τό τέλος τής μοναξιάς

Σήμερα οι ανθρωποι εχουν βουλιάξει στόν τιτανικό τους.

Μπορεί βέβαια νά είχαν βουλιάξει από πάντα,καί νά μήν το ξέραν.Αλλά σήμερα  μάλλον  τό μάθαν μιά καί καλή.Σάν ολους τούς αποσυνάγωγους,ηθελαν πολύ   να ανήκουν στήν ομάδα τών μουσικών τού τιτανικού,δηλάδή  στούς ανθρώπους πού γνωρίζοντας τό βέβαιο τέλος τούς,παρέμειναν στή θέση τους ,κι επαιξαν τό τελευταίο μπλούζ γιά τούς εναπομείναντες,γιά οσους δηλαδή δέν είχαν τήν  παραμικρη αυταπάτη πώς ο βυθός θά είναι η τελευταία τούς εικόνα.  Α π΄`τη μέρια βέβαια τού καθενός ο βυθός.Αλλος πνίγεται απο μιά κουταλιά νερό,κι αλλος από τόν ιδιο του τόν  ευατό .Οι Κοινωνίες  ομως,οπως  καί οι ανθρωποι ,πνιγήκαν  μέσα στα ιδια τα σκάτα τους,παριστάνοντας τούς μισωαθώους εκπαγλοι μπροστά στά εγκλήματα πού διεπράξαν οι ιδιοι.Εδώ καί χρόνια.Δέν τό ξέραν.

σαν τούς γερμανούς κι αυτοί.Βλέπαν τίς καμινάδες  να τυλίγουν  με ανθρώπινο κρέας τήν ζωή τούς καί τήν προσπέρναγαν

δέν ηταν δική τούς η ζωή,αλλος γίνεται σαπούνι.Δέν ηξεραν ,δέν ρώταγαν

Οι αθώοι ξεγραμένοι,τότε καί τώρα,αυτοί πού θά  ζητούν  εσαεί τήν μεταμέλεια τών διακριτικών προσαρμογών.

Οι ανθρωποι πού ηθικοποιήσαν τόσο πολύ τήν ανηθικοτητά τους ωστε να μιλούν για τρία αθώά θύματα.

Γιά τρία μουνάκιαΔιότι ετσι πάνε αύτα:αμα είσαι παρααθώος καίγεσαι.Σού αξίζει να καείς στό πύρ το εξώτερον.ενώ ο ενοχος ζεί τήν ατιμωρησία του ως θρίαμβο δόξης.

ο δικός τού θάνατος θα επισυμβεί αθόρυβα.Θά περάσει απαρατήρητος.δέν θά λυπήσει ,δέν θά σκανδαλίσει κανένα.

Ενώ ο αθώος,επειδή είναι αθώος,καί τό μόνο πού εφταιξε είναι μόνο οτι γεννήθηκε,δέν προλαβαίνει νά αποποιηθεί το περιχαράκωμα του,τήν επιλεγμένη μοναξιά του.

Γίνεται βορά μιάς προεπιλεγμένης αθωότητας,τόσο διαλεγμένης

τόσο σωστά ζυγισμένης ,πού σοκάρει μέ τήν ακρίβεια τής.

ιΟΙ ανθρωποι  πιά δέν ντρέπονται,ακριβώς επειδή είναι τόσο ξεδιάντροποι,κι ο πόνος τού αλλου ΄μιά ξένη υπόθεση τόσο φευγαλέα,τόσο αόριστη πού μ`ενα λυπάμαι καθαρίζεις.

Πιάνεις τό χέρι τού βαρυπενθούντα καί τού λές λυπάμαι,συμβαίνουν αυτά ,λυπάμαι

η οδός τής λύπης είναι ιδιωτική,καί πόσα λυπάμαι χωράνε σέ μιά παλάμη πού ιδρώνει,τό χρέος σου ομως τό κάνες εσύ,είπες το λυπάμαι σου  καί ξεμπερδεψες,κι ετσι αξεμπέρδευτος πλέον  απομακρύνεσαι  πρός τήν προσωπική σου λύτρωση,οποια  κι αν είναι αυτή

η ζωή συνεχίζεται,η ζωή δέν συνεχίζεται,η ζωή  δέν είναι επεισόδιο από σαπουνόπερα,ζωή σε λόγου σάς,νά ζήσετε νά τόν θυμόσαστε,λόγια,κοινοτοπίες,ασύστολα ψεύδη,ας παίξει τώρα τό εμβατήριο τής σιωπής μου

Αλλά Ισως πάνε ετσι  αυτά.Οποιος λυπάται φταίει

Αλλά οποιος φταίει,ούτε τόν θεό ξυπνά,ούτε καί τήν συνειδησή του.Οποιος το πιστεύει αυτό,μάλλον σέ λάθος μέρα ξύπνησε