Πρωινή κουβέντα

Σκεφτόταν πολλά εκείνο το πρωί,όχι ιδιαίτερα μελαγχολικά  πράγματα ,αλλά ούτε ιδιαίτερα χαρούμενα,πράγματα που αφορούσαν μάλλον τους άλλους παρά τον ίδιο ,στενοχώριες ξένες που όσο κι  αν προσπαθούσε να τις οικειοποιηθεί  παρέμεναν ξένες .Τι γλυκιά απατηλότης κι αυτή.Να πιστεύεις πως είσαι μάρτυρας ξένων βασάνων ,ενώ είσαι ένας απλός παρατηρητής ,κι ούτε καν.Δεν ήξερε να παρηγορεί.Μια φίλη του μάλιστα τον κατηγορούσε και για σκληρότητα ,αφού κάθε της παράπονο  η κάθε της στεναχώρια   αυτός τα προσπέρναγε με περίσσια αδιαφορία,λέγοντας της πάντα πως ο πόνος δεν είναι άξια,κι όταν ένα συναίσθημα ανάγεται σε αξία  χάνει την εγκυρότητα του,και κείνη του απαντούσε πάντα με θυμό,δεν μπορείς να καταλάβεις,του έλεγε δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα.Όμως καταλάβαινε. 

Το  θέμα ήταν πως οι   άλλοι δεν μπορούσαν  να κάνουν το ίδιο όπως αυτός,δεν είχαν μάθει ότι το καταλαβαίνω μπορεί και να  σημαίνει  ότι αποδέχομαι την συμφορά μου χωρίς μελοδραματισμούς,δεν είχαν μάθει να κρύβουν τα συναισθήματα τους  όπως αυτός,δεν είχαν μάθει να κρύβουν τα κλάματα τους μέσα στα χαμόγελα,δεν είχαν μάθει να υπολειτουργούν συναισθηματικά όπως αυτός,δεν είχαν μάθει γενικά να είναι  όπως αυτός ,και πολύ καλά κάνουν που δεν είναι όπως αυτός,και πως θα ήταν άλλωστε ,δεν έχουν μάθει γενικώς τίποτα,η μπορεί και να έχουν μάθει ,κι αυτός να βρίσκεται σε  ένα άλλο εμβαδόν συναισθήματος,η σε  μια άλλη κλίμακα κατανόησης και η ανταπόκριση  να έρχεται με χρονοκαθυστέρηση.

Μπορεί να έρχεται στο μεταξύ .Κατανόηση είναι βρε παιδί μου,θέλει κι αυτή το δικό της χρόνο .Εξαρτάται άλλωστε το πώς βλέπει κανείς το χρόνο .η το πως τοποθετείται  κανείς πάνω σ`αυτόν.Μπορεί εκεί που περπατάς ας πούμε   στο δρόμο  να  βρεις   το χαμένο νόημα ,μιας  χαμένης φράσης  ενός παλιού ερωτηματικού.Αυτό ,εκείνο,το άλλο .Η προσθασοαφαίρεση των απολεσθέντων συναισθημάτων ,η των απολεσθέντων ερωτηματικών  τον γοήτευε ακόμη κι ως εικασία.

Αλλά είχε χορτάσει από εικασίες ,από ψευτοδιλήμματα,από ψευτοπροβλήματα ,και ψεύτικες προφάσεις,κι ήθελε να περιβληθεί από χειροπιαστή πραγματικότητα.Αλλά πως να κρατηθείς  από κάτι τόσο γλιστερό ,και τόσο απότομο  χωρίς να πέσεις.

Σκεφτόταν  όμως να το δοκιμάσει .Η μέχρι τώρα ζωή του  λειτουργούσε με δίχτυ ασφαλείας.Εξαρτάται βέβαια το πως βλέπει κανείς το δίχτυ.Για άλλους το δίχτυ μπορεί να είναι ένα πλεκτό εργαλείο που χρησιμεύει  για να πιάνεις ψάρια ,και για άλλους  ένα σύνολο  από τρύπες ενωμένες μεταξύ τους με σπάγκο.Αλλά υπάρχουν και οι πιο προχωρημένοι:Αυτοί που το βλέπουν ως  είναι ένα πράγμα  που όταν παλιώνει μετατρέπεται σε αλλεπάλληλα στρώματα μαλακού αργίλου.

Γι αυτόν το δίχτυ όμως  δεν είχε τίποτε το φαντασιακό,ήταν   ένα απλό δίχτυ ,το να πέσεις  και να φορτωθείς όλες τις συνέπειες της πτώσης   σήμαινε πως είχε έρθει  η ώρα της ενηλικίωσης.Επίσης σήμαινε πως έπαιρνες και όλη την ευθύνη  του εγχειρήματος.Ήταν θέμα απόφασης λοιπόν.Καλά το θυμόταν  πως έτσι παίζεται το παιχνίδι.Άκουγε τώρα νοερά τις φωνές μέσα του που τον καλούσαν ,και του ζητούσαν επίμονα να πέσει ,και αυτός χαμογέλαγε λες και είχε απέναντί του  ενα αόρατο συνομιλητή και του απαντούσε.Αλλά δεν μιλούσε.Μονάχα χαμογέλαγε με νόημα...



Τελικά αυτά τα "δεν καταλαβαίνω " των πρωινών είναι και τα καλύτερα.Ιδίως όταν βρίσκουν την απάντηση που ζητάνε.