Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010
Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010
Εθνικός Υμνος
Ώστε σε λένε Σύλλα Τζουμέρκα. Ωραίο όνομα. Για σκηνοθέτη είναι τέλειο, για λογοτέχνη ακόμη πιο πολύ. Εγώ όπως δεν ξέρεις έχω τρέλα με τα ονόματα. Πιστεύω πολύ στην σημειολογική παραστατική των ονομάτων. Είμαι σίγουρος πως αν σε λέγανε Βασίλη Καραμπουζούκη η ζωή δεν θα σου καθόταν τόσο καλά ,όσο σου κάθισε τώρα.
Θα μου πείς που το ξέρω. Υποθέσεις κάνω . Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές. Οι περισσότερες πάνε στα αζήτητα,άλλες πάλι, οι πιο τυχερές ,εξιχνιάζονται. Το θέμα είναι να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω σ`αυτό που σε ενδιαφέρει . Άλλα το βλέμμα δεν είναι το μάτι,αλλά η ματιά. Είναι αυτό που δεν θα δεις ποτέ σε κανένα καθρέφτη . Κανείς δεν μπόρεσε να δει την ματιά του ,ούτε σε καθρέφτη αλλά ούτε και σε φωτογραφία.
Μόνο ο κινηματογράφος μπορεί να περισώσει το βλέμμα. Γιατί μονό εκεί μπορείς να διαπιστώσεις πως εκτός από μάτια έχεις και ματιά . Εσύ δόξα το θεό τα διαθέτεις και τα δύο. Αλλά εκτός από αυτά διαθέτεις και ταλέντο. Περίεργο πράγμα το ταλέντο. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ατάλαντοι ,αλλά καμώνονται πως έχουν. Κι όσο λιγότερο ταλέντο έχεις,τόσο περισσότερο γίνεσαι φθονερός απέναντι σ`αυτούς που το χουν για περίσσευμα.
Στην Ελλάδα είναι βολικό να είσαι ατάλαντος: Δεν πρόκειται να κάνεις ποτέ σου εχθρούς. Όπου βλέπεις καταλαλιά και στρεψοδικία να ξέρεις ότι υπάρχει "θέμα". Στα λέω αυτά αυτά σαν μεγαλύτερος σου . Για λόγους επαγρύπνησης. Σε λίγο που θα ξεφυτρώνουν οι συκοφάντες σαν χορτάρια από παντού , μην νιώσεις πανικό. Αγνόησε τους. Στην Αρχαία Ελλάδα άλλωστε οι συκοφάντες πρόδιδαν την παράνομη εξαγωγή σύκων. Όπως τ`ακούς. Τώρα οι άνθρωποι στην σύγχρονη Ελλάδα προδίδουν ανεξαίρετα. Ειδικά μέσα στην οικογένεια.
Αυτή η οικογένεια. Ωραία κατασκευή. Αν δεν υπήρχε σίγουρα θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί. Αν δεν υπήρχε τα τραύματα θα μοιάζανε ορφανά. Αλλά τώρα που υπάρχει έχεις κάθε λόγο να κλονίζεσαι. Έχεις κάθε λόγο να είσαι απελπισμένος. Μην κοιτάς εγώ που την γλίτωσα ."Η ελευθέρια δεν ξεκινάει όταν οι γονείς έχουν πεθάνει,αλλά εκεί που δεν υπάρχουν. Εκεί που ο άνθρωπος γεννιέται απ`το παρατημένο αυγό μέσα στο δάσος. εκεί που τον φτύνουν οι ουρανοί στη γη ,κι αυτός κάνει τα πρώτα βήματα στον κόσμο χωρία αισθήματα ευγνωμοσύνης.."
Εγώ που λες είμαι ένα παραλίγο θύμα μιας παράνομης υιοθεσίας. Αλήθεια σου λέω. Η μητέρα μου ήθελε να με δώσει στην θεία μου.Η μάλλον η θεία μου ήθελε να με πάρει από κόντα της Σαν την ταινία σου και γω . Η θεία παρακαλούσε " Ελα Τασία μου,δώστο μου αυτό το ξανθούλι,εγώ δεν μπορώ να κάνω παιδιά ..εσύ έχεις ήδη 2.." Αναρωτιέμαι αν με είχε δώσει, αναρωτιέμαι που θα βρισκόμουν. Με ποια τραύματα θα είχα να αναμετρηθώ. Αλλά όπως σου είπα και στην αρχή ,η ζωή είναι γεμάτη από υποθέσεις . Ίσως τελικά να είχα την τύχη του (υιοθετημένου) εξαδέλφου μου: Σπούδασε,έκανε οικογένεια,έχει γυναίκα ,παιδιά,κατάθλιψη. Μπορεί βέβαια και να είχα αυτοκτονήσει, η μπορεί και να χω αυτοκτονήσει και να μην το ξέρω. Όλα είναι πιθανά μέσα στην οικογένεια,και κυρίως έξω από αυτήν. Όταν όμως βλέπεις τα πράγματα από απόσταση ,αναρωτιέσαι :Πήρα άραγε την σωστή απόφαση ? Η χειρότερη ώρα εντέλει ίσως να ναι αυτή : η ώρα που καταλαβαίνεις πως η απόφασή σου σε έχει ήδη συντρίψει. Γιατί το κακό με τις αποφάσεις είναι πως δεν μπορείς να τις αλλάξεις. Έτσι και σε πάρει μια απόφαση στο άρμα ,πάει τελείωσες. Κι άντε να ξαναπιάσεις το νήμα από την αρχή. Κι άντε να πείς μετά πως είσαι ελεύθερος.
Έτσι και στην ταινία σου . Ελεύθεροι πολιορκημένοι. Ούτε που θυμάμαι. 158 στροφές: Κάνω πως ξέχασα. Απ`τα κόκαλα βγαλμένη . Αν έχεις αλήθεια μέσα σου δεν μπορείς να ξεχάσεις. Χαίρε ω χαίρε λευτεριά. Ποιος την έχασε για να την βρω εγώ.
Ίσως η Δασκάλα της ταινίας σου. Ωραία Δασκάλα. Ωραία σαν ψεύτικη. Όπως και η ζωή της. Την φαντάζομαι μετά από χρονιά να μιλάει ,στον νεκρό της σύζυγο πια,πάνω από το φέρετρο,σαν τον ήρωα του Μπερτολούτσι. Θα του μιλάει για την Αγία οικογένεια που τιθασεύει τους αγρίους, εκεί που τα παιδιά ,τα δικά της παιδιά ,τα δίδαξε σωστά να λένε το πρώτο τους ψέμα,και με πιο τρόπο η θέληση σπάει κάτω από την καταπίεση,και πως η ελευθερία συντρίβεται κάτω από τον εγωισμό.
Κι όταν φορτώσει για τα καλά το νεκρό σκήνωμα του άντρα της, με τα παλιά της παράπονα θα σηκωθεί ατάραχη να πάει ως την πόρτα . Θα την ανοίξει και θα πάει μια βόλτα μακρινή. Mε τα πόδια,όπως είναι. Πεζή. Εκεί θα βγει σε μια παραλία. Ο ήλιος θα λαμπει. Θα του χαμογελάσει .
Υστερα θα βγάλει μια δυνατή κραυγή .Θα νιώσει πλέον ελευθερη.
Μπορεί να ξεκινήσει πλεον να παίζει ο Εθνικός Υμνος της υπαρξης της, που κατά πως λένε οι γραφές ,είναι η λύπη.
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Μωρά της πίστας
Την κοιτούσα μέρες εδω. Μικρό παιδί που βραβεύεται. Πρέπει να ήταν 8 χρονών. Βραβεύτηκε δικαίως. Τα παιδιά όταν βραβεύονται χαίρονται. Η χαρά είναι ένα συναίσθημα ασυγκράτητο. Η χαρά θέλει παρέα. Ειδάλλως τι? Κουτουλάς το κεφάλι σου στον τοίχο μονάχος? Δεν λέει. Αυτό που μου κάνει περισσότερο όμως εντύπωση σ`αυτό το παιδί είναι ο τρόπος που εισέπραξε αυτό το δώρο σε τόση μικρή ηλικία.
Μοιάζει σαν να την χτύπησε κεραυνός. Το γοβάκι του παραμυθιού είναι εδώ, χωρίς να το ζητήσει. Μεταμορφώθηκε σε σταχτοπούτα σε μερικά δευτερόλεπτα. Τυχερή. Γλύτωσε την περιήγηση στο δάσος. Αλλά συνήθως ότι σου φέρνει η ζωή νωρίς, στο παίρνει αργότερα από άλλο κομμάτι ευτυχίας,που δυστυχώς για σένα την είχες ευχηθεί. Είχες προετοιμαστεί για αυτήν .Είχες δουλέψει για αυτήν . Μπορεί όμως κι αυτή να την είχες ευχηθεί,πού ξέρεις? Στο βασίλειο των πιθανοτήτων έχεις πολλές να διαλέξεις. Υπάρχουν πολλές ευτυχίες για τα μέτρα του καθενός. Αρκεί να ξέρεις να χωράς.
Η και να αντέχεις. που όπως και να το δεις το ίδιο κάνει, το ίδιο πρόστιμο πληρώνεις. Η μικρή μας βέβαια μεγάλωσε ,και δεν θα μάθουμε ποτέ μέσα απόν πια βαλτοτόπια περπάτησε ,με ποιους λύκους συναντήθηκε ,και ποιες μάγισσες θέλησαν να την συμπεριλάβουν στο βραδινό τους μενού.
Ξέρουμε μονάχα το προφανές: Έκλεισε τα μάτια της ,για να ονειρευτεί κι ως που να προλάβει να μπει μέσα στο προαύλιο του ονείρου, είχε γίνει κιόλας ενήλικη. Το όνομά της Αnna Paguin.
Εδώ ένα άλλο μωρό . Έχεις την αίσθηση , μέσα από τα ρούχα που φοράει πως έχει γεννηθεί ενήλικας . Δεν ξέρουμε αν έζησε η όχι ,αν πρόλαβε να μεγαλώσει , εάν πρόβαρε τον ρόλο του ενήλικα μέσα από τα θλιμμένα μάτια του πατέρα της. Ξέρουμε μόνο πως ήρθε αποφασισμένη να κερδίσει. Απόψε είναι η βραδιά της .Καλοδεχτήτε την . Ήρθε να παρουσιάσει την άβολη συμμετρία της αλήθειας της. Δεν τρέφει αυταπάτες: ξέρει πως θα κερδίσει, είναι γεννημένη νικήτρια. Τα παιδιά -έπαθλα συνήθως δυστυχούν .Ντρεσαρίστηκαν με την βεβαιότητα για το αντίθετο, και στην διαδρομή το λάστιχο της αντοχής ξεφουσκώνει . Μένουν από καύσιμα .
Μπορούν να κατέβουν από το αμάξι χωρίς βιάση : Άμα χάνεις σαστίζεις .Δεν μπορείς να τρέξεις . Νιώθεις σαν άγαλμα με μπαλωμένο το μηρό. Κάτσε κάτω στο χώμα,ξεκουράσου. Άφησε τα δάκρυά σου να σου μιλήσουν. Η γλώσσα των δακρύων είναι πανάρχαια, για αυτό θαυματουργή.
Όλα τα πράγματα έχουν δάκρυα ,κυρίως αυτά που δεν μοιάζουν να είναι. Μπορεί να σε λένε Tatum O`Neal κι ο κόσμος να σου δόθηκε ως δαχτυλίδι ευκολοφόρετο ,μα τώρα πρέπει να βγει και να μπει στο δάχτυλο μιας άλλης ατυχήσησας. Μιας άλλης γεννημένης νικήτριας. Ίσως μιαν αλλη φορά-ξανά εσύ-στο ίδιο δάχτυλο να νιώσεις τον θρίαμβο δόξης της καρδιάς σου. Άκουσε την που σου μιλάει.
Έχει πολλά να σου μάθει μέσα από την σιωπή της.
Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010
Ο χρόνος του βλέμματος
Στέκομαι βουβός και σε κοιτάζω.
Είναι λίγο πριν πεθάνεις . Είσαι εκεί γύρω στα 37 . Ήδη πολύ γέρος για τα δικά σου μέτρα . Μιλάς για το σινεμά ,μέσα από την βάρβαρη γλώσσα σου, είσαι θυμωμένος,καπνίζεις άτσαλα ,αλλά εγώ έχω εστιάσει το βλέμμα μου πάνω στο δικό σου. Δεν ακούω τι λες : Έχεις το βλέμμα της συντριβής. Καημένε Ράινερ . Μετράς πτώματα και δεν ξέρεις που να τα ακουμπήσεις. Ίσως διαισθητικά ξέρεις ότι θα πεθάνεις και συ .Άλλωστε αγαπημένε πεθαίνει όποιος χει εκμετρήσει τις μέρες του .Και συ μου φαίνεται πως τις μέτρησες σωστά.
Μπορεί να σου χει περισσέψει κάποια ,πιθανότατα από το ημερολόγιο των χαμένων ερώτων . Τι σημασία έχει ? Υπήρξες και ευτυχισμένος . Τώρα που σε κοιτάζω μέσα από το σύντομο πέρασμα σου ,το διαπιστώνω όλο και πιο πολύ . Ο πιο στενός σου συνεργάτης στην βιογραφία του για σένα ,το γράφει για σένα ξεκάθαρα :" Ο Ράινερ υπήρξε ένα χωνευτήρι ευτυχίας . Μόνο που δεν μπορούσε να το αντέξει . Ίσως για αυτό καταστράφηκε". Το όνομα του Kurt Raab. Μου μοιάζει κι αυτός ερωτευμένος . Τους καταλαβαίνω εγώ τους κρυφούς εραστές , έχουν τον τρόπο τους να κρύβουν ενώ υποτίθεται λένε τόσο πολλά.
Στην ουσία ο φίλος μας διαδηλώνει την απόρριψη του από σένα. Βιογραφίες επί των βιογραφιών και ιπτάμενα στιλέτα αγάπης .Αλλά τι είναι μια βιογραφία? Καμιά φορά μοιάζει με δίχτυ: Ο βιογράφος το ρίχνει μέσα στη θάλασσα των γεγονότων ,το τραβάει,ξεσκαρτάρει,ξαναρίχνει το δίχτυ,αποθηκεύει,ξελεπίζει και πουλάει . Αλλά ας συλλογιστούμε τι δεν πιάνει: Πάντα αυτό που δεν πιάνει είναι τα περισσότερα. Δεν βαριέσαι . Εσύ το ήξερες καλύτερα από τον καθένα , κι αυτό έδινες: Αγάπη πιο κρύα κι από τον θάνατο . Όλο σου το φιλμικό σύμπαν είναι σπαρμένο και δια ποτισμένο από τα επεισόδια της ζωής σου. Η απόγνωση πάντα σε πρώτο πλάνο. Καμιά διέξοδος από πουθενά,καμιά χαραμάδα ανακούφισης.Ίσως η αίσθηση του υπεράριθμου που ένιωθες μέσα σου ,να σε οδηγούσε τελικά στην ματαίωση . Αλλά και η αίσθηση του ανικανοποίητου. Φαντάζομαι πως κι αυτό θα παίξε το ρόλο του.
Θα φταίει άραγε το ταλέντο σου. Περίσσευε πολύ. Η τέχνη σου το είχε απορροφήσει όλο,και η άλλη τέχνη , η πιο ουσιαστική,αυτής της ζωής εκλιπάρουσε για σημασία . Ίσως επειδή ήθελες να δείχνεις τόσο ζωντανός , ίσως γι αυτό να έχασες να ζήσεις. Αλλά τι σημασία έχουν τα γεγονότα μπροστά στο τετελεσμένο: Σημασία έχει να αγαπάς. Ψέματα: Σημασία έχει να αισθάνεσαι και να το δείχνεις .
Υπήρξες στα αλήθεια αληθινός? Αλλά τι σημαίνει αληθινός . Ίσως τελικά η ψεύτικη αρετή να πείθει περισσότερο κι από την αληθινή. Εγώ πάντως κρατάω την εικόνα σου μέσα μου ,λίγο γκροτέσκα: Κάθε πρωί πριν το γύρισμα ζητούσες επίμονα 9 Gin Tonik . Τα έπινες μονορούφι τα 8,και το τελευταίο που περίσσευε το πέταγες στα μούτρα σε όποιον πέρναγε από μπροστά σου. Ο βασιλιάς είναι γυμνός ,το ίδιο και τα όνειρα του.
Μου φαίνεται εκεί που θα σαι τώρα, βαρύς ίσκιος θα σε σκεπάζει. Στο χω ξαναγράψει άλλωστε: Στο νεκροταφείο των χαμένων ερώτων ,το όνομα σου θα λάμπει από μακριά.
Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
Οταν η πληγή μιλάει.
Ένα γραμμα για να γραφτεί χρειάζεται έμπνευση .Βέβαια εξαρτάται τον παραλήπτη και τα συναισθήματα που σου εμπνέει .Αν είναι ερωτικό το συναίσθημα ,τότε το παραλήρημα είναι αναπόφευκτο. Βλέπεις ο ερωτευμένος είναι από την φύση του ευάλωτος και ευεπίφορος στην υπερβολή ,κι αρνείται να δει το προφανές: πως η κάθε λέξη που γράφει έχει πραγματικό παραλήπτη τον ίδιο του τον ευατό.
Αλλά δεν το βλέπει ,γιατί αν το βλέπε απλά δεν θα ταν ερωτευμένος. Είναι ωραίο να αφήνεσαι στις αυταπάτες σου . Είναι ωραίο να πιστεύεις πως το κάθε τι ωραίο, είναι ατέλειωτο και ανεξάντλητο. Μεγαλώνοντας όμως ,θέλοντας και μη κλείνεις τις πόρτες στις αυταπάτες . Μεγαλώνοντας, σου τελειώνουν και οι έρωτες . Αυτό όμως που σε πληγώνει πιο πολύ είναι ότι σου τελειώνουν οι φίλοι .
Σε ένα τέτοιο φίλο γράφω λοιπόν κάθισα κι έγραψα ένα τέτοιο γράμμα που μοιάζει με ερωτικό στη βάση του ,αλλά δεν είναι. Θα μου πεις γιατί το έγραψες. Δεν θα σου πω. " Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους.. ανταγωνισμούς..αν κάποια από αυτές αιχμαλωτίσεις ελευθερώνεις μιαν άλλη .." Δύσκολη δουλειά να γράψεις έτσι όπως νιώθεις ,αλλά ασύγκριτα πιο δύσκολο να γράψεις το πως ένιωσες.
Οι πληγές μιλάνε την δική τους γλώσσα .Έχουν κι αυτές τους δικούς τους ανταγωνισμούς. Καμιά πληγή δεν είναι ίση με μιαν άλλη. Κάθε πληγή είναι απόρροια μιας θαμμένης θλίψης. Είναι ψέμα αυτό που λένε πως όλα ο χρόνος τα γιατρεύει : εσύ μπορείς να ονειρεύεσαι πως μια μέρα θα ξεχάσεις , Αλλά ο χρόνος όμως δίνει άλλες εντολές στο σώμα. Κυρίως στο μυαλό.
Ο χρόνος κάνει υποθέσεις. Βάζει μπροστά το "θα" . Σε ότι κάνεις σ`ακολουθεί ένα Παραπληγικό "θα . Θα είμαστε. Θα κάνουμε. Θα δούμε. Κυρίως αυτό .."θα είμαστε μαζί? Βεβαίως .Για πάντα." Βιαστικές περιλήψεις εκ του προχείρου-αποφόρια για τους περαστικούς . Η ζωή που πέρασες μαζί με τον φίλο σου ανασαίνει παρελθόν . Από την πρώτη στιγμή κάνεις τεκμηρίωση παρελθόντος.
Από την πρώτη στιγμή θα στοιχειώσεις μέσα σ`αυτό ,χωρίς να το ξέρεις φυσικά . Κι ύστερα έρχονται οι έρωτες ,και οι φίλοι σε αποχαιρετούν . Δεν λέω σε προδίνουν: Σε αποχαιρετούν. "Αλλάξαμε δεν είμαστε πια οι ίδιοι,ναι σωστά απαντάς και συ αμήχανα ,δεν είμαστε πια οι ίδιοι.."
Φυσικά εσύ δεν το πιστεύεις ,γιατί είσαι ολοφτυστος το παρελθόν σου. Αλλά θα το θάψεις κι αυτό μαζί με όλα τα άλλα, εκείνα τα παλιά συναισθήματα που σου ξυπνούσαν μέσα σου τις ωραίες στρογγυλές αναμνήσεις. Το ξαναγράφω : Είναι ψέμα αυτό που λένε ούτι όλα ο χρόνος τα γιατρεύει . Ο χρόνος μου φαίνεται πως όλα τα παζαρεύει ,και την κατάλληλη στιγμή σου δίνει την πραγματική τιμή σου.Αλλά μαζί με σένα ,παζαρεύει και το παρελθόν σου.
Αλλά τι σημασία έχει πόσο κοστίζει ένα παρελθόν, μπροστά στο τετελεσμένο μέλλον . Μόνο οι δικοί σου άνθρωποι τελικά μπορούν να σε πληγώσουν ανεπανόρθωτα : Η οικογένειά σου,και οι άνθρωποι που διάλεξες για οικογένεια . Κι αυτό που θα σε πληγώνει πάντα θα είναι τα λόγια τους .
Ξέρω: Δεν άκουσες ούτε μια πικρή λέξη για αυτόν τον φίλο που αποχαιρετώ. Ίσως γιατί δεν μου περισσεύει καμία πλέον. Ίσως επειδή τις μάζεψα όλες ,τις στοίχισα πολύ σωστά ώστε καμιά να μην διαμαρτυρηθεί πως δεν την πρόσεξα ,και τις ταχυδρόμησα με όση λύπη μου περίσσεψε.
Πριν τις ταχυδρομήσω όμως τις επιθεώρησα: Ούτε ένα λάθος αίσθημα δεν είχα αστοχήσει. Κι ένιωσα ενοχα περήφανος ,που τόσο απλά πληγώνω .
Υπάρχει επιστροφή πληγής ? Αν υπάρχει ,θέλω να ξέρω με ποιο τρόπο θα μου επιστραφεί. Μαζί μ`αυτό θέλω να μάθω αν είναι επιζήμιο το λάθος της συγνώμης . Βρες τον τρόπο φίλε και επικοινώνησε. Νομίζω κάπου ανάμεσα στα χαλάσματα του γέλιου σου γυρεύει θέση η απάντηση μου.
Θα σε περιμένω: Σε κάποια αργία μιας παλιάς πληγής σου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)