Οτι κι αν κάνεις σε πιστεύω

κοιτάζω  τα αμάξια που περνούν.Εδώ,σ`αυτό το μαγαζί που με φέραν να κάτσω,μόνο αυτό μπορείς να δεις.Δεν με πειράζει  ωστόσο ,δεν γκρινιάζω.Νιώθω καλά.Δεν ανησυχώ κι ας είναι Πέμπτη.Τις πέμπτες νιώθω μετέωρος, ειδικά μετά την εκπομπή.



Η Μ. που παίζω μαζί της μου λέει πώς μ`αγαπάει .Αναρωτιέμαι  αν θα μου  έλεγε το ίδιο ,αν την χαστούκιζα ας πούμε.Η αν της χτύπα γα το κεφάλι της  με δύναμη πάνω στο μικρόφωνο.Γενικά η καλοσύνη  έχει αποδειχτεί  πώς όταν προσφέρεται απλόχερα διαταράσσει τους άλλους .Νιώθουν ότι δεν την αξίζουν ,η τέλος πάντων  νιώθουν δέσμιοι κάποιας συναισθηματικής προσφοράς,η κάποιας επικείμενης απειλής.

Ίσως  νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε αυτά που μας προσφέρουν και φερόμαστε μάλλον άτσαλα.Αλλά τι μου φταίνε οι άλλοι όταν  φταίω μόνο εγώ.Κοιτάζω λοιπόν τα αμάξια που περνούν.Είπαμε νιώθω καλά.Δίπλα μου ακριβώς  κάθονται φίλοι και γνωστοί,αλλά και άγνωστοι που μου συστήνονται χωρίς να επιδιώκουν να περάσουν  στο επόμενο στάδιο   της όποιας γνωριμίας.

Γενικά δεν νομίζω άτι θέλει κάποιος να μιλήσει για την ζωή του,τουλάχιστον απόψε,μπορεί αύριο να  το θελήσει ,μπορεί και εγώ να το θελήσω,γιατί όχι,αλλά απόψε έχω την αίσθηση  ότι όλοι μαζί,κι  καθένας χωριστά,εχουμε μαζευτεί σαν να προσπαθούμε να κατοχυρώσουμε την  μοναξιά μας.

Ο Γ. που κάθεται δίπλα μου όμως δεν νομίζω ότι συμμερίζεται  τέτοιου είδους απόψεις.Είναι τόσο μικρός άλλωστε,που όλα τα δίκια του κόσμου είναι με το μέρος του.Μπορεί και η ζωή.Είναι ζωντανός,γελάει δυνατά,αγάπη μυρίζει το περίβλημα του.Τον ακούω  που μιλάει για μουσική.Το είδωλο του είναι λέει η Λίνα Νικολακοπούλου.Θέλει πολύ να της μοιάσει.Σε τι ακριβώς δεν έχω καταλάβει. Μάλλον θα τον εμπνέει η σιγουριά που αποπνέει.Κάτι τέτοιο πρέπει να παίζει

Μοιράζεται αυτή του την λατρεία   με  έναν  μάλλον συμπαθή  νεαρό,που από τι καταλαβαίνω  υποφέρει κ ι αυτός απ`την ίδια ασθένεια.Τα τραγούδια της Λίνας ,και οι στίχοι τους πάνε κι έρχονται στο τραπέζι,εμένα πάλι  μου έρχεται  στο μυαλό ΑΥΤΟ το τραγούδι  και το αποθεώνω σιωπηλά μέσα μου χωρίς συνοδό.

Γενικά αμά αγαπάω κάτι  δεν αισθάνομαι την υποχρέωση στον εκατό μου να το μοιραστώ.Ενδεχομένως και την ανάγκη.Οι άλλοι γιατί την έχουν όμως  συνεχώς?Όπως ο φίλος μου ο Τ.Είκοσί πέντε χρόνια φίλος ,ακόμα προσπαθεί να  πείσει.Μιλάει χωρίς προσχήματα,χωρίς υπεκφυγές για ότι αγαπάει,ακόμα και σε κάποιον που γνώρισε το προηγούμενο λεπτό.Πρόκειται βέβαια περί ταλέντου.Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρω  που δεν άλλαξε καθόλου όλα αυτά τα χρόνια.

Έχει παραμείνει φανατικός στης συνήθειες του και γενικά σε ότι αγαπάει,κάτι πού μάλλον με θυμώνει ,υπενθυμίζοντας μου μέσα μου , πως ακόμα και οι πιο ταιριαστοί άνθρωποι κάποτε  ίσως πάψουν να είναι.Αλλά εγώ τον βλέπω να γελάει.Αρα γελάω κι εγώ.Ανοίγουμε μπουκάλι κρασί,ναι είμαστε ακόμα ταιριαστοί,να ματώσω?

Όχι να μην ματώσω.Τέτοιο βράδυ  αν είναι να βαφτεί  κάτι ντε και καλά  κόκκινο ,αυτό να είναι ΕΣΥ .Σου αξίζει άλλωστε.Με τέτοια ατάκα  σου αξίζουν μάλλον τα πάντα.

"Αν δεν μου λες ψέμματα ,δεν σε πιστεύω.'Εγω πάλι απόψε πιστεύω τα πάντα.Αρα γιατί όχι και σένα.