιδερωμένη εμφάνιση μου.Μπαίνω στό στόχαστρο τού ελληνάρα,τού αρχιγαμιά.Τόν προκαλώ μέ τήν ακηδία μου.Τού ζητώ νά μού σπάσει τά μούτρα:ξανθός καί ελληνας?φάτε τον μάγκες.σαπίστε τόν.οτι δέν είναι σάν εμάς δέν αξίζει νά υπάρχει.

ενας από τό πλήθος  αρχίζει νά ουρλιάζει" ρε αλβανός είσαι?"Κοκκινίζω.Μάλλον από ντροπή.Γιά αυτόν,γιά μένα,μπορεί καί γιά λογαριασμό και τών δύο.


ενας αλλος περνάει από μπροστά μου  καί προσπαθεί νά μού βάλει τρικλοποδιά.Μπράβο μάγκες τό πιάσατε τό νόημα.Τό καταλάβατε πώς δέν είμαι τής ράτσας σας.Βάλτε τά δυνατά σας,μπορείτε νά με εξοντώσετε

Τελικά ομως σάς ξέφυγα.Δέν ξέρω γιά πόσο ,αλλά σάς ξέφυγα ,καί περπάτησα μέ ολο τό μούδιασμα τής πτώσης μου,κι οχι δέν εκλαψα,μόνο λυπήθηκα βαθιά,καί σκέφτηκα,αλήθεια  ολοι αυτοί οί ανθρωποι εχουν γονείς?αδέλφια,γκόμενες,γκόμενους,κι αν ναί ,με τί πρόσωπο τούς κοιτάζουν?

αλλά καί οι μανάδες τους πώς τά μεγάλωσαν?τούς είπαν τά σωστά λόγια,πρίν κοιμηθούν τά πήραν αγκαλιά,η τά παραμύθια πού τά νανούρισαν είχαν αντι γιά βασιλοπούλες καί δράκους,αλβανικά κομμένα κεφάλια,καί διαλυμένες αρτηρίες ρουμάνων?

Κάτι τέτοιο θά παίξε,δέν μπορεί,τόση μεγάλη πτώση γιά τόση μικρή καταξίωση πρέπει νά αμειφθεί.

αραγε η μάνα τού κάθε ελληνάρα πού  βλέπει τό θρεφτάρι τής  νά ξεπλένει τό αίμα κάτω από τό νερό τού μπάνιου,από τίς πολλές χορταστικές μπουνιές πού εδωσε,νιώθει αραγε συγκίνηση?

τήν διαπερνά  εθνικό ρίγος?Νιώθει πραγματικά περήφανη γιά οσα πιστά εδωσε,η τό αχ κάτω από τό χείλος τής ψευδαίσθησης της τήν προδίνει?

Οτι κι αν κάνεις μάνα τού ελληνάρα γιού σου,δέν σέ πιστεύω.σάν τά μούτρα τού είσαι καί σύ.

τράβα τήν καρέκλα νά καθήσει ο τιμημένος γιόκας,εχασε δυνάμεις ο λεβέντης μας,τού αξίζει  ενα σπιτικό φαγητό.

τραβάω καί γώ μιά καρέκλα νά καθήσω.Κοιτάζω ομως νά μήν είναι ελληνική.Δέν θέλω βλέπεις νά λερωθώ.

Αυταπάτες

Ηλιόλουστες μέρες με φιλοδωρούν τά παραθύρα μου,χωρίς καμιά υποψία?πώς η ζωη εξω βράζει.κι οτι βράζει απαιτεί,κι οτι απαιτεί ζητά εκπλήρωση

αλλά εγώ αφήνομαι στίς αυταπάτες μου πού τίς πλαισιώνω μέ ωραιότατες εικόνες.Ο καφές καί τό τσιγάρο αλλωστε βοηθούν μέ  τήν αποτελεσματικότητα τους,καί γώ αρνούμαι νά αποχωριστώ  αυτά τά βολικά δεκανίκια,πρός χάρην τής οποιας υγείας.

είμαι οτι είδα,οτι φαντάστηκα πώς είδα,κι οποιος τό αρνείται,είναι σάν να παραφορτώνει τό ηδη βεβαρημένο του παρελθόν μέ περιττή  λύπη.

Βέβαια εκείνο πού θυμάσαι  δέν σημαίνει κάτ`  ανάγκη  πώς εκεί νοικιάζεται καί η αλήθεια,η οποια αλήθεια,τό οποιο επακόλουθο της.

Μπόρει νά σημαίνει βέβαια καί τήν αρση τής κάθε πιθανότητας γιά λίγη χαραμάδα γαλήνης.Αλλά άμα τό πιστέψεις αυτό  λογαριάζεσαι γιά χαμένος από τόν ιδιο σου τόν ευατό πού πάντα βάζει ασπίδα προστασίας μέσα τού ωστε νά μήν  πληγώνεται.

πώς τά καταφέρνει πάντα ομως καί πάντα πληγώνεται,καί πώς αυτές οί πληγές νά γίνονται παράσημα πρός τέρψη τού κάθε περαστικου.

Αλλά εγώ θυμάμαι ΑΥΤΟΝ  καί τά λόγια του

"Κανείς νά μήν μάθει πώς ζήσαμε,πώς αγαπήσαμε καί προπάντων πώς πεθάναμε'

Ισως τελικά νά είναι η μοναδική αξιοπρέπεια τής ζωής μάς,καί τό βασικό της αίτημα,κάτι πού τό ξεχνάμε,στοιβάζοντας μέσα μας χιλιάδες κουρέλια θυμού,καταπίνοντας χιλιάδες σιωπές αγανάκτησης

κι ο αλαλος ευατος μας περιχαρακωμένος ,μήν εχοντας διαφυγή  στήνει τίς δικές τού αυταπάτες,ουρλιάζοντας αναρθρες κραυγές ,ικανές να συγκινήσουν ακόμη καί τα αστέρια

κι οταν συγκινούνται τά αστέρια, λιώνουν.Κάπώς ετσι φτιάχτηκε κι αυτός ο κόσμος.Με συγκινημένα αστέρια,με αστέρια πού δήλωσαν από νωρίς  τήν δίαθεσή τους γιά αναχώρηση

αλλά καί μέ αστέρια πού αυτοκτόνησαν περήφανα χωρίς ΄νά αφήσουν κανένα σημείωμα γιά περαιτέρω

 αλλά  καί οι ανθρωποι ,περήφανοι κι αυτοί μέσα στήν απελπισία τούς,αλλά καί μέσα στήν αυταπάτη τους,κοιτάζουν τά αστέρια να χάνονται  χωρίς καμιά χορηγεία,χωρίς κανένα θεό νά τούς μαλώνει.κι εκεί τελειώνει η νύχτα.

μέχρι νά σε βρεί  βεβαια η επόμενη αυταπάτη.,

Ολα είναι μιά χαρά

Περπατώ αθόρυβα μέσα στούς δρόμους,και κοιτάζω τα αυτοκίνητα να μέ προσπερνούν.Σάν εμένα κι αυτά,δέν βιάζονται.Χαμογελώ.

Σέ λιγο καιρό αλλωστε δεν θα κυκλοφορεί κανένα.Ξαναχαμογελώ.

Σέ λίγο καιρό ωραιότατα ποδήλατα θά  θυμηθούν τήν παλιά τούς αίγλη,γιατί αφενώς δέν θά υπάρχει σάλιο γιά βενζίνη,καί αφετέρου θά πωλούνται τά αμάξια μέ η χωρίς τόν ιδιοκτήτη ανάλογα  βέβαια σέ τι φυσική κατάσταση βρίσκεται{ο ιδιοκτήτης}.

Πιστεύω πώς η λέξη κάλλος θά ξαναβρεί τό χαμένο τής γόητρο,καί τά χαμένα κρέατα {από τήν πείνα} θα αντικατασταθούν με ωραιότατα κόκκαλα . Τό αλλο ομως,τό ενοχλητικό,ο κάλλος τού μυαλού,πού λέμε δέν πρόκειται ποτέ νά πέσει η τιμή του.

Αρά θά βασανίζομαι ως τό τέλος τού βίου πολεμώντας κάλλους μεταφορικά και κυριολεκτικά

επειδή ομως το χω πάρει απόφαση  οτι θά ηττηθώ από δαύτους,παραιτήθηκα εντιμα από τήν  προσπάθεια τό νά τούς νικήσω

διότι ως γνωστόν η μαλακία είναι ανίκητη,κι επειδή ζώ σέ μιά πολύ μαλακισμένη χώρα,κι επειδή δεν πρόκειται ποτέ  να ζήσω ΕΔΩ

αποφάσισα γιά πολύ μαλάκισμενους λόγους  να μήν εγκαταλείψω  αυτόν τόν πολύ υπέροχο ζοφερό ζόφο καί νά πιώ τό δηλητήριο ως τό τέλος.

αλλώστε εχει πλάκα.Αλλο νά στο προσφέρουν  τό φαρμάκι ,κι αλλο νά τό διαλέγεις από μόνος σου.

Εχει πιό σασπένς ο θάνατος οταν τον προσκαλείς,διότι οτι προσκαλείς  δέν ερχεται,ενω αμα τ`αφήνεις ετσι μετέωρο νά σέρνεται σάν υποψία ας πούμε ,είναι σίγουρο οτι θά τό πάθεις τό κακούλι

γι αυτό ΄λοιπόν δέν πρέπει η δυστυχία  να μάς βρεί απροετοίμαστους,πού εδώ πού τά λέμε  δέν τήν εύχομαι σέ κανέναν απο μάς.Σε κανέναν ομως.

Μόνο σε 2-3 ατόμα πού ξέρω,καί πού θά θελα αν μπορούσα νά ανοιγα ενα ωραιότατο καιάδα και  νά τούς πετάξω μέσα εκεί ,μπάς καί ανθίσει κανας ανθρωπος

γιατί οσό ζούν κάτι μυρμηγκάκια πού παριστάνουν τούς ελέφαντες ,γιατί τό βέρτιγκο παίζει πολύ στή ψυχολογία τού μυρμηγκιού,καί πού ποδοπατεί αδιακρίτως ωραιότατα λουλούδια,εγώ δέν πρόκειται νά ησυχάσω ποτέ

Εκεί γίνομαι φονιάς.Καί θερίζω πρός ολες τίς κατευθύνσεις.

Αλλά καί σύ θύμα του μυρμηγκιού μήν κάθεσαι μέ σταυρωμένα χέρια.Πρίν σε καταπιεί τό μυρμήγκι φάτο εσύ

Αλλωστε εδώ πού τά λέμε κανείς δέν εκλαψε γιά τα μυρμήγκια αυτού τού κόσμου,πού τά πατάς νυχθημερόν καί κανένα δάκρυ δέν στάζει απο τόν ταλαιπωρημένο σου βολβό.

αρα νά πατήσω .Αφοβα.

αλλά καί σάς θά ηθελα νά ΠΑΤΗΣΩ

αλλά τελικά λέω νά τ`αφήσω.Γιατί μέ βλέπετε σάν μυρμηγκάκι.

Τό βέρτιγκο πού λέγαμε.

τό τέλος τής μοναξιάς

Σήμερα οι ανθρωποι εχουν βουλιάξει στόν τιτανικό τους.

Μπορεί βέβαια νά είχαν βουλιάξει από πάντα,καί νά μήν το ξέραν.Αλλά σήμερα  μάλλον  τό μάθαν μιά καί καλή.Σάν ολους τούς αποσυνάγωγους,ηθελαν πολύ   να ανήκουν στήν ομάδα τών μουσικών τού τιτανικού,δηλάδή  στούς ανθρώπους πού γνωρίζοντας τό βέβαιο τέλος τούς,παρέμειναν στή θέση τους ,κι επαιξαν τό τελευταίο μπλούζ γιά τούς εναπομείναντες,γιά οσους δηλαδή δέν είχαν τήν  παραμικρη αυταπάτη πώς ο βυθός θά είναι η τελευταία τούς εικόνα.  Α π΄`τη μέρια βέβαια τού καθενός ο βυθός.Αλλος πνίγεται απο μιά κουταλιά νερό,κι αλλος από τόν ιδιο του τόν  ευατό .Οι Κοινωνίες  ομως,οπως  καί οι ανθρωποι ,πνιγήκαν  μέσα στα ιδια τα σκάτα τους,παριστάνοντας τούς μισωαθώους εκπαγλοι μπροστά στά εγκλήματα πού διεπράξαν οι ιδιοι.Εδώ καί χρόνια.Δέν τό ξέραν.

σαν τούς γερμανούς κι αυτοί.Βλέπαν τίς καμινάδες  να τυλίγουν  με ανθρώπινο κρέας τήν ζωή τούς καί τήν προσπέρναγαν

δέν ηταν δική τούς η ζωή,αλλος γίνεται σαπούνι.Δέν ηξεραν ,δέν ρώταγαν

Οι αθώοι ξεγραμένοι,τότε καί τώρα,αυτοί πού θά  ζητούν  εσαεί τήν μεταμέλεια τών διακριτικών προσαρμογών.

Οι ανθρωποι πού ηθικοποιήσαν τόσο πολύ τήν ανηθικοτητά τους ωστε να μιλούν για τρία αθώά θύματα.

Γιά τρία μουνάκιαΔιότι ετσι πάνε αύτα:αμα είσαι παρααθώος καίγεσαι.Σού αξίζει να καείς στό πύρ το εξώτερον.ενώ ο ενοχος ζεί τήν ατιμωρησία του ως θρίαμβο δόξης.

ο δικός τού θάνατος θα επισυμβεί αθόρυβα.Θά περάσει απαρατήρητος.δέν θά λυπήσει ,δέν θά σκανδαλίσει κανένα.

Ενώ ο αθώος,επειδή είναι αθώος,καί τό μόνο πού εφταιξε είναι μόνο οτι γεννήθηκε,δέν προλαβαίνει νά αποποιηθεί το περιχαράκωμα του,τήν επιλεγμένη μοναξιά του.

Γίνεται βορά μιάς προεπιλεγμένης αθωότητας,τόσο διαλεγμένης

τόσο σωστά ζυγισμένης ,πού σοκάρει μέ τήν ακρίβεια τής.

ιΟΙ ανθρωποι  πιά δέν ντρέπονται,ακριβώς επειδή είναι τόσο ξεδιάντροποι,κι ο πόνος τού αλλου ΄μιά ξένη υπόθεση τόσο φευγαλέα,τόσο αόριστη πού μ`ενα λυπάμαι καθαρίζεις.

Πιάνεις τό χέρι τού βαρυπενθούντα καί τού λές λυπάμαι,συμβαίνουν αυτά ,λυπάμαι

η οδός τής λύπης είναι ιδιωτική,καί πόσα λυπάμαι χωράνε σέ μιά παλάμη πού ιδρώνει,τό χρέος σου ομως τό κάνες εσύ,είπες το λυπάμαι σου  καί ξεμπερδεψες,κι ετσι αξεμπέρδευτος πλέον  απομακρύνεσαι  πρός τήν προσωπική σου λύτρωση,οποια  κι αν είναι αυτή

η ζωή συνεχίζεται,η ζωή δέν συνεχίζεται,η ζωή  δέν είναι επεισόδιο από σαπουνόπερα,ζωή σε λόγου σάς,νά ζήσετε νά τόν θυμόσαστε,λόγια,κοινοτοπίες,ασύστολα ψεύδη,ας παίξει τώρα τό εμβατήριο τής σιωπής μου

Αλλά Ισως πάνε ετσι  αυτά.Οποιος λυπάται φταίει

Αλλά οποιος φταίει,ούτε τόν θεό ξυπνά,ούτε καί τήν συνειδησή του.Οποιος το πιστεύει αυτό,μάλλον σέ λάθος μέρα ξύπνησε

Πατημένα 41

Εγώ πού λές οτάν ημουν 12 χρονώ ηθελα νά μαι 20.

Πολλές

Απαγορεύσεις

Πολλά

Κλειστά  στόματα

 πολλά μη και ου

εμένα ομως  δέν πρέπει  νά μού λές  τέτοια πράγματα.Εμένα πρέπει να μ`αφήνεις ελεύθερο να σερφάρω ανενόχλητος μέ τήν σανίδα μου ,καί νά  βάζω σημαιάκια πάνω στά απάτητα τού χάρτη

νόμιζα βλέπεις οτι είχα γεννηθεί βίκινγκ .Ικανός γιά μεγάλες εξερευνήσεις ,καί μεγάλες φασαρίες

αλλά τά πράγματα δέν ερχονται πάντα οπως τά θές:βλέπεις δέν είχα ακόμα αποσαφηνίσει τήν διαφορά τού  μπορώ καί τού θέλω.

Νόμιζα  επειδή "ηθελα"θά μού ηταν εύκολο στό νά "μπορούσα".αλλά δέν ηταν εύκολο γιατί ημουν μόνο 12 κι οπως είπα ηθελα να μαι 20.

Η ηλικία τών 20 πίστευα ολο αφελώς, πώς είναι η ηλικία οπου ο κόσμος σού παραδίνεται.Μεγαλώνοντας μέσα στήν κακομαθησιά καί μέσα  στό πείσμα ημουν σίγουρος  πώς ολο αυτό τό μπέρδεμα συμβαίνει  επειδή δέν μεγάλωσες

αλλά μήν νομίζεις,μιά ανάσα ηταν  και ξαφνικά μεγαλώνεις.Γίνεσαι ενήλικος.Τώρα μπορείς νά πάρεις τό λεωφορείο καί νά μήν ξαναγυρίσεις,σ`αυτό τό σπίτι  πού μεγάλωσες κι απλά κρεμούσες τό παλτό

αλλά πάντα τό αφήνεις επίτηδες ξεχασμένο,γιά να ξέρουν οί αλλοι οτί θά ξαναγυρίσεις

καί πάντα ξαναγυρνάς,καί οι αλλοι ξεφυσάν ανακουφισμένοι:αυτό ηταν ,δέν θά ξαναφύγει,καί σύ συνεχώς νά τούς διαψεύδεις,κι ολο φεύγεις κι ερωτεύεσαι

κι οσο ερωτεύεσαι ,τόσο δέν φοβάσαι,κι οσο ξεμακραίνει η σκιά τού φόβου,τόσο περισσότερο πιστεύεις οτι εχεις ελπίδα νά μεγαλώσεις

αλλά δέν μεγαλώνεις ,καί τά 20 μοιάζουν πάλι μέ 12 ,κι αντε πάλι από τήν αρχή,καίνούργιες προσδοκίες, σού χτυπούν τήν πόρτα,αλλά εμβόλιμα η δυστυχία σε επισκέπτεται,καί σου συστήνει εκτός από υπομονή καί ωρίμανση

αλλά εσύ δέν καταλαβαίνεις από τέτοια,παρά είσαι νέος γιά νά τήν ΄νιώσεις,βλέπεις η καρδιά σου δέν φορά τό προσωπό σου{ε στέλλα?}

καί τά 30 είναι μακρυά,οχι ομως τόσο μακρυά  ωστε νά σέ γονατίσουν,κι ας πιστεύεις τό αντίθετο

αλλωστε είσαι φορτωμένος μέ προσδοκίες,αλλά οχι φτιαγμένος απ`αυτές,καί λές δέν μπορεί τόση κακοτυχία  γιά κάποιον αλλον προοριζόταν

αλλά είναι δική σου καί πρέπει νά τήν πάρεις,τύχη ξε τύχη είναι δική σου καί δέν τήν κουμαντάρεις

Αλλωστε είσαι μόνο 25,εξαίσια δυστυχής,καί τό ταξίδι μοιάζει μακρυνό,καί τό πλάνο μοιάζει νά αιωρείται

κι η ζωή νά σού ζητά υπόλοιπο από κείνο πού δέν τολμάς νά ζήσεις,μά ο φόβος οταν γίνει θυμός πολλά μπορούν νά γίνουν

κι ετσι ενα πρωί ετσι αναποφάσιστα γίνεσαι 30,καί τώρα λές ,νά,παραεγινες ενήλικος,ηρθε η ωρα τού νά ζήσεις

καί τότε παίρνεις τό παλτό μαζί μέ τήν κρεμάστρα,γιατί ξέρεις  πώς στά σίγουρα ποτέ πιά  δέν θά γυρίσεις πίσω νά κοιτάξεις

καί τότε ξεκινά τό ταξίδι ,τό πραγματικό ταξίδι, κι ενα γαμώτι  κι ενα κρίμα νά σε στοιχιώνει πού στήν ζωή σου ολα αργά να ξεκινούσαν

κι οτι φοβάσαι,κι οτι εύχεσαι πότε σου νά μήν πάθεις,τό παθαίνεις πρίν ακόμα εσύ τό μάθεις

Οι συνέπειες  ξέρεις προηγούνται τών παθών,κι ας λένε οι περαστικοί .Ετσι μού πε νά ΄γράψω ενας φίλος.

κι ερχεται η Δεκαετία τών 30,κι ολη η  ζωή απλωμένη στό παζάρι, μά καί η φωνή βραχνή  από τής νικοτίνης τό ανάγνωσμα, καί συ διαβάζεις κλαίς,ερωτευεσαι,απογοητεύσαι,καί κάπου εκει στό ενδιάμεσο λές,πώς μπορεί νά εζησα στ`αλήθεια τελικά

πώς να μήν ηταν τόσο μάταια οσο δείχναν στήν αρχή τους,πώς η ζωή δέν θά νικήσει οπως πιστεύανε οι αλλοι

καί τώρα στα ΄40 καί κάτι ,αχνοφέγγει   καινούργιο  αστέρι στόν ορίζοντα καί γώ οφείλω νά τού συστηθώ

μά πρίν τού συστηθώ θά πάω πρώτα στό καθρέφτη,καί μέσα εκεί η μάνα σου θά σε ρωτάει με παράπονο"Τι θά γίνεις παίδί μου οταν θά μεγαλώσεις?"

΄

καί σύ θα τής  θα απαντήσεις μέ  σιγουριά"Ξένος μάνα...ξένος...