Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Νυχτερινή σκηνή





Είναι νύχτα . Ονειρεύομαι? Μπα δεν το νομίζω. Πετάγομαι απότομα. δεν ξέρω,ούτε τι ώρα είναι ,ούτε ποια νύχτα μου ξημέρωσε. Κοιτάζω το ξυπνητήρι,βλέπω την ώρα,που θα μπορούσα κάλλιστα κι αυτήν να την κοιτάζω,αλλά απλως την βλέπω:5.45.
 
Απλωμένη νύχτα παντού. Ωραία αίσθηση. Κανείς δεν ταράζει αυτήν την ησυχία. Ακούω διάφορες φωνές ωστόσο,κάτι σαν μουρμουρητό .Μάλλον θα βλαστημάνε την ώρα και την στιγμή που ξύπνησαν ,η που τους ξύπνησαν..

Παλιά,πολύ παλιά,όταν ήμουν κανονικός άνθρωπος  και δούλευα πρωί, και πριν αλλάξει η οδός της συναισθηματικής μου ροής,  θυμάμαι πως με ξύπναγε ο αδελφός μου : Μου τράβαγε απαλά την κουβέρτα ,με χάιδευε απαλά στα μαλλιά ,και μου λέγε τρυφερά: Ελα μωρό . Ήρθε η ώρα.

Φαίνεται πως μου χει μείνει από τότε  γιατί κάνω ακριβώς το ίδιο,όταν θέλω να το κάνω ,κι όταν νοιάζομαι για τον άλλον. Αν δεν νοιάζεσαι για τον άλλον δεν κάνεις τίποτα ,έτσι δεν είναι?

Ενώσω σκέφτομαι αυτά,αναρωτιέμαι  αν όντως έχω ξυπνήσει. ίσως να ζω σαν τον Λεονάρντο στην γνωστή ταινία  με τα όνειρα.

Τσιμπιέμαι να δω αν είμαι αληθινός. Ανταποκρίνομαι . Είμαι στα αλήθεια  αληθινός. Τουλάχιστον μοιάζω να είμαι.


Τραβάω την κουρτίνα,κι αφήνω να μπει λίγο αχνιστό φως μέσα στο δωμάτιο. Δεν είμαι μόνος μου ωστόσο: Ο Σιοράν από δίπλα μου σαν να μου μιλάει: Μόνο ένα σημάδι  αποδεικνύει ότι έχεις καταλάβει τα πάντα: όταν κλαις χωρίς λόγο.

Ευτυχώς για μένα,δεν έχω καταλάβει τα πάντα ,και το πιο παρήγορο :Δεν κλαίω πια  χωρίς λόγο. Η τελευταία φορά που -ας  πούμε  πως έκλαψα  είναι όταν είδα μετά από πάρα πολλά χρόνια το The Rose. Η τελευταία  σκηνή στον τηλεφωνικό θάλαμο  είναι σπαραχτική .

Η στιγμή της μεγάλης επίγνωσης  ,που καταλαβαίνει πια πως είναι ολομόναχη ,και ζητάει να έρθουν να την πάρουν για να τραγουδήσει για τελευταία φορά  με κάνει  λιώμα .

Γαμώτο, κάπως αλλιώς θα πρεπε να φεύγουν οι άνθρωποι. Να τους τυλίγει το γαλάζιο φως της ανυπαρξίας,έτσι όπως το χουν ορίσει οι ποιητές.Οχι ετσι χύμα.

Αλλά η ζωή δεν σου κάνει τέτοια χατίρια 


που ως γνωστόν είναι μεγάλη προδότρα.














10 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Ποτέ δε σου κάνει η ζωή τα χατίρια...
"Έλα μωρό, ήρθε η ώρα"
σε νοιάζομαι και ανησυχώ... είσαι καλά;

Ανώνυμος είπε...

εντάξει,με έλιωσες

partaki είπε...

Η ζωή αν μας έκανε όλα τα χατίρια θα ήταν βαρετή.
Ελπίζω να είσαι καλά.

ασωτος γιος είπε...

συμφωνω και μεις δε θελουμε βαρετες ζωες,,,ε?

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

γλυκιά η σκηνή με τον αδελφό

δε ξέρω αν η ζωή ήταν προδότρα. Νομίζω εμείς την έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας λίγο τυπική και σπλαχνική.

Υποθέτω δεν είναι.

Prisoned Soul είπε...

Θέλησα να αλλάξω τη διεύθυνση του blog μου και ύστερα μετά λύπης μου παρατήρησα πως δεν μπορούσε κανείς να εισέλθει...
Απλά ανανέωσε την παρακολούθηση βάζοντας την διεύθυνση: http://equationallove.blogspot.com/
Η παλιά θα χαθεί!

Ευχαριστώ και συγγνώμη για την αναστάτωση!

Μάρκος είπε...

Η ζωή είναι γλυκιά, έλεγε η γιαγιά μου μέχρι τα 93 της, κι ήταν μια γυναίκα που έζησε μεγάλες συμφορές...

Takis X είπε...

sweet truth

Ειμαι καλά γλυκό μου παιδί..σύντομα θα σε επισκεφτώ..


Kihli

αι λαβ γιου

Takis X είπε...

Partaki

Ας ζήσουμε λοιπόν με λιγότερα χατήρια..

Ασωτε

Μόνο αυτό δεν θέλουμε..

Takis X είπε...

Φλεγόμενος

Τι σημασία εχει? Η ζωή είναι εφιαλτική,ασπλαχνη,προδοτική,και

για αυτό υπέροχη..


Μάρκο

Μάκαρι να φτάσουμε και μεις στην ηλικία της.Πλάκα δεν θα χει?