Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Τόσο μακρυά, μα τόσο κοντά

Ωραίο χαμόγελο έχεις. Να,σε κοιτάζω τώρα,και λέω για φαντάσου,ένα χαμόγελου ζωντανού ανθρώπου.Δυσκολεμένο μου φαίνεται να το πιστέψω. Άκου τώρα πως μου κόλλησε αυτή η λέξη:Δυσκολεμένο. Την άκουσα να την λέει η Σ. χθες το πρωί που μιλούσαμε,και είπα να την υιοθετήσω. Ταλαντούχο κορίτσι η Σ. Παίζει ,σκηνοθετεί,σκίζει. Έχει κι αυτά τα παράξενα μάτια που γελάνε και κλαίνε συγχρόνως, δεν θες και πολύ να γκρεμιστείς μέσα τους. Είπε κι αυτή την φράση απ`το έργο ,κομμάτια έγινα " Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ με το χώμα ,κερδίζει την αθωότητα του ως ενήλικας?" Ακού τώρα ερώτηση να σου συμβεί. Και να πρέπει να απαντήσεις κιόλας. Δεν σφάξανε. Δεν έτρεξα τόσο δρόμο για να σας δώσω την ενηλικίωση μου σε ένα πρωί. Μέσα σε ένα φάκελλο.



Σε σένα έπρεπε να γίνει αυτήν η ερώτηση. Εσύ που έχεις εξοικειωθεί πια με τα χώματα . Εσύ είσαι ο ειδικός . 2 χρόνια τώρα .Σε θυμήθηκε αμέσως η Σ. "Τέτοιες μέρες έφυγε ο Κωνσταντίνος " "Α" ψέλλισα, ναι, ο Κωνσταντίνος''.... Ποιο ψεύτικο χαμόγελο πρέπει να φορέσεις για να σκεπάσεις την σιωπή της θλίψης. Ποια στάση πρέπει να υιοθετήσεις.



Αλλά εγώ όπως ξέρεις υιοθετώ πολύ εύκολα πράγματα. Τα υιοθετώ μονό και μόνο για να δω αν στέκονται. Μόλις τα δω να προχωράνε ,τους δίνω μια και τα γκρεμίζω. Από μικρό παιδί ήμουν έτσι και χειρότερα. Στην ηλικία που έφυγες εσύ, εγώ ξεκινούσα την ζωή μου. Αργοκίνητο καράβι,κι όμως πήγαινα. Κατάσκοπος-από άλλο επάγγελμα παραμόνευα την ευτυχία. Αλλά δεν ερχόταν , και είπα να φτιάξω μια ψεύτικη.


Άλλωστε νομίζω ότι η ψεύτικη αρετή πείθει περισσότερο κι από την αληθινή,αρα τι πειράζει να είσαι ερασιτεχνικά ευτυχισμένος. Αν ζούσες τώρα ,μπορεί και να γελάγαμε μ`αυτά. Αν ζούσες μπορεί να τσουγγκρίζαμε αδέξια τα ποτήρια με τις βότκες μας. Εσύ, θυμάμαι καλά: Χωρίς φέτα λεμόνι.



Ας πιω λοιπόν με σένα ,χωρίς εσένα : Η μνήμη βλέπεις αγόρι είναι ταυτότητα .Είμαστε αυτά που έχουμε κάνει, αυτά που θυμάσαι ορίζουν αυτό που είσαι,όταν ξεχάσεις την ζωή σου παύεις να υπάρχεις,ακόμα και πριν επέλθει ο θάνατος σου.


Εσένα επήλθε γρήγορα οπότε: Αντίο.




Στην κηδεία σου έκλαιγε πολύς κόσμος,κόσμος που στην πλειονότητα του ήταν, άσχετος μέ σένα .Εντούτοις έκλαιγε. Είναι εύκολα τα δάκρυα όταν δεν αφορούν εσένα. Είναι σαν δανεικό κοστούμι: Ποτέ δεν συνδέεσαι με κάτι όταν ξέρεις ότι θα το επιστρέψεις. Στις κηδείες οι άνθρωποι κλαίνε σαν ρόλος. Μπορεί βέβαια να κλαίνε για μια πιθανή ταύτιση,γιατί ξέρεις πως πάνε αυτά: Σήμερα εγώ,αύριο εσύ,και πάει λέγοντας. Στην κηδεία της μάνας μου δεν έκλαψα καθόλου.



Σαν ρόλος και γω . Σαν την ηρωίδα την Ανιές στο έργο ,που άκουσε 100 φορές το Adagio της δέκατης συμφωνίας του Μάλερ, για να μην έχει πραγματικά δάκρυα την ώρα της τελετής. Της φαινόταν τόσο εξευτελιστικό να κλαις μπροστά στους άλλους , που προτίμησε να αφήσει και το τελευταίο δάκρυ της στο σπίτι ,πάρα να το μοιραστεί με τα άξεστα μάτια των περαστικών.


Μα και συ θαρρώ το ίδιο θα κανες. Αλλά τώρα τα λόγια μας γίνανε κρυμμένες υποσχέσεις. Και να τις αθετήσουμε ομως, κανείς από τους δυο μας δεν πρόκειται να θυμώσει :Στην επαλήθευση θα δούμε πως τα μπερδεμένα ήταν και τα πιο σωστά...


Ο τάφος σου έμαθα πως είναι κατάμαυρος. Ο Κάφκα έλεγε πως όταν επισκέπτεσαι μια πόλη πρέπει οπωσδήποτε να συναντήσεις το νεκροταφείο και το τσίρκο της. Τώρα οι άνθρωποι,μιας και δεν έχεις νέα απ`αυτούς, δεν χρειάζεται να συναντήσουν τίποτα απ`τα δυο , αφού έχουν εγκατασταθεί μέσα τους ,οριστικά πλέον, και το νεκροταφείο και το τσίρκο . Οπότε που να τρέχεις. Κοιτάζεις μέσα σου και χορταίνεις παρουσία. Η και απουσία.


Από την μεριά του καθενός το κενό. Σου φεύγω τώρα. Θα σου ξανά ρθω όταν δεν θα χω νέα, όταν ο χρόνος θα χει κουμπώσει για τα καλά τα πράγματα, κι όταν η πίστη θα με χει οριστικά εγκαταλείψει.


Εσύ τώρα, από κει που είσαι αμετάκλητα σιωπηλός, κάνε αυτό που θα κάνε κάθε φιλοδοξος νεκρός : Δώσε στο ονειρο τρελά φιλιά , κι αποκοιμήσου.

18 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

οι λεξεις σου οπως παντα ειναι μικρα ηλεκτρισμενα αστερια στο σκουρο μπλε ενος ουρανου απο μοναξια.
σαν να τα αφησες , σημαδια σε μια διαδρομη που θα τον φερει στην δικη σου πολιτεια απο μοναξια
την καλημερα μου πριγκηπα μικρε

Prisoned Soul είπε...

Υπέροχο, όπως και κείνος ήταν... και πράγματι έκλαψαν πολύ, ακόμη και άνθρωποι που σαν εμένα δεν τον γνώρισαν.
Και έφυγε...

Ήθελα κάποτε να πάρω μηχανάκι...
γεγονότα σαν και κείνο πριν 2 χρόνια και κάτι, με κάνουν να αλλάζω γνώμη.

Ανώνυμος είπε...

σαν τέτοιες μέρες

ναι
θυμάμαι

και σιωπή

DRAMA QUEEN είπε...

Πέρασαν 2 χρόνια κιόλας ε;

Να ζήσετε να τον θυμόσαστε/θυμόμαστε.

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

όντως ηλεκτρισμένες οι λέξεις σου, και πρέπει να ήσουν πολύ συγκινημένος όταν έγραφες. Δηλαδή αν πω ότι δεν κατάλαβα για ποιον Κωνσταντίνο γράφεις;

Μάρκος είπε...

Πολύ συγκινητικός ο φόρος τιμής σου Θείε...

amalthia είπε...

μπήκα να σε γνωρίσω και έπεσα σε πένθος..ας είναι...σε γνωρίζω κι έτσι.

η λύπη και η θύμηση είναι και αυτά στοιχεία του χαρακτήρα μας.

ας πιούμε λοιπόν (με)γι'αυτόν χωρίς αυτόν..

Ανώνυμος είπε...

αυτό μάλιστα είναι μνημοσυνο

(απο αυτά που αγαπουν οι υπεροχοι νεκροι μας)

και ο επόλογός σας,
συγκλονιστικός.

paperflowers είπε...

No comment...

Takis X είπε...

Ασωτε

Σ`ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,μακάρι να είναι ετσι οπως τα λες..

Sweet truth

Ο κωνσταντίνος δεν ηταν φίλος μου ,αλλά καταφέραμε στο λίγο διάστημα της γνωριμίας μας να πούμε πολλά πράγματα ο ενας για τον αλλο. Τελικά οτι και να πούμε είναι λίγο:32 χρονών αλλά με ονειρα πραγματοποιημένα.

Να πω εδώ και κάτι αλλο : Κάποτε του είχαν κάνει πρόταση να παίξει στην γνωστή ταινία με τον ρουβα και κείνος αρνήθηκε,κι οταν τον ρώτησα το γιατί η απάντηση του ηταν αφοπλιστική: Εμείς είμαστε του ποιοτικού..Την βγάζουμε με ξεροκόματα..Υ.Γ το μηχανάκι να το πάρεις..Μην τα παίρνουμε ολα επι του προσωπικού..

Takis X είπε...

Kihli

Ναι, ισως να είναι καλύτερη η σιωπή

Drama Queen

Περασε ο καιρός ,ταξίδι που χάθηκε στο φως τα μεσημέρια,μίλα μου. Σαν τραγούδι. Αν και αδιορθωτός παλιοροκάς,πιστεύω οτι θα του αρεσε αυτό το τραγούδι.

Takis X είπε...

Φλεγόμενος@

Μιλάω για τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη ετων 32 ,παμέγιστα ταλαντούχο ηθοποιό,και παραλίγο φίλο. Σκοτώθηκε πρίν 2 χρόνια με την μηχανή του,την αγαπημένη του μηχανή. Σ`ευχαριστώ για το σχολιο σου ,μου μετράει.

Takis X είπε...

Μάρκο

Ανιψιέ είχα γράψει και πέρυσι για τον κωνσταντίνο ,αλλα το εσβυσα γιατί μαζί με το πόστ,είχα βάλει και μια φωτογραφία που του είχα βγάλει εγω με μια φίλη του. Διάφορα κολληματα μου ομως με κάναν να το σβύσω. Τώρα που ξανακοιτάζω πίσω βέβαια βλέπω πως ορθώς επραξα ,γιατί το τότε πόστ ηταν ατσαλο και μάλλον κουτό (ασε που δεν ηθελα να βλέπω και την "φίλη",αυτό που το πάς. Να σαι καλά Μάρκο μου.

Takis X είπε...

Amalthia

Α μην σκάς . Παρότι χαρούμενο αγόρι και ψυχοσυνθεση εκρηκτική ,που το πάω ,που το φέρνω,ολο στο πένθος το γυρίζω. Ας πιούμε λοιπόν με τον κωνσταντίνο,που στο βάθος θα του αρεσε ολο αυτό το νταραβέρι που γίνεται εδω.Φιλιά.

Takis X είπε...

Holly

Σ`ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που σε συναντώ εδώ ,και χαίρομαι γιατί κατάλαβες πραγματικά πως πρέπει να είναι τα πραγματικά μνημόσυνα. Οτι μπόρεσα εκανα. Οτι δεν είπα ας το πάρει ο χρόνος και ας το κάνει λόγια. Εγω απεταξάμην.

Takis X είπε...

Paper flower

Χωρίς λόγια λοιπόν ,μα το βλέμα σου στραμένο προς την λύπη...

murble είπε...

...ως γνήσιος εσωτερικός ερασιτέχνης άνθρωπος, μία λυπημένη ανάμνηση ή στιγμή σε κάνει να βγάζεις από μέσα σου το καλύτερο του εαυτού σου... σε χαίρομαι όταν διαβάζω τέτοια κείμενά σου αν και πραγματικά εύχομαι για τους λόγους που προανέφερα, να διαβάσω πιο "χαλαρά" κείμενα από σένα στο μέλλον... εις το επανιδείν ΤάκηΧ...

battered couture είπε...

thank you for this. thank you.