Ενας λόγος σοβαρός

Παρακολουθώ  με αμείωτο ενδιαφέρον  την κουβέντα  που είχε στηθεί. Ο Κυρ -Ντίνος είναι το επίτιμο πρόσωπο της βραδιάς. Η ε. που κάθεται δίπλα μου  είναι σίγουρα  το πιο πρόθυμο κοινό της ποίησης που αντιπροσωπεύει  ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Και το πιο επιθυμητό.  Την έχει συνεπάρει ο τρεμάμενος λόγος της καταγγελίας του. Διασκεδάζει αφάνταστα ακούγοντας  τον να κατακεραυνώνει ζώντες και τεθνεώτες. Εμένα πάλι όχι.


Θα έλεγα πως   νιώθω  ακριβώς το ανάποδο: η ευχαρίστηση μου  το να δω αυτόν τον άνθρωπο  σουβλιστό πάνω στα κάρβουνα  είναι πέρα για πέρα ειλικρινής.  Ξέρω . Είμαι κακός . Σχεδόν ελεεινός. Αλλά κι ο ποιητής μας είναι και δεν το κρύβει. Αρα είμαι είμαστε ισόπαλοι σε κάτι. Το θέμα είναι πως θα διαχειριστούμε αυτή την ισοπαλία. Χλομό το κόβω.

Μ`αυτά που ακούω  γλυτώνω και δεν γλυτώνω το εγκεφαλικό. Αναρωτιέμαι αν ήταν παρών ο Χειμωνάς πως θα αντιδρούσε.  Ο Χειμωνάς που έγραψε πως στην ποίηση δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ποιητές και ότι η ποίηση δεν επαληθεύεται από  καμιά ζωή από κανένα κόσμο. Ο λυπημένος μου  πρίγκηπας  είμαι σίγουρος ότι θα ισοπέδωνε  την αίθουσα με την διαπεραστική του φωνή . Μπορεί και να αυτοκτονουσε επί τόπου. Δεν είναι πράματα σωστά  κύριε Γιώργο.


Τα ακούμε όμως Κύριε Γιώργο  και κανένας δεν αντιδρά από το ακροατήριο. Εσύ στη λυπημένη Ζωή σου δήλωσες αναχωρητής. Απαρνήθηκες τα πάντα ,τη θέση σου στο πανεπιστήμιο ,ακόμη και τα ίδια σου τα γραφτά.  Χρειάζονται όμως χιλιάδες στρατιές από χριστιανοπουλους για να γραφτεί  Ένας Εχθρός Του  Ποιητή.  Και συ το ήξερες πολύ καλά αυτό . Ίσως για αυτό αυτό εξοριστηκες. Οι άνθρωποι που γράφουν είναι τέρατα. Κι αυτό το ήξερες επίσης.


Οι Συγγραφείς δεν έχουν τον άλλο ανάγκη ,αλλά το άλλο." Ποιο ήταν αυτό το άλλο  μόνο εσύ το έμαθες. Αλλά για την ώρα απομνημονεύω  οργή  ακούγοντας  τον πικραμένο αυτό άνθρωπο να στρεψοδικεί . Ο Ντοστογιέφσκι  πρέπει να του χει κάνει καλό σκέφτομαι.  Εκεί μέσα σίγουρα θα βρήκε  καταφύγιο   ο φθόνος του .  Αλλά και ο Παπαγιώργης  θα του κάνε καλό αν τον διάβαζε.

"Ότι κι αν πασχίζεις στο βίο σου,αν έχεις την τύχη να διαθέτεις  κάποιο ανάστημα ,πάντα κάποια κουτάβια θα βγουν στο δρόμο σου να σου ξηλώσουν τα μπατζάκια. Και αρκούν μερικές κλοτσιές , μερικές βιτσιές η και απλά "ουστ" ,για να στηθεί παρευθύς η λέσχη  των πληγωμένων κουταβιών.


Τα πληγωμένα κουταβάκια. Πόσο τα συμπονώ. Χωρίς αυτά η μετριότητα  δεν θα χε κανένα νόημα. Γιατί η μετριότητα  στήνοντας πολέμους αποκτά κύρος.  Νιώθει ίση μ`αυτό που καταγγέλλει ,γιατί  διαφορετικά η φιλία θα τον καταδίκαζε σε ταπεινωτική συγκατάβαση.  Παρόλα αυτά,κοιτάζω με συγκατάβαση την Νικολακοπουλου  που ο εκνευρισμός στο πρόσωπο της δεν είναι εύκολο να κρυφτεί.

" Η κυρία Λίνα " έτσι όπως την αποκάλεσε ο κακόμοιρος ποιητής , θα βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή  που  κάλεσε τον κακόμοιρο ποιητή. Ένας λόγος παραπάνω για να τον ξεγράψει μια και καλή. Κι ας μην έχει μπει ακόμα άνοιξη,



Αλλά πριν μπει  με βρήκε ένα βραβείο  κάτω από την κουβέρτα μου:  Το τιμητικό  κρατικό βραβείο  για το σύνολο του έργου της  Κικής Δημουλά  είναι γεγονός, όπως είναι και γεγονός πόσο ενόχλησε αυτό το βραβείο. Της καταλογίζουν πολλά της ποιήτριας. Την θεωρούν σνομπ, μελοδραματική σχεδόν αφόρητη. Κάποιοι την θεωρούν έως και ατάλαντη. Το σινάφι το ξέρουμε καλά,δεν συγχωρεί.


¨Αλλα αυτός είναι ο πνευματικός κόσμος : μια σειρά από ταπεινώσεις από κατωτέρους σου" Το ενοχλητικό σ`αυτή την ιστορία είναι ότι η ποίηση της Δημουλά  πουλάει. Και πουλάει πολύ ,κι όσο πουλάει τόσο αυξάνεται και το μένος για το πρόσωπο της. Μου έκανε εντύπωση μάλιστα , πριν  από κάμποσο καιρό  που η ζωή στο σαλονι   πόσταρε μια  υπέροχη συνέντευξη  της ποιήτριας  στο buzz  και  το τι σάλος δημιουργήθηκε .Κάτι  παπάκια με βγαλμένη την εξάτμιση  ζήτησαν την κεφαλή επί πίνακι του σαλονιού.  Μερικοί  θερμοκέφαλοι ζήτησαν την απέλαση του από την χώρα. Άλλοι πιο ψύχραιμοι  του ζήτησαν να λογοδοτήσει . Αλλά το σαλόνι πολύ σωστά έπραξε και προτίμησε  να σιώπησει.


Και αναρωτιέμαι εγώ: Δεν έχει το δικαίωμα να ποστάρει  την συνέντευξη? Τι είναι τελικά αυτό που μας ενοχλεί? Η δημοφιλια της ποιήτριας  η το γεγονός ότι παραβρεθεί σε εκδήλωση γνωστού περιοδικού  για να παραλάβει το βραβείο ως η γυναίκα της χρονιάς?(γιατί ακριβώς αυτό ειπώθηκε) Μάλλον και τα δυο.  Αλλά 60 χρόνια ποίησης δεν λογαριάζονται. Αλλά μήπως λογαριάζεται η ίδια η ποίηση ? Βέβαια το τι είναι ποιηση το εκλαμβάνει καθένας  ανάλογα με την γνώση του και την πείρα του. Η γνώση όμως  βγαίνει από το ρήμα γνωρίζω ,αλλά όλες οι γνώμες  δεν έχουν το ίδιο βάρος ,ούτε το ίδιο βάθος.

Μεγαλύτερη γνωστική αξία έχουν οι γνώμες  που κινούνται προς στη γνώση. Αλλά ίσως τελικά να μην μετράει καμιά γνώμη κανένα κριτήριο ,καμία σιωπή. Ίσως η αλήθεια να κρύβεται στην απάντηση  του Θ. Αγγελόπουλου όταν ρωτήθηκε γιατί  στην Ελλάδα τον θεωρούν αμφιλεγόμενο. Εκείνος είχε απαντήσει.." Στην Ελλάδα δεν βλέπουμε καλά, γιατί είμαστε οικογένεια..."


Ο αμφιλεγόμενος Αγγελοπουλος. Ο πληκτικός.  Που δεν τον καταλαβαίνουμε. Με τα δεκαδες -χιλιαδες βραβεία . Τίποτα δεν μετράει. Μόνο η φωνή του οχλου που λέει : Είναι αφορητο.


Φαντάζομαι να ζούσε ο Χειμωνάς  και να γινόταν μπεστ σελεριστας. Ο "ακαταλαβιστικος" και "βαρετός" Χειμωνάς  να  πουλάει σαν ζεστό ψωμί. Τι ονειρο

Αλλά φύγετε πολύ νωρίς Κύριε Γιώργο. Κι ολα τα ονειρα τα κάνουμε τωρα  εμείς για λογαριασμο σας. Αν δεν κυρήξουν κι αυτά πτώχευση.
Αλλά  οπως θα λεγε  κι ο  Κυρ Ντίνος: δεν είναι πράματα σωστά αυτά . Καθόλου δεν είναι.

Απο την καρδιά ως την καρδιά.

Ταξιδια.mp3

Οι ηλικίες μέσα μου.

Ένα από τα χειρότερα  πράγματα που μπορεί να  μου κάνει κάποιος ώστε να τον αντιπαθήσω ,από την πρώτη κιόλας στιγμή, είναι  να μου δείξει τις  φωτογραφίες  του. Οι φωτογραφίες. Ο επιούσιος της μνήμης. Συχνά δε και ο πολιούχος. Χάρις σ`αυτές  το ρήμα θυμάμαι  θριαμβεύει. Και δίπλα στο θυμάμαι μπαίνει και  ένα θρασύτατο επιμένω. Επιμένω να θυμάμαι.

Η  φωτογραφία αυτό σου υπενθυμίζει: Επιμένω να σε θυμάμαι. Πόσα θυμάμαι έχω διαγράψει ούτε και γω ξέρω. Ξέρω όμως πως έχω διαγράψει πολλούς ανθρώπους  που αυτό το "θυμάμαι" τους έγινε σημαία. Και σημασία. Σαν τον Αλέξανδρο  που είδα τις προάλλες στο δρόμο.Παλιά σημασία αδιάφορη. Γερασμένος πριν της ώρας  του. Κακομοίρης. Παλιός γνωστός -άγνωστος. Με προσκαλεί στο σπίτι του για καφέ. Θέλει να μου δείξει τις φωτογραφίες του. Όχι ,δεν έχει κοινωνική δικτύωση ,είναι λάτρης της ζελατίνης. Να πάω λοιπόν .Αφού δεν τις βλέπει κανείς  να  γίνω εγώ η σταχτοπούτα του καημού του.Δηλώνω  συγκατάθεση ασμένως. Μπορώ να το κάνω. Μπορώ.Δεν θέλω, άλλα μπορώ.  Είμαι άλλωστε ένθερμος υποστηριχτής των ερειπίων αυτών των "μπορώ". Πόσα "μπορώ" έχω σηκώσει  χωρίς να λυγίσω, χωρίς να πω μια λέξη ,κανείς δεν το μάθε ποτέ. Αλλά κάπου θα υπάρχει καμιά ξέμπαρκη φωτογραφία για να μου το υπενθυμίζει. Κάποιο αχ θα με σημαδεύει μέσα από το χαρτί.

αλλά για την ώρα  με τάζω στο κενό.

15 τουλάχιστον άλμπουμ   με περιμένουν  για θέαση. Έχω μπόλικο χρόνο για χάσιμο. Πάρτον φτωχέ μου Αλέξανδρε  και κάντον ναργιλέ να καπνίζεις  τις κρύες νύχτες που σε περιμένουν. Δεν βαριέσαι. Έχουμε χάσει τόσα και τόσα , άμα χάσουμε  και δυο ώρες από την ζωή μας  δεν πρόκειται να χαμηλώσει η στάθμη  του ονείρου.

Το θέμα είναι να χεις όνειρο και να το υπερασπίζεσαι. Βέβαια πρέπει  και να το θυμάσαι  γιατί κοιμώμενος ,καμιά φορά ξεχνάς να συναντηθείς  μ`αυτό που υπήρξες. Ξυπνάς  και αρχίζεις να ψάχνεις  τα σαγόνια του ονείρου: είδα αίμα ,άραγε στις αιματοχυσίες φιλιών  θα βγω νικητής?

Και κάπου εκεί βγάζει τις δονταρες της η ζωή  και αρχίζει τα πανηγύρια: δεκτό το αίτημα για όνειρο, άλλα παραμείνετε  στην γραμμή σας . Ένας υπεύθυνος θα μιλήσει σύντομα μαζί σας. Τ`ακούς εσύ αυτό  και απομακρύνεσαι  για άλλο καταυλισμό ονείρων. Τι νόμισες. Επειδή ονειρεύτηκες  νόμισες πως θα ταξιδέψεις.

Αλλά ταξιδεύεις, να σ`αυτό το καναπέ,  σ`αυτόν τον καναπέ αυτού του εξαιρετικά αδιάφορου ανθρώπου  που ζει παραμάσχαλα  με ότι τον προσπέρασε . Κοιτάζεις  και δεν απορείς: Δικαίως  έχει αφανιστεί και από την μνήμη και από το χρόνο. "ποιος ζει όμως ρημάζοντας τον χρόνο". Φαντάζομαι πως όχι μόνο ο Αλέξανδρος,που εδώ που τα λέμε ,δεν είναι τόσο κακός όσο φαντάζει. Απλά στα δικά μου μάτια δείχνει τόσο μικροσκοπικός,τόσο λίγος. Αλλά το ταξίδι  της ζελατίνης συνεχίζεται και θέλοντας και μη , μπαίνεις και συ  στο ίδιο  νοσοκομείο που κουράρει τον χρόνο: Η μνήμη.

 και επιστρέφεις  στο σπίτι σου  κι αρχίζεις να σκαλίζεις  πάνω της αναφιλητά.
Κοιτάς και δεν απορείς,κοιτάς και προσθετεις:δόντια,φιλιά, αισθήματα,μαλλιά.Τίποτα δεν μοιάζει όπως πριν,κι όλα μοιάζουνε καινούργια. Να εδώ,είμαι σε παρέλαση. Ωραίος μοιάζω. Ξανθούλης ,χλωμος,μια ακαταστασία στο βλέμμα,κατά τα άλλα είμαι  μια χαρά. Έχω δοθεί για υιοθεσία στη θλίψη. Από πάνω  η μάνα. Καμαρώνει στα κρυφά. Πόσο της μοιάζω. Σαστίζω από τόση ομοιότητα. Ετών 8 παρακαλώ.

Το παιδί της φωτογραφίας με συγκινεί, δεν είμαι εγώ,θα μπορούσα όμως να μουν. Έχω και γω μια ίδια σε πιο μεγάλη ηλικία. Μοιάζω  να βγαίνω από το μπαούλο της ηλικίας μου. Κανείς δεν ανησυχεί. Μπορώ να τρέξω άφοβα  σε όλο το μήκος της απελπισίας μου. Στο τέλος θα κερδίσω ,το ξέρω.Στο σπίτι κανείς δεν θα ρωτήσει αν κρύφτηκα η χάθηκα. Αρα ας μεγαλώσω με σύνεση.

Μεγαλώνω που λες και φτάνω 20 χωρίς σύνεση ,άλλα πριν φτάσω ,δοκιμάζω να δαμάσω τα κύματα  του κόσμου. Τραβάω χιλιάδες φωτογραφίες για να το διαπιστώσω αν με αντέχουν ,αλλά το αρνητικό με προδίνει. Πρέπει να αλλάξω μηχανή,ίσως και κόσμο ,αυτός παραείναι στενός για τα μέτρα μου. Μια φωτογραφία τράβα με λίγο πριν πνιγώ: Ελα χρόνε μην φοβάσαι. Σου ποζάρω ως άτρωτος.  . Εγώ και η φίλη μου , ισόβια δική μου. Κάνε κλικ  να μας θαυμάσεις. Έτσι μπράβο. Σαν να ήταν χτες μοιάζει αυτή η φωτογραφία. Σαν να ήταν τώρα αυτό το πριν. Που πια διαρκεί. Που πια δραπέτευσε  σε άλλη φωτογραφία,σε άλλο τοκετό όνειρου. Εμείς  γεννησαμε. Εμείς μεγαλώσαμε. Και πια σε ξένες φωτογραφίες  ανταμώνουμε.

 Παρακάτω με συναντώ ερωτευμένο: Που να σαι τώρα δεν ρωτάω. Αν είχα φύγει τότε ίσως  να είχα συντρίψει όλες τις βεβαιότητες της λύπης.Γιατί η λύπη εκτός το ότι σε ισοπεδώνει, σου συντρίβει  κι όλες σου τις αυταπάτες. Για λίγο. Γιατί μετά ξαναμπαίνεις  στην κουφάλα του μύθου κι αρχίζεις  να αναρωτιέσαι : Μ`αγαπούσε έστω λίγο? Κοιτάζεις τώρα την φωτογραφία και δεν απορείς: Ναι μ`αγαπούσε. Δεν αστοχεί τόσο εύκολα το βλέμμα. Άλλα τα δάκρυα αν έγραφαν ποτέ την  αυτοβιογραφία τους θα είχαν πολλά να πουν για αυτό το φονικό. Δεν έγινε. Δεν θέλησες .Και τώρα μοιάζει αργά.,

 Τώρα  γράφουν μοναχά δυο λέξεις:ποτέ πια. Τόσο οριστικές που ούτε ο θάνατος μαζί του δεν τις παίρνει. Αλλά να που τις παίρνει ,όπως παίρνει μαζί του όλα τα αδέσποτα αισθήματα  του έρωτα. Σαν το σκυλί που τρίβεται επάνω μου πριν ξεκλειδώσω. Εσύ το λες αντάμωση,εγώ το λέω ανταπόδοση.

Αλλά ας κατέβω λίγο την σκάλα  πριν φύγω: Εγώ και συ σε διακοπές. Χαμογελάμε ευχαριστημένοι.  Αυτό το ηλιοβασίλεμα που χαζευουμε είναι το μικρό χατήρι της καρδιάς μου. Το παίζω για σένα. Χάσω -κερδίσω ,ούτε που με νοιάζει. Φτάνει που το βλέπουμε μαζί. Φτάνει που μπορούμε και το αντέχουμε.

Η ηλικία  τούτης εδώ της φωτογραφίας  μου φαίνεται  πως έβγαλε ρίζες μέσα μου. Και εκεί  ευγνώμων αιώνια θα μείνει.

Κάπου μακρυά.

Αυτό που θα  διαβάσεις δεν είναι ποστ  η  μπορεί και να ναι και γράφεται ερήμην μου. Η  αμφιβολία κάνει καλό στα αισθήματα. Τα αφήνει ατακτοποίητα  μέσα στην άσπλαχνη οδύνη τους να ψάχνουν για απάντηση, και τους δίνει μια ώθηση στο αβαρές σύμπαν της αβεβαιότητας πως μια μέρα θα στερεώσουν τις απαντήσεις που γυρεύουν . Το θέμα είναι να μπεις αθόρυβα στην νύχτα την καλή  και να προσευχηθείς.


Και οι  απαντήσεις  αν τις βιάζεσαι πολύ θα σου έρθουν έτοιμες στο πιάτο. Συνήθως έρχονται καθυστερημένα. Όλα τα πράγματα έρχονται αργά στη ζωή μας . Οσοι έχουν υποφέρει φαντάζομαι  πως το γνωρίζουν αυτό. Κι όσοι δεν το γνωρίζουν  αυτό , κάπου  βαθιά μέσα τους το φαντάζονται. Όσοι περιμένουν επιβραβεύονται. Όσοι πάλι  είναι θιασώτες της ανυπομονησίας  την πατάνε.  Το θέμα είναι να διδαχθείς από τα σφάλματα σου,αλλά για να διδαχθείς πρέπει  να έχεις και αντίληψη για αυτά .

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν την  έχουν για αυτό παραμένουν  στα ίδια λάθη ,στην ίδια πόζα ζωής ,στο ίδιο μονότονο  τέμπο "Φταίνε πάντα οι άλλοι". Είναι πολύ ωραία καραμέλα αυτή ,αλλά καθόλου παραγωγική. Αυτές τις σκέψεις  μου τις γέννησε  μια φράση  που άκουσα απόψε ,από έναν μάλλον όχι και τόσο χαρούμενο άνθρωπο.  Όταν πλησιάζεις τον θάνατο μου είπε γίνεσαι φιλαναγνώστης. 

Μου έκανε εντύπωση αυτό  γιατί είμαι φιλαναγνώστης από πολύ μικρή ηλικία. Θα προετοιμάζομαι από τότε για αυτήν την πολιορκία. Αλλά ο θάνατος έχει πολλά πρόσωπα . Εσύ πρέπει να διαλέξεις ένα από αυτά ,ένα πρόσωπο  που να κουμπώνει με τον χαραχτήρα σου.  Υπάρχουν θάνατοι που μας πάνε ,που είναι ασορτί με τα χρώματα μας, και θάνατοι που μας πετάνε έξω από την παλέτα.

Το θέμα είναι να διαλέξεις  τον πιο τελετουργικό και ενδεχομένως τον πιο λειτουργικό θάνατο για την  περίπτωση σου. Και δεν μιλώ για αυτοκτονία. Μόνο οι βαθιά ερωτευμένοι μπορούν να αυτοκτονήσουν . Έχουν τους λόγους τους και τα αγκάθια τους.  Η αυτοκτονία  μέσα στον έρωτα είναι μια παρεξηγημένη πράξη. Οι ερωτευμένοι δεν αυτοκτονούν από απελπισία. Αυτοκτονούν για να χαρίσουν για πάντα τη ζωή τους ο  ένας στον άλλο. Κι αυτό αν δεν είναι μεγαλειώδες ,τίποτα δεν είναι μεγαλειώδες.

Οι υπόλοιποι ,όσοι δεν βρίσκονται σε μόνιμο τουρνουά απόγνωσης  μπορούν άφοβα να ερωτευτούν . Είναι το αντίδοτο για την απελπισία. Όσοι πάλι φοβούνται μπορούν να κρυφτούν άνετα  μέσα στα βιβλία. Είχα κρυφτεί και γω παλιά, ξέρω πως είναι  να φοράς κουκούλα στην ζωή  για να σωθείς.

Κι όποιος σώζεται μια φορά ,σώζεται για πάντα.

Μια φορά θυμάμαι ήμουν τέρας και καλός. (part 1)

Τ.Χ: Που χάθηκες εσύ?
Τ:Εφτιαχνα το αισθηματικό μου μητρώο.
Τ.Χ: Αυτό τώρα είναι απάντηση?
Τ.: Υπάρχουν κι άνθρωποι που γίνονται κομμάτια. Χρειάζομαι χρόνο.
Τ:Χ: Σε ποιόν τα πουλάς αυτά? Ακου λέει χρειάζεται  χρόνο..Μου φαίνεται ότι χρειάζεσαι μόνο ξύλο.
Νομίζω πως ένα γερό μπερντάκι θα σε επανέφερε  στην σωστή οδό. Αλλά σε ποιόν μιλάω..Στον άνθρωπο που του βάλανε θέμα εκθεσης "Η οικογένεια" κι αυτός παρέδωσε  γραπτό με θέμα τους αγγέλους..
Τ: Θυμάσαι καλά βλέπω..
Τ.Χ: Αν θυμάμαι λέει..Έγραφες χαρακτηριστικά " Οι άνθρωποι προσπαθούν να μοιάσουν στους αγγέλους,αλλά επειδή έχουν δόντια  και δαγκώνουν  η αγγελική φύση  αρνείται να τους παραχωρηθεί. Έτσι  παραμένει πάντα σε εκκρεμότητα  και η θλίψη τους και  η υποχωρητικότητα τους.."
Πόσο τέρας μπορεί να γίνει κανείς..
Τ:Στην περίπτωση μου δεν γίνεσαι. Ο αυτοματισμός είναι προγραμματισμένος. Πατάς το κουμπί στη λέξη"τέρας"τσαφ!πετάγομαι εγώ  σαν σοκοφρέτα. Μια φαντασμαγορία. Αλλά ..γιατί μένεις στους αγγέλους...Θυμήσου τι έγινε και με το σχετικό τεστ για τις πυραμίδες..Εκείνο το χαζό τεστ που αποδεικνύει , και καλά, πως δεν χρειάζεται παλτό για να Τις δεις..κι όλα τα χαζά παιδάκια του μπαμπά γράψανε,πως ναι ,βέβαια δεν χρειάζεται,ενώ εγώ σαν γνήσιο τέρας έγραψα  πως ,ιδίως στο Νείλο αδύνατον να πας χωρίς παλτό.Πρώτον τα μάλλινα σε προφυλάσσουν από την ζέστη,δεύτερον,αδύνατον να μην αισθανθείς το Ρίγος αντικρίζοντας μια Πυραμίδα,και τρίτον μπορεί να θελήσεις μετά την Αίγυπτο να πας κατευθείαν στη Σουηδία.
Τ.Χ Τι εύκρατη ευφορία επιχειρημάτων...Αναρωτιέμαι πόση υπομονή είχαν οι καθηγητές μαζί σου.
Τ:Η αλήθεια είναι ότι τους μισούσα.  Αλλά κι αυτοί με μισούσαν. Σου μιλώ για μίσος ανόθευτο.Καθαρό διαμάντι. Το πιανες και χάραζες ουράνιο τόξο στα αποσαθρωμένα μυαλά τους. Βλέπεις εκείνο τον καιρό διάβαζα τον Νάνο ενός  Πιερ Λάγκερκβιστ  αν έχεις ακουστά, και είχε μια φράση που  με συνόψιζε.."Έτσι είμαι εγώ φτιαγμένος.Τι να κάνω που δεν  είναι  κι οι άλλοι το ίδιο?.."  Πήρα εγώ την φράση , την έκανα κοστούμι  στα μέτρα μου . Την επομένη μέρα με κόκκινο παντελόνι στο σχολείο. Με βλέπει κι ο Σουλελές ,ένα υπέροχο κτήνος που με λάτρευε ,και με ψέγει   ανάλογα                                 

  
"Παιδί μου, μου λέει, δεν είναι εμφάνιση αυτή ...Μήπως θα μπορούσες να γυρίσεις σπίτι σου  και να επιστρέψεις ..κανονικός? Τ`ακούω εγώ  αυτά ,και με πιάνει "εκείνο" που όταν με πιάνει καλύτερα να μην είσαι μπροστά ,και του λέω εντελώς άφοβα ένα "Άντε γαμήσου" . Τ`ακούει αυτός,παθαίνει την εμβροντησία του με την σειρά του ,και με χαστουκίζει το ίδιο άφοβα . Στο χρώμα της φράσης  μου. Δεν χάνω ευκαιρία , και λέω τώρα θα σε εκδικηθώ παλιοκαριολη. Και τον πηγαίνω στον διευθυντή, και τον καταγγέλλω για αποπλάνηση. "   Παιδί μου    είσαι σίγουρος ?  Είναι πολύ σοβαρό αυτό που λες.".    Έμπηξα κι εγώ και κάτι κλάματα ,και για να αποφύγουν τα χειρότερα και  τον ξαπόστειλαν όπως -όπως.. Σου λέει αποκλείεται να μας λέει ψέματα αυτό το αθώο ξανθό..   
Τ.Χ:Τόσο τέρας δηλαδή..   
Τ: Τόσο κι ακόμα πιο πολύ. Αλλά να το ξέρεις ..Τα παιδιά -τέρατα είναι ευλογημένα. Έχουν φαρδιά πλατιά  την ταμπέλα  μπροστά στο πρόσωπο  τους  που λέει " θα κάνω ότι θέλω και δεν  με νοιάζει τι θα πείς" . Στην ζωή τους  τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από τα αγνά παιδάκια που μεγάλωσαν  με μπελεκάκ και οβολματίνη. Στάζουν αυθεντικότητα από παντού. Και το πιο βασικό: ξέρουν να ζητούν συγγνώμη. Αλλά το πιο βασικό από τα βασικά είναι ότι δεν κάνουν στη ζωή σου εμετό  .Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό κάνουν. Κάνουν εμετό πάνω στη ζωή σου και μετά απομακρύνονται  με χάρη , νομίζοντας  πως  ο εμετός  ήταν  η ευλογία  για την ζωή  σου , κι όχι η καταδίκη για την δική τους..Γι αυτό ξεμένουμε απόν φίλους..Γι αυτό μας τελειώνουν οι άνθρωποι..
Τ.Χ: Που το πήγες που το  έφερες ,στις εμμονές σου το κύλισες  ξανά..  Αρα  καλά το λέω πως η εκδικητικότητα δεν προδίνει ποτέ την αληθινή της αιτία.
Τ:... Και συχνά την αληθινή της μανία ..(συνεχίζεται)

                                                                 

Ανθρώπων έργα(και μια έκθεση ιδεών)

Προχωράω ανάμεσα στους ανθρώπους  αυτό το καιρό. Τούς διαπερνώ. Μέχρι πριν λίγο κατοικούσα μέσα τους.  Τώρα σαν να λιγόστεψε  η σημασία  τους,σαν να σούρωσε η κουρτίνα . Μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι μεγάλωσα. Μπορεί να φταίει και ο Σοπενχάουερ "Άμα μέχρι τα 40 σου δεν έχεις μισήσει τους ανθρώπους,μάλλον δεν τους αγάπησες  ποτέ σου."

Αλλά μπορεί και να τα παραλέω: Γιατί δεν μπορεί ,κάποιο αταβιστικό κομμάτι,εστιασμένο στην επιβίωση του ευατου μου θα φροντίσει για την γρήγορη ανάρρωση  των κακών ιδεών που φυτρώνουν σαν μανιτάρια  εντός του εγκεφαλικού ιστού.

βλέπεις οι ιδέες ,οι κακές ιδέες ,εξαπλώνονται πιο γρήγορα από τις καλές. Αρα αυτό μπορεί να σημαίνει πως ο κακός μου ευατός παίρνει κεφάλι,δηλαδή ζω εις  βάρος του καλού μου ευατού,που στο βάθος δεν είναι επιλήσμων,κι ότι πρέπει σύντομα να συνέλθει. Να βάλω θέμα έκθεσης λοιπόν:\


"Θυμήσου εξάπαντος την μέρα που ένιωσες τελευταία φορά καλός άνθρωπος. Θέμα για εξέταση τις προσεχείς ημέρες.

     Υπερεπειγούσα προτεραιότητα.
      Τακτοποίηση εσωτερικών υποθέσεων.
      Παρακαλώ να μην αναβληθεί"


Αλλά  τελικά αναβλήθηκε. Επ `αόριστον. Γιατί αυτό το ποστ γράφεται χρόνια,αιώνες,πριν από μένα ,για μένα, κι από την τελευταία μου τελεία έχουν μεσολαβήσει 26 ώρες,34 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα,συν μια γενναία δόση χημικών. Που σημαίνει πως ότι ήθελα να γράψω χάθηκε στην πορεία. Ποια πορεία? Καμιά πορεία.

Μόνο απορία έχω εγώ-δεν ξέρω τίποτα για καμιά πορεία. Μόνο κάτι κυνηγητά και κάτι άγνωστες λέξεις που ακουσα " Μπάτσοι-Γουρούνια-θα σας φάμε, και το δικό σου πρόσωπο  να χάνετε μέσα στο πλήθος ,και γω με κλάματα να σε γυρεύω,που μ`αφήνετε ρε καριόληδες να κλαίω  μέσα στο δρόμο  μονάχος?

Δεν ξέρετε ότι δεν είμαστε στο ίδιο έργο θεατές? Με  άλλα μάτια βλέπω εγώ τον φόβο.

" Όλοι εσείς που περνάτε αμέριμνοι κάτω από τα μάτια μου,μια μέρα θα βάλω δυνατά τα κλάματα και θα σας πνίξω." Δεν πειράζει κύριε Βαρβέρη μου . Τα βάζω εγώ τα κλάματα. Για λογαριασμό ολων μας.  Να ξεμπερδέψω μια και καλή και με τους αμέριμνους, αλλά και με μένα. Αλλά πάνω από όλα με τα κλάματα. Εσείς περιμένετε. Δεν ηρθε ακόμα η σειρά σας.Η δικιά μου είναι που  επείγει.

 Γιατί αυτήν  την ώρα εγω  κλαίω,αλλά δεν πρέπει,γιατί η μεγάλη πορεία ξεκίνησε,δεν πρέπει να με βρει ανέτοιμο τέτοιο φονικό. Αλλά να που με βρίσκει. Γιατί εγώ χάθηκα κλαίγοντας,τυφλώθηκα που να με πάρει ο διάολος. Κι  εσύ παίρνεις τηλέφωνο-με ψάχνεις στα παλιά σφαγεία του μετρό ./. Που είσαι ? με ρωτάς,χάθηκα σου απαντώ. Είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως γαμώ τι μου,ούτε να χαθώ με χάρη δεν ξέρω, αλλά εσύ με βρίσκεις, μα είναι δυνατόν να χάθηκες? με ρωτάς. Άντε τώρα να εξηγήσεις .  Πώς έχω τόσο πλήθος μέσα μου που παθαίνω κατακλυσμό. Δεν μιλάω ,τι να πω,  είμαι και σε φάση ανηλικιώσης-μην με ζορίζετε παιδιά. Είμαι εν ενεργεία ναυάγιο,μην βλέπετε που δεν το δείχνω. Ξέρω να το καλύπτω με τραγούδια.


    " Με συγχωρείς που ήμουνα  με σένα χωρίς,με συγχωρείς." Να στο τραγουδήσω?  Αστό καλύτερα για σπίτι.

Έπεισα μου φάνηκε πως κρυφτήκαμε κι από τον ίδιο μας τον ευατό. Περπατούσαμε ανάμεσα στις φωτιές και τα ερείπια. Η μάνα σου τελικά είχε δίκιο:Θα γίνουν φασαρίες. Τώρα που να βρίσκεται. Θα ταΐζει κανένα αδέσποτο. Περνάει κι αυτή την δική της φάση ανηλικιώσης.

Στην επιστροφή σταμάτησα στο σούπερ -μάρκετ. Η κοπέλα με κοιτάζει κι απορεί. "Μα τι σου συμβαίνει? Φαίνεσαι κάπως σήμερα..." Δεν ξέρεις τίποτα? της λέω αυστηρά? " Τι να ξέρω.. ,μου απαντά στο ίδιο ύφος,εγώ το μόνο που ξέρω , είναι ότι το παιδί μου έχει πυρετό και με περιμένει στο σπίτι να γυρίσω..Έχει συμβεί κάτι σοβαρό?


Επιστρέφω τώρα στο σπίτι. Βάζω το κλειδί στην πόρτα. Παραδόξως ανταποκρίνεται με μεγάλη ευκολία. Ένα βράδυ μ`άφησε απ`έξω. Οταν θέλει να με τιμωρήσει μου τα κάνει αυτά. Όταν θέλει να με ευχαριστήσει με ξεκλειδώνει αμέσως. Στο τραπέζι αντί της έκθεσης,με περίμενε  η Χάνα Άρεντ..Σαν να το ξερε..

"Δύναμη και βία είναι πράγματα αντίθετα. Όταν η μια επικρατεί απόλυτα,η άλλη απουσιάζει. Η βια εμφανίζεται εκεί που η δύναμη κινδυνεύει ,αλλά αν αφεθεί ανεξέλεγκτη καταλήγει στην εξαφάνιση της δύναμης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι σωστό να θεωρείται αντίθετο της βίας,η μη βία. Η αναφορά στη μη βίαιη δύναμη είναι στην πραγματικότητα πλεονασμός. Η βία μπορεί να καταστρέψει τη δύναμη,αλλά είναι εντελώς ανίκανη να την δημιουργήσει..."


Κλείνω το βιβλίο με μια νοσηρή ευχαρίστηση. Ότι ήταν να καταλάβω ,το κατάλαβα σήμερα,ίσως και χθες-με άλλον τρόπο . Μια ναζιάρα φωνή ακούγεται από το ανοιχτό παράθυρο,εντελώς παράταιρη, με όσα σκέφτομαι και ζω,και κάνει τις σκέψεις μου να παραιτηθούν  από τον αγώνα τους να συμμορφωθούν με το αυτονόητο.  "...Βλάκα..Εγώ για σένα το κάνα..δεν θα έβγαινα στο δρόμο ξεκάλτσωτη σαν την τελευταία τσούλα.."

Ανθρώπων Εργα, κι Ανθρώπων Λόγια. Εντελώς χαμένα.

Τόσο μακρυά, μα τόσο κοντά

Ωραίο χαμόγελο έχεις. Να,σε κοιτάζω τώρα,και λέω για φαντάσου,ένα χαμόγελου ζωντανού ανθρώπου.Δυσκολεμένο μου φαίνεται να το πιστέψω. Άκου τώρα πως μου κόλλησε αυτή η λέξη:Δυσκολεμένο. Την άκουσα να την λέει η Σ. χθες το πρωί που μιλούσαμε,και είπα να την υιοθετήσω. Ταλαντούχο κορίτσι η Σ. Παίζει ,σκηνοθετεί,σκίζει. Έχει κι αυτά τα παράξενα μάτια που γελάνε και κλαίνε συγχρόνως, δεν θες και πολύ να γκρεμιστείς μέσα τους. Είπε κι αυτή την φράση απ`το έργο ,κομμάτια έγινα " Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ με το χώμα ,κερδίζει την αθωότητα του ως ενήλικας?" Ακού τώρα ερώτηση να σου συμβεί. Και να πρέπει να απαντήσεις κιόλας. Δεν σφάξανε. Δεν έτρεξα τόσο δρόμο για να σας δώσω την ενηλικίωση μου σε ένα πρωί. Μέσα σε ένα φάκελλο.



Σε σένα έπρεπε να γίνει αυτήν η ερώτηση. Εσύ που έχεις εξοικειωθεί πια με τα χώματα . Εσύ είσαι ο ειδικός . 2 χρόνια τώρα .Σε θυμήθηκε αμέσως η Σ. "Τέτοιες μέρες έφυγε ο Κωνσταντίνος " "Α" ψέλλισα, ναι, ο Κωνσταντίνος''.... Ποιο ψεύτικο χαμόγελο πρέπει να φορέσεις για να σκεπάσεις την σιωπή της θλίψης. Ποια στάση πρέπει να υιοθετήσεις.



Αλλά εγώ όπως ξέρεις υιοθετώ πολύ εύκολα πράγματα. Τα υιοθετώ μονό και μόνο για να δω αν στέκονται. Μόλις τα δω να προχωράνε ,τους δίνω μια και τα γκρεμίζω. Από μικρό παιδί ήμουν έτσι και χειρότερα. Στην ηλικία που έφυγες εσύ, εγώ ξεκινούσα την ζωή μου. Αργοκίνητο καράβι,κι όμως πήγαινα. Κατάσκοπος-από άλλο επάγγελμα παραμόνευα την ευτυχία. Αλλά δεν ερχόταν , και είπα να φτιάξω μια ψεύτικη.


Άλλωστε νομίζω ότι η ψεύτικη αρετή πείθει περισσότερο κι από την αληθινή,αρα τι πειράζει να είσαι ερασιτεχνικά ευτυχισμένος. Αν ζούσες τώρα ,μπορεί και να γελάγαμε μ`αυτά. Αν ζούσες μπορεί να τσουγγκρίζαμε αδέξια τα ποτήρια με τις βότκες μας. Εσύ, θυμάμαι καλά: Χωρίς φέτα λεμόνι.



Ας πιω λοιπόν με σένα ,χωρίς εσένα : Η μνήμη βλέπεις αγόρι είναι ταυτότητα .Είμαστε αυτά που έχουμε κάνει, αυτά που θυμάσαι ορίζουν αυτό που είσαι,όταν ξεχάσεις την ζωή σου παύεις να υπάρχεις,ακόμα και πριν επέλθει ο θάνατος σου.


Εσένα επήλθε γρήγορα οπότε: Αντίο.




Στην κηδεία σου έκλαιγε πολύς κόσμος,κόσμος που στην πλειονότητα του ήταν, άσχετος μέ σένα .Εντούτοις έκλαιγε. Είναι εύκολα τα δάκρυα όταν δεν αφορούν εσένα. Είναι σαν δανεικό κοστούμι: Ποτέ δεν συνδέεσαι με κάτι όταν ξέρεις ότι θα το επιστρέψεις. Στις κηδείες οι άνθρωποι κλαίνε σαν ρόλος. Μπορεί βέβαια να κλαίνε για μια πιθανή ταύτιση,γιατί ξέρεις πως πάνε αυτά: Σήμερα εγώ,αύριο εσύ,και πάει λέγοντας. Στην κηδεία της μάνας μου δεν έκλαψα καθόλου.



Σαν ρόλος και γω . Σαν την ηρωίδα την Ανιές στο έργο ,που άκουσε 100 φορές το Adagio της δέκατης συμφωνίας του Μάλερ, για να μην έχει πραγματικά δάκρυα την ώρα της τελετής. Της φαινόταν τόσο εξευτελιστικό να κλαις μπροστά στους άλλους , που προτίμησε να αφήσει και το τελευταίο δάκρυ της στο σπίτι ,πάρα να το μοιραστεί με τα άξεστα μάτια των περαστικών.


Μα και συ θαρρώ το ίδιο θα κανες. Αλλά τώρα τα λόγια μας γίνανε κρυμμένες υποσχέσεις. Και να τις αθετήσουμε ομως, κανείς από τους δυο μας δεν πρόκειται να θυμώσει :Στην επαλήθευση θα δούμε πως τα μπερδεμένα ήταν και τα πιο σωστά...


Ο τάφος σου έμαθα πως είναι κατάμαυρος. Ο Κάφκα έλεγε πως όταν επισκέπτεσαι μια πόλη πρέπει οπωσδήποτε να συναντήσεις το νεκροταφείο και το τσίρκο της. Τώρα οι άνθρωποι,μιας και δεν έχεις νέα απ`αυτούς, δεν χρειάζεται να συναντήσουν τίποτα απ`τα δυο , αφού έχουν εγκατασταθεί μέσα τους ,οριστικά πλέον, και το νεκροταφείο και το τσίρκο . Οπότε που να τρέχεις. Κοιτάζεις μέσα σου και χορταίνεις παρουσία. Η και απουσία.


Από την μεριά του καθενός το κενό. Σου φεύγω τώρα. Θα σου ξανά ρθω όταν δεν θα χω νέα, όταν ο χρόνος θα χει κουμπώσει για τα καλά τα πράγματα, κι όταν η πίστη θα με χει οριστικά εγκαταλείψει.


Εσύ τώρα, από κει που είσαι αμετάκλητα σιωπηλός, κάνε αυτό που θα κάνε κάθε φιλοδοξος νεκρός : Δώσε στο ονειρο τρελά φιλιά , κι αποκοιμήσου.

Yes I Do

Σ`ακούω  να μου μιλάς. Ποιος φόβος  σου άραγε να έχεις αγαπήσει πάλι. Φωνή τρομαγμένη. Θέλει κάπου  να ακουμπήσει. Εγώ δεν μιλάω. Έχω προσαράξει στην σιωπή μου. Η φράση της βέβαια  "δεν  έχω πια λόγο να ζω " με προβληματίζει.

Μου φέρνει στο νου εκείνο τον στίχο που λέει " Έπεσε η ζωή μου κάτω και δεν έσκυψα να την  μαζέψω". Μπα ,δεν πρέπει να της πω . Θα την κάνω ακόμη πιο χάλια. Όχι δεν πρέπει. Της λέω κάτι χαριτωμένο,κάτι κωμικό. Θέλω τόσο πολύ να γελάσει.  Δεν γελάει όμως. Είναι προσηλωμένη στο Μοναστήρι του χαραχτήρα της.

Αυτός ο χαραχτήρας.  Πόσους σκλάβους έχει  κλείσει μέσα του. Πόσα άλυτα γιατί έχει πάρει στο λαιμό του. Εκείνος  όμως επιμένει να κάνει τα δικά του.

Χρειάζεται τελικά  κάμποσα χρονάκια,για να μην πω δεκαετίες  ολότελα χαμένες, για να διαπιστώσεις το προφανές: Πως από αυτό που φοβάσαι δεν πρόκειται να γλυτώσεις. Μερικοί από μας θα πάμε τελικά από φόβο. Καμιά σοβαρή αρρώστια,κανένας καρκίνος δεν πρόκειται  να μας διαλύσει.

Μόνο ένας αδιαφιλονίκητος φόβος θα μας σκεπάσει,που υποπτεύομαι, στο τέλος θα μας καταπιεί.
 Kι όλοι θα αναρωτιούνται " Μα τι του συνέβη? Μέχρι χθες έμοιαζε άτρωτος...
Κι όλα αυτά τα παθαίνεις από την  πολλή σου ενηλικίωση . Από την πολλή σου την προσπάθεια να δείξεις ζωντανός.

Σαν την φίλη μου , και συ, και γω ,και ολοι μας.
Αγωνιστικούς Χαιρετισμούς Στο Μέλλον. Κάποτε θα συναντηθούμε. Λίγο  πριν  ο φόβος μας αφήσει.

Cet amour-la

Marguerite Duras by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Παιχνίδια Μαγισσών

 

                                                                                                                                                                   

Ωραία μου μάγισσα. Επιτέλους σε συναντώ στο σπίτι σου. Στο ολοκαίνουργιο σπίτι σου. Οι λύκοι στο χάρισαν. Χαλάλι σου. Ακόμα κι όλο το ζωικό βασίλειο  θα μπορούσε να επιστρατευτεί  για να ζωντανέψεις  τα όνειρα σου. Βαμμένα κι αυτά σαν και σένα : Μωβ. Ακόμη κι εδω  όταν μου υπόγραψες με τι ίδιο χρώμα το κανες. Καλά σε λέω μάγισσα.

Σε βλέπω να μιλάς,αλλά πάνω από όλα σ`ακούω. Δεν είσαι του κόσμου τούτου. Δεν είσαι για τα μάτια μας. Ξυπνάς  κι όλο αναρωτιέσαι αν ζεις . Δεν είσαι η  μόνη . Και οι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς σκοντάφτουν επάνω σ`αυτή την ερώτηση. Αλλά την προσπερνούν γιατί έχουν κατεπείγουσες προτεραιότητες. Όπως να γράψουν ας πούμε.

Μια ομότεχνη σου, μια  Marguerite Duras,αν την έχεις ακουστά το ίδιο έκανε.  Ξυπνούσε κάθε πρωί  και τσιμπούσε τα μαγουλά της  για να διαπιστώσει αν ζει . Η πρώην ωραία μαργαρίτα ,μαδημένη  εδω κι αιώνες  από το πολύ αλκοόλ. Η πρώην ωραία μαργαρίτα που πίστευε πως είχε το πρόσωπο του αλκοόλ πριν ακόμα πιεί.

Να , κοίταξε την εδώ. Το φωτοστέφανο της νιότης την έχει αγκαλιάσει. Ωραίο βλέμμα,μεθυστικό. Το αλκοόλ ακόμα δεν την έχει λεηλατήσει. Ίσως μόνο λίγο ο έρωτας ,κι αυτός ξυστά. Αλλά όταν είσαι   νέος  ποζάρεις  ακόμη και στην θλίψη σου. Όταν είσαι νέος δεν ξέρεις ακόμη ότι ο έρωτας περιβάλλεται  από  σύννεφα θανάτου. Όχι,όχι. είναι μακρυά τα σύννεφα . Κοντά είναι μόνο τα βιβλία . Κάποτε θα γράψεις πολλά . Πολλά βιβλία. Πολλές λέξεις τυπωμένες.


"Είναι κάτι χαρτιά που πρέπει να τακτοποιήσω κρυφά από την εξυπνάδα μου.  Αυτό που κάνω είναι ανεξίτηλο." Έτσι γίνεται και με κάτι αισθήματα Μαργαρίτα μου. Θες να τα τακτοποιήσεις κρυφά από τον θαυμασμό σου.  Οι περαστικοί όμως δεν καταλαβαίνουν από αυτά. Οι περαστικοί δεν ξέρουν τι είναι να γράφεις ένα βιβλίο. Οι περαστικοί σε θεωρούν τρελό. Αλλά όλοι οι άνθρωποι είναι θεμελιωδώς τρελοί,κι όσοι φαντάζονται πως δεν είναι αυτό ισοδυναμεί  με μια άλλη μορφή τρέλας.

Αλλά εμείς ας αφεθούμε στην τρέλα του έρωτα. Ο Γιαν Αντρέα , ο τελευταίος έρωτας σας  ακόμα σας πενθεί.  Ήταν όμοιος βλέπεις. Συνόρευε. Ενώ αν ήταν περαστικός  θα  είχε γλυτώσει.  Ο ρόλος του περαστικού στον έρωτα εχει πολύ μεγάλη αξία. Οι περαστικοί  του έρωτα είναι εμπλουτισμένοι με μια σοφή αδεξιότητα που τους καθιστά ακίνδυνους. Μια πληγή από έναν μη -όμοιο  είναι σαν γρατζουνιά από καρφίτσα. Ουσιαστικά  η πληγή  που θα αφήσει ο μη-όμοιος  σε ασφαλίζει από την πραγματική πληγή.

Γιατί άμα σου κάτσει η στραβή με τον όμοιο,πένθος ισόβιο. Κάτι ήξερες και τον απεφευγες συστηματικά. Σαν τους φετιχιστές και συ: Εψαχνες για παπούτσι για να καθυποτάξεις το πάθος σου  και σου τύχε ολόκληρος άνθρωπος. Γιάν Αντρέα Στάινερ: Τρεις λέξεις,ένα πρόσωπο ,και μια αιωνιότητα.H αιωνιότητα βλέπεις είναι κάτι που μαθαίνεται και γίνεται.

Είναι σαν άσκηση γεωμετρίας. Αρκεί να πιστέψεις στο εύρος  των προοπτικών που σου δίνονται. Ο Γιαν ήξερε από την αρχή πως θα κερδίσει την σημασία σας. Τελικά  ότι κι αν κάνουμε ,στο τέλος πάντα πέφτουμε θύματα της  πιο προσωπικής μας μυθολογίας.  Οι εικόνες που έχουμε για τον έρωτα ,ίσως να είναι οι εικόνες των παιδικών μας χρόνων, εκεί που ο έρωτας έμοιαζε περισσότερο σαν άσκηση  προσήλωσης ,παρά σαν άσκηση παρηγόρίας.

Αλλά  ήδη σου είπα πολλά  Ζυράννα μου ,και μάλλον θα σε κούρασα .  Αλλά το δίδαγμα ,είναι δίδαγμα: Ολοι ψάχνουμε εναν βαθουλό ανθρωπο για την σούπα μας*. Τράβα  τώρα να κοιμηθείς. Είναι ώρα για τον απογευματινό σου ύπνο.Τα όνειρα σου περιμένουν να τα ζωντανέψεις.  Κλείνω το φως .

Ησυχία.                                                                                                               

  *Στίχος της Κικής Δημουλά

Νυχτερινή σκηνή

Είναι νύχτα . Ονειρεύομαι? Μπα δεν το νομίζω. Πετάγομαι απότομα. δεν ξέρω,ούτε τι ώρα είναι ,ούτε ποια νύχτα μου ξημέρωσε. Κοιτάζω το ξυπνητήρι,βλέπω την ώρα,που θα μπορούσα κάλλιστα κι αυτήν να την κοιτάζω,αλλά απλως την βλέπω:5.45.
 
Απλωμένη νύχτα παντού. Ωραία αίσθηση. Κανείς δεν ταράζει αυτήν την ησυχία. Ακούω διάφορες φωνές ωστόσο,κάτι σαν μουρμουρητό .Μάλλον θα βλαστημάνε την ώρα και την στιγμή που ξύπνησαν ,η που τους ξύπνησαν..

Παλιά,πολύ παλιά,όταν ήμουν κανονικός άνθρωπος  και δούλευα πρωί, και πριν αλλάξει η οδός της συναισθηματικής μου ροής,  θυμάμαι πως με ξύπναγε ο αδελφός μου : Μου τράβαγε απαλά την κουβέρτα ,με χάιδευε απαλά στα μαλλιά ,και μου λέγε τρυφερά: Ελα μωρό . Ήρθε η ώρα.

Φαίνεται πως μου χει μείνει από τότε  γιατί κάνω ακριβώς το ίδιο,όταν θέλω να το κάνω ,κι όταν νοιάζομαι για τον άλλον. Αν δεν νοιάζεσαι για τον άλλον δεν κάνεις τίποτα ,έτσι δεν είναι?

Ενώσω σκέφτομαι αυτά,αναρωτιέμαι  αν όντως έχω ξυπνήσει. ίσως να ζω σαν τον Λεονάρντο στην γνωστή ταινία  με τα όνειρα.

Τσιμπιέμαι να δω αν είμαι αληθινός. Ανταποκρίνομαι . Είμαι στα αλήθεια  αληθινός. Τουλάχιστον μοιάζω να είμαι.


Τραβάω την κουρτίνα,κι αφήνω να μπει λίγο αχνιστό φως μέσα στο δωμάτιο. Δεν είμαι μόνος μου ωστόσο: Ο Σιοράν από δίπλα μου σαν να μου μιλάει: Μόνο ένα σημάδι  αποδεικνύει ότι έχεις καταλάβει τα πάντα: όταν κλαις χωρίς λόγο.

Ευτυχώς για μένα,δεν έχω καταλάβει τα πάντα ,και το πιο παρήγορο :Δεν κλαίω πια  χωρίς λόγο. Η τελευταία φορά που -ας  πούμε  πως έκλαψα  είναι όταν είδα μετά από πάρα πολλά χρόνια το The Rose. Η τελευταία  σκηνή στον τηλεφωνικό θάλαμο  είναι σπαραχτική .

Η στιγμή της μεγάλης επίγνωσης  ,που καταλαβαίνει πια πως είναι ολομόναχη ,και ζητάει να έρθουν να την πάρουν για να τραγουδήσει για τελευταία φορά  με κάνει  λιώμα .

Γαμώτο, κάπως αλλιώς θα πρεπε να φεύγουν οι άνθρωποι. Να τους τυλίγει το γαλάζιο φως της ανυπαρξίας,έτσι όπως το χουν ορίσει οι ποιητές.Οχι ετσι χύμα.

Αλλά η ζωή δεν σου κάνει τέτοια χατίρια 


που ως γνωστόν είναι μεγάλη προδότρα.

Καρδιοχτύπια στα FM

Wild At Heart by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Εθνικός Υμνος

Ώστε σε λένε Σύλλα Τζουμέρκα. Ωραίο όνομα. Για σκηνοθέτη είναι τέλειο, για λογοτέχνη ακόμη πιο  πολύ. Εγώ  όπως δεν ξέρεις έχω τρέλα με τα ονόματα. Πιστεύω πολύ στην σημειολογική παραστατική των ονομάτων. Είμαι σίγουρος  πως αν σε λέγανε  Βασίλη Καραμπουζούκη η ζωή  δεν θα σου καθόταν τόσο καλά ,όσο σου κάθισε τώρα.

Θα μου πείς που το ξέρω. Υποθέσεις κάνω . Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές. Οι περισσότερες πάνε στα αζήτητα,άλλες  πάλι, οι πιο τυχερές ,εξιχνιάζονται. Το θέμα είναι να στρέψεις το βλέμμα σου  πάνω σ`αυτό που σε ενδιαφέρει . Άλλα το βλέμμα δεν είναι το μάτι,αλλά η ματιά. Είναι αυτό που δεν θα  δεις ποτέ σε κανένα καθρέφτη . Κανείς δεν μπόρεσε να δει την ματιά του ,ούτε  σε καθρέφτη  αλλά ούτε και σε φωτογραφία.

Μόνο ο κινηματογράφος  μπορεί να περισώσει το βλέμμα. Γιατί μονό εκεί μπορείς να διαπιστώσεις πως εκτός  από μάτια έχεις  και ματιά . Εσύ δόξα το θεό τα διαθέτεις και τα δύο. Αλλά εκτός από αυτά διαθέτεις και ταλέντο. Περίεργο πράγμα το ταλέντο. Οι περισσότεροι άνθρωποι  είναι ατάλαντοι ,αλλά καμώνονται πως έχουν. Κι όσο λιγότερο ταλέντο  έχεις,τόσο περισσότερο  γίνεσαι φθονερός απέναντι σ`αυτούς που το χουν για περίσσευμα.

Στην Ελλάδα είναι βολικό να είσαι ατάλαντος: Δεν πρόκειται να  κάνεις ποτέ σου εχθρούς. Όπου βλέπεις καταλαλιά και στρεψοδικία να ξέρεις  ότι υπάρχει "θέμα". Στα λέω αυτά αυτά σαν μεγαλύτερος σου . Για λόγους επαγρύπνησης. Σε λίγο που θα  ξεφυτρώνουν  οι συκοφάντες  σαν χορτάρια από παντού , μην νιώσεις πανικό. Αγνόησε τους. Στην Αρχαία Ελλάδα  άλλωστε οι συκοφάντες πρόδιδαν την παράνομη εξαγωγή σύκων. Όπως τ`ακούς. Τώρα οι  άνθρωποι στην σύγχρονη Ελλάδα προδίδουν ανεξαίρετα. Ειδικά μέσα στην οικογένεια.

Αυτή η οικογένεια. Ωραία κατασκευή. Αν δεν υπήρχε σίγουρα  θα  έπρεπε να   είχε εφευρεθεί.  Αν δεν υπήρχε τα τραύματα θα  μοιάζανε ορφανά. Αλλά τώρα που υπάρχει έχεις κάθε λόγο να κλονίζεσαι. Έχεις κάθε λόγο να είσαι απελπισμένος. Μην κοιτάς εγώ που την γλίτωσα ."Η ελευθέρια δεν ξεκινάει όταν οι γονείς έχουν πεθάνει,αλλά εκεί που δεν υπάρχουν.  Εκεί που ο άνθρωπος γεννιέται απ`το παρατημένο αυγό μέσα στο δάσος. εκεί που τον φτύνουν οι ουρανοί στη γη ,κι αυτός κάνει τα πρώτα βήματα στον κόσμο χωρία αισθήματα ευγνωμοσύνης.."

Εγώ που λες  είμαι ένα παραλίγο θύμα μιας παράνομης υιοθεσίας. Αλήθεια σου λέω. Η μητέρα μου ήθελε να με δώσει στην θεία μου.Η μάλλον η θεία μου ήθελε να με πάρει από κόντα της  Σαν την ταινία σου και γω . Η θεία παρακαλούσε " Ελα Τασία μου,δώστο μου αυτό το ξανθούλι,εγώ δεν μπορώ να κάνω παιδιά ..εσύ έχεις ήδη 2.." Αναρωτιέμαι  αν με είχε δώσει, αναρωτιέμαι που  θα βρισκόμουν. Με ποια τραύματα θα είχα να αναμετρηθώ.  Αλλά όπως σου είπα και στην αρχή ,η ζωή είναι γεμάτη από υποθέσεις . Ίσως τελικά  να είχα την τύχη του (υιοθετημένου) εξαδέλφου μου: Σπούδασε,έκανε οικογένεια,έχει γυναίκα ,παιδιά,κατάθλιψη. Μπορεί βέβαια και να είχα αυτοκτονήσει, η μπορεί και να χω αυτοκτονήσει και να μην το ξέρω. Όλα είναι πιθανά μέσα στην οικογένεια,και κυρίως έξω από αυτήν. Όταν όμως  βλέπεις τα πράγματα από απόσταση ,αναρωτιέσαι :Πήρα άραγε την σωστή απόφαση ? Η χειρότερη ώρα εντέλει ίσως να ναι αυτή : η ώρα που καταλαβαίνεις  πως η απόφασή σου σε έχει ήδη συντρίψει. Γιατί το κακό με τις αποφάσεις  είναι πως δεν μπορείς να τις αλλάξεις. Έτσι και σε πάρει μια απόφαση στο άρμα ,πάει τελείωσες. Κι άντε να ξαναπιάσεις το νήμα από την αρχή. Κι άντε να πείς μετά πως είσαι ελεύθερος.
 
Έτσι και στην ταινία σου . Ελεύθεροι πολιορκημένοι. Ούτε που θυμάμαι. 158 στροφές: Κάνω πως ξέχασα. Απ`τα κόκαλα βγαλμένη . Αν έχεις αλήθεια μέσα σου δεν μπορείς να ξεχάσεις. Χαίρε ω χαίρε λευτεριά. Ποιος την έχασε για να την βρω εγώ.

Ίσως η Δασκάλα της ταινίας  σου. Ωραία Δασκάλα. Ωραία σαν ψεύτικη. Όπως και η ζωή της. Την φαντάζομαι μετά από χρονιά να μιλάει ,στον νεκρό της σύζυγο πια,πάνω από το φέρετρο,σαν τον ήρωα του Μπερτολούτσι. Θα του  μιλάει για την Αγία οικογένεια που τιθασεύει τους αγρίους, εκεί που τα παιδιά ,τα δικά της παιδιά ,τα δίδαξε σωστά να λένε το πρώτο τους ψέμα,και με πιο τρόπο  η θέληση σπάει κάτω από την καταπίεση,και πως η ελευθερία συντρίβεται κάτω από τον εγωισμό.

Κι όταν  φορτώσει για τα καλά το νεκρό σκήνωμα του άντρα της, με τα παλιά της παράπονα   θα σηκωθεί ατάραχη  να πάει ως την πόρτα . Θα την ανοίξει και θα πάει μια βόλτα μακρινή. Mε τα πόδια,όπως είναι. Πεζή. Εκεί θα  βγει σε μια παραλία. Ο ήλιος θα λαμπει. Θα του χαμογελάσει .

Υστερα θα βγάλει μια δυνατή κραυγή .Θα νιώσει πλέον ελευθερη.


Μπορεί να ξεκινήσει  πλεον να παίζει ο Εθνικός Υμνος της υπαρξης της, που κατά πως λένε οι γραφές ,είναι η λύπη.

Tained Love by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Μωρά της πίστας

 Την κοιτούσα μέρες εδω. Μικρό παιδί που βραβεύεται. Πρέπει να ήταν 8 χρονών.  Βραβεύτηκε δικαίως. Τα παιδιά όταν βραβεύονται χαίρονται. Η χαρά είναι ένα συναίσθημα ασυγκράτητο.  Η χαρά θέλει παρέα. Ειδάλλως τι? Κουτουλάς το κεφάλι σου στον τοίχο μονάχος? Δεν λέει. Αυτό που μου κάνει περισσότερο όμως εντύπωση  σ`αυτό το παιδί  είναι ο τρόπος που εισέπραξε αυτό το δώρο σε τόση μικρή ηλικία.

Μοιάζει σαν να την χτύπησε κεραυνός. Το γοβάκι του παραμυθιού είναι εδώ, χωρίς να το ζητήσει. Μεταμορφώθηκε σε σταχτοπούτα  σε μερικά δευτερόλεπτα. Τυχερή. Γλύτωσε την περιήγηση στο δάσος. Αλλά συνήθως ότι σου φέρνει  η ζωή νωρίς, στο παίρνει  αργότερα  από άλλο κομμάτι ευτυχίας,που δυστυχώς για σένα την είχες ευχηθεί. Είχες προετοιμαστεί για αυτήν .Είχες δουλέψει για αυτήν . Μπορεί όμως κι αυτή να την είχες ευχηθεί,πού ξέρεις? Στο βασίλειο των πιθανοτήτων έχεις πολλές να διαλέξεις. Υπάρχουν πολλές ευτυχίες για τα μέτρα του καθενός. Αρκεί να ξέρεις  να χωράς.

Η και να αντέχεις. που όπως και να το δεις το ίδιο κάνει, το ίδιο πρόστιμο πληρώνεις. Η μικρή μας βέβαια μεγάλωσε ,και δεν θα μάθουμε ποτέ μέσα απόν  πια βαλτοτόπια περπάτησε ,με  ποιους λύκους συναντήθηκε ,και ποιες μάγισσες  θέλησαν  να την συμπεριλάβουν  στο βραδινό τους μενού.

Ξέρουμε μονάχα το προφανές: Έκλεισε τα μάτια της ,για να ονειρευτεί κι ως που να προλάβει  να  μπει μέσα στο προαύλιο του ονείρου, είχε γίνει κιόλας ενήλικη. Το όνομά της  Αnna  Paguin.



Εδώ  ένα άλλο μωρό . Έχεις την αίσθηση  , μέσα από τα ρούχα που φοράει πως έχει γεννηθεί ενήλικας . Δεν ξέρουμε αν έζησε η όχι ,αν πρόλαβε  να μεγαλώσει , εάν πρόβαρε τον ρόλο του ενήλικα  μέσα από τα θλιμμένα μάτια του πατέρα της. Ξέρουμε μόνο πως ήρθε αποφασισμένη να κερδίσει. Απόψε είναι η βραδιά της .Καλοδεχτήτε την . Ήρθε να παρουσιάσει την άβολη συμμετρία της  αλήθειας της. Δεν τρέφει αυταπάτες: ξέρει πως θα κερδίσει, είναι γεννημένη νικήτρια.  Τα παιδιά -έπαθλα συνήθως δυστυχούν .Ντρεσαρίστηκαν  με την βεβαιότητα για το αντίθετο, και  στην διαδρομή  το λάστιχο της αντοχής ξεφουσκώνει . Μένουν από καύσιμα .

Μπορούν να κατέβουν από το αμάξι χωρίς βιάση : Άμα χάνεις σαστίζεις .Δεν μπορείς να τρέξεις . Νιώθεις σαν άγαλμα με μπαλωμένο το μηρό. Κάτσε κάτω στο χώμα,ξεκουράσου. Άφησε τα δάκρυά σου να σου μιλήσουν. Η γλώσσα των δακρύων είναι πανάρχαια, για αυτό θαυματουργή.

Όλα τα πράγματα έχουν δάκρυα ,κυρίως αυτά που δεν μοιάζουν  να είναι. Μπορεί να σε λένε  Tatum O`Neal  κι ο κόσμος  να σου δόθηκε  ως δαχτυλίδι ευκολοφόρετο ,μα τώρα πρέπει να βγει  και να μπει στο δάχτυλο μιας  άλλης ατυχήσησας. Μιας άλλης γεννημένης νικήτριας. Ίσως μιαν αλλη φορά-ξανά εσύ-στο ίδιο δάχτυλο  να νιώσεις τον θρίαμβο δόξης της καρδιάς σου.  Άκουσε την που σου μιλάει.

Έχει πολλά να σου μάθει μέσα από την σιωπή της.

Ο χρόνος του βλέμματος

H  αλήθεια είναι πως έψαχνα  μια γερή  αφορμή  να γράψω για σένα . Εδώ και καιρό .   Το καλοκαίρι  τέλειωσα βλέπεις  το  Berlin  Alexanderplatz . Αλλά δεν ήταν  αυτή η αφορμή  στο να γράψω για σένα . Είχα γράψει και πιο παλιά  για την αγαπημένη ταινία  που είχες γυρίσει για μένα : Υπήρξες ένα εξαίσιο κάθαρμα . Αν δεν είχες υπάρξει  δεν θα είχες γυρίσει ποτέ σου να  τέτοιο αριστούργημα . Ας μην γελιόμαστε όμως : Τα πάθη είναι σπάνια σαν τα αριστουργήματα.  Αλλά ξεφεύγω . Που λες όλο αυτόν το καιρό σκεφτόμουν  προσεχτικά με τι λέξεις θα σε φωτίσω . Αλλά τίποτα δεν έβγαινε. Κι ένα βράδυ μου δίνεται το δώρο:  Με φωνάζει αυτός και μου λέει δες αυτό, σε αφορά . Αυτό ήταν: Η μηχανή είχε πάρει εμπρός.

Στέκομαι βουβός και σε κοιτάζω.
Είναι λίγο πριν πεθάνεις . Είσαι εκεί γύρω στα 37 . Ήδη πολύ γέρος για τα δικά σου μέτρα . Μιλάς για το σινεμά ,μέσα από την βάρβαρη γλώσσα σου, είσαι θυμωμένος,καπνίζεις άτσαλα ,αλλά εγώ έχω εστιάσει το βλέμμα μου πάνω στο δικό σου. Δεν ακούω τι λες : Έχεις το βλέμμα της συντριβής. Καημένε Ράινερ . Μετράς πτώματα και δεν ξέρεις που να τα ακουμπήσεις.  Ίσως διαισθητικά ξέρεις ότι θα πεθάνεις  και συ .Άλλωστε αγαπημένε πεθαίνει  όποιος χει εκμετρήσει τις μέρες του .Και συ μου φαίνεται πως τις  μέτρησες σωστά.

Μπορεί να σου χει περισσέψει κάποια ,πιθανότατα  από το ημερολόγιο των χαμένων ερώτων . Τι σημασία έχει ? Υπήρξες και ευτυχισμένος . Τώρα που σε κοιτάζω μέσα από το σύντομο πέρασμα σου ,το διαπιστώνω όλο και πιο πολύ .  Ο πιο στενός σου συνεργάτης  στην βιογραφία του για σένα  ,το γράφει για σένα ξεκάθαρα :" Ο Ράινερ  υπήρξε ένα χωνευτήρι ευτυχίας . Μόνο που δεν μπορούσε να το αντέξει . Ίσως για αυτό  καταστράφηκε". Το όνομα του Kurt Raab. Μου μοιάζει κι αυτός  ερωτευμένος . Τους καταλαβαίνω  εγώ τους κρυφούς εραστές , έχουν τον τρόπο τους να κρύβουν  ενώ υποτίθεται λένε τόσο πολλά.

Στην ουσία ο φίλος μας διαδηλώνει την απόρριψη του  από σένα.  Βιογραφίες επί των βιογραφιών και ιπτάμενα στιλέτα αγάπης .Αλλά τι είναι μια βιογραφία?  Καμιά φορά μοιάζει με δίχτυ: Ο βιογράφος  το ρίχνει   μέσα στη θάλασσα των γεγονότων ,το τραβάει,ξεσκαρτάρει,ξαναρίχνει το δίχτυ,αποθηκεύει,ξελεπίζει και πουλάει . Αλλά ας συλλογιστούμε τι δεν πιάνει: Πάντα αυτό που δεν πιάνει είναι τα περισσότερα. Δεν βαριέσαι .  Εσύ το ήξερες καλύτερα από τον καθένα , κι αυτό έδινες: Αγάπη πιο κρύα κι από τον θάνατο . Όλο σου το φιλμικό σύμπαν είναι σπαρμένο  και δια ποτισμένο από τα επεισόδια της ζωής σου. Η απόγνωση πάντα σε πρώτο πλάνο. Καμιά διέξοδος από πουθενά,καμιά χαραμάδα  ανακούφισης.Ίσως  η αίσθηση του υπεράριθμου που ένιωθες μέσα σου ,να σε οδηγούσε τελικά στην ματαίωση . Αλλά και η αίσθηση του ανικανοποίητου. Φαντάζομαι πως κι αυτό θα παίξε το ρόλο του.


 Θα φταίει άραγε το ταλέντο σου. Περίσσευε πολύ. Η τέχνη σου το είχε απορροφήσει  όλο,και η άλλη τέχνη , η πιο  ουσιαστική,αυτής της ζωής εκλιπάρουσε για σημασία . Ίσως επειδή  ήθελες να δείχνεις τόσο ζωντανός , ίσως γι αυτό να έχασες να ζήσεις. Αλλά τι σημασία έχουν τα γεγονότα μπροστά στο  τετελεσμένο: Σημασία έχει να αγαπάς. Ψέματα:  Σημασία έχει να αισθάνεσαι και να το δείχνεις .

Υπήρξες στα αλήθεια αληθινός? Αλλά τι σημαίνει αληθινός . Ίσως τελικά η ψεύτικη αρετή να πείθει περισσότερο κι από την αληθινή. Εγώ πάντως κρατάω την εικόνα σου μέσα μου ,λίγο γκροτέσκα:  Κάθε πρωί πριν  το γύρισμα  ζητούσες επίμονα  9  Gin Tonik . Τα έπινες μονορούφι τα 8,και το τελευταίο που περίσσευε το πέταγες στα μούτρα  σε όποιον πέρναγε από μπροστά σου. Ο βασιλιάς είναι γυμνός ,το ίδιο και τα όνειρα του.

Μου φαίνεται εκεί που θα σαι τώρα, βαρύς ίσκιος θα σε σκεπάζει. Στο χω ξαναγράψει άλλωστε: Στο νεκροταφείο των  χαμένων ερώτων ,το όνομα σου  θα λάμπει από μακριά.

No parlez

No Money, No Honey by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Οταν η πληγή μιλάει.

 Ένα γραμμα για να γραφτεί  χρειάζεται έμπνευση .Βέβαια εξαρτάται τον παραλήπτη  και τα συναισθήματα που σου εμπνέει .Αν είναι ερωτικό το συναίσθημα  ,τότε το παραλήρημα  είναι αναπόφευκτο.  Βλέπεις ο ερωτευμένος είναι από την φύση του  ευάλωτος και ευεπίφορος στην υπερβολή  ,κι αρνείται να δει το  προφανές: πως η κάθε λέξη που γράφει  έχει πραγματικό παραλήπτη τον ίδιο του  τον  ευατό.

Αλλά δεν το βλέπει ,γιατί αν το βλέπε απλά δεν θα ταν ερωτευμένος. Είναι ωραίο να αφήνεσαι στις αυταπάτες σου . Είναι ωραίο να πιστεύεις πως το κάθε τι ωραίο, είναι ατέλειωτο και ανεξάντλητο. Μεγαλώνοντας όμως  ,θέλοντας και μη κλείνεις τις πόρτες στις αυταπάτες . Μεγαλώνοντας, σου τελειώνουν και  οι έρωτες . Αυτό όμως που σε πληγώνει πιο πολύ  είναι ότι σου τελειώνουν οι φίλοι .

Σε ένα τέτοιο  φίλο γράφω λοιπόν  κάθισα κι έγραψα  ένα τέτοιο γράμμα που μοιάζει με ερωτικό στη βάση του ,αλλά δεν είναι. Θα μου πεις  γιατί το έγραψες. Δεν θα σου πω.  " Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους.. ανταγωνισμούς..αν κάποια από αυτές αιχμαλωτίσεις  ελευθερώνεις μιαν άλλη .." Δύσκολη δουλειά να γράψεις έτσι όπως νιώθεις ,αλλά ασύγκριτα πιο δύσκολο να γράψεις το πως ένιωσες.

Οι πληγές μιλάνε την δική τους γλώσσα .Έχουν κι αυτές τους δικούς τους ανταγωνισμούς. Καμιά πληγή δεν είναι ίση   με μιαν άλλη. Κάθε πληγή είναι απόρροια  μιας θαμμένης θλίψης. Είναι ψέμα αυτό που λένε πως όλα ο χρόνος τα γιατρεύει : εσύ μπορείς να ονειρεύεσαι πως μια μέρα θα ξεχάσεις , Αλλά ο χρόνος  όμως δίνει άλλες εντολές  στο σώμα. Κυρίως στο μυαλό.

Ο χρόνος κάνει υποθέσεις. Βάζει μπροστά  το "θα" . Σε ότι κάνεις σ`ακολουθεί ένα  Παραπληγικό "θα . Θα είμαστε.  Θα κάνουμε. Θα δούμε. Κυρίως αυτό  .."θα είμαστε μαζί?  Βεβαίως .Για πάντα." Βιαστικές περιλήψεις εκ του προχείρου-αποφόρια για τους περαστικούς . Η ζωή που πέρασες  μαζί με τον φίλο σου  ανασαίνει παρελθόν . Από την πρώτη στιγμή κάνεις τεκμηρίωση παρελθόντος.

Από την πρώτη στιγμή  θα στοιχειώσεις μέσα σ`αυτό ,χωρίς να το ξέρεις φυσικά . Κι ύστερα έρχονται οι έρωτες  ,και οι φίλοι σε αποχαιρετούν . Δεν λέω σε προδίνουν: Σε αποχαιρετούν. "Αλλάξαμε δεν είμαστε πια οι ίδιοι,ναι σωστά απαντάς και συ αμήχανα ,δεν είμαστε πια οι  ίδιοι.."

Φυσικά εσύ δεν το πιστεύεις ,γιατί είσαι ολοφτυστος το παρελθόν σου. Αλλά θα το θάψεις κι αυτό  μαζί με όλα τα άλλα, εκείνα τα παλιά συναισθήματα  που σου ξυπνούσαν μέσα σου   τις ωραίες  στρογγυλές αναμνήσεις. Το ξαναγράφω : Είναι ψέμα αυτό που λένε ούτι όλα ο χρόνος τα γιατρεύει . Ο  χρόνος μου φαίνεται πως όλα τα παζαρεύει ,και την κατάλληλη στιγμή σου δίνει την πραγματική τιμή σου.Αλλά μαζί με σένα ,παζαρεύει και το παρελθόν σου.


Αλλά τι σημασία έχει πόσο κοστίζει ένα παρελθόν, μπροστά στο  τετελεσμένο μέλλον . Μόνο οι δικοί σου άνθρωποι τελικά  μπορούν να σε πληγώσουν  ανεπανόρθωτα : Η οικογένειά σου,και οι άνθρωποι που διάλεξες για  οικογένεια . Κι αυτό που θα  σε πληγώνει πάντα  θα είναι τα λόγια τους .

Ξέρω: Δεν άκουσες ούτε μια πικρή λέξη  για αυτόν τον φίλο που αποχαιρετώ. Ίσως γιατί δεν μου περισσεύει καμία πλέον. Ίσως επειδή τις μάζεψα όλες ,τις στοίχισα πολύ σωστά ώστε καμιά να μην διαμαρτυρηθεί πως δεν την πρόσεξα ,και τις ταχυδρόμησα με όση λύπη μου περίσσεψε.

Πριν τις ταχυδρομήσω όμως τις επιθεώρησα: Ούτε ένα λάθος αίσθημα δεν είχα αστοχήσει. Κι ένιωσα ενοχα περήφανος ,που τόσο απλά  πληγώνω .

Υπάρχει επιστροφή πληγής ? Αν υπάρχει ,θέλω να ξέρω  με ποιο τρόπο  θα μου επιστραφεί. Μαζί μ`αυτό θέλω να μάθω αν είναι επιζήμιο το λάθος της συγνώμης . Βρες τον τρόπο  φίλε  και επικοινώνησε. Νομίζω κάπου ανάμεσα στα χαλάσματα του γέλιου σου γυρεύει θέση η απάντηση μου.


Θα σε περιμένω: Σε κάποια αργία  μιας παλιάς πληγής σου.

Και οι Εσχατοι Εσονται Πρώτοι

                                                                                             

                                                                                           

Κραυγές και ψίθυροι

Η γυναίκα που ζει από πάνω μου είναι μια περίπτωση τρομερή. Ζει εδώ και χρόνια  σε ένα καθεστώς απελπισίας και οδύνης. Σήμερα δεν έχει πετάξει κανένα πιάτο από μπαλκόνι,κι όσο να ναι ανησυχώ. Σε λίγο με το ρυθμό που τα πετάει τα πιάτα  ,και με την επικείμενη φτώχεια,θα αναγκαστεί  να πάρει χάρτινα. Αυτή η γυναίκα είναι παγιδευμένη  μέσα στον θυμό της. Αυτή η γυναίκα πέρασε καρκίνο.Αυτή η γυναίκα δεν έμαθε τίποτα από τον καρκίνο.Αυτή η γυναίκα έχει ένα γιο.Και τον βασανίζει. Ανελέητα.

"Αληταρά ,θα σε σκοτώσω τ`ακούς ?15 χρονώ και μου φοράς σκουλαρίκι? Πουστάρα! " Το πουστάρα δε, το τονίζει  με τόση σκληρότητα,που όσο και παχύδερμο να σαι ,κάπου στο βάθος  λυγίζεις. Και σκέφτεσαι.
 Κι αναλογίζεσαι  όλες αυτές τις μανούλες του κόσμου που από τύχη η μπορεί κι από ατυχία  γέννησαν, κι όταν τις αναλογιστείς σωστά ,φέρνεις στο μυαλό σου  την δική σου μανούλα , που ποτέ δεν σου μίλησε έτσι,κι ευχαριστείς τον άγνωστο θεό που σου έδωσε την μανούλα που έχεις η που  την είχες,κι όχι την από πάνω μανούλα.Την μισότρελη.

Πάνω από όλα όμως σκέφτεσαι την φράση  που είχες διαβάσει πριν από πολλά χρόνια,μια φράση που ακόμα σ`ακολουθεί "Αληθινά ενήλικος είναι μόνο εκείνος που εξουσιάζει κάποιον κλειστό χώρο και που μπορεί  εκεί να κάνει ότι θέλει ,χωρίς να τον βλέπει κανείς και να τον ελέγχει." Οι μανούλες βέβαια  για τις οποίες μιλώ,δεν χαμπαριάζουν από τέτοια πράγματα. Σιγά μην σ`αφήσουν να γίνεις και ενήλικας.  Οι μανούλες-Δράκοι έχουν γρίλιες αντι για μάτια και καιροφυλακτούν την κάθε σου κίνηση. Οι μανούλες αυτού του είδους  δεν σου επιτρέπουν να μεγαλώσεις ."Μαμά βρήκα  δουλειά . Τι δουλειά παιδί μου? Δουλειά με μηχανάκι.Δουλειά με μηχανάκι?Ντιλιβεράς δηλαδή. Όχι παιδί μου ,δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά. Θα σκοτωθείς. Είσαι άχρηστος"

Η μανούλα  πάνω από όλα δίνει δύναμη στο παιδί της .Τον κάνει επιβιωτικό  μπροστά στις κακουχίες . Παμπόνηρες μανούλες . Δεν αφήνουν συρτάρι για συρτάρι που να μην  ψάξουν . Η μανούλα σιχαίνεται τα μυστικά. "Μίλησέ μου παιδί μου. Άνοιξε την καρδιά σου. H μανούλα  θα σε καταλάβει.Μην μου κρύβεις πράγματα." Εκείνη την στιγμή ,αθώο παιδί μην την πατήσεις. Μην κάνεις το λάθος και ξεκλειδώσεις  το απαραβίαστο. Γιατί  οι μανούλες  έτσι και οσμιστούν αδυναμία σε τσάκισαν. Είναι χειρότεροι και από εραστές

Δεν θα γλυτώσεις την αγάπη μου

 Αλλά εγώ πρώτα βλέπω τον νεκρό,και μετά γίνεται ο φόνος.
"Αλήτη . Νόμιζες ότι θα μου κρυβόμουν .Νόμιζες   ότι δεν θα τα βρίσκα.." Αυτή είναι η  φωνή της από πάνω μανούλας.Κι ότι είχα αρχίσει να ανησυχώ .Την βλέπω(νοερά): Κρατάει στα χέρια της πορνοπεριοδικά  και τα κουνάει πέρα δώθε μπροστά στα μάτια του εκπλκηκτου γιου της.Έτσι  μου δίνει να φανταστώ.Αλλά σωστά φαντάζομαι γιατί  τα βλέπω να ανατινάζονται μπροστά στα μάτια μου . Εικόνες σκληρού σεξ  γεμίζουν τον ήδη βρώμικο ακάλυπτο. Πρέπει οι πάντες να μάθουν  τα παραστρατήματα του γιου.Εν τω μεταξύ τα ουρλιαχτά συνεχίζονται  με περισσότερο μένος αυτή τη φορά,με  περισσότερη ένταση. Ακούω κατσαρολικά να σπάνε ,ποτήρια, καρδιές να ανοίγουν στα δυο ,και γω κάπου στο ενδιάμεσο να αναρωτιέμαι  για την μοίρα του γιου.

Ξέρω πολλούς ανθρώπους  που το περιβάλλον τους τους γονάτισε. Εξ αφορμής  μιας τρελής μανούλας. Μανούλες που χρησιμοποίησαν το παιδί σαν πυρομαχικό .Οι άτεγκτες μανούλες. Οι μανούλες που τα δίνουν όλα για το παιδί τους. Οι μανούλες που θυσιάστηκαν πάνω από όλα. " Αν η θυσία είναι η μοίρα της μάνας,τότε το παιδί που γεννιέται είναι ένα Λάθος που δεν εξαγοράζεται με τίποτα". Τίποτα δεν μάθατε μανούλες.

Εξακολουθώ βέβαια να αναρωτιέμαι για την μοίρα του γιου.Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το παρα πέρα του. Τον ακούω που ζητάει συγγνώμη . Η μαμά κλαίει " Μαμά σε παρακαλώ μην θυμώνεις ,μαμά σε παρακαλώ ,συγχώρεσε το μου,και τον φαντάζομαι να γονατίζει μπροστά στα πόδια της μαμάς για να σκουπίσει τα δάκρυα της.Κακόμοιρε γιε. Σαν τον Μποντλέρ και συ. 40 χρονών θα γίνεις και την μάνα σου ακόμα  θα μου τρέμεις.

Αλλά η μαμά αργεί να συγχωρέσει . Πρέπει να  τεντώσει το σχοινί της ενοχής όσο δεν γίνεται.."Κάθε φορά  που θα φεύγεις απ`το σπίτι ,θα κουβαλάς μαζί σου το επιπληκτικό βλέμμα που θα σε καλεί να  γυρίσεις πίσω.Θα γυρνάς στον κόσμο σα σκυλί δεμένο μ`ένα μακρύ σχοινί.Ακόμα κι όταν θα σαι μακρυά,θα νιώθεις πάντα το λουρί στο λαιμό σου.Ακόμα  κι όταν θα περνάς τον καιρό σου με γυναίκες ,ακόμα κι όταν θα σαι μαζί τους στο κρεβάτι  θα κρέμεται από το λαιμό σου το σχοινί και κάπου μακρυά  η μαμά κρατώντας στο χέρι την άκρη του θα το κουνάει σπασμωδικά  για να σε επιπλήξει  για όσα άσεμνε παραδόθηκες..."


Η μανούλα πρέπει να αποκοιμήθηκε γιατί  δεν ακούω τίποτα πλέον.Καμιά φωνή ,κανένας λυγμός παράταιρος δεν βγαίνει   από το γλυκό της στόμα .Ίσως τελικά να έγινε δεχτή η συγνώμη του γιου και να ησύχασε για σήμερα.Αύριο  μια καινούργια μάχη  θα γεννηθεί .Αύριο που η βρωμιά της καρδιάς θα χει ξεπλυθεί από τα δάκρυά.Ίσως να αποτύχει καλύτερα αύριο.