Ήσυχες στάχτες του Αυγούστου

3.8
Συνάντησα την Β, αυτό το αντιπαθέστατο όσο κι αναιδές πλάσμα. Κι ότι επιθυμούσα να αποφύγω
δηλαδή το ήξερα ότι θα την δω, κι όλο το ανέβαλα. Στην αρχή έκανα πως δεν είδα: το ίδιο κι αυτή.
Τελικά δεν τα καταφέραμε, γιατί σούπερ-μάρκετ είναι αυτό, τα βλέμματα πολλαπλασιάζονται μέσα
από τους καθρέφτες και σε διαψεύδουν για όλα. Στην αρχή της χαμογέλασα δισταχτικά, το ίδιο και κείνη, κι αφού δεν μπορέσαμε να σπάσουμε το κεφάλι του άλλου με το καλάθι που κρατούσαμε,
δώσαμε τα χέρια σαν να βρισκόμαστε σε περίοδο εκεχειρίας. Στην πραγματικότητα βέβαια το μίσος και η αηδία για το πρόσωπο του άλλου ήταν οι αληθινές βεντέτες. Αλλά τελικά έπαιξαν το ρόλο κομπάρσου. Πόσο χάρηκα που σε είδα αγαπητή μου τάδε, ναι φυσικά, κι εγώ χάρηκα αγαπητέ Τ.
Είπαμε. Και μετά σκεφτήκαμε ταυτόχρονα το πόσο θα χαροποιούσε και τους 2 ένας ξαφνικός θάνατος του ενός για τον άλλον, η καλύτερα,  ένας βίαιος. (μα τι πολιτισμένοι άνθρωποι που είμαστε
δεν το χωράει ο νους μου)

5.8
Γνώρισα έναν αληθινό πορνοστάρ! χριστέ μου θα τρελαθώ. Δουλεύει στην Αμερική με πολύ καλά λεφτά. Έτσι το διατύπωσε. Μην φανταστείς μου λέει πορνεία και τέτοια, αν και κάνω και τέτοια.
Α του κάνω δήθεν αφηρημένα, δηλαδή είσαι escort, ναι μου λέει είμαι κι από αυτό. κι εκείνη
την στιγμή ο συντηρητικός ευατουλης μου, έβγαλε μια σιωπηλή κραυγή σαν της Βίσση, έναν λυγμό
ένα παράξενο πράγμα. Σκέψου τώρα, αλλά μην το σκεφτώ, αστο καλύτερα, ας μείνω με την εικόνα
του escort, γιατί θα χουμε παρατράγουδα.

7.8
¨ονειρο που επιμένει: βρίσκομαι με τον Χ και θα πάμε λέει σε μια συναυλία κάποιου μεγάλου και δίνουμε ραντεβού στο τάδε μέρος, αλλά εγώ χάνομαι, και το ξέρω ότι θα χαθώ, και τα χω κάνει
πάνω μου, δεν ξέρω πως να το δια χειριστώ, κι όλο περπατάω και δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο λευκά σπίτια που δεν τα κατοικεί κανείς, κι όσο τα διασχίζω, τόσο μεγαλώνει και  η αγωνία   πως
δεν θα τα καταφέρω, και πετάγομαι πανικόβλητος κι εντελώς μούσκεμα και δεν μαθαίνω αν έχω
χαθεί οριστικά, καλύτερα κιόλας γιατί θα πέθανα.

9.8
Συζητση με την Μ., και η σοβαρή πεποίθηση  ότι μερικές φορές  σε όλη μας η ζωή υπακούμε σε ένα
φάντασμα. Στεναχωρήθηκα με αυτά που μου είπε, μα πιο πολύ στεναχωρήθηκα που έβλεπα το ταλαιπωρημένο της σώμα να τσαλαβουτάει μέσα στο νερό σαν να ζήταγε να αναστηθεί. Είναι
ερωτευμένη με την καταστροφή, με κάθε είδους καταστροφή, κι αυτό την καθιστά λιγότερο,ευάλωτη
στα μάτια μου. Μια μέρα θα ευτυχίσει, το ξέρω:θα κοιτάξει το ηλιοβασίλεμα κι όλα θα της αποκαλυφθούν

12.8

Στο βιβλιοπωλείο που πήγα για να αγοράσω εκείνη την καταπληκτική πένα που είχα βάλει στο μάτι, η ηλίθια υπάλληλος με εκνεύρισε:προφανώς με πέρασε για τουρίστα η στην χειρότερη χιμπατζή(κάτι θα έφταιγε στο στυλ μου, ίσως να μην ήταν πολύ καθ αγιασμένο) αυτό λοιπόν το αστόχαστο θηλυκό
ήρθε από πάνω μου κι άρχισε να με καρφώνει με ηλίθιες ερωτήσεις: θέλετε κάτι; ψάχνετε κάτι;
(ναι την ηλίθια ύπαρξη σου να καίγεται μέσα σε κλίβανο) Της χαμογέλασα παρ όλα αυτά γλυκά
όσο γλυκά μπορείς να χαμογελάσεις σε μια αλεπού που σου κάνει καμάκι σε ζωολογικό κήπο.
Όχι κορίτσι μου, της κάνω γλυκά, κάτι ψάχνω γενικά κι αόριστα, αλλά δεν είμαι και σίγουρος.
Ε, μου λέει τότε, για αυτό είμαστε εμείς εδώ, για να σας βοηθήσουμε να βρείτε αυτό που θέλετε.
και τότε σκέφτηκα την πένα να καρφώνεται ανάμεσα στα κουταβίσια μάτια της, την βλέπω την
εικόνα: αρπάζω την πένα με αργές κινήσεις, βγάζω το καπάκι κι  αστραπιαία την βυθίζω όπου βρω
(Πολύ χόρρορ βλέπω τελευταία. Αυτό που είδα πρόσφατα μου έκοψε τα πόδια, δηλαδή τρόμαξα
πραγματικά.Αλήθεια

13.8
 Η Αμάντα του Τομ Ρόμπινς θα μπορούσε να είναι δική μου ηρωίδα, και με λίγη καλή θέληση θα
μπορούσε να είναι η ηρωίδα 'ολων, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να συνεννοηθούν όλοι οι
πλανήτες, να ευνουχιστούν όλες οι μανάδες, κοινώς πρέπει να γυρίσει ο κόσμος τούμπα, φυσικά χρειάζονται κι αλλά πράγματα, αλλά βαριέμαι να τα συνοψίσω. Άκου να δεις τι γράφει το αστέρι
μου, μήπως καταλάβεις έναν πούτσο για την ύπαρξη σου: δεν υπάρχουν παράξενα ανθρώπινα
όντα. Απλά μερικοί χρειάζονται περισσότερη κατανόηση από τους άλλους, και παρακάτω το
αστέρι μου με μαχαιρώνει: η λογική δίνει στον άνθρωπο αυτό που χρειάζεται. Η μαγεία του δίνει
αυτό που θέλει.

14.8
Πέθανε η Σέρκα της Ζυράννας που σημαίνει βαθύ πένθος και βαθιά απομάκρυνση από το αστραφτερό όνειρο ενός γνήσιου βιβλιοφάγου: να δει δηλαδή την Ορατή σαν αόρατη στο
κομοδίνο του μέσα σε λίγους μήνες. Το πιο πιθανό βέβαια είναι να το δούμε σε κάποιες
δεκαετίες όντας οι ίδιοι Τυφλοί και Αόρατοι, και την ίδια σκεβρωμένη κι αποδεκατισμένη
από την  αφαγία και το πολύ τσιγάρο να μας δίνει αυτό το πόνημα, το πρώτο και καλά της
σειράς(για τα υπόλοιπα δεν γίνεται λόγος, οι επόμενες ζωές για αυτό άλλωστε υπάρχουν)
με έναν πόνο ψυχής  που δεν θα μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις γραμματοσειρές από την
απόλυτη γκαβομάρα, διότι μεγαλώνουμε κιόλας, ζωή είναι αυτή, γλιστράει και φεύγει σαν
λουτροκαμπινές(ε;) αλλά δεν το πιστεύω, θα προλάβουμε, δεν μπορεί, αλλά στο κάτω-κάτω
υπάρχουν και τα audio book. Μια μακάβρια εκδοχή , κι ίσως η πιο πιθανή είναι αυτή:

Η Χ. φορώντας ένα πορτοκαλί φόρεμα πάνω από τον τάφο μου, γιατί το πένθος θέλει για
να εκτονωθεί κάτι έντονο, να μου βάζει στο αυτί του μνήματος το πολυπόθητο audio, κι
εγώ, τι κάνω εγώ; Μήπως ανασταίνομαι; Αχ, το βλέπω το όνειρο πως δεν, και κλαίω ακόμα
πιο πολύ( από μέσα μου.)

  15.8
Βρίσκομαι στην αγκαλιά ενός εορτασμού . Ας το βουλώσω καλύτερα. Ίσως τον άλλον μήνα γράψω πιο καλά.

Κάθε φορά που βγάζω άφθες σκέφτομαι τον Σ. Είναι ο σωτήρας μου.Ο επίγειος Άγγελος μου. Αυτός ο άνθρωπος με χει σώσει από πολύ μεγάλους μπελάδες. Για χάρη του έφτασε ολόκληρη οδοντιατρική σχολή να ασχολείται μαζί μου, ο δε Μεγάλος Καθηγητής έσκυψε από πάνω μου
με περίσκεψη κι αγάπη για να λύσει το μεγάλο όσο και δυσεπίλυτο πρόβλημα: οι ακατανόητες
άφθες μου που δεν έλεγαν να σταματήσουν. Επέμεναν σαν ζαβολιάρικα παιδιά να με
ταλαιπωρούν, κι όσο ταλαιπωρούσαν εμένα, άλλο τόσο ταλαιπωρούσαν και τον δύσμοιρο Καθηγητή που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν λένε να υποχωρήσουν, παρ όλη την αγάπη του.

Μα και η φαρμακευτική του αγωγή δεν πήγαινε πίσω: είχε αγάπη, αλλά δεν είχε αποτέλεσμα.
Έτσι ο καιρός περνούσε πονώντας και ματαιοπονωντας ταυτόχρονα, αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν
και τα ούλα μολύνθηκαν κι άγνωστο γιατί, υποχώρησαν. Όχι όλα: κάποια από αυτά. Ο Κύριος
Καθηγητής μας τότε πανικοβλήθηκε. Σου λέει τι συμβαίνει, εγώ έχω δώσει την μισή μου ζωή στο
να προσπαθώ να βρω μια λύση, και που πάντα βρίσκω, κι έρχονται αυτές οι κωλοάφθες και μου κάνουν την ζωή κόλαση. Ξαφνικά έγινα ένα πολύ καλό πειραματόζωο. Κάθε τρεις και λίγο ανέβαινα
τη σκάλα και την καρέκλα της σχολής, και πλήθος εκκολαπτόμενα μαθητού δια έσκυβαν από πάνω μου, με την συμβολή πάντα του Κυρίου Καθηγητή, κι ανίχνευαν το υπό κατάρρευσην στόμα μου.

O Σ. ήταν ανήσυχος. δεν πάμε καλά, μου είπε. Κι εγώ συμφωνούσα. Δεν πάμε καθόλου καλά. Κυριολεκτικά όμως. Κάποια στιγμή το ούλο υποχώρησε κι έπρεπε να μπει νυστέρι:τα όργανα
άρχισαν να βαράνε άγρια. ¨η μουν πια ένας ζωντανός εφιάλτης στην οδοντιατρική σχολή. Ίσως
να γινόμουν λήμμα στα πρακτικά τους, η το επίσημο θέμα για την πρακτική τούς: ξανθός ύποπτος
γενικά για όλα, κι ανυποψίαστος καλλιτέχνης μας έχει τσακίσει τα νεύρα με τις ηλίθιες κωλοάφθες
του. Ας ψοφήσει πια, η ας το πάρει απόφαση ότι δεν θεραπεύεται διότι ό ίδιος  είναι από μόνος του

μια αθεράπευτη νόσος οπότε μπορεί να πάει στον γέρο Διάολο, να ησυχάσει κι αυτός και μεις μαζί του. Και μάλλον εισακούστηκαν οι ευχές τους η οι κατάρες τους και το χειρουργείο επετεύχθη.
Με μαστούρωσαν κανονικά, μου ξεχείλωσαν τα ούλα και προσπάθησαν να μου τα ξαναβάλουν
στην θέση τους. Φυσικά πάντα υπό τα τρομαγμένα βλέμματα των φοιτητών, γιατί ο Καθηγητής ήξερε.

Το είχε που λένε που λένε ο άνθρωπος, και δεν αγχωνόταν.  Ο μόνος που αγχωνόταν ήταν ο Σ που ήταν κι αυτός παρών στην εγχείρηση, και κάτι μου λέγε με το βλέμμα  του πως κάτι από όλη απ' αυτή
την παράσταση δεν τον έπειθε. Ειδικά όταν ήρθε η ώρα για μου κλείσουν το τραύμα, τοποθετώντας
μου πάνω στο ούλο ένα είδος τσίχλας, τότε είναι που είδα ένα πέπλο τρόμου να τον κυκλώνει.

Στο δρόμο: δεν θέλω να σε πικράνω, αλλά πάμε για μεγάλη καταστροφή. Κι όντως πήγαμε. Η τσίχλα
αποδείχτηκε Μπινγκ Μπάμπολ κι εξερράγη θεαματικά στο πρώτο κομμάτι κοτόπουλου, κοινώς το ούλο
επανήλθε, αν όχι στην  ίδια θέση, σε μια  παραπλήσια, αλλά στο πιο ικανοποιητικό. Οι άφθες όμως δεν με εγκατέλειψαν. Με ένα είδος καρτερίας μου 'εδειχναν να καταλάβω πως κάτι άσχημο
είχε συμβεί στην προηγούμενη ζωή μου. Τις έπαιρνα πια σαν σημάδι. Ίσως αυτή η γλώσσα, αυτή
η πολύ μακρυά γλώσσα να ήταν πολύ πιο μακρυά στην προηγούμενη ζωή μου, κι έπρεπε με κάποιο τρόπο να αποκατασταθεί η ζημιά: σου λέει αφού έχει τέτοιο βρωμόστομα το κωλόπαιδο, δώστου εκεί

5 κιλά άφθες για να μάθει να πορεύεται που μας πουλάει ανετίλα και διάφορες φιλοσοφικές
φιοριτούρες περί Κούντερα και Μούζιλ. Τιμωρήσετε τον κύριο, και φαίνεται πως τιμωρήθηκα
παραδειγματικά, σε σημείο να σκέφτομαι σοβαρά για το αν θα έπρεπε να ξαναμιλήσω η αν πρέπει
να υπάρχω γενικά. Να μην τα πολυλογώ, διότι ήρθε η αποφράς μέρα που έπρεπε να παρουσιαστώ
μπροστά στα άγρυπνα μάτια του Κυρίου Καθηγητή για την ετυμηγορία, τουτέστιν έπρεπε να ξεκολλήσει την τσίχλα και να δει τα αποτελέσματα που όλοι ξέραμε πώς ηταν τραγελαφικά. Αλλά

δεν το λέγαμε. Το αφήναμε να χει σασπένς, έτσι για το ονορέ του πράγματος. Και το ξεκόλλησε
λοιπόν ο δύσμοιρος Καθηγητάκος αυτόν τον λαπά που έμοιαζε με επούλωση και τον έπιασε μια
λύπη σαν θυμό που λέει και το τραγούδι, που λίγο έλειψε να τον αγκαλιάσω, κοινώς πήγαμε άκαπνοι
αλλά δεν βαριέσαι: την είχαμε ρίξει τη ζαριά.\

και για την ανεκδοτολογία:μετά από λίγο καιρό οι άφθες μου υποχώρησαν, όχι χάρις τον Κύριο
Καθηγητή, αλλά χάρις την επινοητικότητα του Σ. "Θα σου πω εγώ τι έχεις" μου είπε μια μέρα
ξαφνικά:σου λείπει σίδηρος και βιταμίνη12, δηλαδή τι σου λείπει; έχει αδειάσει εντελώς το μαγαζί,
απορώ κιόλας πως ζεις με τόση αβιταμίνωση. Κι έτσι έγινε και σώθηκα. Κι έκανα και μια εξέταση
για το αίμα που έδειξε μαζικό όλεθρο και σε σύντομο χρονικό διάστημα επανήλθα. Από τότε, κάθε
φορά που μου χτυπάει η πόρτα το κακό, δηλαδή οι άφθες, χαπακώνομαι μέχρι απελπισίας, με μία
διάθεση απίστευτης χαζοβιόλιασης όσο και συντετριμμένης ευγνωμοσύνης. Να σαι καλά Σ, κι ας μην σε βλέπω,κι ας μην σε απαντώ.

-τι γνώμη έχετε για τον θάνατο;
-είμαι γενικά κατά

Σε είδα στον ύπνο μου. Ήμασταν λέει καλεσμένοι σε ένα γάμο. Εσύ φορούσες λευκό χιονάτο φόρεμα, κι εγώ μαύρο λαμέ κοστούμι. Άκου τώρα. Ξαφνικά όμως μεταμορφώθηκες σε κουφέτο
και χωρίς να χάσω ευκαιρία, σε έφαγα. Τόσο απλά.