Σε περίμενα καιρό

Ηθελα πολύ να ξαποστάσεις σε τούτο δω το μπλογκ.

Μετά απο τόσες δίκες και χιλιάδες εκβιασμούς,σου χρειάζεται μια απογευματινή εξομολόγηση

Ισως κι ενας καφές

Να στον φτιάξω λοιπόν.

Ξέρω δεν καπνίζεις,καλύτερα που δεν καπνίζεις,είσαι και μεγάλη τώρα πρέπει να προσέχεις τό δέρμα σου

Αλλωστε μόνο οι ηλίθιοι καπνίζουν,και συ μόνο ηλίθια δεν είσαι.

Αχ Πατυ μου αν  σε είχα γνωρίσει πιο παλιά ολα θα ηταν αλλιώς

Με σενα συμβουλάτορα θα είχα συντρίψει σίγουρα την κορυφή.

Αν σε είχα προσλάβει δικηγόρο μου ,θα είχα ηδη την ελληνική ιθαγένεια.

Με τόσες γνωριμίες που εχεις, το θέμα μου θα είχε λυθεί στο λεπτό

ενώ τώρα είμαι στο περίμενε.

Να περιμένω λοιπόν

Πεινάς?Ξέρω ,είσαι λιτοδίαιτη,αλλα με ενα μπιφτεκάκι θα επαιρνε αλλες στροφές ο εγκέφαλος σου.

Οι πρωτείνες βοηθούν το σύστημα σου να γίνει ακόμη πιο αδίσταχτο

Αλλά δεν φταίς εσύ, η καταραμένη σου φύση  τα φταίει ολα.

Γιατί Πατυ Χιούζ δεν γίνεσαι,γεννιέσαι.

Αλλά εγώ σε θαυμάζω.Είσαι η βασίλισσα της ραδιούργιας

Οι αντρες σε τρέμουν Πάτυ μου,κι οι γυναίκες σε μισούν.

Λογικό μου ακούγεται.

Οι αντρες γιατί τους φαρμακώνεις με τις ατάκες σου του τύπου"Αν ησουν αντρας θα σε δέρνα"η "αν ησουν αντρας θα σε φοβόμουν"

Βέβαια με τις γυναίκες δεν χάνεις τον καιρό σου.Ρίχνεις κατευθείαν στο ψαχνό.

Βάζεις να τις δολοφονήσουν.Σιγά που θα λερώσει τα χέρια της ολόκληρη Πάτυ Χιούζ.

Και το παιδί σου αν σου κάνει καμιά κουτσουγκέλα το κλείνεις σε ιδρυμα μέχρι να στρώσει.Αν δεν στρώσει τον σιδερώνεις σαν την σπυριδούλα.Βέβαια εσυ δεν ξέρεις ποιά είναι η σπυριδουλα,αλλά κάτι τέτοιο εχεις στο μυαλό σου.

Οι ανυπότακτοι πρέπει να πληρώνουν.

Δεν σε καταλαβαίνουν καθόλου Πατυ μου.Νομίζουν οτι εχεις τον διάολο μέσα σου.Πεφτουν εξω ομως,γιατί εσύ είσαι ο Διάολος Αυτοπρόσωπως

Σαν και μένα και σύ,δεν εμπιστεύεσαι τον κώλο σου.

Ούτε καν τον αντρα σου.Νόμιζε οτι θα σου κρυφτεί.Λες και συ μια αυτοκράτειρα  θα αφηνε να την εξαπατήσει ενας υπηκόος της.

΄Δύσκολο πράγμα να χεις δική σου αυτοκρατορία.Κινδυνεύει ο θρόνος σου ανα πάσα στιγμή.Λίγο να πιστέψει  η παλακίδα οτι εγινε παλάτι,και βρίσκεσαι με το μαχαίρι καρφωμενο στην πλάτη.

Γι αυτό και συ κρατάς τις αποστάσεις,ακόμη κι απο τον αντρα σου.

Λες και δεν ηξερες οτι εχει γκομενα,το ξέρες αλλά σαν μεγαλοαστή που είσαι κάνεις και τις παραχωρήσεις σου

Θές γκόμενα αγάπη μου?Να την εχεις.

εγώ ομως θα σου βρώ την καλύτερη.

Δεν είμαστε τώρα να τρέχουμε δεξιά κι αριστερά με ντελίβερι γκέρλ.

Σπιτώνεις μια και ησυχάζεις,γιατί η Πατυ εχει και δουλειές.Μόνο μην διαρεύσει καμιά φωτογραφία απαγορευμένη γιατί καηκες.Κι αν τσουρουφλιστει μια Πάτυ Χιούζ ,καλύτερα να μεταναστεύσεις σε μία αλλη χώρα,η σε εναν αλλο κόσμο καλύτερα.

Πάνω απο ολα το γόητρο

Και δεν φτάνουν ολα αυτά που τραβάς,εχεις και την βοηθό σου που πιστεύει οτι θέλεις να την φας.Βέβαια καλά κάνει και το πιστεύει,γιατί μεταξύ μας τώρα,την ηθελες να την κάνεις την ζημιά σου

Αλλά μέσα στην δολοπλόκα φύση σου,καμιά φορά ξεπυδά ενας γίγαντας ταπεινοφροσύνης που αφήνει αναυδα τα παραλίγο θύματα σου
Γιατί Πάτυ μου,και στο αναγνωρίζω αυτό,ξέρεις να ζητάς συγνώμη.Α ολα κι ολα.

Φταίω εγω πού εχασες το χέρι σου?Συγνώμη.
Σου γάμησα την ζωή σου ολοσχερώς?Συγνώμη.
Σε πάτησα κάτω,και σου στρίψα τον λαρυγκα?Συγνώμη.
Είσαι η χαρά του θιγμένου.Κάθε μαχαιριά κι απο μια συγνώμη.

Αλλά και συ μην το παραξυλώνεις με τις συγνώμες,γιατί θα βρεθείς στο τέλος με κανά σουγιά φυτεμένο στην κοιλιά σου.

Αλλά και να στο φυτέψουν ,σιγά μην το δείξεις.Προτιμάς να σε πατήσει το ασθενοφόρο και να σε παραλάβει ως πτώμα,παρά να σε παραλάβει ως τραυματία.Το στύλ πάνω απο ολα.

Αλλά εσύ δεν πεθαίνεις Πάτυ μου.Είσαι απο γερό σκαρί.Σαν και μένα.


Απίστευτή αρτίστα για μεγάλα κόλπα,θα παραμείνεις ως το τέλος νικητής.Κι αν καμιά φορά λυγίσεις και χάσεις,θα το χεις προκαλέσει εσυ η ιδια,για να δείς πως διαλύεται ενα πακέτο ψευδαισθήσεων.

αλλά ακόμη και στην ηττα σου,εσύ θα φανείς μεγαλόψυχη.Είμαι σίγουρος γι αυτό.

Αλλά είναι ωρα να φεύγεις.Να προσέχεις εκεί εξω.
Εγώ απ`την μεριά μου θα προσεύχομαι για σένα,μην σε βρεί κανένα μεγάλο κακό και χάσω την βολή μου.

Μια χρονιά που ο ερωτας είχε 13 φεγγάρια

Ο ερβιν πρίν μεταμορφωθεί σε ελβίρα ζούσε ενα μικρό σύμπαν πιθανότητων



Σκεφτόταν πως μπορεί να συμβούν πολλά μπορεί να μην συμβεί και τίποτα

Κι οντως δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτα Μόνο μια μικροσύμφωνία αγάπης ανάμεσα σ`αυτόν και την γυναίκα του. Στην ουσία δεν γύρευει να αγαπηθεί ,αλλά να αγαπήσει

αλλά η ανάγκη της νεότητας να ανήκει κάπου, τον οδήγησε σε μια παραίσθηση ευτυχίας,μιας ευτυχίας πεμπτου και εκτου ορόφου

Ηταν Ευτυχισμένος,δεν ηταν ευτυχισμένος,ηταν ο ερβιν

Κι οπως εψαχνε την ζωή

του στα συρτάρια της παραίσθησης,είδε ενα πρωί στο πρόσωπο του εργοδότη του,κάτι παράξενο να τον ελκύει,κάτι πρωτόγνωρο και συνάμα απείρως ζωογόνο
Ενιωσε να τον ερωτεύεται
Σκεφτόταν πως μαζί του ειχε ξανάγνωριστεί πρίν ακόμα γνωριστεί σε κάποια διπλανή αιωνιότητα

Τότε ο θεός ηταν πολύ γενναιόδωρος μαζί του και τον είχε ανταμείψει με ενα φωτοστέφανο πάθους,τότε που τα φεγγάρια ηταν 15οο και δεν είχαν προλάβει να κακοφορμίσουν.Οταν αρχισαν να κακοφορμίζουν,αποκέφαλίστηκαν και εμειναν μόλις 13,κι ετσι οι πιθανότητες πάθους ορφάνεψαν ,και μαζι μ`αυτές και η αιωνιότητα

Ετσι ο ερβιν επέστρεψε στην τιποτένια καθημερινότητα
Αλλά η αιώνιότητα ηταν εκεί,στό πρόσωπο του εργοδότη του
Ηταν πια καταδικασμένος.Ο ερωτας τον εδειχνε με το καλό του χέρι
Κι ενα πρωί τον πλησίασε ο εργοδότης και τον ρώτησε γιατί τον κοιτάει ετσι,κι ο ερβιν του απαντάει"Σας αγαπώ αντον. Μόνο αυτό"

Κι ο αντον μισοσοβαρά μισοαστεία του δίνει την μοιραία απάντηση
"Δεν εισαι ασχημος Αλλά είσαι αντρας Αν ησουν γυναίκα θα σ`αγαπούσα για πάντα"
παιρνει την ατάκα ο ερβιν και την κάνει ποιήμα μέσα στο μυαλό του,κι αποφασίζει να θυσιάσει τα πάντα για αυτόν τον ερωτα
Αλλά αν η θυσία είναι η μοίρα του ερωτα,τότε το αποτελέσμα αυτού, είναι ενα σφάλμα που δεν εξαγοράζεται με τίποτα
Ο ερβιν ομως τα αγνοεί ολα αυτά,κι αλλάζει φύλο για να δικαιώσει τον ερωτα του


Οταν είναι ετοιμος θα πάει να τον συναντήσει,αλλά εντωμεταξύ τα χρόνια εχουν περάσει,κι οταν φτάνει στο κτήριο για να τον βρεί,συνειδητοποιεί πως η μνήμη του εχει αδειάσει,και τόσα χρόνια μιλούσε και μιλούσε και σκεφτόταν τις σκέψεις του,και τελικά είχε
ξεχάσει να σκέφτεται ,και μαζι με τις σκέψεις είχε ξεχάσει και το πρόσωπο που αγαπούσε

Ετσι δεν μας κάνει εντύπωση που ζητάει να της υποδείξουν ποιός
είναι ο αντον
"Μα δεν τον ξέρετε? "την ρωτάνε με περιέργεια
¨"Ναι ,βέβαια την ξέρω απαντάει απλά θέλω να βεβαιωθώ ποιός είναι"
Ξέρει πως το πρόσωπο είναι σπαθί,κι ενα βήμα να κάνεις λαβώνεσαι
Αλλά η ελβίρα θα το τολμήσει και θα ξανασυστηθεί στον αντον

Εγώ είμαι θα του πει. Ηρθα. Πάρε μια φωτογραφία μου να νοσταλγήσεις
Την παίρνει στα χέρια του ο αντον,ποιά είναι αυτή η τρελλή που μου ζητάει να νοσταλγήσω αναρωτιέται,και την κοιτάζει μ`απορία
Ποιά είσαι
Τι ζητάς
Ποιά είμαι Με ρωτάς ποιά είμαι .Εγώ είμαι,εγώ που κάποτε σ`αγαπούσα,κι εξακολουθώ να σ`αγαπώ
Ημουν ο ερβιν θυμάσαι?Σου φτιάχνα τον ωραιότερο καφέ του κόσμου,επειδή σ`αγαπούσα κι επειδή σ`αγαπούσα σε φοβόμουν
Μου θύμιζες πάντα την σκοτεινή πλευρά της αθωότητας,αλλά τώρα πιά επαψα να φοβάμαι το οτιδήποτε
Τώρα πιά ηρθα να πάρω την θέση μου .Μου χες πεί πως αν ημουν γυναίκα θα σαι μαζί μου,κι αντον της χαμογελά πικρά,και την αποτελειώνει με την ατάκα δηλητήριο
Και σύ το πίστεψες?
Και κάπου εδω κλείνει και η ιστορία μ`αυτή την φράση,μια φράση που συνοψίζει ολες τις ελβιρες αυτού του κόσμου,που επειδή πίστεψαν επρεπε να πληρώσουν
Και δεν εχει σημασία το τέλος,το οποιο τέλος,γιατί ηταν απο την αρχή προδιεγραμμένο

Αλλωστε σε μια ταινία τόσο προσωπικη οσο αυτή,δεν χωράει καμιά αισιόδοξη πρόβλεψη,και μόνο ενα εξαίσιο κάθαρμα σαν τον φασμπίντερ θα μπορούσε να γυρίσει αυτό το ρέκβιεμ για τον Ερωτα και την ματαιωσή του,ξεπλένωντας οπως ηθελε να πιστεύει τις τύψεις του,για τον δικό του αδικοχαμένο ερωτα

Στα νεκροταφεία ερώτων πάντως το πρόσωπο του φασμπίντερ πρέπει να χει περίοπτη θέση.

Πάλι

Η  ιστορία του ηταν λίγο πολύ γνωστή:Ηταν ενα παιδί που εμοιαζε με καρτούν,και το μόνο που ηθελε ηταν να σκορπίζει απλόχερα το γέλιο γύρω του

Είχε  το χάρισμα μέσα του,και είχε βάλει σκοπό της ζωής του να το μεταδώσει οσο γίνεται σε περισσότερους παραλήπτες.

Η Ζωή του δεν ηταν χαρούμενη αλλά εκείνος την εκανε να μοιάζει.

Στην πραγματικότητα ηταν μελαγχολικός

Του αρεσε να περπαταει ωρες ατέλειωτες μέσα στους δρόμους και να συλλογίζεται  πως θα είναι η ζωή του 20 χρόνια αργότερα

Να χω την χαρά θε μου,μόνο αυτό θέλω.Σκεφτόταν.

Οι δικοί του δεν ηταν χαρούμενοι ανθρωποι,και εβλεπαν αυτό το μυγόχεσμα να γελάει συνεχώς με το τίποτα και τον τιμωρούσαν.

Αλλά εκείνος δεν μασούσε,και καθώς ηταν ανυποψίαστος δεν εμπαινε σε αλλες σκέψεις,πάρα μόνο σ`αυτές που είχαν το νόμισμα της χαράς

Καμιά φορά βέβαια αναποδογύριζε το νόμισμα για να δει και την αλλη οψη,αλλά και πάλι χαμογέλαγε

Ηταν ασχημο αυτό που εβλεπε,μα και πάλι δεν τον ενοιαζε.

Θέλεις δεν θέλεις, θα ρθεις χαρά κοντά μου.Ελεγε

Αλλά δεν ερχόταν,κι είχε κουραστεί να την κατασκευάζει

κι ελεγε με το νου του πως τελικά η χαρά πρέπει να είναι ενα ξεχασμένο ατύχημα με πολλαπλά κατάγματα

Είχε ομως υπομονή,τόσο πολύ που είχε παροπλιστεί  μέσα της

Αυτή τον εκανε να αντέχει το σχολείο ,τους δικούς του,την μικρόνοια,την βλακεία

Ηθελε να ξεμπερδέψει οσο γίνεται το γρηγορότερο με ολο  αυτό το τίποτα

Αλλά ηταν νωρίς για να κάνει την επανάσταση του

Εξακολουθούσε βέβαια να παίζει τον ρόλο του,γιατί οπως είπαμε ηταν γεννημένος κλόουν,και εξακολουθούσε να γελάει με πράγματα που προκαλούσαν κλάματα στους αλλους,μα εκείνος δεν το καταλάβαινε,κι οσο περνούσαν τα χρόνια τόσο δεν καταλάβαινε ακόμα περισσότερο,και οι γύρω του το βλέπαν αυτό και είχαν βάλει στόχο να του δώσουν να καταλάβει

κι ηρθε και του κάτσε σκληρό αυτο,μα δεν το αφησε να πάει αμάσητο κάτω,κι ηταν η πρώτη φορά που θύμωσε πραγματικά ,πρώτα με τον ευατό του και μετά με τους αλλους,και σκέφτηκε πως εγω μια μέρα θα φτιάξω τον δικό μου κόσμο δίπλα στον δικό σας και θα πατσίσουμε μια και καλή

Ετσι αρχισε ενα σιωπηλό ξεκαθάρισμα λογαριασμού με το μέλλον,που τότε εμοιαζε πολύ μακρινό ,αλλά επειδή ηταν μεγάλη αρτίστα στην απατεωνιά θα το φερνε στα μέτρα του

Δεν χρειάστηκε βέβαια να περιμένει πολύ,γιατί ενα πρωί σηκώθηκε κι ενιωσε αλλος,εντελώς αλλος,κι είπε σιγανά απο μέσα του

Να πάτε να γαμηθείτε,κλόουν ξε κλόουν εγω θα σας την κάνω,κι αυτός την εκανε,και πέρασαν τα χρόνια μακρυά απο ολους,σε ενα παραδιπλανό κόσμο απο τον δικό τους,και το χαμόγελο ποτέ δεν το εγκατέλειψε,κι ας τον βρήκαν πολλά  εκείνος ποτέ δεν εγκατέλειψε την αρχική ιδεα:

Η χαρά να φωτιστεί εντός μου

Και τα σκέφτεται ολα αυτά,μ`αυτή την γλυκειά κούραση του ενήλικα που πλέον τον διακρίνει,πάνω απο μια αγνώριστη παιδική φωτογραφία,και ευτυχισμένα χαίρεται που πια παιδί δεν είναι.

Ο ρόλος

Είναι κάποιες ταινίες που πρέπει να μένουν μόνο στο πανί.
Οπως και τα βιβλία

Να τα διαβάζεις και να μένουν τυπωμένες οι σελίδες στο χαρτί.
Γιατί ετσι και εφορμήσουν στην αληθινή ζωή,πάει την εκατσες,το χάσες το πλοίο

Είναι αλλιώς τα πράγματα οταν κρύβονται ,αλλιώς οταν τα αισθάνεσαι,κι αλλιώς οταν δοκιμάζεις να τα κάνεις πράξη.

αλλά εμείς ας μείνουμε στη θεωρία,το θες και συ αλλωστε,το βλέπω το βλέμμα σου,μια ταινία θες να δείς να περάσει η βραδυά,μην σου πεταχτούν τα αντερα απο το πολύ δράμα

Εχω λοιπόν την ταινία για την περίπτωσή σου

Οχι πως ηθελα να να σου κάνω το χατήρι,οχι πως δεν είχα  στοκ ταινιών,αλλά να,νοστάλγησα κι είπα να δοκιμάσω

Πως είναι να βλέπεις μια ταινία μετά απο 20 και

βάλε χρόνια,και τι συναισθήματα μπορεί να σου γεννήσει

Επικίνδυνες Σχέσεις λοιπόν.και εισαι 18 χρονώ κι ανεβαίνεις αθήνα για να την δείς.

Εχεις αγοράσει βέβαια το σάουντρακ,πρίν ακόμα δείς την ταινία για να μπείς πιο ευκολα στο κλίμα που ακόμα κι αν δεν ηθελες να μπείς, σε βάζει αυτή με το καλημέρα

18 χρονώ,κι ακόμα ο ερωτας είναι μια υπόθεση ξένη,αλλά πολύ υποσχόμενη

Περιεργείς εσύ,βάζεις μπροστά τα μεγάλα μέσα

Πακάλ Μπρυκνέρ

"Ο ερωτας εχει δυο πρόσωπα.Ενα που υποφέρει,κι ενα αλλο που ενοχλείται"

Παίρνεις την ατάκα,αχρείαστη να είναι,την φυλας κάπου,΄ποιός ξέρει που και πως θα σου χρειαστεί .Σκέφτεσαι

Εντωμεταξύ εσυ βλέπεις την  ταινία,ναι  είναι αριστούργημα,ολοι το λένε αυτό,το λες και συ βέβαια ,συμφωνείς

Δεν την συζητάς με κανένα ασφαλώς,οι αλλοι δεν καταλαβαίνουν .Είσαι της λογικής πως τα μυστικά μας δεν πρέπει να διαδίδονται

ετσι ζεις και στην ζωή σου,ετσι και με τις ταινίες.Κανένα μοίρασμα

Νιώθεις πως αμα μοιραστείς το παραμικρό θα χάσεις τον ελεγχο

Αλλά οι ανθρωποι είναι εκεί,το ιδιο κι οι ταινίες

Ας δούμε λοιπόν οσο γίνεται περισσότερες

Μπορεί και να μάθω πως να ζω

Η πως να ερωτευόμαι

Μία,δυο,τρεις,που θα πάει ,θα την πιάσω την βάση.

Φυσικά είσαι επιμελέστατος και ξεπερνάς τον ευατό σου

Μαθαίνεις,μελετάς,ακούς,προπονείσαι για κάτι αγνωστο,που ομως νιώθεις σύντομα οτι θα  γίνει γνωστό

Οι αλλοι βέβαια γύρω σου ολο και πιο πολύ αποκτηνώνονται,πίκρα εσύ,χαρά εσύ,εναλλασόμενο ρεπερτόριο η καρδιά σου,κι ολο αναρωτιέσαι,ποιός είμαι,ποιός είμαι και σκοτίστηκε η καμιά απάντηση,μια χαρά προχωράς στο σκοτάδι τυχερέ

Αλλά η ταινία είναι εκεί,το ιδιο και ο ανθρωποι.

Αλλά η ταινία εχει προτεραιότητα, και γω βουτάω ξανά μέσα σ`αυτήν για να με ξαναδώ.

Και με βλέπω και θυμώνω,γιατί καταλαβαίνω πως αυτη΄η ταινία δεν είναι του Φρίαρς αλλά δική μου

Εγώ την εχω γυρίσει και θα του κάνω ασφαλιστικά μέτρα του βρωμοαγγλου που τολμάει να παίζει με τους δικούς μου ρόλους

γιατί εγω είμαι και οι 3 ρόλοι  σε ενα.

Μαντάμ ντε Τουρβέλ  Βαλμόν,Μαντάμ ντε  Μερτέιγ.
Κανείς δεν τους εχει παίξει καλύτερα,εσύ ομως εχεις κοιμηθεί,καλύτερα που εχεις κοιμήθει,ασε να συντρίβομαι για λογαριασμό  και για των δυό μας

Μόνο εγω.Η καλύτερη διανομή που θα μπορούσε να γίνει.

Στα 18 σου και κάτι είσαι μετά βεβαιότητος Μαντάμ ντε Τουρβέλ.Το ξέρεις τότε αλλά το αρνείσαι,κι απο περιέργεια  γίνεσαι  Μαντάμ ντε Μερτέιγ

Ο καλοκρυμμένος κυνισμός,με μια εσανς ευαίσθησίας σου πάει γάντι.Ενώ το"χάνομαι ,υποκύπτω" σου πέφτει βαρύ
Πώς να ζήσεις με το αμετάκλητο?

Παίρνεις προσωρινά διαζύγιο,λες δεν σ`αντέχω αλλο ευατέ μου,αυτή η πορσελάνη της ευθραστότητας πρέπει να σπάσει.

Κι οντως σπάει.Και η ψεύτικη,μα τόσο αληθινή Μερτέιγ παίρνει την θέση της.Γιά λίγο βέβαια,γιατί οσο να ναι με τόση ραδιούργία κάπου ζαλίζεσαι,και εκεί γύρω στα 30 γίνεσαι απο αμυνα Βαλμόν.

Ε εκεί αρχίζει το πραγματικό βατερλώ, και κάπου εκεί αρχίζει και η πραγματική ζωή,και τα πραγματικά δάκρυα,τώρα ολα είναι πραγματικά,τώρα ξαναγίνεσαι το οριστικό σου,αυτο που αρνήθηκες,αυτό που σε είχε ταπεινώσει,μπορεί τελικά αυτο και να σε αθωώσει

Τελειώνει η ταινία,δεν εχεις πια αυταπάτες,ούτε αλλα δάκρυα,μόνο μια μεγάλη αγάπη και χαρά,η αγάπη σου κοιμάται,να την ξυπνήσεις να κοιμηθεί αλλού,εσυ να μείνεις λίγο μόνος σου να οσμιστείς λίγο ακόμα το θαύμα,προτού ακούσεις την αγάπη σου να σε ρωτάει νυσταγμένα

"Αλήθεια,τι ταινία είδαμε"?

Λίγο απο το αίμα σου ,κι ακόμη πιο πολύ

Είναι της μόδας τα Βαμπίρ.Πουλάνε πολύ.
 Η αξία τους πότέ δεν πέφτει

Λίγο απο το αίμα τους ομως αν κάνεις το λάθος και πιείς,πάει αυτό ηταν,εθίστηκες

Και το κακό με τους εθισμούς είναι οτι δεν γλυτώνεις ευκολα ,ιδίως οταν λειτουργούν ως ψυχότροπο για την μοναξιά σου.

Τα σκεφτόμουν ολα αυτά το σάββατο καθώς περνούσαν κάτω απο τα βλέφαρα μου βαμπίρ,βαμπίρ μεταμφιεσμένα σε ανθρώπους που πενθούσαν υποτίθεται την θνητότητα τους.

Ηθελα τόσο πολύ να τα  αγκαλιάσω και να βουτήξω στον λυρικό λυγμό τους και να ξαναβαπτιστώ


Κι ισως,λέω ισως αν ξαναβάπτιζόμουν να τα ξαναγαπούσα,με κείνο τον ξεχασμένο τρόπο που εχουν τα αισθήματα που προσφέρονται χωρίς την προσδοκία της ανταπόδοσης.

Αλλά δυστηχώς ο κυνισμός μου καπέλωσε τον επαναπατρισμένο  συναισθηματισμό μου και τον παραμέρισε

Και ενα ωραιότατο "οχι πια"ακούστηκε σαν ησυχος κρότος μέσα μου,και τα βαμπίρ που ακούνε και τις πιο κρυφές σου σκέψεις,και υπολογίζουν  τις καταστροφές,κάνουν τάχα μια κίνηση

Υποτίθεται συμφιλίωσης κι ανοίγουν τα αιματοβαμμένα τους φτερά για να σ`αγκαλιάσουν

Αλλά φυσικά μέσα τους ξέρουν οτι εσυ θέλεις να τους καρφώσεις  τον πάσαλο στην καρδιά και καιροφύλαχτουν

Και σου λέει ο βαμπιράκος:Πως θα τον εχω του χεριού μου?Πως θα στραγγίξω και την τελευταία του σταγόνα?

Πολυμήχανος ο βαμπιράκος,ακόμη και μέσα στην μπέκρα του,και σοφός,ιδίως σοφός,γιατί μην ξεχνάς πόσα χρόνια ατέλειωτα είχε ζήσει πρίν απο σένα,βάζει μπροστά  το μεγαλοπνόο σχέδιο.Το Β.Σ.Το Β.Σ είναι ενα σχέδιο βαμπιρικής αποκλειστικά προέλευσης και βασίζεται στην εξής ιδέα

Βάζει δυο πλάκες{φαντάσου το σαν τοστιέρα}και στη μία πλάκα βάζει τις πιο γλυκές στιγμές που εζησε μαζί σου,και στην αλλη τις πιο θλιβερές.Τις πατάει,τις πατάει και τσαφ! ενα ωραιότατο αναμνησιολογικό μπριζολάκι βρίσκεται εντος του{συναισθηματικού}σου πιάτου

Αλλά εσυ δεν θέλεις να δοκιμάσεις,γιατι ως γευσιγνώστης  βαμπίρ ξέρεις πως αυτό το πιάτο είναι προπέτασμα καπνού ,μπροστά σ`αυτά που θα επακολούθησουν,κι αυτο που επακολουθεί μετα απο ενα τέτοιο γεύμα είναι βεβαίως μια αγρια σφαγή

Γιατί τα βαμπίρ ποτέ δεν ξεχνάνε

Απλώς αφήνονται να γλυστρίσεις στις γλυκές τους αυταπάτες

Στην ουσία υφαίνουν μπαλωμένους ιστούς τρυφερότητας.Μόλις πιαστείς αιχμάλωτος, το βαμπίρ θα θυμηθεί τη φύση του,και η επιμήκυνση κοπτήρων θα είναι θέμα δευτερόλεπτων

Γιατί εκεί βασίζεται η φιλοσοφία των βαμπίρ:Στην αφέλεια του θύματος  να πιστεύει οτι το βαμπίρ θα τον λυπηθείκαι δεν θα γίνει το επομένο του γεύμα

Κι ετσι απομακρύνεσαι,κι αφήνεις τον βαμπιράκο νηστικό και θυμωμένο να ωρέγεται κομμένες αρτηρίες και πορφυρά χρώματα

Πρέπει να φύγεις τώρα,αλλωστε και θυμωμένος ο βαμπιράκος πρέπει να κοιμηθεί

σε λίγο ξημερώνει,και την μέρα την μισεί οσο τίποτα στο κόσμο

Μην λιώσει κιόλας,ας λιώσουν τα υπόλοιπα,οι ανθρωποι,τα χιόνια,οι καημοί,αλλά φευ οχι το σκήνωμα του

Χριστέ μου κρατησέ τον ζεστό τον βαμπιράκο .Να μπορεί να ελπίζει.

Πως μια μέρα θα γίνει το δικό του.

Το Δώρο

Eίναι κάποιοι ανθρωποι που σου δείχνουν την ηλικία της μνήμης σου.

Ανθρωποι που μοιάζουν με φορτηγά που ντελαπάραν προτού φτάσουν στον τελικό προοορισμό τους

Αλλά ποιός να ηταν αραγε αυτός ο προορισμός

Να ταν μήπως η καρδιά?

Να ταν το μυαλό?

Μπά.Το σώμα θα ταν,αφου ευκαμπτό καθώς είναι υποχωρεί εύκολα σε κάθε είδους λεκτική ακροβασία

Σου λέει,τώρα θα σε πυροβολήσω

Να σε μάθω να ξεχνάς

Ελα λοίπόν να λογαριαστούμε του λες και συ,ετοιμάζεται αυτός,αλλο που δεν ηθελε

Και σου βγάζει αντι για οπλο,ενα μεγάλο ρολόι

Το κοιτάς εσυ,κι οσο να ναι το φοβάσαι

Τικ τακ τικ τακ

Τι είναι αυτό του λες εσυ

Η ανηλική σου μνήμη σου απαντα ο ανθρωπος

Τικ τακ τικ τακ

Καμαρώνει το ρολόι,καμαρώνεις και συ

Δεν χάνει ούτε ενα λεπτό αυτό το ρολόι,οπου και να πας σ`ακολουθεί

Ακου το χτύπο

Κάθε χτύπος κι απο μια ανάσα

Κάθε ανάσα κι απο μια πληγή

Είπες πληγή?

Πήγαινε παιδάκι μου σπίτι σου

μάζεψε τα κουβαδάκια σου,και τράβα σε αλλη παραλία που ηρθες να μου προβάρεις παλιές ανάσες και πλήγές

Ακου λέει ρολόγια μνήμης

Ετσι ξέρω και γω να διαλύομαι

Με αλλονών την μνήμη μια χαρά τα καταφέρνω

Με την δική μου με πιάνει λάστιχο

Ετσι κι αλλιώς το χατήρι ομως δεν στο κάνω

Εγω κατεβάζω ρολά και δάκρυα,και σ`αποχαιρετώ

Απόψε η μνήμη κατεβαίνει σε απεργία

Στον επόμενο τόνο θα είσαι εσύ

Κάθε φορά που βλέπω κλήση στο τηλέφωνο απο τον αδελφό μου τρομάζω.Σκέφτομαι οτι  εχει να μου ανακοινώσει κάτι πάρα πολύ σοβαρό.

οντως

Κάτι Πολύ σοβαρό Συνέβη

Τις δυο τελευταίες φορές που με πήρε ηταν για να μου ανακοινώσει κι απο ενα θάνατο.

Γενικά δεν είναι καλός στη χαρμόσυνη είδηση,σαν να το εχει χούι να με κάνει πάντα ράκος.

Το αδελφάκι εχει ταλέντο στο να σου ανακοινώνει με φυσικό τρόπο,το πιο θλιβερό πράγμα που{δεν} θα μπορούσες να αντέξεις

"Μην ελπίζεις σε τίποτα.Ο μπαμπάς δεν θα βγεί ζωντανός απο δω μέσα"ετσι μου χε πει τότε.
Με πλησίασε με τρομαχτική ψυχρότητα σαν να ηταν γιατρός που βγαίνει απο αποτυχημένο χειρουργείο.Σαν αυτά που βλέπουμε στις σειρές.

"Λυπάμαι πάρά πολύ αλλά ο αντρας σας δεν τα κατάφερε"Τουλάχιστον αυτοί στο λένε με μια κομψότητα.Με ενα στύλ.

Βάζουν μια ετικέτα στο δυσείωνο.Λένε κι ενα λυπάμαι

Προσπάθησα πολύ για να τον σώσω,αλλά λυπάμαι
Ναι σου λένε κι οτι ο ανθρωπός σου το πάλεψε.Στο λέει και το εννοεί ο γιατρός.Σαν ρόλος.

Αυτός που εγχείρησε αυτόν που δεν τα κατάφερε.
{Τα συγχαρητήρια μου Γιατρέ.Προάγεσαι ως σκέτος γάιδαρος.}

στην αρχή μένεις ενεός.Εσυ και τα ψεύτικα χαμόγελα συγκατάβασης.Μπορεί βέβαια να αρθρώσεις και μια κουβέντα.
Αν είσαι σαν και με μένα σίγουρα θα την αρθρώσεις"Σ`ευχαριστώ γιατρέ μου.Μπορεί αυτός μέσα να μην τα κατάφερε,αλλά εγώ μπορώ να σου το πω.Είσαι μαλάκας"

ετσι βάζεις μια λαμπρή παρακαταθήκη για το πως πρέπει να μιλάνε οι συγγενείς για λογαριασμό του μεταστάντα.Αλλά στον αδελφό μου δεν μπορώ να του μιλήσω ετσι,τουλάχιστον οχι πια,θα μπορούσα να το κάνω με ανεση πριν 15 χρόνια,αλλά τώρα είναι αργα,εχει και μια θλίψη το αγόρι,δεν κάνει να την επιτείνω.

Πρίν δυο χρόνια αλλωστε του κλήρωσε κι αυτού το λάχείο:ηταν η δική του σειρά να μπεί χειρουργείο,ενα χειρουργείο που πίστεψα και πίστεψε οτι δεν θα βγει ζωντανός.

φυσικά φυσικά ,το ραντεβού με τον θάνατο αναβλήθηκε επ`αορίστον

μπόρεί βέβαια ο θάνατος να μπέρδεψε τα ονόματα,και να στείλε την επιστολή σε λάθος παραλήπτη.

Σαν τον ηρωα του Σαραμάγκου.{Η}θανατος  στελνει επιστολή στο υποψηφιο θύμα της,και κείνος την αγνοεί"Οτι κι αν κάνετε θα σας τσακώσω στο τέλος.Έίστε καταδικασμένος λέει η θάνατος για να πάρει την ατακα φαρμάκι απο το υποψήφιο θύμα.΄"Δεν μπορείτε να μου πάρετε κάτι που δεν εχω"

Οπως και να χει μας ξέχασε  ο θάνατος εκείνο το καλοκαίρι

και εμεινε η παύλα ανοιχτή.Σαν απλήρωτος λογαριασμός.

1963-

αλλά ετσι είναι τα δώρα που σου προσφέρονται οταν το θες,σχεδόν ατέλειωτα,οπως και οι ωρες της αναμονής,κι αυτές επίσης,αλλά περνάνε κι αυτές,μην φοβάσαι,ολα τελειώσαν ησυχα,σαν ταινία του 60 με ευτυχισμένο τέλος,τώρα μπορείς να φύγεις για διακοπές,καλοκαίρι του 2007,ερωτευμένος πολύ με ελαφριά κατάθλιψη,αλλά ερωτευμένος πάντα,κι ευγνόμων που η ζωή  εδωσε παράταση στη χαρά

πήγαινε στο γεροδιάολο θάνατε,κι ελα να τσακωθούμε σε 50 ετη,κι αν με βρείς γράψε μου σισιλιάνικα

Αντε τώρα φύγε και συ αδέλφι μου,πάρε το εξιτήριο σου με την καινούργια σου καρδιά που σταματάει μόνο μπροστά στο θαύμα,κι ασε με εμένα να φαντάζομαι πως είμαστε παιδιά

 Εσυ να με προσέχεις,καλοκαίρι πάντα,μπροστά στη παραλία.

Εγω θα είμαι 2 χρονώ,ούτε το ονομά σου καλά-καλά δεν λέω,ομως το προσπαθώ

"Γκογκο θα με πάρεις αγκαλιά?