Ναι θα πω( στούς αλλους είπα θα ζούμε)

Είναι  πρωί  τώρα που σου γράφω. Ετοιμάζω βαλίτσα. Τα ταξίδια όπως ξέρεις πάντα
 μου δημιουργούσαν εκνευρισμό. Ίσως γιατί είχα πιστέψει τον Π. " Οι εξοχές είναι βουβές.
Δεν σου μαθαίνουν απολύτως τίποτα." Τώρα που το ξαναδιαβάζω μου φαίνεται υπερβολικό.
Σιγά που δεν μαθαίνεις. Πάντα μαθαίνεις από τι κάνεις. Αλλά βλέπεις  αυτή η διεστραμμένη τάση
που έχω  για ενδοσκόπηση και απομόνωση δεν μ`άφηνε να το δω.

Άλλα έτσι φτιάχνονται τα σενάρια.Εκτός αν έχει αντιρρήσεις ο θεός για το σενάριο οπότε ξεχνάς τα πάντα.
Πας να γίνεις  ας πούμε χορτοφάγος και σου πετυχαίνει Πάσχα..Πας να μετακομίσεις συναντάς έναν
πρώην σου στην κάβα,συγκρίνεις,σου φαίνεται ο χωρισμένος σου Σταρ Ελλάς. Πας ζητάς
συγνώμη , τα ξαναφτιάχνεις μαζί του..Έτσι είναι . Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει ο θεός γελάει.

Έτσι μου γέλασε και μένα και με στέλνει μακρυά  σε ένα όμορφο χωριό έξω από το Όσλο.
Νορβηγία. Η Λ. ζει εκεί ήδη εδώ και 6 μήνες. Ησυχία ,προβατάκια, καλή ζωή και φρόνιμη για    μετανοημένους σοπινστες. Νομίζω ότι δεν πρέπει να τους έχεις ξεχάσει.Μια προσποίηση
του μυαλού όσο να ναι πρέπει να υπάρχει. Μια προσποίηση γυρισμού-όχι αυτή δεν πρέπει
να υπάρχει. Δεν πρέπει να γυρίσεις πίσω εκεί που πόνεσες. Πως να γυρίσεις. Με τι πλευρό.
Με τι κουράγιο. Πως να  αφουγκραστείς το αγαπημένο σου παιχνίδι: σοπινγκ θέραπυ.

Ωραία χρόνια ήταν αυτά. Είχες ένα λόγο παραπάνω να είσαι δυστυχισμένος.Ξυπνούσες το πρωί
με  διπλωμένο το στομάχι  και ήξερες πως σε λίγες ώρες   όλη αυτή η δυσαρέσκεια θα  εξατμιστεί
πάνω σε ένα καινούργιο μπλουζάκι. Σε μια καινούργια ζώνη. Σε ένα καινούργιο παντελόνι.
Δεν είχε σημασία πως δεν θα τα φορούσες ποτέ. Οι ντουλάπες για αυτό υπάρχουν :για να καμαρώνουν
τα αφόρετα. Η ζωή σου μπορεί να μην είχε νόημα , είχαν όμως νόημα  οι στιγμές.

Οι στιγμές εκείνες οι αλησμόνητες  που αγόρασες  όλα αυτά  τα  όμορφα σκουπιδακια για  να
σε γλυτώσουν-άραγε από τι? Πόσες θλίψεις  σκέπαζαν όλα αυτά τα πουκάμισα. Θυμάσαι?
Τώρα κάθεσαι και τα παρατηρείς. Έχεις άφθονο χρόνο να παρατηρείς πια. Αυτή είναι η καινούργια
σπατάλη: η παρατήρηση. Μην φοβάσαι. Χρησιμοποίησε την αφειδώς. Απ`αυτήν δεν πρόκειται
να ξεμείνεις. Απ`αυτήν δεν πρόκειται να χρεοκόπησεις.


"Έτσι είναι η ζωή: λέξεις που δεν αξίζουν τον κόπο. Η αν άξιζαν τον κόπο  δεν τον αξίζουν πια."
Ο σοφός Πορτογάλος μου  τα λέει  και με παρηγορεί. Το μέλλον ανήκει στους προφήτες.
Τα ήξερε από χρόνια , τα μελετούσε, τα έγραφε. Η διορατικότητα του σαν ακονισμένο μαχαίρι.
Ήξερε πως οι άνθρωποι είναι μαριονέτες που στην καλύτερη περίπτωση ,και με λίγη τύχη
αντιλαμβάνονται την λογική του μαριονετίστα. Αρκεί να μην το καταλάβει ο μαριονετιστας
γιατί τότε δεν σε σώζει τίποτα  από την τυφλή οργή του. Για αυτό λοιπόν  και συ προσποιήσου.

Προσποιήσου πως  όλα  είναι μια χαρά. Άλλα κάνε μου μια χάρη . Τώρα που φεύγω
για τα ξένα  πάρε για μένα τη θέση  μου στο σύνταγμα. Είμαι και γω καθυστερημένος. Έτσι με είπε
ένα ξεχαρβαλωμένο παπάκι " Σ` αυτούς τους καθυστερημένους πηγαίνεις?" Δεν βαριέσαι.
Καλύτεροι άνθρωποι μου έχουν προσδώσει χειρότερους χαρακτηρισμούς. Άλλα εσύ μην ακούς
κανέναν. Συνεπώς  ούτε κι έμενα. Να κάνεις όμως το καλό . Όπως εσύ το καταλαβαίνεις.

Και που είσαι? Άμα δεις τον καιρό φουρτουνιασμένο μην προνοήσεις για ομπρέλα.
Έχουν προνοήσει αλλοι για σένα. Κυκλοφορούν ωραιοι απελπισμένοι αυτό τον καιρό.
θα σε φροντίσουν όπως με φρόντισαν και μένα την προηγούμενη  Πέμπτη.
 Οι ουρανοί ανοιξαν  όπως και οι αγκαλιές των απελπισμένων. Με εστερξαν.
Ο ορίζοντας εγινε ενας τεράστειος μουσαμάς  και  αγκαλιασε ολους  τους απροστατευτους.
Νερό είναι,δεν πληγώνεται κανείς  από το νερό. Μόνο από την αναισθησία των αλλων.

Αλλά για αυτό υπάρχει η συγνώμη. Που την χρωσταμε καταρχήν μέσα μας. Για όλα οσα  αφήσαμε
να πιστέψουμε. Σου φεύγω τώρα. Να μην  προσεχεις. Είναι  η νέα οδηγία αυτή.Οι κύκλοι  της αυτολύπησης κλέίσαν  νομιζω την προηγούμενη εβδομάδα.Αρα μπορεί να ξανα ελπίζεις
διότι αλλαξε  στάθμη ο βυθός μέσα  μας.

Για αυτό σου λέω .  Απελπίσου με σύνεση. Όταν γυρίσω  θα κάνω τον γύρο της καρδιάς σου
σε ένα τεταρτο. Για την χαρά της κατσαρολάδας που οπου να ναι παίρνει σάρκα  και οστά.


Ως τότε θα σε ξεχνάω κάθε μέρα. Ξέρεις εσύ.