Ανθρώπων έργα(και μια έκθεση ιδεών)

Προχωράω ανάμεσα στους ανθρώπους  αυτό το καιρό. Τούς διαπερνώ. Μέχρι πριν λίγο κατοικούσα μέσα τους.  Τώρα σαν να λιγόστεψε  η σημασία  τους,σαν να σούρωσε η κουρτίνα . Μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι μεγάλωσα. Μπορεί να φταίει και ο Σοπενχάουερ "Άμα μέχρι τα 40 σου δεν έχεις μισήσει τους ανθρώπους,μάλλον δεν τους αγάπησες  ποτέ σου."

Αλλά μπορεί και να τα παραλέω: Γιατί δεν μπορεί ,κάποιο αταβιστικό κομμάτι,εστιασμένο στην επιβίωση του ευατου μου θα φροντίσει για την γρήγορη ανάρρωση  των κακών ιδεών που φυτρώνουν σαν μανιτάρια  εντός του εγκεφαλικού ιστού.

βλέπεις οι ιδέες ,οι κακές ιδέες ,εξαπλώνονται πιο γρήγορα από τις καλές. Αρα αυτό μπορεί να σημαίνει πως ο κακός μου ευατός παίρνει κεφάλι,δηλαδή ζω εις  βάρος του καλού μου ευατού,που στο βάθος δεν είναι επιλήσμων,κι ότι πρέπει σύντομα να συνέλθει. Να βάλω θέμα έκθεσης λοιπόν:\


"Θυμήσου εξάπαντος την μέρα που ένιωσες τελευταία φορά καλός άνθρωπος. Θέμα για εξέταση τις προσεχείς ημέρες.

     Υπερεπειγούσα προτεραιότητα.
      Τακτοποίηση εσωτερικών υποθέσεων.
      Παρακαλώ να μην αναβληθεί"


Αλλά  τελικά αναβλήθηκε. Επ `αόριστον. Γιατί αυτό το ποστ γράφεται χρόνια,αιώνες,πριν από μένα ,για μένα, κι από την τελευταία μου τελεία έχουν μεσολαβήσει 26 ώρες,34 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα,συν μια γενναία δόση χημικών. Που σημαίνει πως ότι ήθελα να γράψω χάθηκε στην πορεία. Ποια πορεία? Καμιά πορεία.

Μόνο απορία έχω εγώ-δεν ξέρω τίποτα για καμιά πορεία. Μόνο κάτι κυνηγητά και κάτι άγνωστες λέξεις που ακουσα " Μπάτσοι-Γουρούνια-θα σας φάμε, και το δικό σου πρόσωπο  να χάνετε μέσα στο πλήθος ,και γω με κλάματα να σε γυρεύω,που μ`αφήνετε ρε καριόληδες να κλαίω  μέσα στο δρόμο  μονάχος?

Δεν ξέρετε ότι δεν είμαστε στο ίδιο έργο θεατές? Με  άλλα μάτια βλέπω εγώ τον φόβο.

" Όλοι εσείς που περνάτε αμέριμνοι κάτω από τα μάτια μου,μια μέρα θα βάλω δυνατά τα κλάματα και θα σας πνίξω." Δεν πειράζει κύριε Βαρβέρη μου . Τα βάζω εγώ τα κλάματα. Για λογαριασμό ολων μας.  Να ξεμπερδέψω μια και καλή και με τους αμέριμνους, αλλά και με μένα. Αλλά πάνω από όλα με τα κλάματα. Εσείς περιμένετε. Δεν ηρθε ακόμα η σειρά σας.Η δικιά μου είναι που  επείγει.

 Γιατί αυτήν  την ώρα εγω  κλαίω,αλλά δεν πρέπει,γιατί η μεγάλη πορεία ξεκίνησε,δεν πρέπει να με βρει ανέτοιμο τέτοιο φονικό. Αλλά να που με βρίσκει. Γιατί εγώ χάθηκα κλαίγοντας,τυφλώθηκα που να με πάρει ο διάολος. Κι  εσύ παίρνεις τηλέφωνο-με ψάχνεις στα παλιά σφαγεία του μετρό ./. Που είσαι ? με ρωτάς,χάθηκα σου απαντώ. Είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως γαμώ τι μου,ούτε να χαθώ με χάρη δεν ξέρω, αλλά εσύ με βρίσκεις, μα είναι δυνατόν να χάθηκες? με ρωτάς. Άντε τώρα να εξηγήσεις .  Πώς έχω τόσο πλήθος μέσα μου που παθαίνω κατακλυσμό. Δεν μιλάω ,τι να πω,  είμαι και σε φάση ανηλικιώσης-μην με ζορίζετε παιδιά. Είμαι εν ενεργεία ναυάγιο,μην βλέπετε που δεν το δείχνω. Ξέρω να το καλύπτω με τραγούδια.


    " Με συγχωρείς που ήμουνα  με σένα χωρίς,με συγχωρείς." Να στο τραγουδήσω?  Αστό καλύτερα για σπίτι.

Έπεισα μου φάνηκε πως κρυφτήκαμε κι από τον ίδιο μας τον ευατό. Περπατούσαμε ανάμεσα στις φωτιές και τα ερείπια. Η μάνα σου τελικά είχε δίκιο:Θα γίνουν φασαρίες. Τώρα που να βρίσκεται. Θα ταΐζει κανένα αδέσποτο. Περνάει κι αυτή την δική της φάση ανηλικιώσης.

Στην επιστροφή σταμάτησα στο σούπερ -μάρκετ. Η κοπέλα με κοιτάζει κι απορεί. "Μα τι σου συμβαίνει? Φαίνεσαι κάπως σήμερα..." Δεν ξέρεις τίποτα? της λέω αυστηρά? " Τι να ξέρω.. ,μου απαντά στο ίδιο ύφος,εγώ το μόνο που ξέρω , είναι ότι το παιδί μου έχει πυρετό και με περιμένει στο σπίτι να γυρίσω..Έχει συμβεί κάτι σοβαρό?


Επιστρέφω τώρα στο σπίτι. Βάζω το κλειδί στην πόρτα. Παραδόξως ανταποκρίνεται με μεγάλη ευκολία. Ένα βράδυ μ`άφησε απ`έξω. Οταν θέλει να με τιμωρήσει μου τα κάνει αυτά. Όταν θέλει να με ευχαριστήσει με ξεκλειδώνει αμέσως. Στο τραπέζι αντί της έκθεσης,με περίμενε  η Χάνα Άρεντ..Σαν να το ξερε..

"Δύναμη και βία είναι πράγματα αντίθετα. Όταν η μια επικρατεί απόλυτα,η άλλη απουσιάζει. Η βια εμφανίζεται εκεί που η δύναμη κινδυνεύει ,αλλά αν αφεθεί ανεξέλεγκτη καταλήγει στην εξαφάνιση της δύναμης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι σωστό να θεωρείται αντίθετο της βίας,η μη βία. Η αναφορά στη μη βίαιη δύναμη είναι στην πραγματικότητα πλεονασμός. Η βία μπορεί να καταστρέψει τη δύναμη,αλλά είναι εντελώς ανίκανη να την δημιουργήσει..."


Κλείνω το βιβλίο με μια νοσηρή ευχαρίστηση. Ότι ήταν να καταλάβω ,το κατάλαβα σήμερα,ίσως και χθες-με άλλον τρόπο . Μια ναζιάρα φωνή ακούγεται από το ανοιχτό παράθυρο,εντελώς παράταιρη, με όσα σκέφτομαι και ζω,και κάνει τις σκέψεις μου να παραιτηθούν  από τον αγώνα τους να συμμορφωθούν με το αυτονόητο.  "...Βλάκα..Εγώ για σένα το κάνα..δεν θα έβγαινα στο δρόμο ξεκάλτσωτη σαν την τελευταία τσούλα.."

Ανθρώπων Εργα, κι Ανθρώπων Λόγια. Εντελώς χαμένα.

Τόσο μακρυά, μα τόσο κοντά

Ωραίο χαμόγελο έχεις. Να,σε κοιτάζω τώρα,και λέω για φαντάσου,ένα χαμόγελου ζωντανού ανθρώπου.Δυσκολεμένο μου φαίνεται να το πιστέψω. Άκου τώρα πως μου κόλλησε αυτή η λέξη:Δυσκολεμένο. Την άκουσα να την λέει η Σ. χθες το πρωί που μιλούσαμε,και είπα να την υιοθετήσω. Ταλαντούχο κορίτσι η Σ. Παίζει ,σκηνοθετεί,σκίζει. Έχει κι αυτά τα παράξενα μάτια που γελάνε και κλαίνε συγχρόνως, δεν θες και πολύ να γκρεμιστείς μέσα τους. Είπε κι αυτή την φράση απ`το έργο ,κομμάτια έγινα " Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ με το χώμα ,κερδίζει την αθωότητα του ως ενήλικας?" Ακού τώρα ερώτηση να σου συμβεί. Και να πρέπει να απαντήσεις κιόλας. Δεν σφάξανε. Δεν έτρεξα τόσο δρόμο για να σας δώσω την ενηλικίωση μου σε ένα πρωί. Μέσα σε ένα φάκελλο.



Σε σένα έπρεπε να γίνει αυτήν η ερώτηση. Εσύ που έχεις εξοικειωθεί πια με τα χώματα . Εσύ είσαι ο ειδικός . 2 χρόνια τώρα .Σε θυμήθηκε αμέσως η Σ. "Τέτοιες μέρες έφυγε ο Κωνσταντίνος " "Α" ψέλλισα, ναι, ο Κωνσταντίνος''.... Ποιο ψεύτικο χαμόγελο πρέπει να φορέσεις για να σκεπάσεις την σιωπή της θλίψης. Ποια στάση πρέπει να υιοθετήσεις.



Αλλά εγώ όπως ξέρεις υιοθετώ πολύ εύκολα πράγματα. Τα υιοθετώ μονό και μόνο για να δω αν στέκονται. Μόλις τα δω να προχωράνε ,τους δίνω μια και τα γκρεμίζω. Από μικρό παιδί ήμουν έτσι και χειρότερα. Στην ηλικία που έφυγες εσύ, εγώ ξεκινούσα την ζωή μου. Αργοκίνητο καράβι,κι όμως πήγαινα. Κατάσκοπος-από άλλο επάγγελμα παραμόνευα την ευτυχία. Αλλά δεν ερχόταν , και είπα να φτιάξω μια ψεύτικη.


Άλλωστε νομίζω ότι η ψεύτικη αρετή πείθει περισσότερο κι από την αληθινή,αρα τι πειράζει να είσαι ερασιτεχνικά ευτυχισμένος. Αν ζούσες τώρα ,μπορεί και να γελάγαμε μ`αυτά. Αν ζούσες μπορεί να τσουγγκρίζαμε αδέξια τα ποτήρια με τις βότκες μας. Εσύ, θυμάμαι καλά: Χωρίς φέτα λεμόνι.



Ας πιω λοιπόν με σένα ,χωρίς εσένα : Η μνήμη βλέπεις αγόρι είναι ταυτότητα .Είμαστε αυτά που έχουμε κάνει, αυτά που θυμάσαι ορίζουν αυτό που είσαι,όταν ξεχάσεις την ζωή σου παύεις να υπάρχεις,ακόμα και πριν επέλθει ο θάνατος σου.


Εσένα επήλθε γρήγορα οπότε: Αντίο.




Στην κηδεία σου έκλαιγε πολύς κόσμος,κόσμος που στην πλειονότητα του ήταν, άσχετος μέ σένα .Εντούτοις έκλαιγε. Είναι εύκολα τα δάκρυα όταν δεν αφορούν εσένα. Είναι σαν δανεικό κοστούμι: Ποτέ δεν συνδέεσαι με κάτι όταν ξέρεις ότι θα το επιστρέψεις. Στις κηδείες οι άνθρωποι κλαίνε σαν ρόλος. Μπορεί βέβαια να κλαίνε για μια πιθανή ταύτιση,γιατί ξέρεις πως πάνε αυτά: Σήμερα εγώ,αύριο εσύ,και πάει λέγοντας. Στην κηδεία της μάνας μου δεν έκλαψα καθόλου.



Σαν ρόλος και γω . Σαν την ηρωίδα την Ανιές στο έργο ,που άκουσε 100 φορές το Adagio της δέκατης συμφωνίας του Μάλερ, για να μην έχει πραγματικά δάκρυα την ώρα της τελετής. Της φαινόταν τόσο εξευτελιστικό να κλαις μπροστά στους άλλους , που προτίμησε να αφήσει και το τελευταίο δάκρυ της στο σπίτι ,πάρα να το μοιραστεί με τα άξεστα μάτια των περαστικών.


Μα και συ θαρρώ το ίδιο θα κανες. Αλλά τώρα τα λόγια μας γίνανε κρυμμένες υποσχέσεις. Και να τις αθετήσουμε ομως, κανείς από τους δυο μας δεν πρόκειται να θυμώσει :Στην επαλήθευση θα δούμε πως τα μπερδεμένα ήταν και τα πιο σωστά...


Ο τάφος σου έμαθα πως είναι κατάμαυρος. Ο Κάφκα έλεγε πως όταν επισκέπτεσαι μια πόλη πρέπει οπωσδήποτε να συναντήσεις το νεκροταφείο και το τσίρκο της. Τώρα οι άνθρωποι,μιας και δεν έχεις νέα απ`αυτούς, δεν χρειάζεται να συναντήσουν τίποτα απ`τα δυο , αφού έχουν εγκατασταθεί μέσα τους ,οριστικά πλέον, και το νεκροταφείο και το τσίρκο . Οπότε που να τρέχεις. Κοιτάζεις μέσα σου και χορταίνεις παρουσία. Η και απουσία.


Από την μεριά του καθενός το κενό. Σου φεύγω τώρα. Θα σου ξανά ρθω όταν δεν θα χω νέα, όταν ο χρόνος θα χει κουμπώσει για τα καλά τα πράγματα, κι όταν η πίστη θα με χει οριστικά εγκαταλείψει.


Εσύ τώρα, από κει που είσαι αμετάκλητα σιωπηλός, κάνε αυτό που θα κάνε κάθε φιλοδοξος νεκρός : Δώσε στο ονειρο τρελά φιλιά , κι αποκοιμήσου.

Yes I Do

Σ`ακούω  να μου μιλάς. Ποιος φόβος  σου άραγε να έχεις αγαπήσει πάλι. Φωνή τρομαγμένη. Θέλει κάπου  να ακουμπήσει. Εγώ δεν μιλάω. Έχω προσαράξει στην σιωπή μου. Η φράση της βέβαια  "δεν  έχω πια λόγο να ζω " με προβληματίζει.

Μου φέρνει στο νου εκείνο τον στίχο που λέει " Έπεσε η ζωή μου κάτω και δεν έσκυψα να την  μαζέψω". Μπα ,δεν πρέπει να της πω . Θα την κάνω ακόμη πιο χάλια. Όχι δεν πρέπει. Της λέω κάτι χαριτωμένο,κάτι κωμικό. Θέλω τόσο πολύ να γελάσει.  Δεν γελάει όμως. Είναι προσηλωμένη στο Μοναστήρι του χαραχτήρα της.

Αυτός ο χαραχτήρας.  Πόσους σκλάβους έχει  κλείσει μέσα του. Πόσα άλυτα γιατί έχει πάρει στο λαιμό του. Εκείνος  όμως επιμένει να κάνει τα δικά του.

Χρειάζεται τελικά  κάμποσα χρονάκια,για να μην πω δεκαετίες  ολότελα χαμένες, για να διαπιστώσεις το προφανές: Πως από αυτό που φοβάσαι δεν πρόκειται να γλυτώσεις. Μερικοί από μας θα πάμε τελικά από φόβο. Καμιά σοβαρή αρρώστια,κανένας καρκίνος δεν πρόκειται  να μας διαλύσει.

Μόνο ένας αδιαφιλονίκητος φόβος θα μας σκεπάσει,που υποπτεύομαι, στο τέλος θα μας καταπιεί.
 Kι όλοι θα αναρωτιούνται " Μα τι του συνέβη? Μέχρι χθες έμοιαζε άτρωτος...
Κι όλα αυτά τα παθαίνεις από την  πολλή σου ενηλικίωση . Από την πολλή σου την προσπάθεια να δείξεις ζωντανός.

Σαν την φίλη μου , και συ, και γω ,και ολοι μας.
Αγωνιστικούς Χαιρετισμούς Στο Μέλλον. Κάποτε θα συναντηθούμε. Λίγο  πριν  ο φόβος μας αφήσει.

Cet amour-la

Marguerite Duras by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Παιχνίδια Μαγισσών

 

                                                                                                                                                                   

Ωραία μου μάγισσα. Επιτέλους σε συναντώ στο σπίτι σου. Στο ολοκαίνουργιο σπίτι σου. Οι λύκοι στο χάρισαν. Χαλάλι σου. Ακόμα κι όλο το ζωικό βασίλειο  θα μπορούσε να επιστρατευτεί  για να ζωντανέψεις  τα όνειρα σου. Βαμμένα κι αυτά σαν και σένα : Μωβ. Ακόμη κι εδω  όταν μου υπόγραψες με τι ίδιο χρώμα το κανες. Καλά σε λέω μάγισσα.

Σε βλέπω να μιλάς,αλλά πάνω από όλα σ`ακούω. Δεν είσαι του κόσμου τούτου. Δεν είσαι για τα μάτια μας. Ξυπνάς  κι όλο αναρωτιέσαι αν ζεις . Δεν είσαι η  μόνη . Και οι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς σκοντάφτουν επάνω σ`αυτή την ερώτηση. Αλλά την προσπερνούν γιατί έχουν κατεπείγουσες προτεραιότητες. Όπως να γράψουν ας πούμε.

Μια ομότεχνη σου, μια  Marguerite Duras,αν την έχεις ακουστά το ίδιο έκανε.  Ξυπνούσε κάθε πρωί  και τσιμπούσε τα μαγουλά της  για να διαπιστώσει αν ζει . Η πρώην ωραία μαργαρίτα ,μαδημένη  εδω κι αιώνες  από το πολύ αλκοόλ. Η πρώην ωραία μαργαρίτα που πίστευε πως είχε το πρόσωπο του αλκοόλ πριν ακόμα πιεί.

Να , κοίταξε την εδώ. Το φωτοστέφανο της νιότης την έχει αγκαλιάσει. Ωραίο βλέμμα,μεθυστικό. Το αλκοόλ ακόμα δεν την έχει λεηλατήσει. Ίσως μόνο λίγο ο έρωτας ,κι αυτός ξυστά. Αλλά όταν είσαι   νέος  ποζάρεις  ακόμη και στην θλίψη σου. Όταν είσαι νέος δεν ξέρεις ακόμη ότι ο έρωτας περιβάλλεται  από  σύννεφα θανάτου. Όχι,όχι. είναι μακρυά τα σύννεφα . Κοντά είναι μόνο τα βιβλία . Κάποτε θα γράψεις πολλά . Πολλά βιβλία. Πολλές λέξεις τυπωμένες.


"Είναι κάτι χαρτιά που πρέπει να τακτοποιήσω κρυφά από την εξυπνάδα μου.  Αυτό που κάνω είναι ανεξίτηλο." Έτσι γίνεται και με κάτι αισθήματα Μαργαρίτα μου. Θες να τα τακτοποιήσεις κρυφά από τον θαυμασμό σου.  Οι περαστικοί όμως δεν καταλαβαίνουν από αυτά. Οι περαστικοί δεν ξέρουν τι είναι να γράφεις ένα βιβλίο. Οι περαστικοί σε θεωρούν τρελό. Αλλά όλοι οι άνθρωποι είναι θεμελιωδώς τρελοί,κι όσοι φαντάζονται πως δεν είναι αυτό ισοδυναμεί  με μια άλλη μορφή τρέλας.

Αλλά εμείς ας αφεθούμε στην τρέλα του έρωτα. Ο Γιαν Αντρέα , ο τελευταίος έρωτας σας  ακόμα σας πενθεί.  Ήταν όμοιος βλέπεις. Συνόρευε. Ενώ αν ήταν περαστικός  θα  είχε γλυτώσει.  Ο ρόλος του περαστικού στον έρωτα εχει πολύ μεγάλη αξία. Οι περαστικοί  του έρωτα είναι εμπλουτισμένοι με μια σοφή αδεξιότητα που τους καθιστά ακίνδυνους. Μια πληγή από έναν μη -όμοιο  είναι σαν γρατζουνιά από καρφίτσα. Ουσιαστικά  η πληγή  που θα αφήσει ο μη-όμοιος  σε ασφαλίζει από την πραγματική πληγή.

Γιατί άμα σου κάτσει η στραβή με τον όμοιο,πένθος ισόβιο. Κάτι ήξερες και τον απεφευγες συστηματικά. Σαν τους φετιχιστές και συ: Εψαχνες για παπούτσι για να καθυποτάξεις το πάθος σου  και σου τύχε ολόκληρος άνθρωπος. Γιάν Αντρέα Στάινερ: Τρεις λέξεις,ένα πρόσωπο ,και μια αιωνιότητα.H αιωνιότητα βλέπεις είναι κάτι που μαθαίνεται και γίνεται.

Είναι σαν άσκηση γεωμετρίας. Αρκεί να πιστέψεις στο εύρος  των προοπτικών που σου δίνονται. Ο Γιαν ήξερε από την αρχή πως θα κερδίσει την σημασία σας. Τελικά  ότι κι αν κάνουμε ,στο τέλος πάντα πέφτουμε θύματα της  πιο προσωπικής μας μυθολογίας.  Οι εικόνες που έχουμε για τον έρωτα ,ίσως να είναι οι εικόνες των παιδικών μας χρόνων, εκεί που ο έρωτας έμοιαζε περισσότερο σαν άσκηση  προσήλωσης ,παρά σαν άσκηση παρηγόρίας.

Αλλά  ήδη σου είπα πολλά  Ζυράννα μου ,και μάλλον θα σε κούρασα .  Αλλά το δίδαγμα ,είναι δίδαγμα: Ολοι ψάχνουμε εναν βαθουλό ανθρωπο για την σούπα μας*. Τράβα  τώρα να κοιμηθείς. Είναι ώρα για τον απογευματινό σου ύπνο.Τα όνειρα σου περιμένουν να τα ζωντανέψεις.  Κλείνω το φως .

Ησυχία.                                                                                                               

  *Στίχος της Κικής Δημουλά

Νυχτερινή σκηνή

Είναι νύχτα . Ονειρεύομαι? Μπα δεν το νομίζω. Πετάγομαι απότομα. δεν ξέρω,ούτε τι ώρα είναι ,ούτε ποια νύχτα μου ξημέρωσε. Κοιτάζω το ξυπνητήρι,βλέπω την ώρα,που θα μπορούσα κάλλιστα κι αυτήν να την κοιτάζω,αλλά απλως την βλέπω:5.45.
 
Απλωμένη νύχτα παντού. Ωραία αίσθηση. Κανείς δεν ταράζει αυτήν την ησυχία. Ακούω διάφορες φωνές ωστόσο,κάτι σαν μουρμουρητό .Μάλλον θα βλαστημάνε την ώρα και την στιγμή που ξύπνησαν ,η που τους ξύπνησαν..

Παλιά,πολύ παλιά,όταν ήμουν κανονικός άνθρωπος  και δούλευα πρωί, και πριν αλλάξει η οδός της συναισθηματικής μου ροής,  θυμάμαι πως με ξύπναγε ο αδελφός μου : Μου τράβαγε απαλά την κουβέρτα ,με χάιδευε απαλά στα μαλλιά ,και μου λέγε τρυφερά: Ελα μωρό . Ήρθε η ώρα.

Φαίνεται πως μου χει μείνει από τότε  γιατί κάνω ακριβώς το ίδιο,όταν θέλω να το κάνω ,κι όταν νοιάζομαι για τον άλλον. Αν δεν νοιάζεσαι για τον άλλον δεν κάνεις τίποτα ,έτσι δεν είναι?

Ενώσω σκέφτομαι αυτά,αναρωτιέμαι  αν όντως έχω ξυπνήσει. ίσως να ζω σαν τον Λεονάρντο στην γνωστή ταινία  με τα όνειρα.

Τσιμπιέμαι να δω αν είμαι αληθινός. Ανταποκρίνομαι . Είμαι στα αλήθεια  αληθινός. Τουλάχιστον μοιάζω να είμαι.


Τραβάω την κουρτίνα,κι αφήνω να μπει λίγο αχνιστό φως μέσα στο δωμάτιο. Δεν είμαι μόνος μου ωστόσο: Ο Σιοράν από δίπλα μου σαν να μου μιλάει: Μόνο ένα σημάδι  αποδεικνύει ότι έχεις καταλάβει τα πάντα: όταν κλαις χωρίς λόγο.

Ευτυχώς για μένα,δεν έχω καταλάβει τα πάντα ,και το πιο παρήγορο :Δεν κλαίω πια  χωρίς λόγο. Η τελευταία φορά που -ας  πούμε  πως έκλαψα  είναι όταν είδα μετά από πάρα πολλά χρόνια το The Rose. Η τελευταία  σκηνή στον τηλεφωνικό θάλαμο  είναι σπαραχτική .

Η στιγμή της μεγάλης επίγνωσης  ,που καταλαβαίνει πια πως είναι ολομόναχη ,και ζητάει να έρθουν να την πάρουν για να τραγουδήσει για τελευταία φορά  με κάνει  λιώμα .

Γαμώτο, κάπως αλλιώς θα πρεπε να φεύγουν οι άνθρωποι. Να τους τυλίγει το γαλάζιο φως της ανυπαρξίας,έτσι όπως το χουν ορίσει οι ποιητές.Οχι ετσι χύμα.

Αλλά η ζωή δεν σου κάνει τέτοια χατίρια 


που ως γνωστόν είναι μεγάλη προδότρα.

Καρδιοχτύπια στα FM

Wild At Heart by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Εθνικός Υμνος

Ώστε σε λένε Σύλλα Τζουμέρκα. Ωραίο όνομα. Για σκηνοθέτη είναι τέλειο, για λογοτέχνη ακόμη πιο  πολύ. Εγώ  όπως δεν ξέρεις έχω τρέλα με τα ονόματα. Πιστεύω πολύ στην σημειολογική παραστατική των ονομάτων. Είμαι σίγουρος  πως αν σε λέγανε  Βασίλη Καραμπουζούκη η ζωή  δεν θα σου καθόταν τόσο καλά ,όσο σου κάθισε τώρα.

Θα μου πείς που το ξέρω. Υποθέσεις κάνω . Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές. Οι περισσότερες πάνε στα αζήτητα,άλλες  πάλι, οι πιο τυχερές ,εξιχνιάζονται. Το θέμα είναι να στρέψεις το βλέμμα σου  πάνω σ`αυτό που σε ενδιαφέρει . Άλλα το βλέμμα δεν είναι το μάτι,αλλά η ματιά. Είναι αυτό που δεν θα  δεις ποτέ σε κανένα καθρέφτη . Κανείς δεν μπόρεσε να δει την ματιά του ,ούτε  σε καθρέφτη  αλλά ούτε και σε φωτογραφία.

Μόνο ο κινηματογράφος  μπορεί να περισώσει το βλέμμα. Γιατί μονό εκεί μπορείς να διαπιστώσεις πως εκτός  από μάτια έχεις  και ματιά . Εσύ δόξα το θεό τα διαθέτεις και τα δύο. Αλλά εκτός από αυτά διαθέτεις και ταλέντο. Περίεργο πράγμα το ταλέντο. Οι περισσότεροι άνθρωποι  είναι ατάλαντοι ,αλλά καμώνονται πως έχουν. Κι όσο λιγότερο ταλέντο  έχεις,τόσο περισσότερο  γίνεσαι φθονερός απέναντι σ`αυτούς που το χουν για περίσσευμα.

Στην Ελλάδα είναι βολικό να είσαι ατάλαντος: Δεν πρόκειται να  κάνεις ποτέ σου εχθρούς. Όπου βλέπεις καταλαλιά και στρεψοδικία να ξέρεις  ότι υπάρχει "θέμα". Στα λέω αυτά αυτά σαν μεγαλύτερος σου . Για λόγους επαγρύπνησης. Σε λίγο που θα  ξεφυτρώνουν  οι συκοφάντες  σαν χορτάρια από παντού , μην νιώσεις πανικό. Αγνόησε τους. Στην Αρχαία Ελλάδα  άλλωστε οι συκοφάντες πρόδιδαν την παράνομη εξαγωγή σύκων. Όπως τ`ακούς. Τώρα οι  άνθρωποι στην σύγχρονη Ελλάδα προδίδουν ανεξαίρετα. Ειδικά μέσα στην οικογένεια.

Αυτή η οικογένεια. Ωραία κατασκευή. Αν δεν υπήρχε σίγουρα  θα  έπρεπε να   είχε εφευρεθεί.  Αν δεν υπήρχε τα τραύματα θα  μοιάζανε ορφανά. Αλλά τώρα που υπάρχει έχεις κάθε λόγο να κλονίζεσαι. Έχεις κάθε λόγο να είσαι απελπισμένος. Μην κοιτάς εγώ που την γλίτωσα ."Η ελευθέρια δεν ξεκινάει όταν οι γονείς έχουν πεθάνει,αλλά εκεί που δεν υπάρχουν.  Εκεί που ο άνθρωπος γεννιέται απ`το παρατημένο αυγό μέσα στο δάσος. εκεί που τον φτύνουν οι ουρανοί στη γη ,κι αυτός κάνει τα πρώτα βήματα στον κόσμο χωρία αισθήματα ευγνωμοσύνης.."

Εγώ που λες  είμαι ένα παραλίγο θύμα μιας παράνομης υιοθεσίας. Αλήθεια σου λέω. Η μητέρα μου ήθελε να με δώσει στην θεία μου.Η μάλλον η θεία μου ήθελε να με πάρει από κόντα της  Σαν την ταινία σου και γω . Η θεία παρακαλούσε " Ελα Τασία μου,δώστο μου αυτό το ξανθούλι,εγώ δεν μπορώ να κάνω παιδιά ..εσύ έχεις ήδη 2.." Αναρωτιέμαι  αν με είχε δώσει, αναρωτιέμαι που  θα βρισκόμουν. Με ποια τραύματα θα είχα να αναμετρηθώ.  Αλλά όπως σου είπα και στην αρχή ,η ζωή είναι γεμάτη από υποθέσεις . Ίσως τελικά  να είχα την τύχη του (υιοθετημένου) εξαδέλφου μου: Σπούδασε,έκανε οικογένεια,έχει γυναίκα ,παιδιά,κατάθλιψη. Μπορεί βέβαια και να είχα αυτοκτονήσει, η μπορεί και να χω αυτοκτονήσει και να μην το ξέρω. Όλα είναι πιθανά μέσα στην οικογένεια,και κυρίως έξω από αυτήν. Όταν όμως  βλέπεις τα πράγματα από απόσταση ,αναρωτιέσαι :Πήρα άραγε την σωστή απόφαση ? Η χειρότερη ώρα εντέλει ίσως να ναι αυτή : η ώρα που καταλαβαίνεις  πως η απόφασή σου σε έχει ήδη συντρίψει. Γιατί το κακό με τις αποφάσεις  είναι πως δεν μπορείς να τις αλλάξεις. Έτσι και σε πάρει μια απόφαση στο άρμα ,πάει τελείωσες. Κι άντε να ξαναπιάσεις το νήμα από την αρχή. Κι άντε να πείς μετά πως είσαι ελεύθερος.
 
Έτσι και στην ταινία σου . Ελεύθεροι πολιορκημένοι. Ούτε που θυμάμαι. 158 στροφές: Κάνω πως ξέχασα. Απ`τα κόκαλα βγαλμένη . Αν έχεις αλήθεια μέσα σου δεν μπορείς να ξεχάσεις. Χαίρε ω χαίρε λευτεριά. Ποιος την έχασε για να την βρω εγώ.

Ίσως η Δασκάλα της ταινίας  σου. Ωραία Δασκάλα. Ωραία σαν ψεύτικη. Όπως και η ζωή της. Την φαντάζομαι μετά από χρονιά να μιλάει ,στον νεκρό της σύζυγο πια,πάνω από το φέρετρο,σαν τον ήρωα του Μπερτολούτσι. Θα του  μιλάει για την Αγία οικογένεια που τιθασεύει τους αγρίους, εκεί που τα παιδιά ,τα δικά της παιδιά ,τα δίδαξε σωστά να λένε το πρώτο τους ψέμα,και με πιο τρόπο  η θέληση σπάει κάτω από την καταπίεση,και πως η ελευθερία συντρίβεται κάτω από τον εγωισμό.

Κι όταν  φορτώσει για τα καλά το νεκρό σκήνωμα του άντρα της, με τα παλιά της παράπονα   θα σηκωθεί ατάραχη  να πάει ως την πόρτα . Θα την ανοίξει και θα πάει μια βόλτα μακρινή. Mε τα πόδια,όπως είναι. Πεζή. Εκεί θα  βγει σε μια παραλία. Ο ήλιος θα λαμπει. Θα του χαμογελάσει .

Υστερα θα βγάλει μια δυνατή κραυγή .Θα νιώσει πλέον ελευθερη.


Μπορεί να ξεκινήσει  πλεον να παίζει ο Εθνικός Υμνος της υπαρξης της, που κατά πως λένε οι γραφές ,είναι η λύπη.

Tained Love by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Μωρά της πίστας

 Την κοιτούσα μέρες εδω. Μικρό παιδί που βραβεύεται. Πρέπει να ήταν 8 χρονών.  Βραβεύτηκε δικαίως. Τα παιδιά όταν βραβεύονται χαίρονται. Η χαρά είναι ένα συναίσθημα ασυγκράτητο.  Η χαρά θέλει παρέα. Ειδάλλως τι? Κουτουλάς το κεφάλι σου στον τοίχο μονάχος? Δεν λέει. Αυτό που μου κάνει περισσότερο όμως εντύπωση  σ`αυτό το παιδί  είναι ο τρόπος που εισέπραξε αυτό το δώρο σε τόση μικρή ηλικία.

Μοιάζει σαν να την χτύπησε κεραυνός. Το γοβάκι του παραμυθιού είναι εδώ, χωρίς να το ζητήσει. Μεταμορφώθηκε σε σταχτοπούτα  σε μερικά δευτερόλεπτα. Τυχερή. Γλύτωσε την περιήγηση στο δάσος. Αλλά συνήθως ότι σου φέρνει  η ζωή νωρίς, στο παίρνει  αργότερα  από άλλο κομμάτι ευτυχίας,που δυστυχώς για σένα την είχες ευχηθεί. Είχες προετοιμαστεί για αυτήν .Είχες δουλέψει για αυτήν . Μπορεί όμως κι αυτή να την είχες ευχηθεί,πού ξέρεις? Στο βασίλειο των πιθανοτήτων έχεις πολλές να διαλέξεις. Υπάρχουν πολλές ευτυχίες για τα μέτρα του καθενός. Αρκεί να ξέρεις  να χωράς.

Η και να αντέχεις. που όπως και να το δεις το ίδιο κάνει, το ίδιο πρόστιμο πληρώνεις. Η μικρή μας βέβαια μεγάλωσε ,και δεν θα μάθουμε ποτέ μέσα απόν  πια βαλτοτόπια περπάτησε ,με  ποιους λύκους συναντήθηκε ,και ποιες μάγισσες  θέλησαν  να την συμπεριλάβουν  στο βραδινό τους μενού.

Ξέρουμε μονάχα το προφανές: Έκλεισε τα μάτια της ,για να ονειρευτεί κι ως που να προλάβει  να  μπει μέσα στο προαύλιο του ονείρου, είχε γίνει κιόλας ενήλικη. Το όνομά της  Αnna  Paguin.



Εδώ  ένα άλλο μωρό . Έχεις την αίσθηση  , μέσα από τα ρούχα που φοράει πως έχει γεννηθεί ενήλικας . Δεν ξέρουμε αν έζησε η όχι ,αν πρόλαβε  να μεγαλώσει , εάν πρόβαρε τον ρόλο του ενήλικα  μέσα από τα θλιμμένα μάτια του πατέρα της. Ξέρουμε μόνο πως ήρθε αποφασισμένη να κερδίσει. Απόψε είναι η βραδιά της .Καλοδεχτήτε την . Ήρθε να παρουσιάσει την άβολη συμμετρία της  αλήθειας της. Δεν τρέφει αυταπάτες: ξέρει πως θα κερδίσει, είναι γεννημένη νικήτρια.  Τα παιδιά -έπαθλα συνήθως δυστυχούν .Ντρεσαρίστηκαν  με την βεβαιότητα για το αντίθετο, και  στην διαδρομή  το λάστιχο της αντοχής ξεφουσκώνει . Μένουν από καύσιμα .

Μπορούν να κατέβουν από το αμάξι χωρίς βιάση : Άμα χάνεις σαστίζεις .Δεν μπορείς να τρέξεις . Νιώθεις σαν άγαλμα με μπαλωμένο το μηρό. Κάτσε κάτω στο χώμα,ξεκουράσου. Άφησε τα δάκρυά σου να σου μιλήσουν. Η γλώσσα των δακρύων είναι πανάρχαια, για αυτό θαυματουργή.

Όλα τα πράγματα έχουν δάκρυα ,κυρίως αυτά που δεν μοιάζουν  να είναι. Μπορεί να σε λένε  Tatum O`Neal  κι ο κόσμος  να σου δόθηκε  ως δαχτυλίδι ευκολοφόρετο ,μα τώρα πρέπει να βγει  και να μπει στο δάχτυλο μιας  άλλης ατυχήσησας. Μιας άλλης γεννημένης νικήτριας. Ίσως μιαν αλλη φορά-ξανά εσύ-στο ίδιο δάχτυλο  να νιώσεις τον θρίαμβο δόξης της καρδιάς σου.  Άκουσε την που σου μιλάει.

Έχει πολλά να σου μάθει μέσα από την σιωπή της.

Ο χρόνος του βλέμματος

H  αλήθεια είναι πως έψαχνα  μια γερή  αφορμή  να γράψω για σένα . Εδώ και καιρό .   Το καλοκαίρι  τέλειωσα βλέπεις  το  Berlin  Alexanderplatz . Αλλά δεν ήταν  αυτή η αφορμή  στο να γράψω για σένα . Είχα γράψει και πιο παλιά  για την αγαπημένη ταινία  που είχες γυρίσει για μένα : Υπήρξες ένα εξαίσιο κάθαρμα . Αν δεν είχες υπάρξει  δεν θα είχες γυρίσει ποτέ σου να  τέτοιο αριστούργημα . Ας μην γελιόμαστε όμως : Τα πάθη είναι σπάνια σαν τα αριστουργήματα.  Αλλά ξεφεύγω . Που λες όλο αυτόν το καιρό σκεφτόμουν  προσεχτικά με τι λέξεις θα σε φωτίσω . Αλλά τίποτα δεν έβγαινε. Κι ένα βράδυ μου δίνεται το δώρο:  Με φωνάζει αυτός και μου λέει δες αυτό, σε αφορά . Αυτό ήταν: Η μηχανή είχε πάρει εμπρός.

Στέκομαι βουβός και σε κοιτάζω.
Είναι λίγο πριν πεθάνεις . Είσαι εκεί γύρω στα 37 . Ήδη πολύ γέρος για τα δικά σου μέτρα . Μιλάς για το σινεμά ,μέσα από την βάρβαρη γλώσσα σου, είσαι θυμωμένος,καπνίζεις άτσαλα ,αλλά εγώ έχω εστιάσει το βλέμμα μου πάνω στο δικό σου. Δεν ακούω τι λες : Έχεις το βλέμμα της συντριβής. Καημένε Ράινερ . Μετράς πτώματα και δεν ξέρεις που να τα ακουμπήσεις.  Ίσως διαισθητικά ξέρεις ότι θα πεθάνεις  και συ .Άλλωστε αγαπημένε πεθαίνει  όποιος χει εκμετρήσει τις μέρες του .Και συ μου φαίνεται πως τις  μέτρησες σωστά.

Μπορεί να σου χει περισσέψει κάποια ,πιθανότατα  από το ημερολόγιο των χαμένων ερώτων . Τι σημασία έχει ? Υπήρξες και ευτυχισμένος . Τώρα που σε κοιτάζω μέσα από το σύντομο πέρασμα σου ,το διαπιστώνω όλο και πιο πολύ .  Ο πιο στενός σου συνεργάτης  στην βιογραφία του για σένα  ,το γράφει για σένα ξεκάθαρα :" Ο Ράινερ  υπήρξε ένα χωνευτήρι ευτυχίας . Μόνο που δεν μπορούσε να το αντέξει . Ίσως για αυτό  καταστράφηκε". Το όνομα του Kurt Raab. Μου μοιάζει κι αυτός  ερωτευμένος . Τους καταλαβαίνω  εγώ τους κρυφούς εραστές , έχουν τον τρόπο τους να κρύβουν  ενώ υποτίθεται λένε τόσο πολλά.

Στην ουσία ο φίλος μας διαδηλώνει την απόρριψη του  από σένα.  Βιογραφίες επί των βιογραφιών και ιπτάμενα στιλέτα αγάπης .Αλλά τι είναι μια βιογραφία?  Καμιά φορά μοιάζει με δίχτυ: Ο βιογράφος  το ρίχνει   μέσα στη θάλασσα των γεγονότων ,το τραβάει,ξεσκαρτάρει,ξαναρίχνει το δίχτυ,αποθηκεύει,ξελεπίζει και πουλάει . Αλλά ας συλλογιστούμε τι δεν πιάνει: Πάντα αυτό που δεν πιάνει είναι τα περισσότερα. Δεν βαριέσαι .  Εσύ το ήξερες καλύτερα από τον καθένα , κι αυτό έδινες: Αγάπη πιο κρύα κι από τον θάνατο . Όλο σου το φιλμικό σύμπαν είναι σπαρμένο  και δια ποτισμένο από τα επεισόδια της ζωής σου. Η απόγνωση πάντα σε πρώτο πλάνο. Καμιά διέξοδος από πουθενά,καμιά χαραμάδα  ανακούφισης.Ίσως  η αίσθηση του υπεράριθμου που ένιωθες μέσα σου ,να σε οδηγούσε τελικά στην ματαίωση . Αλλά και η αίσθηση του ανικανοποίητου. Φαντάζομαι πως κι αυτό θα παίξε το ρόλο του.


 Θα φταίει άραγε το ταλέντο σου. Περίσσευε πολύ. Η τέχνη σου το είχε απορροφήσει  όλο,και η άλλη τέχνη , η πιο  ουσιαστική,αυτής της ζωής εκλιπάρουσε για σημασία . Ίσως επειδή  ήθελες να δείχνεις τόσο ζωντανός , ίσως γι αυτό να έχασες να ζήσεις. Αλλά τι σημασία έχουν τα γεγονότα μπροστά στο  τετελεσμένο: Σημασία έχει να αγαπάς. Ψέματα:  Σημασία έχει να αισθάνεσαι και να το δείχνεις .

Υπήρξες στα αλήθεια αληθινός? Αλλά τι σημαίνει αληθινός . Ίσως τελικά η ψεύτικη αρετή να πείθει περισσότερο κι από την αληθινή. Εγώ πάντως κρατάω την εικόνα σου μέσα μου ,λίγο γκροτέσκα:  Κάθε πρωί πριν  το γύρισμα  ζητούσες επίμονα  9  Gin Tonik . Τα έπινες μονορούφι τα 8,και το τελευταίο που περίσσευε το πέταγες στα μούτρα  σε όποιον πέρναγε από μπροστά σου. Ο βασιλιάς είναι γυμνός ,το ίδιο και τα όνειρα του.

Μου φαίνεται εκεί που θα σαι τώρα, βαρύς ίσκιος θα σε σκεπάζει. Στο χω ξαναγράψει άλλωστε: Στο νεκροταφείο των  χαμένων ερώτων ,το όνομα σου  θα λάμπει από μακριά.

No parlez

No Money, No Honey by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Οταν η πληγή μιλάει.

 Ένα γραμμα για να γραφτεί  χρειάζεται έμπνευση .Βέβαια εξαρτάται τον παραλήπτη  και τα συναισθήματα που σου εμπνέει .Αν είναι ερωτικό το συναίσθημα  ,τότε το παραλήρημα  είναι αναπόφευκτο.  Βλέπεις ο ερωτευμένος είναι από την φύση του  ευάλωτος και ευεπίφορος στην υπερβολή  ,κι αρνείται να δει το  προφανές: πως η κάθε λέξη που γράφει  έχει πραγματικό παραλήπτη τον ίδιο του  τον  ευατό.

Αλλά δεν το βλέπει ,γιατί αν το βλέπε απλά δεν θα ταν ερωτευμένος. Είναι ωραίο να αφήνεσαι στις αυταπάτες σου . Είναι ωραίο να πιστεύεις πως το κάθε τι ωραίο, είναι ατέλειωτο και ανεξάντλητο. Μεγαλώνοντας όμως  ,θέλοντας και μη κλείνεις τις πόρτες στις αυταπάτες . Μεγαλώνοντας, σου τελειώνουν και  οι έρωτες . Αυτό όμως που σε πληγώνει πιο πολύ  είναι ότι σου τελειώνουν οι φίλοι .

Σε ένα τέτοιο  φίλο γράφω λοιπόν  κάθισα κι έγραψα  ένα τέτοιο γράμμα που μοιάζει με ερωτικό στη βάση του ,αλλά δεν είναι. Θα μου πεις  γιατί το έγραψες. Δεν θα σου πω.  " Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους.. ανταγωνισμούς..αν κάποια από αυτές αιχμαλωτίσεις  ελευθερώνεις μιαν άλλη .." Δύσκολη δουλειά να γράψεις έτσι όπως νιώθεις ,αλλά ασύγκριτα πιο δύσκολο να γράψεις το πως ένιωσες.

Οι πληγές μιλάνε την δική τους γλώσσα .Έχουν κι αυτές τους δικούς τους ανταγωνισμούς. Καμιά πληγή δεν είναι ίση   με μιαν άλλη. Κάθε πληγή είναι απόρροια  μιας θαμμένης θλίψης. Είναι ψέμα αυτό που λένε πως όλα ο χρόνος τα γιατρεύει : εσύ μπορείς να ονειρεύεσαι πως μια μέρα θα ξεχάσεις , Αλλά ο χρόνος  όμως δίνει άλλες εντολές  στο σώμα. Κυρίως στο μυαλό.

Ο χρόνος κάνει υποθέσεις. Βάζει μπροστά  το "θα" . Σε ότι κάνεις σ`ακολουθεί ένα  Παραπληγικό "θα . Θα είμαστε.  Θα κάνουμε. Θα δούμε. Κυρίως αυτό  .."θα είμαστε μαζί?  Βεβαίως .Για πάντα." Βιαστικές περιλήψεις εκ του προχείρου-αποφόρια για τους περαστικούς . Η ζωή που πέρασες  μαζί με τον φίλο σου  ανασαίνει παρελθόν . Από την πρώτη στιγμή κάνεις τεκμηρίωση παρελθόντος.

Από την πρώτη στιγμή  θα στοιχειώσεις μέσα σ`αυτό ,χωρίς να το ξέρεις φυσικά . Κι ύστερα έρχονται οι έρωτες  ,και οι φίλοι σε αποχαιρετούν . Δεν λέω σε προδίνουν: Σε αποχαιρετούν. "Αλλάξαμε δεν είμαστε πια οι ίδιοι,ναι σωστά απαντάς και συ αμήχανα ,δεν είμαστε πια οι  ίδιοι.."

Φυσικά εσύ δεν το πιστεύεις ,γιατί είσαι ολοφτυστος το παρελθόν σου. Αλλά θα το θάψεις κι αυτό  μαζί με όλα τα άλλα, εκείνα τα παλιά συναισθήματα  που σου ξυπνούσαν μέσα σου   τις ωραίες  στρογγυλές αναμνήσεις. Το ξαναγράφω : Είναι ψέμα αυτό που λένε ούτι όλα ο χρόνος τα γιατρεύει . Ο  χρόνος μου φαίνεται πως όλα τα παζαρεύει ,και την κατάλληλη στιγμή σου δίνει την πραγματική τιμή σου.Αλλά μαζί με σένα ,παζαρεύει και το παρελθόν σου.


Αλλά τι σημασία έχει πόσο κοστίζει ένα παρελθόν, μπροστά στο  τετελεσμένο μέλλον . Μόνο οι δικοί σου άνθρωποι τελικά  μπορούν να σε πληγώσουν  ανεπανόρθωτα : Η οικογένειά σου,και οι άνθρωποι που διάλεξες για  οικογένεια . Κι αυτό που θα  σε πληγώνει πάντα  θα είναι τα λόγια τους .

Ξέρω: Δεν άκουσες ούτε μια πικρή λέξη  για αυτόν τον φίλο που αποχαιρετώ. Ίσως γιατί δεν μου περισσεύει καμία πλέον. Ίσως επειδή τις μάζεψα όλες ,τις στοίχισα πολύ σωστά ώστε καμιά να μην διαμαρτυρηθεί πως δεν την πρόσεξα ,και τις ταχυδρόμησα με όση λύπη μου περίσσεψε.

Πριν τις ταχυδρομήσω όμως τις επιθεώρησα: Ούτε ένα λάθος αίσθημα δεν είχα αστοχήσει. Κι ένιωσα ενοχα περήφανος ,που τόσο απλά  πληγώνω .

Υπάρχει επιστροφή πληγής ? Αν υπάρχει ,θέλω να ξέρω  με ποιο τρόπο  θα μου επιστραφεί. Μαζί μ`αυτό θέλω να μάθω αν είναι επιζήμιο το λάθος της συγνώμης . Βρες τον τρόπο  φίλε  και επικοινώνησε. Νομίζω κάπου ανάμεσα στα χαλάσματα του γέλιου σου γυρεύει θέση η απάντηση μου.


Θα σε περιμένω: Σε κάποια αργία  μιας παλιάς πληγής σου.

Και οι Εσχατοι Εσονται Πρώτοι

                                                                                             

                                                                                           

Κραυγές και ψίθυροι

Η γυναίκα που ζει από πάνω μου είναι μια περίπτωση τρομερή. Ζει εδώ και χρόνια  σε ένα καθεστώς απελπισίας και οδύνης. Σήμερα δεν έχει πετάξει κανένα πιάτο από μπαλκόνι,κι όσο να ναι ανησυχώ. Σε λίγο με το ρυθμό που τα πετάει τα πιάτα  ,και με την επικείμενη φτώχεια,θα αναγκαστεί  να πάρει χάρτινα. Αυτή η γυναίκα είναι παγιδευμένη  μέσα στον θυμό της. Αυτή η γυναίκα πέρασε καρκίνο.Αυτή η γυναίκα δεν έμαθε τίποτα από τον καρκίνο.Αυτή η γυναίκα έχει ένα γιο.Και τον βασανίζει. Ανελέητα.

"Αληταρά ,θα σε σκοτώσω τ`ακούς ?15 χρονώ και μου φοράς σκουλαρίκι? Πουστάρα! " Το πουστάρα δε, το τονίζει  με τόση σκληρότητα,που όσο και παχύδερμο να σαι ,κάπου στο βάθος  λυγίζεις. Και σκέφτεσαι.
 Κι αναλογίζεσαι  όλες αυτές τις μανούλες του κόσμου που από τύχη η μπορεί κι από ατυχία  γέννησαν, κι όταν τις αναλογιστείς σωστά ,φέρνεις στο μυαλό σου  την δική σου μανούλα , που ποτέ δεν σου μίλησε έτσι,κι ευχαριστείς τον άγνωστο θεό που σου έδωσε την μανούλα που έχεις η που  την είχες,κι όχι την από πάνω μανούλα.Την μισότρελη.

Πάνω από όλα όμως σκέφτεσαι την φράση  που είχες διαβάσει πριν από πολλά χρόνια,μια φράση που ακόμα σ`ακολουθεί "Αληθινά ενήλικος είναι μόνο εκείνος που εξουσιάζει κάποιον κλειστό χώρο και που μπορεί  εκεί να κάνει ότι θέλει ,χωρίς να τον βλέπει κανείς και να τον ελέγχει." Οι μανούλες βέβαια  για τις οποίες μιλώ,δεν χαμπαριάζουν από τέτοια πράγματα. Σιγά μην σ`αφήσουν να γίνεις και ενήλικας.  Οι μανούλες-Δράκοι έχουν γρίλιες αντι για μάτια και καιροφυλακτούν την κάθε σου κίνηση. Οι μανούλες αυτού του είδους  δεν σου επιτρέπουν να μεγαλώσεις ."Μαμά βρήκα  δουλειά . Τι δουλειά παιδί μου? Δουλειά με μηχανάκι.Δουλειά με μηχανάκι?Ντιλιβεράς δηλαδή. Όχι παιδί μου ,δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά. Θα σκοτωθείς. Είσαι άχρηστος"

Η μανούλα  πάνω από όλα δίνει δύναμη στο παιδί της .Τον κάνει επιβιωτικό  μπροστά στις κακουχίες . Παμπόνηρες μανούλες . Δεν αφήνουν συρτάρι για συρτάρι που να μην  ψάξουν . Η μανούλα σιχαίνεται τα μυστικά. "Μίλησέ μου παιδί μου. Άνοιξε την καρδιά σου. H μανούλα  θα σε καταλάβει.Μην μου κρύβεις πράγματα." Εκείνη την στιγμή ,αθώο παιδί μην την πατήσεις. Μην κάνεις το λάθος και ξεκλειδώσεις  το απαραβίαστο. Γιατί  οι μανούλες  έτσι και οσμιστούν αδυναμία σε τσάκισαν. Είναι χειρότεροι και από εραστές

Δεν θα γλυτώσεις την αγάπη μου

 Αλλά εγώ πρώτα βλέπω τον νεκρό,και μετά γίνεται ο φόνος.
"Αλήτη . Νόμιζες ότι θα μου κρυβόμουν .Νόμιζες   ότι δεν θα τα βρίσκα.." Αυτή είναι η  φωνή της από πάνω μανούλας.Κι ότι είχα αρχίσει να ανησυχώ .Την βλέπω(νοερά): Κρατάει στα χέρια της πορνοπεριοδικά  και τα κουνάει πέρα δώθε μπροστά στα μάτια του εκπλκηκτου γιου της.Έτσι  μου δίνει να φανταστώ.Αλλά σωστά φαντάζομαι γιατί  τα βλέπω να ανατινάζονται μπροστά στα μάτια μου . Εικόνες σκληρού σεξ  γεμίζουν τον ήδη βρώμικο ακάλυπτο. Πρέπει οι πάντες να μάθουν  τα παραστρατήματα του γιου.Εν τω μεταξύ τα ουρλιαχτά συνεχίζονται  με περισσότερο μένος αυτή τη φορά,με  περισσότερη ένταση. Ακούω κατσαρολικά να σπάνε ,ποτήρια, καρδιές να ανοίγουν στα δυο ,και γω κάπου στο ενδιάμεσο να αναρωτιέμαι  για την μοίρα του γιου.

Ξέρω πολλούς ανθρώπους  που το περιβάλλον τους τους γονάτισε. Εξ αφορμής  μιας τρελής μανούλας. Μανούλες που χρησιμοποίησαν το παιδί σαν πυρομαχικό .Οι άτεγκτες μανούλες. Οι μανούλες που τα δίνουν όλα για το παιδί τους. Οι μανούλες που θυσιάστηκαν πάνω από όλα. " Αν η θυσία είναι η μοίρα της μάνας,τότε το παιδί που γεννιέται είναι ένα Λάθος που δεν εξαγοράζεται με τίποτα". Τίποτα δεν μάθατε μανούλες.

Εξακολουθώ βέβαια να αναρωτιέμαι για την μοίρα του γιου.Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το παρα πέρα του. Τον ακούω που ζητάει συγγνώμη . Η μαμά κλαίει " Μαμά σε παρακαλώ μην θυμώνεις ,μαμά σε παρακαλώ ,συγχώρεσε το μου,και τον φαντάζομαι να γονατίζει μπροστά στα πόδια της μαμάς για να σκουπίσει τα δάκρυα της.Κακόμοιρε γιε. Σαν τον Μποντλέρ και συ. 40 χρονών θα γίνεις και την μάνα σου ακόμα  θα μου τρέμεις.

Αλλά η μαμά αργεί να συγχωρέσει . Πρέπει να  τεντώσει το σχοινί της ενοχής όσο δεν γίνεται.."Κάθε φορά  που θα φεύγεις απ`το σπίτι ,θα κουβαλάς μαζί σου το επιπληκτικό βλέμμα που θα σε καλεί να  γυρίσεις πίσω.Θα γυρνάς στον κόσμο σα σκυλί δεμένο μ`ένα μακρύ σχοινί.Ακόμα κι όταν θα σαι μακρυά,θα νιώθεις πάντα το λουρί στο λαιμό σου.Ακόμα  κι όταν θα περνάς τον καιρό σου με γυναίκες ,ακόμα κι όταν θα σαι μαζί τους στο κρεβάτι  θα κρέμεται από το λαιμό σου το σχοινί και κάπου μακρυά  η μαμά κρατώντας στο χέρι την άκρη του θα το κουνάει σπασμωδικά  για να σε επιπλήξει  για όσα άσεμνε παραδόθηκες..."


Η μανούλα πρέπει να αποκοιμήθηκε γιατί  δεν ακούω τίποτα πλέον.Καμιά φωνή ,κανένας λυγμός παράταιρος δεν βγαίνει   από το γλυκό της στόμα .Ίσως τελικά να έγινε δεχτή η συγνώμη του γιου και να ησύχασε για σήμερα.Αύριο  μια καινούργια μάχη  θα γεννηθεί .Αύριο που η βρωμιά της καρδιάς θα χει ξεπλυθεί από τα δάκρυά.Ίσως να αποτύχει καλύτερα αύριο.

Της εξοχής τα πρωινά είναι λόγια τετάρτης

Akapnoi(Part 4) by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Πες μου μια λέξη(και γω θα την πιστέψω)

Η κοπέλα πάνω από την απλώστρα αγνοεί  σίγουρα  όσα δεν γνωρίζω.Βέβαια το πιο σίγουρο είναι ότι αγνοεί κι ολη  μου την ύπαρξη.αλλά αυτό είναι το λιγότερο.Το περισσότερο είναι  ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος εγκεφαλικής εμβολής. Ανησυχώ για την υγεία της . Μιλάει στο κινητό τουλάχιστον 2  ώρες. Ο εγκέφαλος της πρέπει να έχει γίνει ήδη κιμάς. Εσύ φυσικά  εχεις φρίξει .




"Έλεος  πια" φωνάζεις  Θα το ανατινάξεις το σύστημα κοπέλα μου ..κλείστο πια το ρημάδι..."Εγώ φυσικά γελάω. Καταλαβαίνω την περίπτωση της. Βέβαια δεν είναι η δίκη μου η περίπτωση,αλλά μπορώ να την ερμηνεύσω. Μπορώ να μπω στο διάδρομο της ,ίσα για ένα μεσημεριάτικο αερομπικ μυαλού.

"Αλήτη.Κάθομαι εδώ και 3 μήνες και σε περιμένω να ρθείς ,και συ με γράφεις.Πότε παραλιακή  μου πας ,και πότε Χατζηγιάννης.Δεν αντέχω πια άλλο ,το καταλαβαίνεις?"


Η φωνή της αντηχεί σε ολόκληρη την παραλία." Μα καλά δεν ντρέπεται ?"με ρωτάς. Η ντροπή είναι ωραίο ρούχο ,άλλα ακατάλληλο  για να ενδυθεί η ερωτική ικεσία.Εσύ φυσικά δεν τα ξέρεις αυτά. Ξέρεις άλλα ,όχι αυτά. Είσαι έξω από το παζάρι του φονιά. Η κοπέλα όμως τα ξέρει από γεννησιμιού της. Εντός της  χιλιάδες  Κομματάκια Μπαρτ συνθλίβονται . Εσύ φυσικά προβληματίζεσαι   για τον τρόπο με τον όποιο οδηγήθηκε στην ερωτική της καταδίκη .Και φυσικά  με ποιο τρόπο την πληρώνει. 

    Την παρακολουθείς πάντως αχόρταγα.                                                                      "Βάζω στοίχημα πως δεν τον ξέρει . Από το Φέισμπούκ τον γνώρισε ,και μας πουλάει τώρα ιστορία.." Αυτό όντως είναι  η περίπτωση μου. Το ερωτικό παραλήρημα..."ο  ερωτευμένος παραληρεί. Αλλά το παραλήρημα του είναι βλακώδες. Υπάρχει βλακωδέστερο πράγμα από έναν ερωτευμένο? Επίσης εκπλήσσεται ακατάπαυστα. Δεν έχει χρόνο να μετασχηματίσει ,να  αντιστρέψει ,να προστατέψει.Γνωρίζει την βλακεία του,αλλά δεν την λογοκρίνει.."


 Η κοπέλα μας βέβαια αλογόκριτη.
.."Και σε είχα πιστέψει ρε κάφρε .Αλλά με πούλησες.Σού είπα δεν με νοιάζει αν δεν έχεις μια και δεν μ`άκουσες.Δουλεύω ρε,τ`ακούς?Γιατί δεν έρχεσαι εδώ? Κάνω 10 κουρέματα την ημέρα ,ένα σκασμό λεφτά βγάζω ,δεν με νοιάζει. Μπορώ να μας ζήσω  και τους δυο μας ,αλλά εσύ μου θέλεις να πηγαίνεις στον Χατζηγιάννη με τις τσούλες..Με ποίαν είσαι τώρα? 

 Εσύ φυσικά δεν πιστεύεις  στα αυτιά σου. Μια ερωτευμένη κομμώτρια στα πρόθυρα της κατάρευσης. Ωραίος ρόλος.                   


"Μα την ακούς? Είναι για δέσιμο ..Γελάς? Σε λίγο δεν θα γελάς καθόλου όταν  θα ανατιναχτεί  το κρανίο της..  Με τόσα  ραδιοκύματα  που έχει απορροφήσει ,είναι ζήτημα λεπτών για να συμβεί το μακελειό..." σ`ακούω να λες ,αλλά εγώ στο βάθος  βλέπω ένα πλοίο  που προσπαθεί να αράξει για να  αποβιβάζει άλλους τρελούς, τουρίστες  κατά προτίμηση,τυλιγμένους με κόκκινα σωσίβια.Σ`αυτήν την παραλία διαλέξανε να πνιγούν.

Χιλιάδες κόκκινα σωσίβια παρατάσσονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας .Μάνες παιδιά,αδέλφια,όλοι μαζί,δίνουν ένα ξέφρενο αγώνα  με το νερό. Θα μπορούσε να είναι   ένα ζωντανό ναυάγιο ,σε απευθείας μετάδοση από την κόλαση τους.Αλλά για την  ώρα ,κάποιου άλλου είδους κόλαση ,δίνει  τα ρέστα του. Εγώ τα χω πάρει εδώ και χρόνια.Έκλεισε τα βιβλίο. Δεν μου χρωστάει κανείς τίποτα.


" ..εγώ φταίω  ρε κανένας άλλος ..Που σε εμπιστεύτηκα ..και συ με πρόδωσες.. Αλλά θα γυρίσεις που θα πας...Μόνο εγώ  θα είμαι στη Ζωή  σου..Πάρτο απόφαση..."


 Τελικά σκέφτομαι  πως από όλες τις αποφάσεις  που πρέπει να πάρεις  κανείς στον έρωτα ,η πιο σωστή μου  φαίνεται  αυτή που  δεν σε οδηγεί στο γκρεμό. Αλλά τι έρωτας θα ήταν  αυτός  αν δεν μπορεί να σε γκρεμίσει...Δεν βαριέσαι. Το χεις πει εσύ  άλλωστε καλύτερα .Όλοι οι έρωτες ,έρωτες λέγονται.

Εγω δεν ξέρω τίποτα πια.

Σημασία εχει ο δρόμος {part 3}

Έχω καρδιά προσκυνητή.Σ`αυτό το  μουσείο το καταλαβαίνω.Εσύ με καταλαβαίνεις? Για να σε δω...αφηρημένος μου φαίνεσαι. Αρα δεν με καταλαβαίνεις ,αρα να προχωρήσω άφοβα προς το ναό.Ωραίος ναός. Μουσείο βέβαια το λένε οι περαστικοί ,αλλά εγώ επιμένω στα δικά μου.

Ότι αξίζει σ`αυτό το νησί μάλλον εδώ θα βρίσκεται.Τα γράμματα του γίγαντα.Κάπου εδώ μέσα  θα κοιμούνται. Οι περαστικοί περνάνε και χαζεύουν. Φωτογραφίες απαγορεύονται.Κρίμα. Δεν θα δείξουν σε κανένα  τα γράμματα .ούτε τα οικόσημα ,ούτε τα πρόσωπα των ζακυνθινών   αρχόντων  θα αποτυπωθούν στις άξεστες μηχανές τους. Όχι πως αν επιτρεπόταν θα το κάνανε.  Η ραστώνη εμποδίζει  την σκέψη να εισχωρήσει μέσα στον εγκεφαλικό ιστό.  Ίσως να ναι και καλύτερα έτσι. Που ξέρεις τελικά. Μπορεί το καλύτερο  να είναι  μια πόρτα για κάτι πολύ χειρότερο.

Αλλά για την ώρα  βρισκόμαστε   μπροστά στη πόρτα του μουσείου.Όμορφη πόρτα. Την σπρώχνεις  και  βρίσκεσαι με μια ανάσα μέσα. Η κοπέλα επί της υποδοχής  δεν μας είδε καν. Mιλάει στο τηλέφωνο .Φαίνεται στεναχωρημένη. η είσοδος στοιχίζει μόλις 4  ευρώπουλα. Όχι δεν τα θέλει τα χρήματα μας. Την σημασία θέλει  κάποιου που την πρόδωσε. Το βλέπω στο βλέμμα της: Κάποιος έρωτας πρέπει να της παράπεσε  και ψάχνει ενόχους. Πάντως όχι εμένα. Εγώ έχω δηλώσει εδώ και χρόνια αθώος. Εν πλήρη  συγχύσει,αλλά αθώος.

 Αρα αφήστε με έξω από αυτό το λογαριασμό. Μας αφήνεις λοιπόν και περνάμε. Ο λογαριασμός  απλήρωτος ,το ίδιο και η είσοδος. Κάνεις δεν μας ενοχλεί. Περπατάμε εν υπνώσει  μέσα στο μουσείο . Πρέπει οπωσδήποτε να βρω τα γράμματα. Κάποιος πρέπει να νοιαστεί για αυτά. Καποιος πρέπει να κλάψει. "...Η ποσότης  των δακρύων αυτού του κόσμου είναι αμετάβλητη. Για καθέναν που αρχίζει να κλαίει, κάποιος άλλος σταματάει.."

Αφού δεν κλαίει κανένας εδώ μέσα ,ας αρπάξω πρώτος την κορδέλα.Για να την δω..Γερή  μου φαίνεται. Αδοκίμαστη. Να την εμπιστευτώ αφοβα. Περνάω κι ακουμπώ το γυαλί. Το φυσάω. Καμιά σκόνη δεν έχει κάτσει . Ο Γίγαντας  είναι απών ,αλλά η γραφή του είναι αιώνια.."και  εστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα,και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα,γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω,και κοντά στον λιανό μου δάχτυλο έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση...' Η  Γυναίκα της Ζακυθος  βρίσκεται εδώ. Κόσμος περνάει κι έρχεται ,κι αδιάφορα απλώνει  το βλέμμα του στην παλιά γραφή. Αφοπλιστικά ασυγκίνητος κόσμος  περιφέρει το σαρκίο του  εδώ μέσα  και γω ? Τι παριστάνω εγώ? ".. Και έφριξα και έστριψα στην αντίκρυ μερία το πρόσωπο μου,και εξανασανε το μάτι μου στον καθρέπτη,ο οποίος δεν έδειχνε παρά τη Γυναίκα  μοναχή και εμε και το φως.."

Το φως είναι αιώνιο. Το ίδιο και η γραφή. Εδώ μέσα πάλλεται η σημασία της . Αλλά και η σιωπή του χρόνου. Νιώθεις να σε διαπερνά  σ`αυτό το χώρο,σ`αυτόν τον χώρο που ο χρόνος θαρρείς πως   έχει σταματήσει  για μένα.  Γυρίζω και σε κοιτάζω. Ο δικός σου χρόνος νομίζω πως έχει σταματήσει κάπου στο ενδιάμεσο. Γυρίζεις και τα κοιτάς όλα . Το δίχως άλλο έχεις καρδιά περιηγητή. Μου χαμογελάς. "Όλα καλά?" με ρωτάς ,"Όλα καλά' σου απαντώ.Κι αυτή την φορά το εννοώ περισσότερο από ποτέ.

Στου Δρόμου τα μισά{ part 2}

Ωραία είναι εδώ που με έφερες. Πώς είπαμε πως το λένε το μαγαζί? Ζάκυνθο?Γνέφεις καταφατικά ,αρα σωστά έχω  κεντράρει. Το σημειώνω  να μην το ξεχάσω ,γιατί ξέρεις πως είμαι εγώ .Άμα αφεθώ ,αφήνομαι δια παντός. 

Καλό θα είναι  λοιπόν  να μου λες το που βρίσκομαι  γιατί η πυξίδα μου  αλλιώς με δείχνει τα φεγγάρια των διακοπών .Είπαμε εσύ οδηγείς .Αλλά κι γω καλά το πάω.Έχω έμπνευση αυτό το καλοκαίρι  μην βλέπεις που δεν στο λέω. Σας έχω ξεγελάσει ολους με την δήθεν ησυχία μου. Λίγο όμως να με πειράξεις  και η επιμήκυνση κοπτήρων θα είναι θέμα δευτερολέπτων.

Να ,η Φατιμέ  το κατάλαβε αμέσως. Κάτι μου λέει για κόκα ,και λέω εγώ ,κόκα μόνο με ανθρακικό.Μπαίνουν στη μέση σφήνα  όμως  οι μεταφράσεις κι όλα εξηγούνται: Κόκα στα αλβανικά σημαίνει κεφάλι ".Το κεφάλι σου συνεχώς μιλάει" ,μας εξηγεί ο γιος της και γω καταλαβαίνω..τι καταλαβαίνω? Ότι είμαι έρμαιο μιας χαμένης μετάφρασης? Πολύ πιθανό.


Εσύ βέβαια πετάγεσαι και μου λες " μάλλον  σε συμπάθησε και μην το ψάχνεις παραπέρα "και γω σου απαντώ "ναι φυσικά  και δεν το ψάχνω,τι νόμισες,ότι θα το ψάξω? Είναι αργά άλλωστε, είμαστε κουρασμένοι , να κοιμηθούμε. σου λέω  "ναι να κοιμηθούμε " μου λες και συ  κι ανεβαίνουμε  στο δωμάτιο. Φρούτα και κρασί μας περιμένουν στο τραπέζι  .Η αλβανική φιλοξενία μας σοκάρει ευχάριστα. Για φαντάσου. Κι ύστερα  τους λένε αγροίκους.
 
Το δωμάτιο εν τω μεταξύ,μια κούκλα.

Καμιά σχέση με το περσινό.Μεγάλο ,ευρύχωρο.Μάλλον έχουν βάλει  διακοσμητή.Τ`ακούς συ,λιποθυμάς από το σοκ."Ποιο διακοσμητή? μου λες ,δεν βλέπεις τις κουρτίνες  που είναι στο χρώμα του εμετού? Λέω "σοβαρά?" Υπάρχει τέτοιο χρώμα?  "Ασφαλώς και υπάρχει" μου απαντάς εσύ. "Και καλά οι κουρτίνες..τα φώτα δεν τα βλέπεις  με πόση κακογουστιά έχουν στηθεί?"Μύλος η υπόθεση .Κάνω να σκεφτώ με το καλό μου το μυαλό ,κι όχι το θερινό,και μου ρχεται σφήνα εκείνο το τραγούδι που λέει ..".και  βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες"..



Άσχετο,αλλά εμένα μ`αρέσει.Όχι το τραγούδι.Το δωμάτιο.Αποπνέει κάτι,κάτι απροσδιόριστο.Έχει κι αυτή την θάλασσα ,ανοιχτός ορίζοντας μπροστά στα μάτια μου,δεν θέλω και πολύ να κατρακυλήσω  στο ρομάντζο. Στο νου μου εν τω μεταξύ ο Σεφέρης. " Είμαι η θάλασσα ποιος θα μπορέσει  να με αδειάσει..."

Αλήθεια ποιος.




Οι επόμενες μέρες με βρίσκουν σε μια κατάσταση εκστατικής Νιρβάνας.Αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι.Το νησί  και η αύρα του  με προσκαλεί σε μια χαζάουα τρομαχτικής έντασης.Ίσως βέβαια να  του μεταδίδω την δική μου ένταση,και κείνο να μου φέρεται  ανάλογα.Πάντως εκείνο που μου κάνει περισσότερο εντύπωση είναι όλες αυτές οι εκκλησίες.Μεγάλη αμαρτία πρέπει να χει αυτό το νησί.Το διαισθάνομαι.Το ίδιο άλλωστε είχε πει και ο Χατζιδάκης όταν πήγε για πρώτη φορά  στην Θεσσαλονίκη .Το ίδιο θα πω  και γω φαντάζομαι  όταν θα ανέβω επάνω ,τον άλλο μήνα,μετά  από 5 χρόνια.Αλλά για την ώρα επείγει αυτό το ταξίδι{που συνεχίζεται..}

Ολα είναι δρόμος{ η κάτι το ενδιάμεσο} 1ο μέρος

"Θέλω  να γράψω  αλλιώς" σκέφτομαι. Εσύ οδηγάς. Καλά κάνεις κι οδηγάς . Αρα δεν μ`ακούς,η μπορεί και να μ`ακούς  και να παριστάνεις  πως δήθεν ,τάχα. Δεν με ξεγελάς εμένα.Σε έχω καταλάβει. Σε έχω γεννήσει . Κάτω από την σιωπή σου  λάμπει η ευφυΐα σου .Τι σκέφτεσαι  τώρα που οδηγείς? Μακάρι να ξερά. Εγώ όπως καταλαβαίνεις  έχω ριχτεί σε  ιλιγγιώδεις σκέψεις,που μπορεί να έχουν αφετηρία τους το γράψιμο,εντούτοις  αν τις παρακοιτάξεις  θα διαπιστώσεις  πως μόνο αυτό δεν έχουν.

Κάτι πάω να ψελλίσω,θέλω να πω κουράστηκα πια ,θελω να αλλάξω ζωή  ,αλλά πριν το πω πετάγεσαι ξαφνικά και μου λες ¨"δεν είναι καταπληκτικό κτήριο αυτό?"Μπα", σου λέω ,το βαριέμαι. Βέβαια άμα το ξανακοιτάξω  είμαι σίγουρος πως θα μ`αρέσει. Να του δώσω λοιπόν μια δεύτερη ευκαιρία. Το κοιτάζω λοιπόν  και διαπιστώνω πως όντως, ναι, μ' αρέσει. Τι χαζός που είμαι .Αφού ότι  κι αν πεις  εγώ το υιοθετώ στο λεπτό.

Υποχωρητικός παιδί μου. Κι ας με λες εσύ κατσίκι. Εγώ είμαι ήσυχος. Φτάνει να μην επιχειρήσεις να με δέσεις. Γιατί τότε θα  την φας σίγουρα την κατραπακιά σου. Αλλά μην δίνεις σημασία σε ότι λέω. Εσύ μπροστά να  κοιτάς ,το τιμόνι σου. Όχι ότι φοβάμαι ,αλλά κοίτα το. Μπορεί να πω κάτι και να χαθεί  ο έλεγχος. Εγώ πάλια οδηγούσα.Τι γελάς? Αλήθεια σου λέω..το Κλαρκ δεν είναι αμάξι? Πόσους σκότωσα? Καλά τώρα και συ. Ότι θέλεις λες. Μια φορά καρφώθηκα σε ένα φορτηγό ,κοίταζα αλλού..ξέρεις πως είναι αυτά.

Τελικά μάλλον δεν ξέρεις, για αυτό γελάς. Το πιο δύσκολο πράγμα στον άνθρωπο είναι να διηγηθεί το πως έζησε. Το ίδιο το βίωμα σε πετάει απέξω. Από την άλλη αν ήξερα πως  έζησα θα σου το λέγα? Μου το χει απαγορέψει ρητά ο Γιατρός "Κανείς να μην μάθει πως ζήσαμε ,πως ερωτευτήκαμε,και προπάντων πώς πεθάναμε" Άλλωστε  μας χτυπάει ανελέητα αυτός ο ήλιος, κι αν αρχίζω να μιλάω  μπορεί να  χρεώσεις  σ`αυτόν την εξομολόγηση ,κι όχι στην καλή μου διάθεση. Έπειτα δεν φοβάμαι. Ο φόβος βλέπεις φίλε σε ωθεί  προς σ`αυτήν την κατεύθυνση .Η εξομολόγηση: Η στρογγυλή ώρα του ανθρώπου. Αλλά τώρα ταξιδεύουμε. Μου ταξες ταξίδι να με πας .Το πες,το κάνεις.Οδηγα λοιπόν ,τι κάθεσαι? Κάτσε να σου στρίψω ένα τσιγάρο. Θα το φτιάξω σωστά. Άμα θέλω κάτι , είμαι χρήσιμος σ`αυτό. Άμα δεν θέλω είναι το πρόβλημα...

Το παίρνεις στα χέρια σου,το επιθεωρείς για λίγο,εγώ θα του βάζα 7 ,εσύ δεν ξέρω πόσο, και το ταξίδι  σαν να μου φαίνεται ότι ξεκίνησε για τα καλά .Κλείνω τα μάτια μου για λίγο  και φέρνω στο μυαλό  μου τον Πεσόα "Γύρισα όλο τον κόσμο και δεν αντίκρισα παρά τη θαμπή απομίμηση  αυτών που είδα χώρις να ταξιδέψω".Αλλά αυτή δεν είναι ατάκα έναρξής .Ούτε καν τέλους. Ανοίγω τα μάτια μου.Σε κοιτάζω. Προχωράμε.

Εμμονες ιδέες

Πάντα πίστευα πως θα φαγωθώ από καρχαρία.Πιο πολύ όμως πίστευα ότι θα φαγωθεί ο αδελφός μου που ήταν  και εξακολουθεί να είναι δεινός κολυμβητής.Δεν ξέρω πως μου μπήκε αυτή η πετριά.Θα χει παίξει φαντάζομαι τον ρόλο του ο Σπίλμπεργκ. Θυμάμαι πως όταν είχα δει  Τα σαγόνια του καρχαρία ,την επόμενη κιόλας μέρα  έκοψα και τις βουτιές και τας περιπλανήσεις μου εις την  πολύπαθη ξέρα ,εκεί οπού ήταν η μόνιμη στάση  όλων των θαλλασοδαρμένων. Έτσι εξηγείται η τάση μου να τα βλέπω όλα από μακρυά.


Από τότε χρονολογείται το δράμα μου. Κι ότι μαθαίνεις από μικρός δύσκολα το εγκαταλείπεις.Δεν πα να σου  λέει η ζωή να πας από δω ,να πας από κει,εσύ επιδειχτικά εγκαταλείπεις.  Το βίωμα σου σε τραβάει  ,όπως  το αίμα τον καρχαρία ,στην γνωστή στεριά  εκεί που φυλάγεται η μνήμη με τα πτώματα. Αλλά και ο σέρφερ που φαγώθηκε , από αληθινό καρχαρία ,φαντάζομαι πως κι αυτός τα δικά του βιώματα θα άκουσε ,κι όχι τους άλλους. Τι κι αν σε προειδοποιούν οι άλλοι για το προφανές . Το σήμα κινδύνου μέσα σου δεν λειτουργεί . Η μπορεί και να λειτουργεί  αλλά ο μηχανισμός της σιγουριάς  μέσα σου σε κάνει να μην  θες να λειτουργεί.

Κι έτσι απλά πεθαίνεις .Έτσι κι αλλιώς όμως πεθαίνεις καθέ λεπτό που περνάει ,κι όλο συνεχώς αναβάλεις,όχι τον θάνατο,όχι αυτόν, την ζωή σου αναβαλεις ,κι όλο κάνεις πρόβα για την επόμενη σκηνή, μα  η ζωή δεν είναι πρόβα. Ούτε καν τζενεράλε.

Αλλά η ζωή είναι ζωή ,ψεύτικη η αληθινή,δική σου είναι ,και τα όνειρα  κι αυτά λαμπρά ,μεγαλεπήβολα  σε καλούν σε εκμυστηρεύσεις. Αλλά  οι εκμυστηρεύσεις  χρειάζονται  σκοτάδι.  Οπως και στον ερωτα  .Για να βλέπεις  πόσο  ο άλλος σου λείπει.

Σ`αφήνω ,γειά.

Είναι πρωί τώρα που σου γράφω.Εσύ μπορεί να κοιμάσαι  η μόλις να ξύπνησες.Αλλά αν ξύπνησες  σημαίνει ότι είσαι κοντά μου.Καλημέρα λοιπόν. Εγώ όπως καταλαβαίνεις έχω ετοιμαστεί.Σε λίγο σου φεύγω.Όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα ,γιατί όπως καταλαβαίνεις  ετοιμαζόμουν.Είμαι ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής .Ακόμα κι αυτή την στιγμή που σου γράφω αναρωτιέμαι τι χρήσιμο δεν έχω πάρει κοντά μου.

Για κάτσε να σκεφτώ...Ρούχα, παντελόνια,πουκάμισα,βιβλία..το σίδερο το έβαλα?Το έβαλα .Αλλά και πάλι κάτι θα έχω ξεχάσει, δεν μπορεί.Τις ελλείψεις μου βέβαια θα μου τις υπενθυμίσει η ανάγκη όταν θα την επικαλεστώ.Δεν είμαι τακτικός,το ξέρω.Πιτσιρίκος  αγαπούσα πολύ την τάξη ,αλλά μου φαίνεται πως κατά την διάρκεια αυτής της τάξης  κάποιο ατύχημα θα συνέβη ,και έμεινα στον τόπο.Έτσι δεν λέγανε τότε,παλιά στο γυμνάσιο?"Έμεινε στον τόπο".Τι σου είναι η γλώσσα..

Επίσης όταν μεγάλωσα διάβασα και εκείνον τον ρημάδι τον στίχο  και πολύ το γλέντησα. "Όταν η αταξία μιλάει ,η τάξη να σωπαίνει. Έχει  μεγάλη πείρα ο χαμός.." Εμένα μου το λες.Εγώ το ξέρω από πρώτο χέρι.Έχω κάνει διατριβή στο χαμό. Εγώ και ο Χαμός:Οι αιώνιοι εραστές. Αλλά μην νομίζεις.Την θέλουν και την απόστασή τους. Οι εραστές. Που όσο και δεμένοι να ναι ,το σχοινί  του έρωτα κάποια στιγμή  λυγίζει.Φθείρεται. Θα μου πεις  το κόβεις και το αντικαθιστάς.Εύκολο να το λες ,αλλά άμα χαθεί η σκιά του Έρωτα  μου,ξέχασε καλύτερα και το όνομά μου.Τραγούδι  πρέπει να ναι αυτό.Σοφό τραγούδι. Εμένα οτι μου λένε τα τραγούδια το κάνω.

Μου λένε  πέσε στο γκρεμό?Πολύ ευχαρίστως λέω εγώ .Για να το λες εσύ κάτι θα ξέρεις τραγούδι μου καλό.Αγόρασα και καινούργιο φλασάκι  κι έχωσα εκεί μέσα καμιά πεντακοσαριά.Να χεις  από κάπου να πιαστείς βρε αδελφέ. Σε μια δύσκολη στιγμή.Σίγουρα θα υπάρξουν και αυτές  οι στιγμές κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Όπως και οι στιγμές της αμηχανίας. . Αλλά το ταξίδι,το κάθε ταξίδι ,πρέπει να το οδηγείς εσύ.Γιατί άμα συμβαίνει το αντίθετο  τερματίζει πριν την ώρα του.

Θα μαι ήσυχος όμως,το υπόσχομαι. Πέρσι ήμουν πολύ φουρτουνιασμένος .Πολύ θυμό σου λέω.Να κάτι χρήσιμο που πρέπει να φτιαχτεί σ`αυτήν τη χώρα. .Στην Ισπανία ήδη υπάρχει:Ένα κτήριο όπου μπορείς να διοχετευεις το θυμό σου.Σου δίνουν χρήσιμα  εργαλεία, όπως τσεκούρια μπαλτάδες, και συ  πας και κάνεις καλοκαιρινό το κτήριο ,δηλαδή τους τοίχους. Αλλά άμα δεν θες να σπάσεις τίποτα μπορείς με την άνεση σου να ουρλιάξεις.Κανείς δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει.Κανείς δεν πρόκειται να σε πει τρελό.Στην Μ . Που της το είπα ενθουσιάστηκε.Καλό παιδί" Να το επισκεφτούμε μου είπε με νόημα.Έξυπνο παιδί.Πήρα και το καπέλο που σου λέγα .Αλλά μόλις το πήρα μου φύγε  και η λαχτάρα να το φορέσω. Τελικά θα πάρω μαζί μου το παλιό. Άλλωστε ότι είναι της μόδας γερνάει. Αρα ας εμπιστευτούμε το παλιό για σιγουριά.


Τελειώνω.Δεν ήμουν ποτέ καλός στους  αποχαιρετισμούς.Θα μου πεις είσαι ποτέ καλός σε κάτι?Δεν ξέρω.Αλλά για σένα θα πάψω να αναβάλω και  θα το βάλω στο χάρτη μου σαν σκοπό .Αν ιχνηλατήσω σωστά  θα φανεί άλλωστε το βλέμμα μου....

Να μου προσέχεις και γω θα μαι  στο πλάι σου.Το πρωινό σου ξύπνημα σου λέει γεια.

Κάτι να καίει

Παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον ΑΥΤΗΝ  την σειρά.Το θέμα της  είναι κάτι που βασανίζει τον καθένα από μας:Τι θα γινόταν αν λιποθυμούσες για 2 λεπτά  κι έβλεπες το μέλλον σου.Ναι, το γνωστό μέλλον , το ανεξιχνίαστο.Το μέλλον που σου τάζει καινούργιες ελπίδες .Το μέλλον το δικαιωμένο.Το άκλαυτο.Ένα μέλλον μπορετό,καθόλου αβάσταχτο.Ένα μέλλον γεμάτο συμπόνια  για το μακρινό σου παρελθόν.

Εσύ όμως δεν κοιτάς μπροστά.Κοιτάς εκεί πίσω ,την παλιά αποθήκη  με τα μολυβένια στρατιωτάκια της μνήμης.Μερικά από αυτά έχουν φθαρεί από την πολυχρυσία.Τι σημασία έχει όμως. Δικά σου είναι,άμα θες τα σπάς.Άμα θες,κι άμα είσαι γενναίος,τ`αγνοείς.Αλλά πως να αγνοήσεις κάτι που σε πόνεσε ,κάτι που σε βοήθησε να καταλάβεις τι δεν είσαι.

Γιατί το τι είσαι ,το είδες καθαρά μες τον ορίζοντα.Νωρίς.Οι άλλοι όμως  σου λέγαν "Είναι νωρίς ακόμα για να ξέρεις "αλλά εσύ ήξερες,κι είχες την σωστή έμπνευση  στο να μην ανησυχείς.Εν τω μεταξύ  οι μέρες της αδιαφορίας  σε προσπερνούσαν .Η μια μέρα πίσω από την άλλη,σαν κυλιόμενη σκάλα ,όλη σου η Ζωή  ,μα εσένα το μυαλό σου  ταξίδευε στην εμπροσθοφυλακή του μέλλοντος.
Αλλά μια μέρα το μυαλό έπαψε να ταξιδεύει και  λιποθύμησε   προς  άγνωστη κατεύθυνση. Έτσι ξαφνικά  Κανείς δεν αναρωτήθηκε το τι και πως ίσως επειδή είχαν λιποθυμήσει και οι ίδιοι.Κι όταν ξύπνησες  ελαμπες .Και είπες:Ίσως είναι νωρίς ακόμα  για τόσο πολύ φως, και σκέφτηκες αμέσως :Ίσως αργότερα  ,και εσπασες ένα μπουκάλι λύπη   κοντά στα όνειρα των άλλων των ανθρώπων ,που στο μεταξύ είχαν κι αυτοί ξυπνήσει ,για να χουν κάτι να θυμούνται ,πέρα από το μακρινό τους μέλλον.

Το παρόν ωστόσο έμοιαζε για την ώρα  αόρατο,το ίδιο και οι άνθρωποι,παρότι  είχε αλλάξει η καθημερινότητα τους  μέτα το όνειρο,εν τούτης συμπεριφέρονταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα η καμώνονταν πως δεν είχε αλλάξει.Μπορεί όμως να μην είχαν πάρει  στα σοβαρά το όνειρό τους..Κανείς τους  όμως  δεν έκανε  σχέδια  για το μέλλον  γιατί με τον έναν η με τον άλλο τρόπο  το βλέμμα είχε  καρφωθεί   στην προσμονή.Συχνά το παίζανε κορώνα-γράμματα:Κορόνα- το όνειρό  μου ανήκει.Γράμματα-το όνειρο μου δεν μου ανήκει.Εσύ βέβαια συχνά ξανά λιποθυμούσες επίτηδες  για να το ονειρευτείς,δεν ήσουν σαν τους άλλους :Οι επιφυλάξεις είχαν παραμεριστεί  μπροστά στο τετελεσμένο..Οι άλλοι βέβαια πίστευαν ότι το έκανες από φυσική αδυναμία Δεν τους περνούσε καν απ`το μυαλό πως ήταν το δίλεπτο της ευτυχίας σου. Ο δικός σου τροπικός του αιγόκερου .Όταν το κατάλαβαν είχε ήδη συμβεί.

Κι  όταν συνέβη δεν ήσουν εκεί,κανείς δεν ήταν εκεί να καμαρώσει.Όλοι είχαν εξαφανιστεί   μυστηριωδώς.Μα  το δικό σου μέλλον  ήταν μπροστά ,ολόλαμπρο και διαμπερές  ,και μπορούσες να του δώσεις όποια διάσταση  εσύ επιθυμούσες. Ήταν λοιπόν έτσι   ακριβώς όπως το χες ονειρευτεί: Ένα μέλλον τωρινό ,αδιαπραγμάτευτο  και κυρίως καθόλου θλιμμένο.

Ήσουν ελεύθερος πλέον  να το ζήσεις.Αυτό το μέλλον είναι δίπλα σου.Μπορείς να το δοκιμάσεις.

Δανεική Ζωή

Κοιτάζω την Μπρατζολίνα  στο εξώφυλλο.Η Γυναίκα  λάστιχο.Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί.Οι γυναίκες την μισούν.Οι άντρες την φοβούνται.Δικαιολογημένα.Η ομορφιά δημιουργεί παροξυσμό.Απορύθμιση.Συχνά απειλή.Είναι φυσικό.Ότι δεν  μας μοιάζει   πρέπει   να θαφτεί κάτω από  χιλιάδες μπάζα  χλεύης .Είναι φυσικό.Το αφύσικο θα ήταν να το παραδεχθείς.Αλλά αυτό απαιτεί γενναιοδωρία και ψυχικό δόσιμο.

Οι γυναίκες της παρέας όπως είναι φυσικό   δεν το χουν αυτό το δόσιμο.Μπορεί και να πέφτω έξω ,αλλά δεν νομίζω,δεν.Με μερικές απ`αυτές με συνδέει μια ιστορία χρόνων,αλλά όπως συμβαίνει μ`αυτές τις ταλαιπωρημένες ιστορίες ,κάποτε τις ξερνάς.Κάποτε κουράζεσαι.Κι όταν κουραστείς σημαίνει πως έχεις απηυδήσει.Κι όταν φτάσεις σ`αυτό το σημείο  σημαίνει πως έχεις  εξαντλήσει κάθε  λεκτικό  περιθώριο για ανακωχή,κι αυτό μπορεί να σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση πως δεν δίνεις δεκάρα τσακιστή για το τι πιστεύει η δεν πιστεύει η ταλαιπωρημένη φιλική ιστορία.

Η όποια όπως είναι φυσικό  εξακολουθεί να κρατάει τα  προσχήματα .Είναι ζόρικο πράγμα η συνήθεια,κυρίως για να την αποφύγεις.Στο τραπέζι λοιπόν έχει ανοίξει η βεντάλια της ομορφιάς,κι όπως είναι αναμενόμενο  όλες οι γυναίκες της  ομήγυρης βρίσκουν φριχτή την  Μπρατζελίνα.Αλλά και η Μισέλ Φάιφερ Είναι μια κακόγουστη γραία. Βέβαια και ο Μπραντ Πιτ  δεν εξαιρείται. Κι αυτός κακόγουστος που τα χει μ`αυτήν την ατάλαντη.Η δε "ταλαιπωρημένη φιλική ιστορία" παθαίνει  κάτι σαν σπασμούς στο άκουσμα αυτού του αποτρόπαιου  ονόματος.Θέλει να της αποσπάσει βίαιες μαχαιριές στην πλάτη,αν είναι δυνατόν  να της τραγανίσει το κρανίο με τα κοφτερά δοντάκια της .

"Μα ποια νομίζει ότι είναι ?Από που αντλεί αυτή την έπαρση?αναρωτιέται μεγαλόφωνος αυτό το πικραμένο κομπινεζόν,που θα αντάλλασσε όλη την πικρή ζωή της με μερικά κουπόνια παρτούζας.Εγώ  παραδόξως δεν μιλάω.Σκέφτομαι.Η μάλλον καλύτερα ανακαλώ Τον Δάσκαλο..


"Το ανθρώπινο πρόσωπο απηχεί εντιμότατα αυτό που το άτομο είναι στην πραγματικότητα.Το πρόσωπο του παιδιού που ζει έναν πόλεμο απηχεί τον τρόμο.Το πρόσωπο  του εκ γενετής υπαλλήλου απηχεί το μίσος για το εκ γενετής αφεντικό.Το πρόσωπο εκείνου που έζησε  μια γεμάτη  ασυμβίβαστη ζωή απηχεί τη συμπόνια για τον συμβιβασμένο/..Αλλά την πιο σαφή έκφραση θα την συναντήσεις στο πρόσωπο της παλιάς καλλονής:έκφραση -μνημόσυνο,πάνω στην παροδικότητα της νεότητας..."


Φυσικά τίποτα από όσα σκέφτομαι  δεν ανακοινώνονται.Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν όπως και οι χαρακτήρες,έτσι αφήνω την"παλιά ταλαιπωρημένη ιστορία "να βράζει στο πικρό ζουμί της.Σε λίγο καταφθάνει ο {διάσημος} γνωστός της και η διάθεση της  αλλάζει.Χαρές γέλια{Τι σου είναι η διασημότητα τελικά ....}.Κοιτάζω αυτό το αγόρι που μάλλον   αγνοεί   όσα δεν γνωρίζω.Οι δυο τους  μαζί κάνουν έναν απίθανο συνδυασμό πλήξης.Λίγο να αφεθείς  στα νερά τους  και  η μνήμη δείχνει τερματικό.Αλλά ποιος είναι τέλειος για να ναι και μια μνήμη.


Αλλά για αυτό υπάρχει  μια  Μπρατζελίνα για να στην υπενθυμίζει.