Χτύπα εσύ,εγώ σ`ακούω

Ξυπόλυτη ήρθε η Ανάγκη και  με ζήτησε"Με θες μου λέει, με θες?Λέω τι να σε κάνω?Τόσα χρόνια  μου κρυβόσουν .Όταν σε χρειαζόμουν άλλες πλάτες στήριζες .Περνούσες έξω απ`το σπίτι  φορτωμένη με ψώνια  κι επιδειχτικά με αγνοούσες

κι έλεγα δεν μπορεί,τόση χορτάτη πείνα  κανείς στ`αλήθεια δεν αντέχει,κι όλο με καλοπιάσματα  σου έδινα φιλί μήπως με σημαδέψει η δύναμη σου

Κι όπως στον έρωτα που εκλιπαρείς για σημασία έπεφτα στα γόνατα ζητώντας σου ενα γέλιο,αν και γνωρίζοντας απ`την αρχή πώς είναι ξεγραμμένο .Βλέπεις ήξερα από την αρχή  πως η αίτηση μου για περίθαλψη στο κενό μέσα θα βουτούσε.

Αλλά το θέμα μέσα μου βουβά γέμιζε παράπονα,και μαζί μ`αυτά  κι ο κουβάς της λύπης ,αλλά εγώ παρ`όλα αυτά  με φαντάστηκα ζωντανό.

Και συ που τα έβλεπες  όλα αυτά ,αδιάφορα με προσπερνούσες ,και γω σκεφτόμουν ,δεν θα σου τύχει και σένα μια ανάγκη ,θα δεις,πεισματικά θα αγνοηθείς  κι απ`το ίδιο σου το είναι.

κι όσο ξεμάκραινα ,τόσο η σκιά σου ζητούσε να την φωτίσω.Σαν τους χαμένους έρωτες και συ-σου έλειψε το ενοχλητικό βλέμμα που σε αιχμαλώτιζε.Και τώρα βγήκες στην γύρα για ζητιανιά.Για λίγη αφοσίωση.

Ξεδιάντροπα τώρα μου δίνεις  όσα μου χρειάζονται χωρίς να τα ζητήσω.Όμως εγώ σου ξέφυγα .Γιατί το είχα δει σε όνειρο ,πως είχα μείνει για άγγελος  και απουσία μαζί ,κι αποφάσισα να μην είμαι  στην ανάγκη σου.

Ανάγκη μεγάλη να μην είσαι .Έτσι αποφάσισα. Μόνο μικρή σαν χαραμάδα να υπάρχεις θέλω.Για να μπορώ να σ`αγνοώ.Κι έτσι ξαναγυρνώ  πίσω  στους ξεχασμένους έρωτες με το ύφος του πρωταθλητή.Όμως αυτοί οι έρωτες έχουν πρόσωπα ,δάχτυλα ,σιωπές,δασείες,και σαν νικηθούν ζητούν διακριτικά από το νικητή  στον στίβο πάλι να κατέβουν.

Ίσως λέει  ετούτη την φορά να χάσουνε καλύτερα.Έτσι σκέφτεσαι και συ.Κρύβεσαι σαν ολους  πίσω από τις πιθανότητες .Αν και Ανάγκη  σε βαπτίσαν ,Αδύναμη εγώ σε φανερώνω.

Σού είπα καλώς όρισες?