- Μα είμαστε ήδη φτωχοί παιδί μου
-Δηλαδή θα γίνουμε ξανά δραχμούλες?
- Θα γίνουμε πενταροδεκάρες.
- Ναι, αλλά εγώ θα μπορώ να σε βλέπω?
- Ασφαλώς και θα μπορείς. Υπάρχει μόνο μια απαραίτητη προϋπόθεση. Πρέπει να παραμείνεις
απελπισμένος.
-Εσαεί?
- Για όσο αντέχουν τα βατραχοπεδιλα σου. - Κι αν πνιγώ?
- Κανείς δεν πνίγεται φορώντας βατραχοπέδιλα.
Πνίγεσαι μόνο όταν φοράς τον ευατό σου σαν εσάρπα.
6 σχόλια:
ω μη στεναχωριέστε λοιπον
απελπισμενοι θα παραμεινουμε
ημασταν παντα φτωχοι αλλα δε το ξεραμε ,
συγκεκριμενα οχι φτωχοι
αλλα πτωχοι τω πνευματοι
γενικα στο λεω
Η απελπισία σαν δικαιολογία.
Σαν ναρκωτικό.
Είμαστε ανελεύθεροι όσο θέλουμε.
Στις καλύτερες μέρες λοιπον.
Τελικά είστε ποιητής! Τελεία.
(μου λείψατε, αληθώς)
τι να σου πω δεν ξέρω...
εγώ εσάρπα δεν έχω...
αλλά και η καθημερινότητα που με ζυγώνει με πνίγει...
Δημοσίευση σχολίου