Πατημένα 41

Εγώ πού λές οτάν ημουν 12 χρονώ ηθελα νά μαι 20.

Πολλές

Απαγορεύσεις

Πολλά

Κλειστά  στόματα

 πολλά μη και ου

εμένα ομως  δέν πρέπει  νά μού λές  τέτοια πράγματα.Εμένα πρέπει να μ`αφήνεις ελεύθερο να σερφάρω ανενόχλητος μέ τήν σανίδα μου ,καί νά  βάζω σημαιάκια πάνω στά απάτητα τού χάρτη

νόμιζα βλέπεις οτι είχα γεννηθεί βίκινγκ .Ικανός γιά μεγάλες εξερευνήσεις ,καί μεγάλες φασαρίες

αλλά τά πράγματα δέν ερχονται πάντα οπως τά θές:βλέπεις δέν είχα ακόμα αποσαφηνίσει τήν διαφορά τού  μπορώ καί τού θέλω.

Νόμιζα  επειδή "ηθελα"θά μού ηταν εύκολο στό νά "μπορούσα".αλλά δέν ηταν εύκολο γιατί ημουν μόνο 12 κι οπως είπα ηθελα να μαι 20.

Η ηλικία τών 20 πίστευα ολο αφελώς, πώς είναι η ηλικία οπου ο κόσμος σού παραδίνεται.Μεγαλώνοντας μέσα στήν κακομαθησιά καί μέσα  στό πείσμα ημουν σίγουρος  πώς ολο αυτό τό μπέρδεμα συμβαίνει  επειδή δέν μεγάλωσες

αλλά μήν νομίζεις,μιά ανάσα ηταν  και ξαφνικά μεγαλώνεις.Γίνεσαι ενήλικος.Τώρα μπορείς νά πάρεις τό λεωφορείο καί νά μήν ξαναγυρίσεις,σ`αυτό τό σπίτι  πού μεγάλωσες κι απλά κρεμούσες τό παλτό

αλλά πάντα τό αφήνεις επίτηδες ξεχασμένο,γιά να ξέρουν οί αλλοι οτί θά ξαναγυρίσεις

καί πάντα ξαναγυρνάς,καί οι αλλοι ξεφυσάν ανακουφισμένοι:αυτό ηταν ,δέν θά ξαναφύγει,καί σύ συνεχώς νά τούς διαψεύδεις,κι ολο φεύγεις κι ερωτεύεσαι

κι οσο ερωτεύεσαι ,τόσο δέν φοβάσαι,κι οσο ξεμακραίνει η σκιά τού φόβου,τόσο περισσότερο πιστεύεις οτι εχεις ελπίδα νά μεγαλώσεις

αλλά δέν μεγαλώνεις ,καί τά 20 μοιάζουν πάλι μέ 12 ,κι αντε πάλι από τήν αρχή,καίνούργιες προσδοκίες, σού χτυπούν τήν πόρτα,αλλά εμβόλιμα η δυστυχία σε επισκέπτεται,καί σου συστήνει εκτός από υπομονή καί ωρίμανση

αλλά εσύ δέν καταλαβαίνεις από τέτοια,παρά είσαι νέος γιά νά τήν ΄νιώσεις,βλέπεις η καρδιά σου δέν φορά τό προσωπό σου{ε στέλλα?}

καί τά 30 είναι μακρυά,οχι ομως τόσο μακρυά  ωστε νά σέ γονατίσουν,κι ας πιστεύεις τό αντίθετο

αλλωστε είσαι φορτωμένος μέ προσδοκίες,αλλά οχι φτιαγμένος απ`αυτές,καί λές δέν μπορεί τόση κακοτυχία  γιά κάποιον αλλον προοριζόταν

αλλά είναι δική σου καί πρέπει νά τήν πάρεις,τύχη ξε τύχη είναι δική σου καί δέν τήν κουμαντάρεις

Αλλωστε είσαι μόνο 25,εξαίσια δυστυχής,καί τό ταξίδι μοιάζει μακρυνό,καί τό πλάνο μοιάζει νά αιωρείται

κι η ζωή νά σού ζητά υπόλοιπο από κείνο πού δέν τολμάς νά ζήσεις,μά ο φόβος οταν γίνει θυμός πολλά μπορούν νά γίνουν

κι ετσι ενα πρωί ετσι αναποφάσιστα γίνεσαι 30,καί τώρα λές ,νά,παραεγινες ενήλικος,ηρθε η ωρα τού νά ζήσεις

καί τότε παίρνεις τό παλτό μαζί μέ τήν κρεμάστρα,γιατί ξέρεις  πώς στά σίγουρα ποτέ πιά  δέν θά γυρίσεις πίσω νά κοιτάξεις

καί τότε ξεκινά τό ταξίδι ,τό πραγματικό ταξίδι, κι ενα γαμώτι  κι ενα κρίμα νά σε στοιχιώνει πού στήν ζωή σου ολα αργά να ξεκινούσαν

κι οτι φοβάσαι,κι οτι εύχεσαι πότε σου νά μήν πάθεις,τό παθαίνεις πρίν ακόμα εσύ τό μάθεις

Οι συνέπειες  ξέρεις προηγούνται τών παθών,κι ας λένε οι περαστικοί .Ετσι μού πε νά ΄γράψω ενας φίλος.

κι ερχεται η Δεκαετία τών 30,κι ολη η  ζωή απλωμένη στό παζάρι, μά καί η φωνή βραχνή  από τής νικοτίνης τό ανάγνωσμα, καί συ διαβάζεις κλαίς,ερωτευεσαι,απογοητεύσαι,καί κάπου εκει στό ενδιάμεσο λές,πώς μπορεί νά εζησα στ`αλήθεια τελικά

πώς να μήν ηταν τόσο μάταια οσο δείχναν στήν αρχή τους,πώς η ζωή δέν θά νικήσει οπως πιστεύανε οι αλλοι

καί τώρα στα ΄40 καί κάτι ,αχνοφέγγει   καινούργιο  αστέρι στόν ορίζοντα καί γώ οφείλω νά τού συστηθώ

μά πρίν τού συστηθώ θά πάω πρώτα στό καθρέφτη,καί μέσα εκεί η μάνα σου θά σε ρωτάει με παράπονο"Τι θά γίνεις παίδί μου οταν θά μεγαλώσεις?"

΄

καί σύ θα τής  θα απαντήσεις μέ  σιγουριά"Ξένος μάνα...ξένος...