Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Κραυγές και ψίθυροι





Η γυναίκα που ζει από πάνω μου είναι μια περίπτωση τρομερή. Ζει εδώ και χρόνια  σε ένα καθεστώς απελπισίας και οδύνης. Σήμερα δεν έχει πετάξει κανένα πιάτο από μπαλκόνι,κι όσο να ναι ανησυχώ. Σε λίγο με το ρυθμό που τα πετάει τα πιάτα  ,και με την επικείμενη φτώχεια,θα αναγκαστεί  να πάρει χάρτινα. Αυτή η γυναίκα είναι παγιδευμένη  μέσα στον θυμό της. Αυτή η γυναίκα πέρασε καρκίνο.Αυτή η γυναίκα δεν έμαθε τίποτα από τον καρκίνο.Αυτή η γυναίκα έχει ένα γιο.Και τον βασανίζει. Ανελέητα.


"Αληταρά ,θα σε σκοτώσω τ`ακούς ?15 χρονώ και μου φοράς σκουλαρίκι? Πουστάρα! " Το πουστάρα δε, το τονίζει  με τόση σκληρότητα,που όσο και παχύδερμο να σαι ,κάπου στο βάθος  λυγίζεις. Και σκέφτεσαι.
 Κι αναλογίζεσαι  όλες αυτές τις μανούλες του κόσμου που από τύχη η μπορεί κι από ατυχία  γέννησαν, κι όταν τις αναλογιστείς σωστά ,φέρνεις στο μυαλό σου  την δική σου μανούλα , που ποτέ δεν σου μίλησε έτσι,κι ευχαριστείς τον άγνωστο θεό που σου έδωσε την μανούλα που έχεις η που  την είχες,κι όχι την από πάνω μανούλα.Την μισότρελη.


Πάνω από όλα όμως σκέφτεσαι την φράση  που είχες διαβάσει πριν από πολλά χρόνια,μια φράση που ακόμα σ`ακολουθεί "Αληθινά ενήλικος είναι μόνο εκείνος που εξουσιάζει κάποιον κλειστό χώρο και που μπορεί  εκεί να κάνει ότι θέλει ,χωρίς να τον βλέπει κανείς και να τον ελέγχει." Οι μανούλες βέβαια  για τις οποίες μιλώ,δεν χαμπαριάζουν από τέτοια πράγματα. Σιγά μην σ`αφήσουν να γίνεις και ενήλικας.  Οι μανούλες-Δράκοι έχουν γρίλιες αντι για μάτια και καιροφυλακτούν την κάθε σου κίνηση. Οι μανούλες αυτού του είδους  δεν σου επιτρέπουν να μεγαλώσεις ."Μαμά βρήκα  δουλειά . Τι δουλειά παιδί μου? Δουλειά με μηχανάκι.Δουλειά με μηχανάκι?Ντιλιβεράς δηλαδή. Όχι παιδί μου ,δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά. Θα σκοτωθείς. Είσαι άχρηστος"

Η μανούλα  πάνω από όλα δίνει δύναμη στο παιδί της .Τον κάνει επιβιωτικό  μπροστά στις κακουχίες . Παμπόνηρες μανούλες . Δεν αφήνουν συρτάρι για συρτάρι που να μην  ψάξουν . Η μανούλα σιχαίνεται τα μυστικά. "Μίλησέ μου παιδί μου. Άνοιξε την καρδιά σου. H μανούλα  θα σε καταλάβει.Μην μου κρύβεις πράγματα." Εκείνη την στιγμή ,αθώο παιδί μην την πατήσεις. Μην κάνεις το λάθος και ξεκλειδώσεις  το απαραβίαστο. Γιατί  οι μανούλες  έτσι και οσμιστούν αδυναμία σε τσάκισαν. Είναι χειρότεροι και από εραστές
Δεν θα γλυτώσεις την αγάπη μου
 Αλλά εγώ πρώτα βλέπω τον νεκρό,και μετά γίνεται ο φόνος.
"Αλήτη . Νόμιζες ότι θα μου κρυβόμουν .Νόμιζες   ότι δεν θα τα βρίσκα.." Αυτή είναι η  φωνή της από πάνω μανούλας.Κι ότι είχα αρχίσει να ανησυχώ .Την βλέπω(νοερά): Κρατάει στα χέρια της πορνοπεριοδικά  και τα κουνάει πέρα δώθε μπροστά στα μάτια του εκπλκηκτου γιου της.Έτσι  μου δίνει να φανταστώ.Αλλά σωστά φαντάζομαι γιατί  τα βλέπω να ανατινάζονται μπροστά στα μάτια μου . Εικόνες σκληρού σεξ  γεμίζουν τον ήδη βρώμικο ακάλυπτο. Πρέπει οι πάντες να μάθουν  τα παραστρατήματα του γιου.Εν τω μεταξύ τα ουρλιαχτά συνεχίζονται  με περισσότερο μένος αυτή τη φορά,με  περισσότερη ένταση. Ακούω κατσαρολικά να σπάνε ,ποτήρια, καρδιές να ανοίγουν στα δυο ,και γω κάπου στο ενδιάμεσο να αναρωτιέμαι  για την μοίρα του γιου.

Ξέρω πολλούς ανθρώπους  που το περιβάλλον τους τους γονάτισε. Εξ αφορμής  μιας τρελής μανούλας. Μανούλες που χρησιμοποίησαν το παιδί σαν πυρομαχικό .Οι άτεγκτες μανούλες. Οι μανούλες που τα δίνουν όλα για το παιδί τους. Οι μανούλες που θυσιάστηκαν πάνω από όλα. " Αν η θυσία είναι η μοίρα της μάνας,τότε το παιδί που γεννιέται είναι ένα Λάθος που δεν εξαγοράζεται με τίποτα". Τίποτα δεν μάθατε μανούλες.

Εξακολουθώ βέβαια να αναρωτιέμαι για την μοίρα του γιου.Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το παρα πέρα του. Τον ακούω που ζητάει συγγνώμη . Η μαμά κλαίει " Μαμά σε παρακαλώ μην θυμώνεις ,μαμά σε παρακαλώ ,συγχώρεσε το μου,και τον φαντάζομαι να γονατίζει μπροστά στα πόδια της μαμάς για να σκουπίσει τα δάκρυα της.Κακόμοιρε γιε. Σαν τον Μποντλέρ και συ. 40 χρονών θα γίνεις και την μάνα σου ακόμα  θα μου τρέμεις.

Αλλά η μαμά αργεί να συγχωρέσει . Πρέπει να  τεντώσει το σχοινί της ενοχής όσο δεν γίνεται.."Κάθε φορά  που θα φεύγεις απ`το σπίτι ,θα κουβαλάς μαζί σου το επιπληκτικό βλέμμα που θα σε καλεί να  γυρίσεις πίσω.Θα γυρνάς στον κόσμο σα σκυλί δεμένο μ`ένα μακρύ σχοινί.Ακόμα κι όταν θα σαι μακρυά,θα νιώθεις πάντα το λουρί στο λαιμό σου.Ακόμα  κι όταν θα περνάς τον καιρό σου με γυναίκες ,ακόμα κι όταν θα σαι μαζί τους στο κρεβάτι  θα κρέμεται από το λαιμό σου το σχοινί και κάπου μακρυά  η μαμά κρατώντας στο χέρι την άκρη του θα το κουνάει σπασμωδικά  για να σε επιπλήξει  για όσα άσεμνε παραδόθηκες..."


Η μανούλα πρέπει να αποκοιμήθηκε γιατί  δεν ακούω τίποτα πλέον.Καμιά φωνή ,κανένας λυγμός παράταιρος δεν βγαίνει   από το γλυκό της στόμα .Ίσως τελικά να έγινε δεχτή η συγνώμη του γιου και να ησύχασε για σήμερα.Αύριο  μια καινούργια μάχη  θα γεννηθεί .Αύριο που η βρωμιά της καρδιάς θα χει ξεπλυθεί από τα δάκρυά.Ίσως να αποτύχει καλύτερα αύριο.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πφ.χθες συζητούσα με την δική μου μανούλα η οποία μπορεί να είναι μισοτρελλη αλλά είναι σοβαρή μισοτρελλη(:-P)και της ελεγα ότι πιστεύω πως ένα λάθος η τα κακώς κειμενα ενός παιδιού θα στεναχωρησουν το γονιό αλλά τα αντίστοιχα του γονιου θα στοιχειωσουν το παιδί,ποιο είναι πιο βαρύ;; «όταν γίνεσαι γονιός δεν σκέφτεσαι τίποτα έξω απ τα παιδιά κ το σπίτι.όταν θα σκεφτείς έξω από αυτά η θα έχουν μεγαλώσει αρκετά τα παιδιά που θα πρέπει να προσαρμόσει τη ζωή σου χωρίς αυτά στη καθημερινότητα σου η υπάρχει γκομενος»τάδε Έφη μια μανούλα που θέλω να πιστεύω δεν έχει γκομενο!

Ναύτης είπε...

πολυ δυστυχισμένη η μανούλα
το παιδι τι φταίει όμως...
δεν έχω παιδια...
μανούλα έχω
ευτυχως δεν είναι τίποτε απ τα παραπάνω...

τυχερος;
μπορει

καλησπέρα!

Takis X είπε...

Douli

Αχ αυτό μου το ελεγε ενας φίλος μου "Μου λέει αν η μάνα μου πιάσει γκόμενο θα την σφάξω" και μου είχε φάνεί τόσο γελοίο,τόσο παράταιρο. Τώρα ομως που μεγάλωσε το παραδέχτηκε"Είχες δίκιο τελικά .δεν επρεπε να την αφήσω ετσι..

Ελπίζω η μανα σου να μην μοιάζει σαν αυτή που περιγράφω (αν και απο τι βλέπω σίγουρα πρέπει να μοιάζετε φυσιογνωμικά...)

μ είπε...

Έχε μάνα να δεις καλό. Ποιος ξέρει (εσύ μάλλον καλύτερα από εμάς) τι έχει τραβήξει κ αυτή η γυναίκα στη ζωή της. Αλλά τί της φταίει το παιδί; Ξεσπά πάνω του για τα δικά της λάθη και πάθη. Ελπίζω να βρει τον δρόμο του το παιδί.

Takis X είπε...

Ναύτη

Οποιος μπορεί να φεύγει απο το σπίτι του νωρίς,οσο πιο νωρίς γίνεται ,τόσο πιο τυχερός θα αισθάνεται...

Takis X είπε...

Μάνο

Α ναι ! Είναι ιστορία μου αμαρτία μου..Να κι αυτή την στιγμή που μιλάμε την ακούω..Αυτή την φορά τσακωνεται μόνη της..Καταλαβαίνεις..

Miss Pink είπε...

προχθές πιάσαμε στην παρέα μου μια τέτοια κουβέντα για "μανούλες" με αφορμή μια σαν αυτή που περιγράφεις που μένει δίπλα σε ένα φίλο μου ο οποίος σκεφτόταν χαλαρά να καλέσει την πρόνοια διότι το παιδί της είναι πολύ μικρό ακόμα (αν και πάντα θα είναι αν συνεχιστεί αυτό).
αναφέρθηκε επίσης ένα περιστατικό που το βρήκα ακόμα πιο τραγικό:
πριν χρόνια όταν πήγε να γραφτεί ένας φίλος μου στη σχολή που πέρασε ήταν πριν απο αυτόν δυο τρία παιδιά και ένα απο αυτά με τη "μανούλα".
αφού λοιπόν τον έγραψε στη σχολή που πέρασε κοιτάζει δεξιά και αριστερά βρίσκει αντίστοιχα έναν πρωτοετή και του λέει "πως σε λένε αγόρι μου? Χ.. ά πολύ ωραία απο δω ο γιός μου ο Ψ.. να γίνεται φίλοι" !!!!
δυστυχία?????
ουφ.. και μόνο που το σκέφτομαι πιάνεται η ψυχή μου...
τελικά όλοι μαλώνουμε με τους γονείς μας αλλά κάτι τέτοια ακούω και θα της κάνω άγαλμα της δικής μου μανούλας :)
καλή συνέχεια να ευχηθώ στο παράλογο της γειτονιάς σου :)

Prisoned Soul είπε...

Να θα πω το κλασικό που είπες κι εσύ πως κάποιοι θα σκεφτούν, ευτυχώς η δικιά μου μανούλα δεν είναι έτσι...

Ίσως τις λέω πολλά από τη ζωή μου, γιατί αν δεν πω κάτι γίνετε ένας μικρός σαματάς...

Παραπονιάρα είναι, σαν μικρό παιδί που δεν του απαντούν όταν ρωτάει κάτι.
Ψυχολόγος της έχω γίνει με όσα περνάει τον τελευταίο καιρό στη δουλεια... αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς, την αγαπάω.

Κρίμα πάντως το παιδί από το πάνω διαμέρισμα...

Ανώνυμος είπε...

πολύ καλό

όντως τί τυχεροί όσοι μεγαλώσαμε με μανούλες-μανούλες,οχι δήθεν θύματα που μας γεμίζουν ενοχές. Μεγάλη η συζήτηση και πρέπει να προσέχω και τί λέω απο τη θέση που είμαι,αλλά το σκέφτομαι ξέρεις πολύ συχνά,τί να μην κάνω στο μέλλον,τί καλό απο αυτά που κάνω να κρατήσω και τα λοιπά και τα λοιπά...

νομίζω χρειάζεται η απλή,κοινή λογική,πέρα απο το συναίσθημα.

Ιφιμέδεια είπε...

Σκέφτομαι ότι τα τοξικά που καταπίνει η μανούλα του πάνω ορόφου και το μίσος της για όλον τόν κόσμο που δεν έχει καρκίνο εκτοξεύονται εμέσιμα στο αγόρι.

Φαντάζομαι πόσες μέγγενες το κρατούν χειροπόδαρα δεμένο. Η ηλικία, ο φόβος, η ενοχή, η ανεξερεύνητη σεξουαλικότητα, η ηδονή της παράβασης, η αγάπη για τη μανούλα, το μίσος για τη μανούλα, ο φόβος μήν πεθάνει η μανούλα, η επιθυμία να πεθάνει η μανούλα. Πόλεμος.
Μα θέλω πάντα να πιστεύω ότι η πόρτα του κάποτε θα ανοίξει. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η πόρτα θα ανοίξει κι εκείνος θα βρει την δύναμη να ανοίξει τα φτερά του.

Αχ μωρέ Τάκη, δύσκολο, ζόρικο το θέμα σου απόψε.

Αστρο - Συμμορίτες είπε...

Καλημέρα Φίλτατε.
Να σκεφτείς ότι σύμφωνα με τη θεωρία των Ανατολικών εσωτεριστών τους γονείς τους διαλέγουμε και οι σχέσεις είναι πάντα καρμικές.
Και αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα ποθ έχει λογική και βάσεις.

Provato είπε...

"τους γονείς τους διαλέγουμε και οι σχέσεις είναι πάντα καρμικές" τι πίπες!!!!τέτοιες απόψεις έχουν κ οι μανούλες... έλεος παιδιά, συνέλθετε, δεν είναι όλα βιβλία κ θεωρία, υπάρχει κ ζωή που καμιά φορά πονάει πολύ.

τάκη, τι να πω, ο Θεός να τους βοηθήσει... τέτοια βλέπω κ δεν στεναχωριέμαι για τα χρήματα

Μάρκος είπε...

Μία φίλη μου ψυχοθεραπεύτρια σοφά αποφαίνεται: "Μάνα, η κατάρα του Έλληνα".

Χτύπησες φλέβα νομίζω με το ποστ αυτό Θείε Τάκη.
Τα φιλιά μου

Ανώνυμος είπε...

(Σου έγραψα μεγάλο σχόλιο πριν αλλά ο μπλογκερ γαμιέται ;) )

Με πρόλαβες αυτήν τη φορά εσύ στο θέμα. Ήταν ένα από αυτά που σκεφτόμουν γι' αυτές τις μέρες. Μία σου και μία μου αγαπημένε. Δεν έχω κουράγιο να ξαναγράψω το προηγούμενο σχόλιο. Απλά θα πω..
Φιλιά πολλά!

ασωτος γιος είπε...

η ελληνιδα μανα ειναι οι χειροτερη ρατσα μανας χαχαχα

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

δεν εχω αποψη


ωραιο κειμενο

ε είπε...

!!
απασχολει κοσμο τελικα η αγαπη και η αφοσιωση της μανας.
:)

(ωραιες συμπτωσεις αυτες αγαπητε)

πολυ ωραιο κειμενο